The city is beautiful, but not more beautiful than the sea. [& Rose]

Ze was niet een meisje met het uiterlijk van haar soort. Met een altijd net bloesje, netjes gekamde haren en schoon gezicht viel ze totaal niet op tussen de stadse meisjes. Al helemaal niet nu ze haar korte zwaard op het schip had achtergelaten. Dat was altijd zo geweest en zou waarschijnlijk ook zo blijven. "Net zoals je moeder, altijd netjes en opgeruimd," Stacey glimlachte bij de gedachten aan de woorden van haar vader. Ze had haar moeder nooit gekend, maar toch, zo spraken mensen die dat wel hadden gedaan, begon ze elke dag meer op haar te lijken. Stacey wist niet zo goed hoe ze dat moest opvatten, ze had haar immers nooit gekend en wist daardoor ook niet wat het voor een persoon was geweest. Telkens als haar voet op de grond neerkwam galmde het geluid van hard hout op steen door de straat. Ze was tot nu toe hier maar weinig mensen gepasseerd, maar het was dan ook nog maar net licht. Met een nieuwsgierige blik liet ze haar ogen langs de huizen gaan, zonder speciale reden deed ze dat. Het leven op een schip was fijn, maar toch genoot ze er ook elke keer weer van om met beide benen op de vaste grond te staan. Op sommige dagen twijfelde ze er wel eens aan op het piraat zijn wel echt tot haar behoorde, maar die gedachten vervloog meestal weer snel zodra ze haar ogen op de wijd uitgestrekte zee richtte. Het land en de stad was mooi, maar zou nooit in de buurt komen om de zee te vervangen.

“If this is to end in fire, then we shall all burn together”

Het was al druk in bepaalde straten. De meeste stopte even bij een kraam, bij de markt, om nog wat eten te kopen. Zodat ze de winter zouden overleven. Of andere kochten cadeautjes of iets dergelijks. Maar er was een slank meisje dat gewoon recht door slenterde. Dat zelfs niet eens omkeek naar de kramen. Ze vergat ze zodanig dat het leek alsof ze op een lege, kille straat liep. Als iemand haar gedachten onderbrak leek het alsof iedereen stilletjes aan heer probeerde wakker te schudden. Maar ze bleef in gedachten. Tot er een klein kind tegen haar op botste. Het kleine meisje begon zich direct te verontschuldig, terwijl ze bang keek. Niet omdat ze bang was voor Rose maar omdat ze bang was voor de reactie. Maar Rose luisterde niet en stapte onverschillig door. De markt straat stopte. Waardoor de menigte aanzienlijk daalde. Er was amper iemand, nu het zo vroeg was. Maar omdat ze nu wel oplette op de menigte viel haar oog op een meisje. Ze stond bij een niet al te drukke plek en leek net zoals Rose net, in een diepe gedachten verzonken te zijn. Waardoor ze niet zag dat Rose haar aanstaarde en probeerde uit te vinden wat ze was. Meestal viel het direct op aan de kleren wat je was. Maar dit meisje zag er te net uit. Ze zag er gewoon uit. Ze zou niet opvallen in een menigte. Waardoor Rose haar eerste gedachte Commoner was. Die gedachten hield ze ook. Ze had besloten dat het meisje oké was. En dat ze haar uit haar gedachten kon halen. ‘In diepe gedachte zie ik, ik heb ze waarschijnlijk verstoord, neem ik aan?’ begon ze nadat ze dichter was gekomen. ‘Alvast sorry. Het was vast geweldig. Maar, als ze geweldig waren kun je ze vast delen. Maar als je deelt heb je ze niet meer voor je eigen,’ zei ze daarna nogal vaag. Ze liet het meisje maar uitvogelen of ze moest antwoorden of niet. Terwijl Rose haar groene ogen in haar ogen keken wachtte ze geduldig af.

Omstreeks deze gedachten was de straat al opvallend drukker geworden. Blijkbaar was het de tijd voor kinderen om naar school te vertrekken en voor de volwassene om te werken. School, ze glimlachte toen ze dat woord, in gedachten, uitsprak. Daar had ze al tijden geen last meer van. Op het schip had ze onderwijs gehad. Ze kon lezen, schrijven en kon verschillende andere talen spreken, niet vloeiend natuurlijk, maar goed genoeg voor een klein gesprek. Ook van de geschiedenis wist ze vrij veel af. Kortom, ze had goed les gekregen. ‘In diepe gedachte zie ik, ik heb ze waarschijnlijk verstoord, neem ik aan?’ De woorden kwam van achter Stacey. Een tikkeltje geschrokken draaide ze zich om. Ze keek recht in het gezicht van een meisje of eigenlijk eerder een vrouw, ze was vast al volwassen. Stacey herstelde zich snel en glimlachte. ‘Alvast sorry. Het was vast geweldig. Maar, als ze geweldig waren kun je ze vast delen. Maar als je deelt heb je ze niet meer voor je eigen,’ Apart, daar moest ze even over nadenken. Maar niet lang bleef het stil, en met haar ogen zocht ze die van het meisje voor haar. 'Mijn gedachten, hè?' Een uitdagende blik verscheen op haar gezicht. 'Mijn gedachten,' Ze legde opvallend nadruk op het eerste woord. 'Het wordt toch niet voor niks zo genoemd?' Ze schudde met haar hoofd van links naar rechts waarna ze haar eigen vraag beantwoorde. 'Nee, en daarom gaat het je ook niks aan,' Er vormde zich een klein glimlach op haar mond, maar haar ogen bleven koud.

“If this is to end in fire, then we shall all burn together”

Het meisje herstelde zich snel en begon wat te zeggen, nadat ze had nagedacht:'Mijn gedachten, hè?' Rose trok haar wenkbrauwen op terwijl ze het nog is herhaalde. 'Mijn gedachten.' Rose was even geërgerd maar dat liet ze niet zien. 'Het wordt toch niet voor niks zo genoemd?’ zei het meisje. Rose glimlachte. Toen het meisje haar hoofd schudde en haar eigen vraag beantwoorde: 'Nee, en daarom gaat het je ook niks aan,' bleef Rose gewoon glimlachen. Op dezelfde koude manier. Maar in haar hoofd begon ze te achterhalen wat ze was. Bij Rose viel het niet zo goed op dat ze een guard was. Ze had gewoon haar eigen kleren en mantel aan. Dus die waren maar gewoontjes. Rose keek haar doordringend aan en sprak, met die ene koude ondertoon, ‘Uhu, juist ja.’ Rose hield haar mond maar even voor ze de volgende woorden sprak, ‘Geen Beast, Guard en volgens mij ook geen Scientist. Commoner of Pirate dus. Ik veronderstel een Pirate.’ Ze fronste haar wenkbrauwen weer even. Haar ogen gleden weer naar de kleding van het meisje voor haar. Gewone mensen gingen meestal inkopen doen en stonden hier niet gewoon in gedachten verzonken. Ze kon het ook verkeerd hebben. ‘Vergeef me als ik het verkeerd heb, maar dat denk ik niet,’ de woorden rolde uit haar mond met nog steeds dezelfde toon. ‘Je kan het natuurlijk ook niet zeggen, sommige willen niet graag zeggen wat ze zijn. Ze schamen zich ervoor of iets dergelijks’ met deze woorden zou ze het weten of ze een piraat was of niet. Een piraat houd ervan op piraat genoemd de worden. Alez, het kwam zelden voor dat ze zich ervoor schaamde. Want veel Piraten zouden niet liegen over dat, hun afkomst. Over al de rest wel maar toch dat is een ding waar ze toch echt zot op zijn. Om piraat genoemd te worden. Dat ze je herkennen als een piraat. Trouwens, dit meisje had niet eens een wapen bij dus Rose kon zeggen wat ze wou. En als ze er vriendjes bij ging halen zou ze wel te weten komen of ze een piraat was of niet. En waarschijnlijk zou ze dan ook weten van welk schip. Tot nu toe kende Rose maar twee schepen hier, ‘The Black Pearl’ en the ‘Dutchman.’ Over de Captains had ze ook wel iets gehoord. Maar niet veel. Piraten logen dan weer wel bijna altijd over hun naam… Rose vond Piraten nooit geweldig. Eigenlijk waren ze voor haar enkel maar irritant. Ze hadden niet echt vaak iets interessant te zeggen. Ach ja.

Met enige blijdschap genoot ze van haar antwoord en met enige moeite wist ze een klein glimlachje te verbergen. ‘Uhu, juist ja.’ Stacey knikte kort terwijl er even een kleine stilte klonk. ‘Geen Beast, Guard en volgens mij ook geen Scientist. Commoner of Pirate dus. Ik veronderstel een Pirate.’ Een klein beetje, maar genoeg om door de persoon voor haar te worden opgemerkt, trok ze haar linker wenkbrauw omhoog. Waarom zou die vrouw haar identiteit willen weten? De gedachten dat niet iedereen piraten nou zo erg mocht kwam niet eens in haar op. Toch besloot ze, ook zonder die gedachten, het niet zomaar tegen de vouw voor haar te vertellen. De rede was simpel, haar karakter. Stacey was van nature een eigenwijs meisje, iemand die dingen voor zichzelf hield. Maar toch, ondanks dat kon je met haar lachen. Ze maakte snel vrienden, niet dat iedereen haar mocht, met een innerlijke glimlach dacht ze aan Jack, maar toch... ‘Vergeef me als ik het verkeerd heb, maar dat denk ik niet,’ Deze woorden trokken haar uit haar gedachten en vol zelfvertrouwen zocht ze naar oogcontact met de vrouw. ‘Je kan het natuurlijk ook niet zeggen, sommige willen niet graag zeggen wat ze zijn. Ze schamen zich ervoor of iets dergelijks’ Schamen? Stacey had zich nu al over heel wat woorden van het blonde meisje verbaasd, maar dit was wel een toppend. Waarom? Waarom zou je je schamen over je afkomst? Nou, oké, van een Beast zou ze het zich nog wel iets kunnen voorstellen, maar een (als het ware) dood gewoon meisje dat hier op straat stond? Zachtjes schudde ze met haar hoofd van links naar recht. `Niet vertellen? Nee liever niet. Hopelijk begrijp je dat niet iedereen zomaar zijn identiteit op straat voor iedereen opengooit´. Niet dat ik me schaam, wou ze er nog aan toevoegen, maar ze hield haar mond. In plaats daarvan glimlachte ze vriendelijk. Oprecht.

Note;; Laat, sorry!

» • Rose Isa Carter •