I'm dangerous [&Peter Pan]

Volle maan. Hij had het altijd al gehaat. Simpel weg door de pijn, waarvan hij wist dat het ging komen. Hij was er bang voor. Thomas zou dat nooit toegeven. Hij moest zijn imago van altijd vrolijke jongen wel houden. Maar het was moeilijk. Zeker met volle maan. Niemand wist echter dat hij een Beast was. Niemand van zijn vrienden, de gene die hem vertrouwden. Niemand wist het. Zijn ouders hadden het geweten. Maar die waren nu dood. Thomas wist niet eens wiens schuld dat was. Misschien had hij wel tijdens en van zijn 'buien' ze wel gedood. Stug liep de jongen verder het bos in. Hij moest alleen zijn. Zodat hij niemand pijn kon doen. Hij rende naar het hart van het bos en liet zichzelf tegen een van de bomen aanvallen. Nu maar hopen dat er niemand zou komen.

-Flut, alleen Peter Pan.

Iets veranderde in de sfeer van het bos. Het gaf de komst van een wezen aan. Thomas voelde aan dat het 'wezen' wellicht niet geheel menselijk was. Net zoals hij niet geheel menselijk was. Maar toch. Het wezen zou gevaar lopen. Thomas wierp een blik naar de lucht, maar de zon was nog op. Hij had nog zat tijd om zich af te zonderen. Thomas wendde zijn hoofd naar de kant waar nu een jongen stond. Ja, hij zag er menselijk uit. Maar Thomas' gevoel bewees het tegendeel. In eerste instantie leek de jongen erg - té erg - op zijn jeugdheld. Peter Pan. Thomas staarde de jongen dan ook even stomverbaasd aan. Dit kon niet. Er was hem vaak genoeg verteld dat Peter Pan niet bestond. Een verzinsel was. Hoelang had hij zich er niet aan vast geklampt? Om maar niet op te hoeven groeien. Jong te blijven. Geen zorgen te hebben. Maar hij was van zijn 'geloof' los gerukt. Thomas was totaal gebroken, maar had het met een masker weten te verbergen. Maar dit, dit verbaasde hem zo erg dat hij niet eens wist hoe hij op de jongen moest reageren. Hij was ervan overtuigt dat het Peter Pan was. Maar het kon niet. Hij was aan het hallucineren. Dat moest wel. 'Goedendag,'[i] Geweldig, nu begon zijn hallucinatie ook nog te praten. Thomas keek de jongen nog steeds stomverbaasd aan. Erg charmant, nót. [i]'Het is erg zeldzaam hier mensen tegen te komen. Ze schijnen bang te zijn, heb ik ergens gehoord. Enig idee waarom?' Zijn verdomde hallucinatie práátte! Misschien had iedereen toch gelijk gehad en was hij gek. Maar ergens kwam het kind gedeelte weer naar boven. Hij wílde geloven dat dit Peter Pan was. Dat de jongen echt voor hem stond, geen geest, hallucinatie of wat dan ook was. Dat hij het echt was. "Je - ik..." Geef antwoord, geef gewoon normaal antwoord. Hij is Indianen gewend, kom op. "Mensen komen hier om zich terug te trekken. Lijkt mij. Dat doe ik tenminste." Het was de waarheid. De volledige waarheid. Het was lang geleden dat hij die gesproken had. Peter Pan - het was hem, klaar, geen discussie - kruiste zijn benen en ging op de grond zitten. 'Hoezo zit.. Oh nou ja, zat... Je daar zo eenzaam?' Direct na die vraag stak hij verdedigend zijn handen omhoog. 'No hard feelings als je het niet wilt zeggen. Ik begrijp het wel. Half. Deels.' Thomas glimlachte kleintjes. Zijn hoofd was helemaal niet bezig met een antwoord te zoeken op de vragen. Zijn hoofd was bezig om uit te zoeken of dit wel mogelijk was. En zou Peter kunnen voelen of Thomas in hem geloofde? Als hij alles moest geloven wat hij had gehoord, gelezen, gezien, zou dat wel zo zijn. "Ik ben niet het meest veilige persoon om bij te zijn als de volle maan op komt." Nog steeds was Thomas verbaast. "Jij... Jij bent Peter Pan?" Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hoe kon hij nou zó een stomme vraag stellen? Zijn hoofd en zijn hart vochten bijna. Zijn hoofd dat Peter niet kón bestaan, zijn hart dat hij wilde dat Peter wél bestond.

Dat Peter Pan nu tegenover hem zat maakte Thomas tegelijk opgewonden en bang. Opgewonden dat hij dus toch gelijk had gehad. Dat hij niet gek was. Maar bang omdat hij gewend was dat zodra hij ook maar over Peter Pan begon, mensen het uit hem sloegen. De littekens van de mishandelingen waren overal op zijn lichaam te zien, maar hij hield het verborgen. De bezorgde blik werd Thomas' kant op geworpen en de jongen wendde zijn hoofd af. ’Daar geef ik je volledig gelijk in.’ Heel voorzichtig keek Thomas weer terug. Hij was het niet gewend van zichzelf zo te doen. Hij trok altijd een masker op van eeuwige vrolijkheid. Alsof niemand hem wat kon doen. Met een schok besefde hij dat hij altijd 'Peter Pan achtig' gedaan had. Maar tegenover deze jongen, tegenover Peter Pan, kon hij het masker niet op houden. Hij kon niet liegen. Hoewel hij absoluut niet wilde dat zijn jeugdheld hem zo zou zien. Maar het kon niet anders. Dit was wat er van hem geworden was. Een hoopje ellende. ’Dit bos is heerlijk. Rustgevend. Het verbaast me wel dat volwassenen er hetzelfde er over denken. Schijnbaar zijn ze zo erg nog niet.’ Thomas keek hem kort aan en keek toen even voor zich uit. "Dat licht aan het persoon. Er zijn... Er zijn mensen die nog in magie geloven. In het buiten gewone. Ik heb mensen gesproken die nog in je geloven, Peter. Volwassenen. Maar... Dat zijn er niet veel meer. Anderen vinden het raar." zei Thomas. Hij wilde de jongen niet vertellen wat hem was aangedaan. Hij schaamde zich dat hij zijn geloof bijna had los gelaten. ’Je kan zo veilig zijn als je het zelf wilt.’ Langzaam kwamen herinneringen terug, maar als wazige beelden. Het vertrouwde gevoel kwam ook boven, alsof hij Peter al kende. Eerder mee naar Neverland was gegaan. Zou dat kunnen? Thomas wist het niet meer zeker. Alle volwassenen en vrienden van hem die Peter los hadden gelaten, ze hadden hem helemaal gebroken. Net zo lang tot Thomas ervan overtuigt was dat er geen positieve dingen meer waren. Niet voor hem. Nu wist hij wel dat er positieve dingen waren, maar hij deinsde ervoor terug. Was er bang voor. Bang om pijn gedaan te worden. "Ik ben ook wel veilig. De vraag is of jij straks veilig bent." kwam er zacht uit zijn mond. Natuurlijk, Thomas zou er alles aan doen om te zorgen dat hij de controle niet zou verliezen. Desnoods zou hij zijn eigen kop tegen de bomen aan slaan zodat hij bewusteloos raakte. Als hij maar niemand verwondde. ’Tenminste, ik ben ervan overtuigd dat het je ooit zal lukken.’ Met een kleine glimlach keek Thomas de jongen aan. Hij wist dat Peter jonger moest zijn dan hij, maar toch voelde het alsof hij jonger was. Het was te zien dat Peter de twijfel voelde toen Thomas vroeg of hij echt Peter Pan was. En Thomas schaamde zich. ’Dat je het nog weet, Thomas! Ja, ja ik ben Peter Pan.’ Hij kende hem. Hij kende zijn naam. Hoe? De jongen tegenover hem sprong op. ’Echt ongelooflijk. Je bent al zo oud. Zo groot geworden… Hoe bevalt het leven? Is het beter of slechter?’ vroeg Peter. Thomas richtte zijn blik opnieuw op de grond. "Het is... Slechter. Ze hebben... Ik... Ik mocht niet meer in je geloven. Ze sloegen me. Sloegen het uit me. Ik wou dat ik in Neverland was, Peter. Ik wil niet ouder worden..." Thomas' stem was amper te horen, maar was duidelijk vol schaamte.

Zijn hoofd en zijn hart vochten om gevoel, en dat maakte dat Thomas zich beurtelinks juist op zijn gemak voelde, en dan weer heel bang was. Hij probeerde het zoveel mogelijk te verbergen voor Peter, maar daar slaagde hij niet echt in. ’Denk je… Denk je dat je hun eens hierheen kan meenemen? Voor een ontmoeting. Het geloof is in gevaar…’ Thomas keek hem even bedenkelijk aan. "Ik weet niet of je veel aan volwassenen hebt, Peter. Die geloven korter dan kinderen. Maar, als je het wilt, dan kan ik wel opzoek gaan naar die mensen." Fijn, zichzelf onder de mensen brengen, geweldig idee. Thomas trok zijn benen op, sloeg zijn armen er omheen en richtte zijn blik op de grond. ’Kinderen worden te vroeg weggerukt uit hun fantasie. Uit hun geloof. En dat kost de elven meer levens dan dat er geboren worden.’ Geschrokken keek hij nu op. "Tink? Is ze... Leeft ze nog?" vroeg hij verbaast. Thomas wachtte even op het antwoord en liet zijn blik toen weer naar de hemel glijden. Het was nu wel te zien dat hij zenuwachtig werd, de zon was aan het ondergaan, en het zou niet lang duren voordat de maan hoog genoeg was om invloed op hem te hebben. ’Maak je geen zorgen! Als het zover is gaan we gewoon een spel spelen.’ Thomas keek hem weer aan en knikte lichtjes, met een onzekere blik in zijn ogen. Hij verlangde terug naar die tijd, nu hij naar Peter keek. Hij maakte zich bijna nergens druk om. ’Je kan niet erger zijn dan de piraten.’ Daar had Peter hem, een zachte grinnik verliet zijn mond. Toch richtte hij zijn blik opnieuw omhoog, maar de maan was nog lang niet hoog genoeg. Maar Thomas voelde het. Hij voelde de maan. ’Pardon?’ Daar kromp Thomas weer ineen. ’Is dat.. Serieus?’ Thomas knikte voorzichtig. Peter was opgestaan en ijsbeerde nu heen en weer. ’Het spijt me zo erg Thomas.. Eerlijk. Als ik het had geweten dan-… Dan weet ik niet wat ik gedaan zou hebben.‘ Thomas krabbelde overeind en blokkeerde Peter zijn weg. "Het is echt niet jouw schuld. Ik had gewoon... Voor mezelf op moeten komen. Maar dat kan ik niet. Het is mijn eigen schuld." Hij zette een halve stap naar achter, toch bang om een klap te krijgen. Zelfs van Peter. Dit sloeg nergens op. Wat hadden ze met hem gedaan? Hij was bijna bang voor alles. ’Ik ben je haast verschuldigd je mee te nemen naar Neverland… Alleen.. Ook daar is niet alles perfect. Het leven is behoorlijk eenzaam.’ Thomas keek naar de grond. "Dan haal je er meer Lost Boys bij. Er zijn genoeg kinderen die dat zouden willen." hemzelf meegerekend. Maar hij was te oud. Stomme hij. Plots keek Peter hem recht aan, waar Thomas ook weer van schrok en een stap achteruit deed. ’Werkelijk, het spijt me. Ik zou de tijd voor je terug draaien als ik dat in mijn bezit had.’ Thomas wilde antwoorden, maar keek toen recht in de maan. Shit, shit shit. Meteen richtte hij zijn blik terug op Peter, met een geschrokken uitdrukking. Maar het was al te laat. Hij voelde zich meteen veranderen en stond op vier poten. Hij voelde ook het gespleten gevoel. De ene kant van hem wilde Peter nu verscheuren, gewoon omdat hij in de weg stond. De andere kant van hem wilde dat totaal niet. Dat maakte dat de grote bruine wolf nu met zijn oren in zijn nek, met een angstige blik naar Peter stond te grommen.

’Als je dat zou willen doen, dan graag. Op dit moment kan ik alle hulp wel gebruiken.’ antwoordde Peter. Thomas knikte enkel, nog steeds niet echt juichend om zich onder de mensen te mengen. Voor Peter was hij echter wel bereid het te doen. Alleen voor Peter. Toen Peter was opgestaan en Thomas' zijn weg blokkeerde kreeg hij een vernauwde blik in zijn richting, wat ervoor zorgde dat Thomas onzeker een aantal stappen naar achter zette. ’Hoe kon een jongentje van jouw leeftijd nou opstaan tegen twee volwassenen? Ze zijn fysiek gezien, ik weet niet hoeveel keren, sterker dan jij alleen.’ Dat deed zijn zelfvertrouwen nou niet echt goed. Thomas richtte zijn blik op de grond. Peter had ook een stap naar achter gezet, zodat de opkomende angst bij Thomas weer af nam. Het nam af, maar ging nog steeds niet weg. ’Had het tegen me gezegd, en ik had je pixie dust gegeven.’ Thomas keek nu met een ruk op, met een enigsinds hoopvolle blik in zijn ogen. Pixie dust, wat hem zou laten vliegen. Nou ja, als hij maar gelukkig genoeg was. En dat was maar de vraag. ’Ik weet niet, Thomas. Kinderen verkiezen de liefde van hun ouders boven de vrijheid van Neverland. Zelfs Wendy. Ze koos voor het opgroeien. Hoe kan ik meer Lost boys vinden, als zelfs zij ons heeft verlaten?’ Thomas schudde zijn hoofd. "Zo moet je niet denken. Mij kan je altijd meenemen. De vraag is alleen of ik nog wel kán vliegen, zelfs met Pixie dust." zuchtte hij. Toen voelde hij de verandering, en de pijn die dat met zich meebracht. Het maakte hem gek. Het was de pijn die de wolvengedaante van slag maakte, zorgde dat Thomas geen controle meer had over het lichaam. Het was alsof iemand anders de leiding overnam. Peter deinsde wat achteruit. "Oké. Puppy is een beetje groter dan ik in eerste instantie had gedacht," hoorde Thomas, wat de wolf nog een keer liet grommen. Thomas voelde zichzelf naar voren springen, maar pakte net optijd de controle terug, zodat geen van de klauwen Peter raakte. "Nou, kalm aan Thomas. Ik doe je niks. Als je wilt doen we een spel, meer niet." Peter's houding was totaal niet bedreigend, maar het was de pijn. De pijn die Thomas voelde. De pijn in het wolvenlichaam. Die het dier meteen associeerde met Peter. Dat maakte dat de woede zich ook op die jongen richtte. Thomas dwong het wolven lichaam plat op de grond te gaan liggen. Het kostte hem veel kracht, deed hem pijn, maar het lukte hem zijn eigen lichaam trillend op de grond te houden.

’Je krijgt van mij pixie dust. En je kan mee naar Neverland, als je dat werkelijk wilt.’ Wat? Thomas keek de jongen nog een keer aan, nu met een verbaasde blik. ’Enkel kan ik niet verzekeren hoe Neverland erop zou reageren. De Lost Boys zullen je wel accepteren, dat sowieso.’ vervolgde Peter. "Ik ben nog niet volwassen." antwoordde Thomas zachtjes. Ja, hij was 17. Maar 17 was nog niet volwassen. Dus Neverland zou hem toe moeten laten. Nou ja, dat hoopte hij. Toen stond hij op vier poten en wist met moeite zijn eigen lichaam van Peter weg te draaien. Peter had zijn ogen dichtgeknepen toen Thomas op hem af sprong, en opende ze nu weer. 'Oh man...' Peter zette voorzichtig een stap naar voren, maar Thomas bewoog zichzelf onmiddellijk naar achter. Hij zou het zichzelf niet vergeven als hij Peter iets aan zou doen. De jongen had zijn hand naar hem uitgestoken. 'Laat me je helpen. Ik zal je geen pijn doen.' Peter hem pijn doen? Dat kon hij proberen! Thomas schudde de wolvenkop en bleef zichzelf tegen de grond aan drukken, trillend van pijn. Maar de maan was nog lang niet op z'n hoogste punt. En daarna moest hij ook nog gaan dalen. En hoe hoger de maan kwam, hoe minder controle Thomas over het wolvenlichaam had. Straks was hij gewoon een marionet in zijn eigen lichaam. Angstig kroop hij achteruit, weg van Peter. Tot hij in een keer een gigantische pijnscheut kreeg en zich in zijn volledige lengte richtte. Hij sprong opzij, waardoor hij een jonge boom direct losmaakte van de grond. Onhandig draaide hij zich naar de boom toe om even verbaast te kijken hoe dat nou was gekomen. Toen hij door had dat híj dat had gedaan kreeg Thomas de controle weer terug en wist het wolvenlichaam weer op één plaats te houden. Voor nu even...