Oh look, a bird!

Een fris nazomers windje woei door de bergen. Beneden was het nog wel te doen, maar hier boven begon het echt koud te worden. Lewis' maag maakte een rommelend geluid. Geweldig. Als hij nu wilde gaan jagen hoorden de dieren hem van veraf aankomen. Dan maar niet jagen.
Hoewel de jongen al wel vaker naar Morristown was gelopen over deze bergen, leek het deze keer zwaarder dan de andere keren. Misschien omdat hij een lege maag had. Ineens doemde er voor hem een hert op. Hij sprong vanuit het aangrenzende bos de weg op en keek eens rustig om zich heen. Hij leek de jongen niet gezien te hebben en begon dezelfde kant als Lewis op te lopen. De laatste dacht snel na. Hij had honger en nog geen vijftig meter voor hem stond zijn maaltijd. Met snelle en stille stappen sloop hij dichterbij. Hij haalde zijn zwaard tevoorschijn, maar de zon ving de glans op en reflecteerde het richting het hert. Het hert schrok van de plotselinge lichtstraal en verdween. Nee! Lewis sprintte achter het hert aan. Op dit gedeelte van het pad lagen echter boomwortels en zijn voet bleef haken achter een dikke wortel. Lewis viel voorover, maar probeerde weg te draaien. Zijn voet zat nog vast, waardoor die in een onnatuurlijke positie kwam. Er klonk een luid krakend geluid. De jongen kon nog net een luide schreeuw onderdrukken, maar verloor zijn grip en rolde naar beneden. De tranen stonden in zijn ogen toen hij zichzelf tot stilstand bracht. Shitshitshit.