Let's have dinner

Vandaag was een lange dag geweest. Samen met de gehele gemeenteraad was Noah naar Morristown gereisd, alwaar ze een nieuw handelsschip voor geopend moesten verklaren. Het duurde eindeloos. Om 6 uur 's ochtends werd hij in een paardenkoets geduwd, waar hij drie uur lang met gebogen hoofd heeft gezeten, wachtend tot hij eruit mocht. Toen moest hij luisteren naar een toespraak van de toekomstig kapitein, van de dochter van de kapitein, van de eerste stuurman, van een matroos, van drie raadsleden, van de kroegbazin in de buurt, van een handelaar in de buurt, van een marktkoopvrouw in de buurt, en van een vrouw die toevallig langs was komen lopen en die naar voren was getrokken om ook even iets te zeggen. Vervolgens kregen de raadsleden een grote schaar aangegeven, en ze knipten het lintje door. Vervolgens werd een fles wijn stukgegooid tegen de boeg, en kregen Noah en de raadsleden een rondleiding door het schip, lunch met de kapitein en een tegoedbon van de marktkoopman. Doodmoe werd Noah om vijf uur weer in de koets gehesen en ze hobbelden weer terug, die drie uur van Morristown naar New Albion.
Hij was veel te moe om te koken, dus hij besloot naar zijn lievelingsrestaurant in de buurt van het stadhuis te gaan. Om half acht kwam hij binnen gestrompeld. Een ober benaderde hem onmiddellijk. 'Goedenavond, meneer,' zei de ober beleefd, 'Welkom in ons restaurant.' Trots maakte hij een weids armgebaar, wijzend naar het gehele restaurant. 'Zoals u misschien gezien had, is het erg druk vanavond. Er is geen plaats meer, behalve als u er geen bezwaar tegen heeft samen met iemand anders een tafel te delen.' 'Is goed, zet me maar ergens neer, het maakt niet uit,' zei Noah. Het kon hem allemaal niets schelen, als hij maar gewoon wat eten en een glas wijn kreeg. De ober knikte, en nadat hij Noahs jas, hoed en sjaal had aangenomen en aan de kapstok gehangen had, begeleidde hij hem naar een tafeltje waar een jonge vrouw aan zat. Ze had bruine haren en een lange zwarte jurk. Hij bedankte de ober en plofte neer op zijn stoel. 'Goedenavond, mevrouw,' zei hij met een beleefde glimlach.

'Zware dag gehad?' vroeg de jongedame aan het tafeltje. Verbaasd keek Noah op. De meeste mensen die hij ontmoette waren nooit zo geïnteresseerd in de rest van de wereld. Ze waren haastig, hongerig of dronken. Er viel geen fatsoenlijk gesprek mee te voren. 'Ja, tamelijk,' antwoordde hij terwijl hij iets rechter ging zitten. 'Ik ben de hele dag in de weer geweest. Mensen kunnen nogal veeleisend zijn.' Hij greep de menukaart om haar niet aan te hoeven kijken. Hij kon nog eens wat verlegen zijn in privésituaties. Terwijl zij bestelde, bladerde Noah verder. Hij kon het allemaal wel op. 'Verras me maar,' zei hij tegen de ober, en overhandigde hem de menukaart. Hij sipte aan de wijn die de ober hem zojuist gebracht had en keek naar de vrouw. 'En wat heeft u vandaag gedaan?' 'Ik heb vandaag met de baas van de fabriek overlegd wat er moet gebeuren met de katjes die ik bestudeer. Ik werk namelijk in de fabriek en onderzoek wat er gebeurt met pasgeboren katjes die van oogkleur veranderen. Hoe dat komt enzo.'
'Wetenschapper?' Noah was onder de indruk. Ze leek heel jong, bijna alsof ze nog op school zat, maar blijkbaar was ze ouder dan Noah haar schatte. Of ze was gewoon zeer intelligent. 'Vertel me er meer over. Alsjeblieft.' Afwachtend keek Noah haar aan. Nu wilde hij ook het naadje van de kous weten. 'Eet smakelijk,' zei ze toen ons eten voor ons neus werd gezet. 'U ook.' Noah had vis met risotto gekregen. Zijn favoriete eten, alsof ze het wisten. Hij nam een hap, glimlachte naar zijn tafelgenote en zei, na geslikt te hebben: 'Hoe heet u eigenlijk?'