Having no food

Hij had geen geld, hij had geen eten, hij had geen onderdak. En tot overmaat van ramp begon het te regenen. Lewis zuchtte. Zijn leven zag er nooit bepaald zonnig uit, maar op dit moment was het echt een dip. De laatste keer dat hij had gegeten was eergisteren, 's ochtends, en dat was een kleine appel. De halve stad was inmiddels naar hem op zoek, omdat hij af en toe hun straatjes en tuinen gebruikte om te slapen en ze hem graag even wilden afranselen. Er waren al verscheidene zoekacties op gang gezet en toen hij gisteren op de markt een brood wilde stelen, hadden mensen hem herkend en Guards achter hem aan gestuurd. Gelukkig voor hem waren alle Guards sukkels en makkelijk af te schudden. Behalve één; een jonge vrouw. Ze had hem bijna te pakken gehad, als hij haar niet een flinke klap had verkocht.
En nu moest hij aan voedsel en water zien te komen.
De avond viel en Lewis had de hele dag geslapen, om het hongergevoel maar te onderdrukken. Het werkte -voor even. Vlak nadat hij was opgestaan maakte zijn buik zo'n raar geluid dat hij zich voor deze ene keer zorgen maakte over zichzelf. Plus daarbij had hij nu veel minder energie.
Een voor een sprongen de lampen in de Street of Life aan. Ze waren precies zo ver van elkaar afgezet, dat er een twee meter lange strook duisternis zat tussen twee lichtvlekken van de lantarens. Nonchalant leunde Lewis tegen een gebouw, terwijl hij in het midden van die twee meter duisternis stond. Vanavond moest hij echt voor voedsel zorgen. De eerste burger die het waagde om dichtbij te lopen, zou zijn doelwit zijn.

Hij had pech. Niemand liep hem voorbij. Misschien kwam dit omdat ze een voorgevoel hadden, of omdat ze hem zagen, of ze liepen al midden op straat en zagen geen reden om in het donker te gaan lopen. Een eindje verderop zag Lewis een lange man in een lange jas lopen. Hij zag dat de man zijn kraag optrok en om zich heen keek. Diens ogen bleven bij hem hangen. Vanbinnen vloekte de jongen. Maar ja, hij kon het altijd proberen. Met een paar grote passen sprintte hij het licht uit, naar de man toe. Hij had minder dan een seconde om iets uit de zak van de man te stelen. Hopelijk zat er iets in. Lewis ging een fractie langzamer rennen, zodat hij meer tijd kreeg. Daar was de man. Drie stappen van hem vandaan. Twee... Lewis' hand verdween in de zak, greep het eerste vast wat hij kon vinden en trok hem er weer uit. Hopelijk had de man niets doorgehad. Al verder rennend bekeek de straatjongen wat hij had ''bevrijd''. Het was een sleutel. Waarvan? Een deur?