I'm not a child anymore!

Gefrustreerd ijsbeerde Emmeline in Rosemary's kamer. Het leek wel alsof ze helemaal niets mocht. Als ze wilde helpen met roeien was er altijd wel een slimmerik die riep dat ze maar een meisje was. Een zwák meisje. Voor haar gevoel schreeuwde iedereen naar haar dat ze maar klein was. Dat ze hier niet hoorde te zijn. Dat ze niets was. Dat ze op moest rotten. Ze zeiden het niet met woorden, het was te zien in hun blik. Emmeline twijfelde of ze nog wel op de Pearl wou blijven. Ze bleef om Rosemary, maar als die eenmaal oud genoeg was om voor zichzelf te zorgen...
Geschreeuw. De Black Pearl schommelde hevig op de golven heen en weer. Nu was er zeker weten hulp nodig. Snel rende Emmeline het dek op. Regen kletterde over haar heen, maar ze negeerde het koude water en keek zoekend rond of er iets gedaan kon worden. Al snel zeg ze iets: het zeil dat aangetrokken moest worden. Haastig liep ze naar de touwen en maakte ze los om de stand bij te stellen. Ze werden echter, net op het moment dat ze begon met trekken, uit haar handen genomen. 'Dat doe ik wel,' klonk het van de zeeman. Woedend gaf Emmeline de piraat een klap tegen zijn achterhoofd en trok het touw weer uit zijn handen. 'Nee, dat doe je niet,' beet ze hem toe. Al snel kwam ze erachter dat het toch slimmer was geweest om de man dit werk te laten doen. De wind wakkerde aan en blies hard in de zeilen, waardoor het moeilijk was om het zeil goed te trekken. Beetje bij beetje gleed het ruwe materiaal uit haar handen.

+Eerste post voor Caroline