Oh, I'm just a dying boy, nothing special

Dorst. Lewis had zo'n ongelofelijk dorst. En honger. De honger was bijna nog erger dan de dorst. Wat was hij toch een ongelofelijke sukkel. Maar ja, je denkt niet echt aan eten en drinken als je hals over kop uit een grote stad vlucht. De hele nacht had hij afwisselend gerend en gelopen. De volgende dag was hij kapot geweest en tegen de avond had hij honger gekregen. Maar de ochtend erop was het nog erger geworden. Het beest wat hem liet vluchten uit New Albion had hem ingehaald. Of dat was in ieder geval wat hij vermoedde. Dus was hij weer begonnen met zijn ren-en-loop-tempo. Met honger en dorst was het heel wat zwaarder dan met een volle buik.
Hijgend ging Lewis tegen een boom aan staan. Met de boom in zijn rug zakte hij naar beneden, tot hij op de grond zat. Onder zijn vest voelde hij zijn zwaard, wat hem wel enige geruststelling gaf. Als het op vechten aankwam was hij in een voordeel, door zijn jarenlange training van de oude zwerver.

{Open voor iedereen}