Lost forever

De jonge vrouw had zin om te huilen. Om te huilen als haar kleine broertje, om te huilen als een zorgeloos kind die huilt om een schram. Om te huilen alsof het iets was waar ze na het huilen van kon zeggen dat het over was. Dat het probleem achter haar lag. Maar dat kon ze niet. Hoe vaak ze ook tegen zichzelf zei dat het niet erg was, vanbinnen wist ze dat het wel zo was. Ze was een monster. Dat zou ze altijd blijven. Ze moest er iets tegen doen, maar ze wist niet wat. Want wat kon je ertegen doen? Ze zou het tegen iemand moeten zeggen, maar wie?
Tijdens het denken bleef Lauressa doorlopen. Ze liep over de dorre bladeren, die knerpten onder haar voeten. Onbewust sloeg ze een aantal keer af, naar een onbekende bestemming.
Er moest actie ondernomen worden. De kans was te groot dat ze ontdekt werd. Ze zou worden vervolgd en gemarteld voor informatie.
Het begon te schemeren in het bos. Lauressa keek om zich heen. Waar was ze? Angst bekroop haar.  Als ze niet op tijd terug was, zouden haar ouders ongerust worden. In het bos was het niet veilig, zeker niet in het donker. Het was een broedplaats van Beasts. Achter zich hoorde ze geritsel. Met een ruk draaide ze zich om. Een konijntje hupte achter een varen vandaan. Lauressa liet een zucht ontsnappen. Een lok haar die los was geraakt zwaaide voor haar gezicht heen en weer. Zwart. Shit. Het kon aan de schemering liggen, maar hoogstwaarschijnlijk was ze weer aan het veranderen. Ze pakte een klein spiegeltje die ze vaak meenam uit een zakje in haar jurk. Ja, ze was veranderd. Haar gezicht was rond, met rode lippen en lichtbruine ogen. Shitshitshit.

{+ Eerste post voor Peter}

Er was iemand. Lauressa wist het. Niet het konijntje, die nu weer naar de varen toe huppelde. Ze keek om zich heen en wierp nog eens een blik op het spiegeltje. 'Nooit gedacht dat dat hier mogelijk was.' Met een ruk draaide ze zich om. De verraste stem kwam van een jongen. Ze wist niet precies hoe oud hij was -ze was nooit goed geweest in  het schatten van leeftijden. ’Sinds wanneer is er magie op aarde? Hoe ver loop ik achter met de tijd?’ De vrouw schrok. Hij had haar gezicht zien veranderen. Shit. Moest ze liegen? Zeggen dat hij het verkeerd had gezien? In gedachten ging ze zijn zin na. Wacht eens even... Achterlopen met de tijd? Ze fronste licht. Maar voor ze tijd had om te reageren begon de jongen weer te praten. 'Sorry, volgens mij vergeet ik me helemaal voor te stellen.' Hij stak zijn hand uit. 'Ik ben Peter. Peter Pan.' Wat moest ze nu doen? De hand aannemen? Zichzelf voorstellen? 'Ik, eh... Ik ben Lauressa,' zei de jonge vrouw. Ze pakte de hand aan en schudde hem vertwijfeld. 'Ik... Jij bent zeker niet van hier?' Nee, dat kon niet. Als hij van hier was geweest had hij geweten over Beasts en magie. Moest ze nu een verklaring afleggen over Beasts? Ze keek hem aan. Zijn donkere ogen leken te schitteren in het halfduister. Grote kans dat één van zijn ouders bruine ogen had. En bruin haar. Er viel een stilte. 'Ik moet maar weer eens gaan,' mompelde Lauressa. Ze draaide zich om en begon te lopen. Waar moest ze eigenlijk naartoe? Ze wist niet waar het noorden was en aan haar richtingsgevoel had ze nooit echt wat gehad. Eigenlijk zou ze hem om hulp moeten vragen, maar ze verwachtte dat hij weg zou zijn zodra ze zich omdraaide. 'Hey, eh... Peter?' riep ze.