All The Right Moves

"Lizzy, alsjeblieft ga je bed in en slapen!" riep ann door het huis heen. Ze was zich aan het klaarmaken om te werken, de rest lag al in bed en sliepen maar lizzy kwam er elke keer weer er uit. Dit gebeurde de laatste tijd wel vaker en het iriiteerde haar steeds meer. Ze had nog een half uur en anders kwam ze gewoon te laat. Zuchtend keek ze het meisje aan die voor haar was verschenen. Er stonden tranen in haar ogen, tranen die niet de bedoeling waren. zuchtend liep ze op haar af en tilde haar op. "sorry, liz zo bedoelde ik het niet. alleen moet ik nu echt naar mijn werk toe." Ann liep naar de kamer van Lizzy en zette haar op het bed. "ik kan niet slapen." hoorde ze de kleine zeggen. Ann boog naar haar toe en gaf haar een klein kusje op haar voorhoofd. "kom ga liggen." sprak Ann zorgzaam. Ze stopte lizzy in en zong vervolgens zachtjes een slaap liedje die hun moeder altijd voor haar zong. Nog geen tien minuten later lag ze eindelijk te slapen. Ann stond op en liep naar haar kamer om zich verder klaar te maken.

Uiteindelijk liep ze naar beneden en keek naar haar vader. "vader u moet beloven dat u hier blijft. Er is niemand voor de kinderen en ze kunnen zeker niet alleen zijn." voor dat haar vader ook maar iets zei verliet ze het huis nadat ze een dikke warme jas aan had getrokken. De sneeuw dwarrelde namelijk langzaam naar beneden. Ze stapte zo snel ze kon en had haar armen over elkaar heen geslagen. Voordat ze eindelijk bij de herberg aankwam, waren haar wangen rood van de kou. Zodra ze de deur los deed voelde ze een warmte naar haar toe vliegen. Zo snel mogelijk stapte ze naar binnen en deed haar jas uit. Ze nam die mee naar achteren waar ze haar jas op hing om vervolgens een schot te pakken en die om te doen.

het duurde niet lang voor ze weer terug liep en een dienblad pakte om de lege tafels op te ruimen. zo ging ze een aantal uren door tot dat het haar tijd was om achter de bar te staan. Het begon eigenlijk redelijk rustig te worden en om eerlijk te zijn vond ze dat niet erg. Ann had weer eens tot sluitingstijd en was nu eigenlijk als enigste nog in de herberg te vinden die aan het werk was. Maar ze zat met een boek op een krukje in de hoek. De gasten die er waren hadden hun drankje al dus veel was er niet te doen. Terwijl ze zo in haar boek verdiept was schrok ze zich dood zodra ze iemand in haar ooghoek zag verschijnen. Ann klapte het boek dicht en stond vervolgens op. Ze liep naar de man toe en keek hem aan. "Wat mag het zijn?." vroeg ze. Ann kon nog net een gaap onder drukken en keek hem wat beschaamd aan. "sorry, lange dag." sprak ze met een glimlach waarna ze hem afwachtend aan keek.

-joshua

Joshua kraakte zijn nek terwijl hij door de donkere nacht liep. Er was niet veel meer te beleven op straat. Alleen een paar dronken lappen die niets anders deden dan andere lastig vallen. Zacht zuchtte hij terwijl hij een meisje hoorde gillen en net deed alsof ze het erg vond dat de man achter haar aan zat. Yeah right die spelletjes had hij vaak genoeg gespeeld en hij had vaak genoeg gewonnen. Maar Joshua had nu geen zin in die spelletjes. Hij zocht gewoon naar een rustig plekje waar hij kon gaan overnachten. Het liefst ergens warm, aangezien de sneeuw nog steeds naar beneden viel. Hij stapte een herberg binnen die er wel rustig uit zag voor dit tijdstip. Nog steeds had hij de capuchon over zijn hoofd gelaten. Er was dan ook niemand die hem ooit zonder zou zien in een herberg of over straat. Geen angst had hij over dat hij misschien bekend werd, maar hij had geen zien in dure prijzen op zijn hoofd. Hij schuifelde naar binnen en nam de ruimte even in zich op. Het was inderdaad erg rustig, Joshua liep op de bar af en bekeek het meisje even achter de bar voordat hij ging zitten. Ze was zeker niet lelijk, maar nog wel erg jong om hier achter de bar te staan, zeker op dit tijdstip. Niet dat hij zich er druk om ging maken. Joshua nam de barkruk in zijn handen en ging er op zitten. Hij schrok zelf ook lichtjes toen het meisje het boek dichtsloeg. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek het meisje een beetje verbaasd aan. Niet dat ze het ooit gezien zou hebben omdat zijn capuchon voor zijn ogen zat.

"Wat mag het zijn?." Joshua glimlachte wat fijntjes. "sorry, lange dag."
'Ik merk het.' Zei Joshua kort lachend. 'Ik hou het simpel, ik wilde alleen een rum bestellen.' Hij haalde een paar munt stukken uit zijn zak en legde die op de bar. 'De rest mag je houden.' Zei hij vriendelijk. Ondertussen was hij al weer afgeleid door het boek dat het meisje daarnet nog in haar handen had. Hij boog iets over de bar terwijl ze bezig was en las de titel.
'Waar gaat het over? Het boek.' Vroeg Joshua aan het meisje. De kaft zag er niet echt interessant uit, gewoon simpel in leer gebonden met een paar gouden letters die Joshua maar wazig kon lezen door het kaarslicht. Hij keek weer op naar het meisje, waarom hij zijn naam zei tegen haar wist hij niet. Maar het voelde wel oké.
'Ik ben Joshua Kenway.' Zei hij vriendelijk tegen haar.

terwijl ze naar de man tegen over haar keek kon ze eigenlijk weinig van hem zien. Dit zorgde er voor dat ze nieuwsgierig werd. Maar ze wist haar nieuwsgierigheid in te houden. Ann had geen zin dat deze man zou gaan door haar nieuwsgierigheid voor hij zijn geld uit had gegeven. 'Ik merk het.' Gelukkig was het geen chagrijnige man aan zijn reactie te horen en natuurlijk zijn lach. "Sorry nogmaals." sprak ze waarna ze hem afwachtend aan keek. 'Ik hou het simpel, ik wilde alleen een rum bestellen.' Ann draaide zich meteen om, om de rum voor hem klaar te maken. Het duurde niet lang voor ze zich om draaide en hem zijn rum gaf. Ze zette het netjes op de bar en pakte de munt stukken van de bar. "alstublieft." Terwijl ze begon te rekenen hoeveel hij terug kreeg hoorde ze zijn woorden. 'De rest mag je houden.' Wat verbaast keek ze op waarna er een glimlach op haar gezicht verscheen. "Dank u, heer." sprak ze waarna ze de munt stukken weg legde. Het gebeurde niet vaak dat ze een 'fooi' kreeg. Maar ze was er erg blij mee.

Ze bleef naar de vreemdeling kijken terwijl ze een doek over de bar haalde voor ze weer richting haar kurk wou lopen. Maar de vreemdeling stelde al een vraag. 'Waar gaat het over? Het boek.' Ze draaide zich dan ook weer terug en keek naar het boek. Ann pakte het boek snel op en drukte het tegen zich aan. Ze had van haar vader nooit echt mogen lezen. En zeker niet dit soort boeken. Ze was dan ook ergens bang dat de man haar boek af zou pakken. Iets wat natuurlijk belachelijk was. "Het uhm," Tja het was een echte vrouwen boek om het zo maar even te zeggen. Ann keek naar het boek en beet zacht op de binnen kant van haar lip. "Het gaat over een piraat die een vrouw ontvoerd. Omdat hij niet met haar mag trouwen van de vader van de vrouw" Was het enigste wat ze zei, waarna ze zich omdraaide en het boek veilig op borg. Vervolgens draaide ze zich weer om naar de man en keek naar hem. 'Ik ben Joshua Kenway.' Ze keek hem wat verbaast aan toen hij zijn naam zei. uiteindelijk verscheen er weer een glimlach op haar gezicht. "Ann... Ann clark." Ze leunde met haar armen op bar aan haar kant die een stuk lager stond dan de kant waar de klanten tegen zaten. "Ik neem aan dat u een kamer wilt?" Vroeg ze hem. Waarom zou hij anders zijn naam zeggen. Ann keek hem afwachtend aan en tikte met haar vingers op het hout.

Joshua liet het meisje achter de bar haar gang gaan. Hij bekeek gewoon hoe ze haar werk deed. Normaal bekeek hij het meisje, maar op de een of andere manier vond hij in dit geval het niet gepast. Was hij ziek? Hij schudden lichtjes zijn hoofd terwijl hij het geld over de bar schoof naar het meisje en mededeelde dat ze de rest van het geld mocht houden. Kort glimlachte hij toen ze 'dank u' zei. Alsof hij al zo oud was. Misschien was hij een paar jaar ouder dan dat het meisje was. Hij hield zijn hoofd een klein beetje schuin terwijl hij dan nu toch echt het meisje bekeek. Nee ze kon niet heel veel jonger zijn dan hemzelf. Hij pakte de beker vast waar het meisje de rum in had geschonken en dronk er met volle teugen van terwijl hij aanhoorde waar het boek over ging. Een zacht lachje kon hij niet onderdrukken. Hij had wel gehoord over die piraten romans waar er een stoere heldhaftige piraat een dame in nood kwam redden en daarna met haar trouwde. Joshua wauw heus wel een keer gaan trouwen met een vrouw waar hij veel van hield. Maar nu nog niet, hij had in elk geval de ware nog niet gevonden en die leek ook niet elk moment binnen te huppelen. Hij keek even om zich heen om te zien wat voor mensen hier in de bar zaten. De meeste waren wel piraten, dus ze moest wel weten wie piraten waren en hoe ze zich gedroegen.
'En lijken de piraten een beetje op de stoere piraat die in het boek voorkomt?' Vroeg hij met een klein glimlachje. De meeste piraten waren zoutzakken. Deden niets anders dan van haven naar haven reizen. Alles leeg plunderen wat ze konden leeg plunderen en elke vrouw zoenen die ze konden zoenen. Tja het was geen zwaar leven dat moest Joshua eerlijk zeggen, hij zou nooit lang op een plek kunnen blijven. Dat zou hij niet eens willen.

"Ann... Ann clark."
'Het is me een genoegen, Ann' Zei Joshua. "Ik neem aan dat u een kamer wilt?"
'Krijg ik jou er bij?' Het kwam er veel meer flirterig uit dan dat Joshua wilde. Maar hij lachte er maar vlug achteraan als een teken van een grapje. Straks dacht ze dat hij nog serieus was.. Wel ja ze was niet lelijk dus als ze toe zou geven zou Joshua zeker niet afslaan, maar nee. Nee, nee, nee. Dat mocht hij niet doen. Ze was nog veelste jong daarvoor.
'Ik ben zeker opzoek naar een warme kamer. Zou ik er een kunnen huren?' Vroeg hij en probeerde elke flirterige toon uit zijn stem te filteren. Hij wilde het meisje niet kwetsen of beledigen.

Ondanks dat ze met haar rug naar hem toe gekeerd stond voelde ze haast dat hij haar bekeek. Dat was naast de lastige klanten het ergste aan dit alles. Dat mensen en vooral mannen naar haar konden kijken. Ze hield er niet bepaald van als ze bekeken werd. Maar dan moest ze maar een andere baan vinden. Soms zat ze er ook wel aan te denken. Maar wat moest ze dan invredesnaam gaan doen? Ze zouden naar een boederij kunnen verhuizen. Maar dan zou ze niet voldoende verdienen om voor haar familie te kunnen zorgen door haar vaders verslaving. Uiteindelijk had ze de man zijn rum gegeven en het gekd van de bar gehaald, ze keek toe hoe de man zijn hoofd wat kantelde en haar bekeek. "kunt u het zien?" er klonk toch een wat beledigende klank in haar stem. Als hij dat nu deed als ze het niet zag oke. Maar om het te doen terwijl ze naar hem keek was wel erg onbeleefd vond ze. Wat ann ook zo irriteerde was dat ze elke klant met u aan moest spreken. Deze man was hooguit een paar jaar ouder. Niet meer dan 8 jaar dacht ze zo. Waarschijnlijk had ze het vreselijk fout haar kennende. Ze was nu eenmaal niet zo goed in het schatten van leeftijd. Zodra ze hem verteld had waar het boek over ging hoorde ze de man zacht lachen. Tja waarschijnlijk vond deze man net zoals elk andere man romanen belachelijk. En ze gaf hen groot gelijk. Het sloeg ook nergens op, maar ze hield er van om even in een andere en beter 'wereld' te leven. Want zo ervaarde ze het lezen. ze werd mee gesleurd naar een ander leven. 'En lijken de piraten een beetje op de stoere piraat die in het boek voorkomt?' Ann dacht kort na, kende ze wel een piraat. Eigenlijk niet. Ze haalde haar schouders op en keek hem aan. "geen idee, maar mannen zijn toch allemaal zakken. het zijn wolven in schaapskleren." Ze zagen er allemaal zo onschuldig uit. Maar achter die onschuldigheid zat een bruut iemand die alleen uit was op vrouwen en geld om het vervolgens uit te geven aan drank en gokken. Of in sommige gevallen vrouwen.


'Het is me een genoegen, Ann' Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht bij zijn woorden. Dat werd ook niet altijd gezegd. Echter verdween haar glimlach meteen bij zijn volgende woorden. Ze keek hem ongelovig aan en een blos verscheen op haar wangen. Ann keek snel weg en beet zacht op haar lip. Echter schudde ze haar hoofd en keek hem terug aan. "nee." was haar enige antwoord. Ze was niet zo'n iemand die vaak het bed deelde met iemand. Ze was zelfs nog nooit samen geweest met een man. En ze was het zeker ook nog niet van plan dat te doen tot dat ze de persoon had gevonden waar ze haar leven mee wou delen. "als u dat wilt zit u hier verkeerd." Ze keek de man niet meer aan en staarde naar haar handen die op de bar lagen.
'Ik ben zeker opzoek naar een warme kamer. Zou ik er een kunnen huren?' Ann knikte enkel en draaide zich om, om een lantaren en sleutel te pakken van een van de kamers boven. "Ik zal u naar uw kamer brengen." Ze liep om de bar heen en keek de man even aan voor dat ze naar de trap liep. Op de overloop was het erg donker vandaar dat ze de lantaren mee nam. Ann tilde haar rok wat aan de voor kant op en liep de trap op. Het duurde niet lang voor ze bij de kamer waren. Ann haalde de deur van het slot en liep naar binnen. Meteen zorgde ze er voor dat er wat kaarsen branden uiteindelijk stapte ze naar de haard en legde er een paar houtblokken in. Ze probeerde hem aan te krijgen wat niet helemaal lukte. Geïrriteerd legde ze de blokken wat anders waar door ze een steek door haar duim voelde gaan. Vloekend stopte ze haar duim in haar mond en proefde het bloed. Ze haalde haar duim weer uit haar mond en deed opnieuw een poging het haard aan te krijgen.  

"kunt u het zien?" Joshua keek op naar de ogen van het meisje. Een half glimlachje lag op zijn lippen en hij knikte langzaam. Hij ging nu niet zeggen dat hij niet naar haar keek terwijl het gewoon te overduidelijk was dat hij wel naar haar keek. Hij had een prachtig uitzicht, dat moest hij zeker toegeven, maar dat zou hij natuurlijk niet zeggen. Misschien zou ze dat erg vervelend vinden of zelfs te brutaal. Al was Joshua wel brutaal, maar hij had zijn manieren... Ergens. Gelukkig besteedde ze er verder geen aandacht aan, Joshua deed dat ook niet. Hij had geen zin in een lastige avond. Hij wist het onderwerp dan ook snel te veranderen naar het boek, maar de woorden die het meisje uitsprak deed Joshua aan het denken zetten. Ze was dus niet een persoon die erg gesteld was op mannen. Hoe zou dat komen? "geen idee, maar mannen zijn toch allemaal zakken. het zijn wolven in schaapskleren."
'Als jij het zegt.' Zei Joshua zachtjes. Hij had er zelf niet zo naar gekeken, hij droeg geen schaapskleren. In elk geval niet letterlijk, figuurlijk misschien wel in haar ogen. Maar Joshua had het nooit zo gevoeld.
'Niet elke man is slecht, denk ik.' Zei hij iets harder. Hij wou niet zeggen dat hij een op en top man was. Dat was hij namelijk zeker niet en dat wist hij ook wel van zichzelf. Hij had ook zijn fouten en zijn streken.

Een kleine grijns verscheen op het gezicht van Joshua toen het meisje een lichte blos op haar wangen kreeg. Hij bedoelde er niets verkeerds mee, tenzij ze dat graag wilde. Dan bedoelde hij er iets heel verkeerds mee. "als u dat wilt zit u hier verkeerd." Dat verwachte Joshua al.
'Dan alleen een kamer.' Zei hij met een glimlachje. Hij was niet een of andere pervert, hij hoefde niet naar dat soort kamers opzoek, hij had liever een lief oprecht meisje. Dan eentje die ongeveer al alles had gezien. Dat zou hem alleen maar onzeker maken. Hij schudden die gedachten snel van zich af en volgde het meisje naar de kamer die voor hem bestemd was.
Eenmaal boven in de kamer deed Joshua de capuchon van zijn hoofd. Zijn blonde half lange haren had hij naar achteren gebonden in een staartje. Hij knoopte zijn jas los en hing die over de stoel. Zijn witte bloes was wat gekreukt. Hij keek toe hoe Ann het vuur aan probeerde te krijgen. Hij wou hulp aanbieden maar iets in hem zei dat ze die niet zou aannemen. Toch ging hij haar helpen toen ze haar duim bezeerde. Op tafel stond een karaf met water en hij schonk een glas in met water en liep op Ann af.
'Alsjeblieft.' Zei hij tegen haar. Hij haalde haar duim uit haar mond en keek naar de schaafwond die ze had. Hij was toch iets groter dan hij verwachtte. Hij scheurde een stukje stof van zijn bloes en wikkelde die zorgvuldig om haar duim.
'Zal ik het haardvuur aan steken?' Vroeg hij licht plagend aan haar.