I see fire {Roy}

Lewis Blackwood

Life is too short to be following the rules

Vuur. Rook. Gegil. Chaos. Waarom kon zijn leven niet gewoon één keer goed gaan? Eén enkele keer. Was dat te veel gevraagd?
Het begon toen Lewis drie keer werd weggejaagd bij portiekjes en andere slaapplaatsen. Hij had zijn onderkomen gezocht in een steegje tussen twee huizen, waarbij er vervolgens in het ene huis brand was uitgebroken. Er was niemand thuis, en dus werd het pas laat opgemerkt. Te laat. Het sloeg al over op het andere huis toen er hulp kwam. Maar het was niet genoeg en de vlammen werden als maar groter. Lewis was snel genoeg weg voordat het eerste huis instortte, maar toen hij op een veilige afstand was hoorde hij geschreeuw. Er was nog iemand in het tweede huis. Een kind. Razendsnel dacht hij na. Misschien was er nog iemand anders die het hoorde? Maar nee, niemand van de omstanders maakte aanstalten om naar binnen te gaan. Met een zucht draaide hij zich om en rende naar binnen. De hele gang was vol rook en aan het einde zag hij de vlammen al aan de muur likken. Het geschreeuw hield even op, misschien omdat het kind verstikt was door de rook. 'Blijf roepen!' schreeuwde Lewis. 'Ik kom eraan!'

darren criss. @ atf

De dag leek een dag te worden als geen andere. Met pijn in zijn hart had Roy voor de zoveelste keer afscheid genomen van zijn dochter en die achter gelaten bij haar oppasser. Elke dag, elke week, elke ochtend bleef het moeilijk haar achter te laten zodat hij aan het werk kon, want er was niemand anders die voor het brood op de plank zorgde. Tenslotte was hij nog altijd op zijn hoede. Op zijn hoede voor dat geschifte mens. Onderweg naar zijn haast vaste werkplek merkte Roy op dat er iets goed mis was. In de verte trokken gitzwarte wolken naar boven, mensen renden erop af om te zien wat er aan de hand was. En lang duurde het niet toen hij één van hen was.
Daar was de ravage. Een huis was ingestort, de ander stond nog overeind maar in lichte laaie. Vlammen sloegen uit de ramen, reikten uit naar de eens heldere lucht. Zuurstof lieten de vlammen groeien, nog harder dansen maar dat was niet wat Roy zijn aandacht trok. Zijn oren hadden op scherp gestaan en de laatste toon van de schreeuw was hem daarom niet ontgaan. Hij sprintte naar voren, duwde enkele mensen aan de kant om een weg voor zichzelf te creëren. Vervolgens stapte hij het vergaste huis binnen. De rook belemmerde deels zijn zicht en trok meteen door zijn longen. Een prettig gevoel was het niet, maar hij zou zich niet zomaar laten wegjagen. Met grote passen bewoog Roy zich voort, tot hij geschreeuw hoorde, waar hij meteen op af ging. Iemand stond daar. Wie het was, was hem onduidelijk. ’Hee! Hulp nodig?’

-~ Sorry.. >_<

Lewis Blackwood

Life is too short to be following the rules

'Hee! Hulp nodig?' hoorde Lewis ergens achter zich. Zijn eerste reactie was het verzoek afwijzen, maar toen realiseerde hij zich dat dat niet slim was; hij hád hulp nodig. Het kind had hulp nodig. 'Ja!' riep hij terug, waarna hij hard begon te hoesten. Boven zich hoorde hij hout kraken. Hou het alsjeblieft nog wat langer uit! smeekte de jongen en hij liep verder.
Een gil. De vlammen hadden de kamer van het kind bereikt. Geen tijd te verliezen! dacht Lewis en hij rende op het geluid af, de gang door, trap op en de hoek om. De deur was geblokkeerd door gevallen hout. Vuur likte al aan de muren en het zou niet lang meer duren voor het gebouw in zou storten. 'Hey! Hier! Ik heb hulp nodig!' Hopelijk zou de ander snel komen. Lewis begon met zijn hele gewicht aan de balken te trekken, in de hoop ze te kunnen verplaatsen. Zijn pogingen waren tevergeefs. Ze gaven maximaal een millimeter mee, verder niet.

darren criss. @ atf