Brown hair and a golden sword

Vanuit een portiekje bestudeerde Lewis alle mensen die door de Street of Life liepen, wat er heel wat waren. Hij had niet echt iets te doen en om zijn tijd te vullen had hij besloten om mensen te bestuderen. Bij bijna iedere persoon bedacht hij een verleden en een toekomst. Meestal kwam hij tot de conclusie dat ze niet echt een prettig leven hadden gehad en zouden hebben. Na een kwartier realiseerde hij dat hij bij iedere persoon zijn eigen leven weerspiegelde. De een had iemand stiekem in een achterafstraatje vermoord en de ander zou in een vroege dood sterven. Van die gedachte vrolijkte de jongen niet echt op. Maar het was waar. Zijn leven was tot nu toe een hel geweest en het zou alleen nog maar erger worden. Hij had geen huis, geen vrienden en geen toekomst. Mensen keken neer op straatjongens -en terecht. Als Lewis zichzelf tegen zou komen op straat zou hij zichzelf negeren. Hij zou niet eens naar zichzelf kijken, zo er zou hij zich schamen voor de aanwezigheid. Zo was het leven nou eenmaal, daar kon hij ook niets aan doen.