(Verhaallijntje) The magic of color

Er heerste nooit stilte in de fabriek. De machines draaiden altijd en de slecht werkende ventilatie ratelde maar door. Altijd. De eerste week dat Lauressa hier werkte werd ze er helemaal gek van. Ze was gewend aan stilte, wat niet ver te zoeken was in het deftige gezin waar zij woonde. Op een gegeven moment, dag vier, kon de jonge vrouw er helemaal niet meer tegen. Ze was midden in de gang in elkaar gezakt en had met tranen in haar ogen en met haar handen tegen haar oren gedrukt zitten wachten tot het geluid wegstierf. Maar dat gebeurde niet. Langzaam maar zeker raakte ze door de maanden gewend aan de geluiden. Toen ze overgeplaatst werd voor DNA vond ze het zelfs fijn.
Lauressa zuchtte. Er was een nieuwe lading kittens op komst en binnen twee dagen moest ze het perfecte middel aan de moeder toedienen om haar jongen paarse ogen te laten krijgen. De vrouw rommelde wat tussen haar spullen, liep naar een muurhoge kast en pakte drie verschillende kleuren poeders. Blauw, roze en een wit poeder. Ze liep weer naar haar bureau en ging zitten. Hier moest ze heel secuur te werk mee gaan. Vervolgens pakte ze een klein glazen bakje en trok de poeders naar zich toe. Met een klein zeefje deed ze als eerste de blauwe -en hoofdkleur- erin. Daarna liet ze met kleine tikjes tegen het zeefje het roze poeder erbij. Vervolgens pakte ze een groene fles en liet drie theelepels vloeistof in het bakje vallen. Tot slot gingen er nog anderhalf theelepel wit poeder bij. Hopelijk was dit genoeg. Lauressa wachtte even en roerde toen het goedje door elkaar. De kleur werd violet, tegen het roze aan. 'Shit!' Te roze.

~Open voor iedereen die de fabriek binnen kan komen~