I'm with you, little girl (& Rosemary)

Smalle zonnestralen schenen door het bladerdek heen, en kleurden de wereld groen. Het rook er fris en de lucht was vochtig, vogeltjes kwetterden naar hartenlust. Nooit eerder was Rosemary in het bos geweest, en ze keek haar ogen uit. Intens gelukkig greep ze naar vlindertjes en gilde van plezier. Emmeline zette haar op de grond. 'Rosemary, vandaag moet je goed opletten. Ik ga je alles leren over het bos en als je later wil overleven is dit erg belangrijk.' zei ze en keek Rosemary aan. Rosemary knikte begrijpend. 'Dit is een varen, handig om je achter te verstoppen als er iemand achter je aan zit,' wees Emmeline. De varen stak minstens een el boven Rosemary uit. Hij was dus groot, en groen. Rosemary hobbelde ernaartoe en ging erachter zitten. Ze giechelde toen ze zich oprolde tot een balletje en helemaal in het holletje van de varen kroop. Emmeline ging verder: 'Hoor je die vogels? Als je merkt dat ze stil zijn is er gevaar. En wat moet je doen als er gevaar is?' 'Achter de varen gaan zitten?' opperde Rose die alweer achter de plant vandaan gekropen was. Demonstratief ging ze opnieuw achter de plant op haar hurken zitten.

'Goed zo,' zei Emmeline terug. Rosemary glom van trots. 'Maar als iemand je komt zoeken, moet je iets anders doen,' ging Emme verder. 'Je kan kiezen: 1. Je vlucht het bos uit 2. Je draait de rollen om. Jij wordt jager en zij prooi en 3. Je klimt in een boom en probeert ze van boven uit te schakelen.' In die zin zaten heel erg veel woorden die Rosemary niet kende, maar ze zei het niet. Ze keek alleen met haar hoofd scheef naar Emmeline en bestudeerde vervolgens een slakje op de grond. Nadat het een tijdje stil was begreep Rose dat er iets van haar verwacht werd te zeggen, maar wat wist ze niet. Ze riep iets vaags over een hommel en keek met haar grote blauwrode oogjes op naar haar voogdes. Ze was een beetje bang om haar teleur te stellen.

Toen Emmeline oom Jack noemde voelde Rosemary zich gelijk meer betrokken. Hoewel oom Jack niet zo vaak tijd voor haar had, was ze zijn grootste fan. 'Goed. Ehm... Stel dat er hele stoute mensen hierheen komen om je te pakken en je kan niet achter die varen gaan zitten. Wat doe je dan? 1. Je gaat heel hard rennen naar oom Jack 2. Je gaat proberen de mensen te pakken om ze naar oom Jack te brengen of 3. Je gaat in die boom daar zitten en probeert ze van boven te pakken.' Emmeline dacht na. 'Om ze naar oom Jack te brengen,' voegde ze er nog aan toe. Rosemary kende alle woorden, en ze dacht ook dat ze doorhad wat de bedoeling was. Als ze het goed begreep moest ze nu kiezen wat ze zou doen als er gemene mensen kwamen. 'In de boom klimmen,' zei ze vastberaden. 'En dan naar oom Jack brengen!' Ze wist zeker dat oom Jack dat op prijs zou stellen. En Rose hield van bomen, en ze klom wel eens in de mast van oom Jacks schip, waardoor ze prima kon klimmen. Oom Jack zou de gemene mensen waarschijnlijk gepakt hebben. Hij ging wel eens zwaardvechten, en dan keek Rosemary met open mond vanachter een patrijspoortje toe. Prachtig vond ze dat. 'Wat zou jij doen Emmie?' vroeg ze.

~Zullen we nog een of twee posts doen en dan afronden? Ik wil Rose graag ouder laten worden.
[edit] Laat maar, ik bedacht me opeens nog iets... Ze blijft nog een tijdje drie.

Toen Emmeline zei dat ze ook in een boom zou klimmen voelde Rosemary zich alsof ze het juiste had gekozen, want als Emmie het deed was het vast goed. Maar nu moesten ze verder. Rosemary keek van bovenaf, op Emmeline's arm, naar beneden. Rosemary bekeek alle diertjes en plantjes vol bewondering. Alles bewoog, alles leefde. 'Nu ga ik je leren over gevaarlijke planten,' zei ze. 'Zie je dat bosje daar? Dat zijn brandnetels. Ze heten brandnetels, omdat ze branden als je ze aanraakt en na een tijdje gaan jeuken. Verder zijn ze niet gevaarlijk, maar ze zijn gewoon erg vervelend.' Rose bekeek de groene plant met de karteltjes aan de rand aandachtig. Niet aanraken, herhaalde ze in haar hoofd. Ze knikte. Een eindje verderop werd ze neergezet voor een plantje met kleine ronde blaadjes en allemaal blauwe besjes eraan. 'Dit zijn bosbessen. Ze zijn erg lekker. Proef ze maar,' zei Emmeline aanmoedigend en ze plukte er zelf ook een paar. Terwijl ze haar handje uitstak keek ze om naar Emmeline, alsof ze een bevestiging wilde dat ze het goed deed. Ze plukte er een eentje en stopte hem behoedzaam in haar mond. Ze pakte er gauw nog een paar toen ze besloten had dat ze ze lekker vond. Ze stak haar hand al uit naar nog wat bosbesjes in de buurt. De blaadjes zagen er net iets anders uit, maar de besjes hetzelfde. Dus greep ze een handjevol en bewoog haar knuistje al richting haar mond.

Met een zucht stapte Jack de kade op. Waarom deed hij dit? Een tijdje gleden had hij Emmeline samen met zijn pleegdochtertje Rosemary, en hij vertrouwde het net helemaal. Hij vertrouwde niemand helemaal als het om Rosemary ging. Nu sjokte hij dus door et bos, terwijl de vogel om hem heen vrolijk liedjes floten. Ugh. Hij hield veel meer van het geluid van stromend water, en krakend hout van de Pearl. Zijn oog viel op een roodborstje, dat bijna het hardst zong van alle vogels hier. Geïrriteerd pakte de Captain een steen en smeet die naar het diertje. Hou toch je kop. Vervolgens liep hij chagrijnig verder. Waar in hemelsnaam was hij aan begonnen? Laat die Emmeline toch, wat gaf hij om dat kleine snertkind. Heel veel Jack, je geeft heel veel om Rosemary. Zei een irritant stemmetje in zijn hoofd, maar hij negeerde het.
Nadat hij nog even doorliep zag hij ze eindelijk. De kleine Rosemary zat voor een struik met besjes. WAT!? Besjes!? Ze moest geen bésjes eten! Besjes waren voor pitjes, voor landrotten! Zij waren echte zeemannen! Snel rende hij naar het meisje toe en tilde haar op, voordat ze nog meer van het walgelijke spul in haar mond stak. Hij trok even een vies gezicht, en echte zich toen tot Emmeline. 'Wát zijn we aan het doen?!' Vroeg hij streng. 'We eten toch geen besjes! We zijn zeemannen, we eten exoten vlees en drinken bier. Géén mierzoete stukjes fruít!' Bij het woord fruit stak hij zijntong vol walging naar buiten. Zie je wel, die Emmeline was niet te vertrouwen met Rosemary.

Ooc; Sorry, ik kon het niet laten :')

'Wat zijn we hier aan het doen?!' riep Jack terwijl hij de besjes uit Rosemary's handjes griste en haar optilde. Rose verstomde voor een paar seconden en begon toen luid te huilen van schrik. 'We eten toch geen besjes! We zijn zeemannen, we eten exoten vlees en drinken bier. Géén mierzoete stukjes fruít.' Door haar waterige oogjes zag ze dat Emmeline opstond. 'Ik zorg dat ze ook zou kunnen overleven in het bos. Wat nou als iemand haar ooit ontvoert, ze ontsnapt, maar niet weet hoe ze terug op de Pearl moet komen? Dan moet ze wel kunnen overleven in het bos. Ik durf te wedden dat jij dat niet kan,' voegde ze er nog aan toe. Rose huilde nog zachtjes door terwijl ze verbaasd heen en weer keek tussen Emmie en Jack. 'Ik wil nog een bes,' voegde zij toe aan de discussie. Ze legde haar hoofd in haar nek om Jack in zijn gezicht aan te kijken terwijl de traantjes langzaam over haar wangetjes bleven druipen.