What the...?!

Waar was hij? Verward keek Lewis om zich heen. Onder hem hoorde hij zachtjes gekraak van hout. De vloer schommelde loom heen en weer. Toen hij omhoog wilde komen stootte hij zijn hoofd tegen een balk die hij niet had gezien. Kreunend zakte hij achterover. Oké, hij was in een kleine ruimte, op een schip. Naast hem lagen rollen geteerd touw, opgestapeld in nette stapels. Stukken zeil lagen verspreid over de rollen. Hier en daar lag wat gereedschap. Waarschijnlijk was dit een berging. Een tweede vraag popte in zijn hoofd. Hoe kwam hij hier? Dat was een volkomen raadsel. Dan maar verder naar vraag drie, die aanzienlijk belangrijker was: Hoe kwam hij hier weg? De muren van de nauwe ruimte leken naar hem toe te bewegen. Zijn ademhaling versnelde zich en verwoed zocht de jongen naar een luik of deur. Achter hem hing een zwaar rood gordijn. Lewis schoof het opzij en rolde de ruimte uit. Met een luide bonk landde hij op een vloer, die ruim een halve meter lager was. Om hem heen hoorde hij gemompel, maar het was regelmatig en leek niet over hem te gaan. Haastig stond de jongen op en klopte zijn kleren af. 'Verstekeling,' ving hij hier en daar op. Hij bevond zich in de slaapplaats van een schip. Te oordelen aan de bemanning was dit een piratenschip. Enkele piraten keken op toen hij langs hen liep, maar vonden hem geen tweede blik waard. Anderen keken hem dreigend aan. Onwillekeurig voelde Lewis onder zijn vest naar het zwaard wat hij altijd bij zich had. Hij liet een zachte zucht ontsnappen toen die nog op precies dezelfde plaats zat als altijd. Ja, met zwaard voelde hij zich een stuk veiliger. Niet dat hij dacht een volledig uitgerust piratenschip aan te kunnen, want dat zou overmoedig zijn en tot zelfmoord leiden. Waar is de uitgang? Het leek er niet te zijn. De ruimte was benauwd en stonk naar zweet. Hoe eerder hij weg was, hoe beter. Is dit niet precies wat je altijd hebt gewild? fluisterde een stemmetje in zijn hoofd. Ja, maar niet als verstekeling op een piratenschip. Een eindje verderop stond een smalle trap naar het topdek. Snel klom Lewis naar boven. Frisse lucht verwelkomde hem halverwege en blies hem bijna weer naar beneden. Nog net op tijd kon hij zich vast grijpen aan een trede. Op het dek waren verscheidene mensen aan het werk. Bevelen werden rond geschreeuwd en beantwoord. Lewis liep een rondje over het dek. Niemand leek het erg vreemd te vinden. Misschien gebeurde dit wel vaker. Een eindje verderop zag hij een klein meisje. Wat deed zij hier? Met zekere passen liep hij op haar af en tikte haar op haar schouder. Als hij het goed had had hij haar al eens eerder gezien. 'Waar ben ik?' Het kwam er een tikkeltje nors uit. 'Waar gaan we naartoe?' Lewis probeerde zijn boze blik tot het minimale te beperken, maar hij had het gevoel dat het nog steeds erg boos was.


{+ Eerste post voor Rosemary}