Feeling free!

Na een hevige nacht vol sneeuwbuien die het hele bos weer flink ondergesneeuwd had ontwaakte een beast in de grot achter de waterval. Daar leefde hij nu en niemand wist waar hij zijn hol had. Rai strekte zich uit en voelde zijn slapende lichaam op sommige plekken snappen of kraken. Hij schudden het mos uit zijn lange haar en zijn geschubte rug ritselde even droog. De schubben die daar zaten kon hij rechtovereind zetten, maar dat deed Rai maar zelden. Het was ook een zwakke plek. Nu konden speren en zwaarden er weinig schade aan toe richten, maar zodra hij ze opzetten kwam er een kleine ruimte vrij die zijn vijanden de kans gaf om hem aan te vallen. Rai verliet de grot door een gat in het plafon achterin de grot. Zijn vleugels lagen nog strak tegen zijn rug toen hij het gat uit kwam. Toen Rai recht stond strekte hij ze even en liep even rustig door het bos tot hij iets hoorde. Zijn blik scande zijn omgeving maar Rai zag nog niet wie dat geluid gemaakt had...
(Ide)

Ide opende loom haar ogen en kroop uit de hol die ook een beetje gevuld was met hier en daar een hoopje beenderen. Ide zakte eerst door haar voorpoten en rekte zich uit. Haar stekels gingen overeind staan. ide rekte ook haar andere spieren en zwier wat met haar start waarna ze rustig begon te lopen. Vandaag was en rustig dagje. Ide rook dat er sneeuw aankwam en met haar lege gaten bekeek ze de uitzicht. Ide had het gevoel dat binnenkort toch de lente aan zat te komen en dat zou voor her eerst zijn dat ze de lente zou meemaken buiten en niet binnen opgesloten in de lab. Ide had gister nog gegeten dus hoefde ze eigenlijk de komende tijd geen vlees binnen te krijgen en dat was wel een voordeel wat die verschrikkelijk scientisten met haar hadden gedaan. Ze hoefde niet elke dag haar hersens te breken over waar ze wat vlees zou moeten vandaan halen!

Toen hij niks hoorde strekte hij zijn vleugels en zetten zich af. Het opstijgen ging ookal steeds beter en zijn gevoel dat er vandaag weinig zou gaan gebeuren.. Maar toch zou hij moeten eten! Vis was eigenlijk zo slecht nog niet, maar nu iets anders dan snoek! Rai balanseerde door de lucht zonder enige vorm van angst. Hij voelde zich heeen erg fijn hoog inde hemel. Zijn broerje vond vliegen maar niks. Het kon hem weinig doen, maar het was wel grappig. Toen Rai op een rots in het water landen bekeek hij het asortie aan vis. Het was een hele boel vis, maaar hij koos voor een regenboog forel en schepte die zo zonder enige moeite uit het water en scheerde niet veel later weer terug naar de waterkant en begon van zijn buit te eten.

Ide bleef kalm lopen maar toen ze vleugels slagen hoorde keek ze op. Ze was net iets te laat en had dus niet gezien wie het was! Met een kalme tempo volgde Ide het geplens van water en had duidelijk een verveeld uitdruk. Toen ze bij het water aankwam hield ze haar blik recht voor uit zodat ze niet zich zal zien in de weerspiegeling. Sinds ze voor het eerst had gezien dat haar ogenkasten leegwaren wou ze nooit meer haar eigen weerspiegeling in het water zien! Ze was namelijk echt een beast geworden! Haar hele lichaam was verminkt en tot een afschuwelijk monster gemaakt. Terwijl ze vroeger best wel knap was. Ze had lang zwart haar tot haar heupen, en prachtige groene ogen die je net leken te hypnotiseren! Ide keek uiteindelijk naar duidelijk ook een beast die zich vol vrat met vis. Kalm bekeek Ide hem van buiten maar bekeek ook zijn bloedsomloop en warmte van buiten! Ergens deed deze jongen haar aan iemand denken maar aan wie?

Rai at rustig door. Hij zat altijd met zijn rug naar het water. Niemand die hem zomaar in menselijke termen dan kon overvallen. Half gehurkt en met zijn staart langs zich heen gelegd keek Rai of er geen mensen in de buurt kwamen. Andere beast maakte Rai zich geen zorgen over. De meeste lieten hem met rust. Een zwarte beast die naar het water toe leek getrokken te worden zag er nogal vreemd uit in zijn ogen. De plek waar diens oogkasen zaten waren leeg... Hoe kon die beast dan zien waar hij of zij liep??? Toen het haar aan keek Was de vis net op. Het was een heerlijk maaltje geweest, maar als di ook een vis wilde dan moest het beast het maar zelf vangen of hij kon een beetje helpen door 9 volt door het water te laten schieten. Dan sprongen de vissen zo uit het water. Rai stond op en keek het beast rustig aan al leek zijn uiterlijk heel erg streng.

Ide bleef staan en bekeek die gast...hij leek spreken op iemand die haar vreselijk veel bekend voorkwam...maar op wie? Ide vernauwde haaroogkasten en ze schudde even haar kop. Nee dat was onmogelijk dat het die gast was. Ide's stekels gingen een paar keer opstaan en weer liggen en ze likte haar tanden. Nog ene paar stappen zette de beast van het water af zodat ze zeker zichzelf niet ozu kunnen zien! Een grom rolde over haar lippen maar soms vergat Ide dat niet alle beasts haar verstonden en dat gebeurde dit keer ook. Even was het uit har hoofd geschoten dat de gast haar waarschijnlijk niet zou kunnen verstaan en haar vraag ook niet. Ide zwierp nog is met haar staart en zette een paar stappen naar voren om de geur van de beast in zich te prenten.

Het Beast zetten nog wat stappen van het water en hij zag hoe ze haar ogen vernauwde. wat had dit Beast voor? Toen hij de grom hoorde herkende hij de taal die ze gromde niet. Rai wist niet wat aan te vangen met dit Beast. Hij dacht na. Hm misschien konden ze lichamelijk dan spreken tenminste de beast dan. 'Een goede ochtend niet?' vroeg hij kalm en keek het zwarte beast net zo aan.