[Joe] A sickle of leather

Zich van geen kwaad bewust strekte ze haar sneeuwblanke vingertjes uit naar een glanzende appel, die tussen de handelswaar van een koopman lag. Verschrikt trok ze haar hand weer terug toen de marktkramer haar streng aankeek en haar wegwuifde. Met traantjes in haar ogen liep ze weer verder. Ze was de piraten van haar eigen schip allang uit het oog verloren, maar daar had het kleine meisje zelf niet onder te lijden. Ze redde zich wel alleen, opgegroeid zijnd op een piratenschip.
Nieuwsgierig hield ze halt bij een groep mensen. Het waren overwegend vrouwen, die daar voor het grote schip stonden te discussiëren. Ze vermoedde dat het geen handelslieden waren: met hun kledingstijl zouden ze niet opvallen op oom Jacks schip, dacht ze. Terwijl ze tussen de pratende mensen doorliep, leek ze niet erg opgemerkt te worden. Ze had nog nooit zoveel vrouwen bijeen gezien. Geïnteresseerd bestudeerde ze hen. Het was een mengelmoes van alle soorten en maten mensen; ze keek haar ogen uit. En bij het zien van de eerste jongen tot nog toe stopte Rosie. Hij was een stuk ouder dan zij. 'Hoi,' zei ze. 'Ik ben Rosemary.' Breed grijnzend zette ze haar knuistjes in haar zij.

+eerste post voor Joe McCarter

Joe werd wakker na een dag reizen met het voor hem niet anders gewende luchtschip van zijn adoptiemoeder en keek gelijk uit het raampje van zijn eigen cabine in het kapiteinshuis. En hoe kon hij het raden, ze waren gestopt bij Morristown. Blij genoeg kleedde hij zich om en ging naar buiten, want hij bleek net voor het avondeten pas wakker geworden te zijn, omdat hij gister heel lang had opgebleven. Hij liep naar het knusse dek en hij viel gelijk wat op, iedereen was al van het schip af en de vrouwen waren in een hevige discussie voor het schip bezig. Hij leek langzaam te begrijpen dat het ging over de ruzie van wie de overgebleven duif van het kapiteinsmaal heeft gestolen uit het huis van de kapitein. Hij zuchte diep in zichzelf, omdat dit misschien wel de 4e keer is dat dat word gedaan in een maand tijd. Hij zat rustig naar het gesprek te kijken tot hij opeens een lief aardig meisje zag rondlopen, die hij schatte rond de 3 jaar. Veel zag hij niet van haar omdat ze bijna helemaal bedekt was. . 'Hoi, ik ben Rosemary.' kwam er uit de witte mantel tevoorschijn. Joe luisterde toen pas duidelijk naar haar en reageerde 'Hoi Rosemary, ik ben Joe. Joe McCarter. Leuk je te ontmoeten Rose, als ik je zo mag noemen?'. Hij glimde naar het meisje en keek haar lief en vertrouwhaar aan, want ja zo is Joe eenmaal. Hij stak zijn toch wat grotere handje uit en wachtte tot ze hem een hand gaf, wat hij van zijn adoptiemoeder had geleerd. 'Wat doe je eigenlijk hier zo alleen? Ik dacht dat ik de jongste was op mijn moeders luchtschip? Of was je hier gewoon om te kijken?' zei hij nog snel.