||Diamonds||

Samantha Campbell || Hoofdrol, meisje, 17, mens
Max Campbell || Man, 45, Vader van Samantha, mens
Sara Campbell|| Meisje, 18, Zus van Samantha, Dood, mens
Agent ? Cullen|| Man, --, Agent, ??

"Twiligth Saga II" Daimonds, PROLOOG

De muziek galmde door de zaal. De school had voor dit feest veel georganiseerd. Met een echte dj en een bar met serveersters had de school willen laten zien dat ze ook "Hip" waren. Toch stond zoals bij elk feest de geld van de leerlingen bij de bankjes en het eten. Toch waren er aardig wat kinderen aan het dansen. Meisjes in korte rokjes, jongens met een biertje. Ze voelde zich allemaal erg stoer. Ze dronken sterke drank en dansten alsof ze nog nooit anders gedaan hadden. Hoofdschuddend keek Sara ze aan. Ze stond bij de groep kinderen die rond het eten hingen en nam kleine slokjes van haar Colaatje. Lachend kwam Vicky de dansende menigte uit. Haar haar zat en de war en ze had een halfleeg glaasje wodka in haar hand. 'Ey Saar, kom ook dansen!' Hikte ze. 'Sorry, ik ben niet zo van het dansen.' Antwoordde het blonde meisje. Vicky haalde haar schouders op en huppelde terug naar haar "vrienden". Sara en Vicky waren al sinds mensenheugenis vriendinnen. Toch waren ze heel anders. Sara was meer stil en verlegen, terwijl Vicky juist altijd duidelijk wilde maken dat zij er ook was. Toch waren ze de beste vriendinnen. Verveeld ging Sara op het bankje zitten. Ze was eigenlijk alleen voor Vicky naar dit stomme feest gekomen. Voor haar was er niets te beleven. Ze nam de laatste slok van haar Cola en wurmde zich de dansende menigte in. Na even zoeken vond ze Vicky, en ze tikte haar op haar schouder. 'Ik ga naar huis!', schreeuwde ze in haar oor. Vicky knikte vlug en ging weer verder met waarmee ze bezig was. Sara baande zich een weg door de menigte richting de uitgang. Toen ze eenmaal in de hal was pakte ze snel haar jas en opende de deur. Ze snoof de frisse lucht op. Het was daarbinnen ook zo benauwd. Ze wriemelde even in haar jaszak en pakte haar sleuteltje. Even zocht ze naar haar zwarte damesfiets en probeerde hem uit de berg fietsen te trekken. Met haar schouders opgetrokken fietste ze door het kleine steegje. Het was erg stil en donker. Toch een beetje griezelig. In de verte klonken voetstappen. Even huiverde ze. Waarschijnlijk is het iemand die ook naar huis gaat. Snel fietste ze door. Opeens hoorde ze weer die voetstappen, ditmaal veel dichterbij. Verschrikt keek ze ok zich heen. Niemand. Weer fietste ze door. Opeens voelde ze een hand om haar arm klemmen. Geschrokken keek ze naar de eigenaar van deze. Het was een jonge knappe man, met pikzwart haar en hele donkere ogen... Donkere, bloeddorstige ogen...

"Twiligth Saga II" Diamonds, H1

Sam woelde in haar bed. Het was al best laat, en ze lag al uren wakker. Weer draaide ze zich om. Het had ook niet zo veel zin om in slaap te vallen. Sara kon namelijk ieder moment thuis zijn, en dan zou ze toch weer wakker worden. Sara en Sam deelden een kamer en een badkamer die daaraan grensde, dus het zou ook niet helpen als Sara stil probeerde te doen. En toch zou ze het proberen, omdat Sara Sara was. Met een glimlach op haar gezicht dacht ze aan haar lieve zus. Ze waren erg close, zeker nadat hun moeder was overleden aan kanker. Natuurlijk hadden ze wel eens ruzie, maar ze waren meestal erg lief voor elkaar en konden alles tegen elkaar zeggen. Opeens ging de telefoon beneden over. Zuchtend gooide Sam haar deken van zich af. Sjokkend liep ze de trap af. Misschien was het Sara wel. Ze pakte de telefoon en nam op. 'Hallo, met Samantha Campbell. Met wie spreek ik?' , Zei ze beleefd. 'Hallo mevrouw Campbell, met commissaris Cowell. Is je vader nog wakker?' 'Nee sorry, hij slaapt nog. Dat is normaal als het 2 uur in de nacht is. Moet ik een boodschap doorgeven?' 'Eigenlijk wil ik hem liever persoonlijk spreken. Het gaat over je zus Sara. Het is nogal ernstig.' Even schrok Sam. Er zou toch niets ergs zijn gebeurd met Sara? Was ze gewond? Of misschien wel... Nee! Even slikte ze. 'Oh, oké. Ik zal hem... Wel even wakker maken... Blijf hangen.' Snel trippelde ze de trap op. Ze opende de deur van de kleine kamer van Max, haar vader. 'Pap...', sprak ze zachtjes. 'Pap, het is commissaris Cowell. Over Sara. Het is ernstig.' Slaperig keek Max Sara aan. 'Whattu... Commisaris... Over Sara...' 'Ja pap' 'Geef maar.' Snel overhandigde ze de telefoon. De commissaris zei iets en Mac keek ernstig. Hij gebaarde snel dat ze moest gaan slapen en braaf lief Sam terug naar haar kamer. Wat zou er nou met Saar zijn? Met een plofte liet ze zich op het bed vallen. Uit Max' kamer klonk zijn stem. Het klonk bezorgd. Een bliepje gaf aan dat het gesprek voorbij was. Afwachtend keek Sam naar de deur. Even bleef het stil. Toen klonken er voetstappen in het kleine huisje, gevolgd door een luide snik.  Het was kennelijk nog erger dan Sam dacht! Max huilde nóóít. Langzaam ging de dier krakend open. 'Sam?', piepte Max. 'Sam? Ben je wakker?' Sam draaide zich om. 'Ja pap. Wat is er nou aan de hand?', antwoordde ze. 'Nouja...' , stamelde Max. 'Sara... Sara is... Dood...'

"Twiligth Saga II" Diamonds, H2

Overal om me heen loeide de sirenes. De felle rode flitsen in mijn ooghoek werden afgewisseld door rode. Ik zag hoe agenten de plek rond mijn zus afzetten. Ik bleef roerloos staan. Een koude traan biggelde over mijn wang. Mijn ogen waren vastgeplakt aan mijn zus. Of beter gezegd, het lichaam van mijn zus. Het gapende gat in haar hals was moeilijk te missen. Toch was ze nog gewoon Sara. Haar blauwe, altijd vriendelijke ogen staarden recht naar boven. Haar mond stond open, alsof ze had gegild. Haar bijna witte haar was op sommige plekken rood geworden van het bloed. Ik zag hoe een paar mannen in witte pakken het lichaam optilden. Ze droegen het mee een busje in, en ik wilde ze volgen, maar ik werd tegengehouden door twee agenten. 'Ga maar naar huis popje,' Zei de wat dikkere agent met een grote zwarte snor. 'Het is al laat,' Maakte de kleine slungelige af. Ik knikte terwijl ik de brok in mijn keel wegdrukte. Langzaam draaide ik me om en liep ik als een zombie weg. Ik zag Max huilend bij een paar recherches zitten. Eentje wenkte mij. Gehoorzaam liep ik naar het tafeltje. 'En jij bent?', vroeg een agent niet al te aardig. 'S... Sam... Samantha Campbell.', zei ik met een snik. 'Sara... Was mijn z-z-zus....', voegde ik er aan toe. Max zag hoe moeilijk ik het had en wenkte me. Met een snik ging ik op zijn schoot zitten. Ik huilde zachtjes in zijn overhemd. De agenten keken ons ontroerd aan.  'Oke Samantha. Of mag ik Sam zeggen?', vroeg een andere agente vriendelijk. Ik knikte flauwtjes. 'Wat was Sara deze avond aan het doen.' Ik ging overeind zitten en keek de agenten aan. 'Ze was op het schoolfeest.' De agente knikte. 'En jij was daar niet bij?', vroeg ze. 'Nee... Ik voelde me... Niet zo lekker.' Antwoordde ik. 'Oké. En met wie was Sara daar?' 'Ze ging volgens mij met Vicky en Jim, Vicky's vriendje.' Antwoordde ik braaf. 'En Sara had geen ruzie met hun een van die twee?', Vroeg een andere, knappe en vriendelijke agent weer. 'Nee... Sara had nooit ruzie... Met niemand... Iedereen... V-V-V-ond haar a-a-a-aardig...', bij die laatste woorden barstte ik weer in snikken uit. De vriendelijke agent knikte weer. 'Dat was wel genoeg voor vandaag, hè. Ik rij je wel even naar huis in de surveillancewagen. Vind je het goed als we Max nog even lenen?', Vroeg hij vriendelijk. Weer knikte ik. Een beetje lusteloos volgde ik de man. Hij opende de portier voor me. Plotseling zag ik een schim in mijn ooghoek, maar toen ik er goed naar keek zag ik het niet meer. Ik haalde mijn schouders op en stapte in de wagen. De agent stapte ook in en reed weg. We waren stil in de auto. Ik staarde leeg voor me uit. 'Dus jij bent Sam...', Zei de agent on de stilte te verbreken. 'Ik heb al... Veel over je gehoord.', vervolgde hij een tikkeltje mysterieus. Ik knikte. 'En wie bent u, als ik vragen mag.', zei ik. 'Ik heb u nog nooit gezien in het dorp.', vervolgde ik toen hij stil bleef. 'Ik en mijn gezin zijn hier afgelopen week naartoe verhuisd.', zei hij. 'Ik ben agent Cullen. Aangenaam.'

"Twiligth Saga II" Diamonds, H3  

De volgende morgen was ik al vroeg wakker. De waterige zonnestralen gleden door de gordijnen. Ik was me vaag bewust van een hoog gepiep. 'Zet die wekker uit...', mompelde ik slaapdronken. 'Sara...' Die woorden brachten me terug naar de werkelijkheid. Ik voelde hoe mijn kussen helemaal nat was. Met een schok ging ik overeind zitten. Het bed naast me was leeg. De paarde dekens waren nog strak opgemaakt. Geen Sara. Sara zou daar nooit meer liggen... Sara... Ik barstte weer in snikken uit. Gelukkig was het vakantie, dus ik hoefde niet naar school. Helaas was de vakantie wel al bijna afgelopen. Ik dacht daar liever niet aan. Langzaam, met een brok in mijn keel, stond ik op. Ik liep richting het deurtje dat naar de badkamer die ik en Sara deelden leidde. Ik ging voor de spiegel staan en bekeek mezelf eens goed. Mijn groene ogen waren rood door het vele huilen. Mijn goudblonde haar viel ongekamd over mijn schouders. Ik pakte mijn tandenborstel en poetste mijn tanden. Bij de blik op Sara's onaangeroerde tandenborstel schoot de brok weer in mijn keel. Ik kleedde me vlug aan en liep richting de kamer van mijn vader. Hij lag nog diep te slapen, het was kennelijk laat geworden vannacht. Ook zijn ogen waren rood, en er lagen meerdere zakdoekjes om hem heen. Hij had zichzelf helemaal opgerold in de dekens, en zag er erg kwetsbaar uit. Toen ik hem zo zag, zo klein, wist ik wat me te doen stond. Ik zou me groot houden, ter wille van hem. Sara leek altijd al erg op hun moeder. Die was een aantal jaar geleden overleden aan kanker. Ik wist nog goed hoe kapot hij daaraan ging. Maar ik en Sara waren toen nog klein, en híj hield zich toen groot. Nu was het mijn beurt. Ik liep vastberaden naar beneden en begon met een ontbijt. Hoewel het gebakken eitje er erg lekker uit zag, kon ik geen hap door mijn keel krijgen. Ik zag dat dat ook bij Max het geval was, toen hij ook wakker was en aan zijn ontbijt zat. Lusteloos prikte hij in zijn ei. 'Je hoeft het niet te eten hoor.', Zei ik. 'Ik kon ook geen hap door mijn keel krijgen...' Max knikte. Hij schoof zijn eten in de prullenbak en liep naar het raam. 'Ik... Ik mis haar...' Zei hij zachtjes. Ik ging achter hem staan en legde een arm op zijn schouder. 'Ik ook pap... Ik ook...' Samen stonden we daar even, zwijgend in elkaars armen. We waren nu nog maar met z'n tweeën. En we zouden ons er wel doorheen slaan. Hopelijk...

Die middag zat ik weer op het politiebureau. De ene na de andere agent kwam vragen aan me stellen. Ik had er op gestaan dat ze Max vandaag met rust zouden laten, en ze hadden mijn verzoek gelukkig ingewilligd. Helaas kreeg ik  nu wel dubbele porties. Ik stond in de kantine toen ik hem weer zag. De vriendelijke agent die me vannacht naar huis had gebracht, agent Cullen. Ik liep naar hem toe. Het viel me op dat hij gewoon stil stond, zonder koffie zoals al zijn collega's. Ik aarzelde even, maar stapte toen toch op hem af. 'Goedemorgen, agent Cullen. Nog bedankt, van vannacht...', zei ik tegen hem. Een beetje verrast keek hij me aan. 'Samantha, toch? Ik had niet gedacht dat ik jou nog zal zien.', zei hij zonder emotie. 'Je weet wel, van die ondervragingen... Onderzoeken...', zei ik met een zucht. 'Juist ja.', zei agent Cullen. Er ging een soort bel af. 'Ik moet weer gaan. Dag, mevrouw Campbell.' , zei hij als afscheid. Ik bleef alleen achter in de grote kantine. Ik vond de man een beetje... Raar. Hij was zo... Beleefd en... Ik had er geen woorden voor. Ik dronk mijn thee op en liep toen weer naar de kamer waar ze bezig waren met de ondervragingen. Tot mijn verbazing zag ik door het raampje Vicky binnen zitten. Ze had kennelijk net te horen gekregen wat er gebeurd was, want ze huilde nogal. Beleefd klopte ik op de deur. 'Eh... Hallo?', zei ik. 'Mevrouw Campbell. U kan naar huis gaan.', kwam van de andere kant van de deur. Ik deed wat me werd opgedragen en pakte mijn fiets. Het was stil op straat. Af en toe zag je wel iemand langskomen, maar voor de rest niets. Het was einde herfstvakantie, en het viel te verwachten dat veel mensen aan het leren waren voor de proefwerken die ingepland stonde volgende week. De enige school in het dorp was qua huiswerk tamelijk rustig, maar ze lieten nooit iets van je vakantie over. Ik zuchtte bij het idee aan school. Wat moest ik zeggen? Ik kan niet komen, m'n zus is dood. Waarschijnlijk moest dat wel... Het hele verhaal was inmiddels al bekend. Het stond op de voorpagina van het dorpskrantje. "SARA CAMPBELL, VERMOORD?" Luidde de koppen. Ik schudde mijn hoofd. Dat komt later wel. Nu naar huis.

Eenmaal thuis zag ik Max aan de keukentafel zitten. Hij staarde leeg voor zich uit. Stilletjes sloop ik naar boven. Eenmaal daar startte ik de verouderde desktop die op mijn kamer stond op. Dat kon wel even duren. Lusteloos liep ik naar het grote raam. Ik staarde naar buiten. Ik luisterde naar de regen die op het raam tikte. Een zoemend geluid gaf aan dat de desktop klaar was met opstarten. Ik draaide me om en ging achter het houten bureau zitten. Automatisch drukte ik op mijn mailbox. Ik moest nog kijken of alles al geregeld was met mijn school en Max' werk. Twee mailtjes bevestigden dat we allebei de eerste week na de vakantie niet hoefden te komen. Mijn proefwerken moest K waarschijnlijk in het nieuwe jaar maken. Veder stond er niets belangrijks in de mailtjes. Ik wilde de computer net afsluiten toen het icoontje van mijn mailbox begon te gloeien. Ik had een nieuw bericht, afzender onbekend. Nieuwsgierig opende ik de mail. Er stond maar één zin in het bericht. Ik keek raar op toen ik ze las. Snel zette ik de computer uit en liep ik naar beneden. Ik probeerde het te vergeten, waarschijnlijk was het gewoon een flauwe grap of zo. Toch bleven de woordjes door mijn hoofd spoken.
Het spijt me van je zus... Sorry

"Twiligth Saga II" Diamonds, H4

Mijn hoofd rustte op de palm van mijn hand. Een bruine lok haar viel voor mijn groene oog. Lusteloos staarde ik naar buiten, waar het regende. Het was nu een week na de dood van Sara, maar ik en Max hadden de draad nog steeds niet echt opgepakt. Ik keek op de klok. Het was pas twee uur. Over een klein uurtje zouden er vele scholieren langskomen, blij omdat de slopende proefwerkweek er op zat. Na dit weekend moest ik weer naar school, en Max weer naar zijn werk. Beide keken we daar erg tegen op. Max had een paar van zijn vele vakantiedagen opgenomen, dus hij kon het nog even uitstellen. Bij mij lag dat natuurlijk wel anders. Ik hoorde hoe Max' vingers zachtjes op de tafel trommelden. Ook hij zou liever zien dat ik nog een tijdje thuis zou blijven. Als ik weg was zou hij natuurlijk vreselijk eenzaam zijn. Ik zuchtte en draaide me om. Even keek ik in Max' helderblauwe ogen. 'Ik ga even wat boodschappen doen, oké?', sprak ik. Max knikte. Het rusteloze getik van zijn nagels op de tafel ging weer verder. Hij maakte geen enkele aanstalten om op te staan. Ik liep naar de gang en trok mijn jas aan. Nadat ik mijn capuchon over mijn hoofd had getrokken liep ik naar buiten. De stromende regen en de harde wind sloegen in mijn gezicht. Even dacht ik er over om terug te gaan, maar toen ik weer dacht aan onze bijna lege voorraadkast beet ik op mijn kiezen en liep ik verder. De supermarkt was helemaal niet ver, het was maar één straat verderop, maar het weer en het feit dat ik al een tijdje niet meer buiten was geweest maakten dat het wel uren leek te duren voordat ik binnen was. Het was erg stil in de supermarkt, rustig. Snel liep ik langs de rekken vol koopwaar en pakte ik de spullen die we nodig hadden. Op de kassahulpen na dacht ik dat ik alleen was. Toen ik richting de kassa ging zag ik echter dat er nog een iemand was. Het was een slanke en prachtige vrouw. Ze had bruin halflang haar en... gouden ogen... Raar. Het viel me op dat ze geen eten in haar mandje had liggen. Ook geen medicijnen. Helemaal niets. Raar... Achja, wat ging het mij ook aan. Ik draaide me om en liep naar de kassa om af te rekenen. Daarna liep ik naar buiten en ging ik snel naar huis.

De rest van het weekend verliep normaal. Nouja, normaal. Ik maakte mijn huiswerk en Max kookte af en toe, maar voor de rest bleef het erg stil in huis. Die zondag zaten we samen aan de keukentafel, zwijgend. 'Max...', begon ik. 'We... Ik... Jij... Hoe moet dit nou verder? Blijven we nu voor altijd zo?', maakte ik af. Max haalde lusteloos zijn schouders op. 'Kom op...' Weer die lusteloze blik. 'Pap...' Nog steeds niets. 'Oke! Laat dan maar! Dan blijf je maar voor altijd een zombie!', riep ik opeens boos. Ik stond op en liep naar de trap. 'Ik weet zeker dat Sara niet had gewild dat we zó werden!', voegde ik er aan toe terwijl ik naar boven stampte. Ik liep woedend naar mijn kamer en barstte in snikken uit op mijn bed. Ik huilde en huilde. Hield dit ooit nog op? Toen ik iets meer bij zinnen was gekomen keek ik even om me heen. De kamer was nog steeds hetzelfde. Met twee bedden, twee kasten, twee bureautjes. Alles voor mij en mijn zus. Hoe lang zou dit nog zo blijven. Mijn ogen gleden verder door de kamer. Geschrokken bleven ze hangen in de hoek. Daar stond... een jongen! Ik knipperde even met mijn ogen, en toen ik weer keek was... hij verdwenen... Raar...