I'm just tired, okay?! {& Roy}

Niets meer dan een simpele inwoner bewoog de jong dertiger door de straten. Het huid op zijn jukbeenderen was nog altijd lichtelijk verbrand door de lange reis die hij en zijn dochter achter de rug hadden. De zon had dagenlang op zijn gezicht geschenen. Zijn lippen waren kapot geweest. Zijn huid zo rood als dat van een garnaal. Inmiddels had het hem een mooi bruin kleurtje opgeleverd, behalve de plekjes op zijn jukbeenderen. Ze zagen eruit als wonden. Alsof hij daar een aantal keren fikse klappen op had gehad. Roy begon te merken dat zijn keel kurkdroog was en snakte naar iets verkoelends. Zijn hand reikte uit naar een bescheiden lederen drinkzak, die versierd was met allerlei aftekeningen. Echter stokte hij ergens halverwege zijn handeling. Een eindje verderop leek een jongen het moeilijk te hebben. Het bruin harige figuur leunde zwaar op de reling van het bruggetje. Onbewust kwam zijn vaderlijke gevoelens opdoemen. Roy moest de jongen tegemoet lopen. Er was geen andere optie, het was een bevel, van zichzelf. Wellicht dat de ander zijn water harder nodig had dan hijzelf. ’Chico.’ Zijn stembanden kwamen eerder in beweging dan zijn voeten die hem richting de jongen moesten brengen. 'Gaat alles wel goed? Je ziet er zwaar vermoeid uit.' Nu pakte hij de drinkzak van zijn riem en hielt die de jongen voor. 'No importa, hier heb je wat water.' Jongens konden gesloten zijn over hun zaken. En waren ze wantrouwend over eventuele aangeboden hulp. Jongens hadden een soort trots. Een soort wil om op eigen benen te staan en de wereld alleen aan te kunnen. Wat Roy wist van zichzelf. Daarom verwachtte hij ook geen degelijk antwoord van deze knul.

*Jongen
** Laat maar/Niet belangrijk

Een afwijzing. Natuurlijk werd het een afwijzing. Die jongen zou heus niet zomaar hulp aannemen. Mannen waren nou eenmaal niet hulpeloos. Dat was een vrouwen ding. Ondanks dat de hint overduidelijk was, hing Roy de drinkzak nog niet direct terug. Wel liet hij z’n arm wat zakken. `Ik hoef geen water,' zei de jongen. Maar Roy deed niets meer dan een klein pasje achteruit zetten en zich stilhouden. Voor lang zou dat niet zijn. Het was puur om op de juiste woorden te komen. Hij wou niet teveel overkomen als een overbezorgde vader voor een onbekende, alleen hielt zijn gevoel vol dat hij deze knul nog niet achter moest laten. De onbekende had iets wat hem nog even liet blijven. Diens ogen keken recht in die van Roy, nadat de ander was gaan opstaan. En of dat nou wel geheel soepel was gegaan, niet bepaald. Roy haalde eens diep adem via zijn neus, terwijl zijn blik zich richtte op het water onder hen. ’Deze wereld is het meest moeilijkste wat een mens kan overkomen. Het overleven. Het zorgen voor jezelf. Wellicht je naasten. Om te blijven leven moet je wel eens de hand aannemen van een ander. Alleen, ik weet niet hoeveel jaren, de wereld aankunnen is haast onmogelijk.’ Zei hij kalm. ’En als je wel van plan bent het alleen te doen, luister dan goed naar wat je lichaam en geest je te zeggen hebben. Verzet je niet, want dan hou je het niet lang vol.’ Rustig draaide hij de zak tussen zijn vingers, voelde hij het water verplaatsen bij elke beweging die het maakte. ’Maar goed, als jij zegt dat je het red zonder water, wie ben ik om je te beoordelen.’ Hij glimlachte. ’Jij kent je lichaam beter dan ieder ander.’

De wind was even gaan liggen. Heel even maar. Een fractie van een paar seconden. Maar die paar seconden gaven de zonnestralen de kans zijn jukbeenderen weer te doen opwarmen. Eerder verhitten. Het brandde enorm. Alsof iemand een brandmerk op zijn gezicht drukte. Om dat branderige gevoel te laten wegebben, draaide Roy zijn gezicht van de zon af, trok hij zijn schouders iets op en hoopte zo wat schaduw te creëren. 'Ja, wie ben jij om mij te beoordelen?' Roy Drystan, antwoorde hij in zijn gedachten. Echter hielt hij die woorden in. Hij ging zich niet eerder voorstellen dan de jongen tegenover hem zou doen. Maar Roy betwijfelde of dat wel überhaupt ging gebeuren. Vijandelijkheid hing in de lucht. 'Ja, gelukkig maar, het zou wat zijn als jij dat beter deed,' Was de volgende reactie. Tieners. Wat een volk. En dan te beseffen dat zijn dochter later ook door die fase heen ging. Hij kreunde inwendig. Geen enkele vader wou zijn prinsesje zien opgroeien, zien volwassen worden. Als hij de magie ervoor had gehad, hielt hij haar klein voor altijd. Toen ineens pakte hij de jongen z’n pols vast en duwde de waterzak in diens hand. Meteen liet hij de pols los. ’Neem het, ga naar huis en neem rust.’ Mompelde Roy. ’Voordat je nog vermoord word en in een slootje word gekieperd.’ Het had wat kortaf geklonken, maar het werd tijd dat hij door zou lopen richting huis. Daar waar zijn verantwoordelijkheid zat.