Inside;; Alkay is nog jong en begrijpt weinig van de wereld om haar heen. Toch is ze niet naïef, ze merkt van de meesten wel of ze goed of kwaad gericht zijn en weet zo wie te ontwijken. Natuurlijk kan dit niet altijd, sommige doen zich aardig voor. Als ze dan achter de ware bedoeling komt staat ze niet boven geweld in. Ze is vrij koppig en heeft een eigen mening die ze naleeft. Als ze ergens van word beschuldigt weet ze snel een weerwoord. Mocht je de kans hebben haar te leren kennen en ze mag je, dan heb je een behulpzame en goede vriendin aan je zijde. Outside;; Alkay is iets kleiner dan de gemiddelde 7 jarige, al zal je dit niet al te snel opmerken. Haar haren bedekken net haar rug en word meestal los gedragen. De kleur valt het meest op, deze verschilt tussen het roze en rood wat verandert dankzij de lichtval. De kleren die ze draagt zijn niet zo opmerkelijk, al zijn twee onmisbare dingen dat wel. Alkay draagt altijd een kroon, geen speelgoed kroon zoals je zou verwachten maar een van goud, niet massief. Tevens met een echte robijn aan de voorkant. De kroon is zwaar beschadigt en heeft verschillende scheuren over zich heen lopen, zelfs de robijn is wat gebarsten en mist een stuk. Nog een typisch ding is her zwaard dat het meisje op haar rug draagt, hij is iets kleiner dan haar rug en net zo echt als de kroon. Deze haalt ze bijna nooit uit zijn schede en het is te zwaar om echt mee te vechten op deze leeftijd. History;; Toen Alkay zeven jaar terug werd geboren was haar wereld niet perfect. Haar moeder had nog een zoon verwacht en leefde met een dubbel gevoel over haar gloednieuwe dochter. Haar vader echter was meteen al dol op haar en nam met liefde de meeste opvoeding over. Zelfs nu was het niet genoeg. De moeder wou het meisje uit huis en afgeven aan een familie zonder kinderen. De familie had het al moeilijk genoeg met drie monden te voeden, laat staan vier. Haar vader zei dat het enkel leugens waren, dat er wel genoeg eten was voor een tweede zoon toen ze die verwachtte. Er kwam ruzie, eerst een paar avonden al werd dat steeds meer. Ike, Alkay’s grote broer, was de ruzie beu. Steeds wanneer er ruzie uitbrak vluchtte hij naar de kinderkamer en sliep naast de wieg van het meisje. Uiteindelijk verliet de moeder het gezin, de man gebroken achterlaten. Hij liet het meisje opgroeien en stak al zijn liefde in zijn twee kinderen. Hoewel Ike de zijne meer aan het meisje schonk.
Zodra dat meisje fatsoenlijk kon praten en lopen begon het onderzoeken. Iedere bruine steen van het huis werd bekeken, ieder stukje grond werd omver gelopen. Ike volgde iedere pas. Alkay hielt van het spelen met haar broer al werd de overbezorgdheid van de twee mannen haar soms wat te veel. Dan liep ze naar het veld dat in de buurt lag en begon zichzelf te vermaken. De ene keer maakte ze een hut, de andere keer beklom ze de grote eik die erin te vinden was. Er kwamen op die plek weinig mensen, het veld was bestempelt als bouwgrond al ging de koper ervan onder. Ze was niet de enige bezoeker van dat veld, al was de ander niet menselijk. Met deze nieuwe vriend speelde ze vaak maar ze moest hem iedere avond weer achterlaten. Een avond toen de kou ondragelijk werd nam ze haar vriend mee naar huis. Haar vader reageerde eerst. Blijkbaar was een wasbeer geen geschikt huisdier. Met veel zeuren, klagen, huilen en met behulp van Ike kreeg ze haar vader zover dat ze hem mocht houden. Jace, oftewel de wasbeer, werd goed afgericht op de hulpen van het roze harige meisje. Zo bleef het een lange tijd. Dagen op het veld, soms met Ike, soms met Jace en het trainen van de wasbeer. Ze vond het de hemel op aard.
Laat je niet verleiden door een hemel op aard, het kan snel veranderen in een hel. Haar vader werd ziek. Ike bracht dagen door aan zijn bed. Alkay kon de man niet alleen laten, en zo werd ook zij in de wereld van ziekte, duisternis en dood getrokken. De nachten werden afgewisseld door slapen en waken. Eerst Ike, dan zij, Ike en zij. Het ging steeds slechter met de eerst zo vrolijke man. Het kuchen werd stikken, het huilen werd verdrinken. Die avond wist haar vader dat het niet lang meer ging duren. In plaats van afscheid te nemen en Ike erbij te roepen wenkte hij het meisje. Alkay luisterde naar zijn liefdevolle woorden met prikkende tranen. Toen de man iets tevoorschijn haalde had ze het niet eens door, totdat het in haar handen werd geduwd. Een kroon, beschadigt en al. Die nacht was het alleen nog zijzelf, Ike en de wasbeer.
Ook dit veranderde snel. Zodra hun vader was overleden moesten ze het huis uit. Alkay was zes en had nooit een ander thuis gekend. Sinds de dood van haar vader werd de kroon haar vaste hoofddeksel, en zelfs toen ze moest verhuizen nam ze die mee. Zij en haar broer zwierven enige tijd rond, dwalend zonder huis of onderdak. Toch redde ze het samen, met haar vriend en broer rond haar heen. En ook dit was te veel om te hebben. Ike werd opgeroepen om als Guard te werken. Eerst ging het nog, hij werkte en kwam in de avond naar Alkay toe. Maar dit hoorde niet. De jongen werd verplicht om zijn zusje te verlaten. Hij gaf haar zijn zwaard, weer iets dat bij haar hoorde, en zei zijn vaarwel. En zo was het nog maar een meisje en een wasbeer. Ze gaf zich over aan de wereld van de straat en haar slimme bondgenoot had al snel geleerd om te stelen van de marktkramen. Door het meeste van hun eten te stelen en onderdak te vinden in verlaten huizen komen de twee wel door de dagen. En zelfs in die bende kan ze nog wat plezier vinden, als ze maar hard genoeg zocht.
vr mei 09, 2014 1:48 pm