• You have nice manners for a thief and a liar •

‘Verdomme,’ rolde uit de mond van een meisje dat tegen een boom leunde. Ze had lang blond haar en fel groene ogen. Ze droeg een groene mantel die net fel opviel in het bos. En een vest met een skinny jeans. Vanonder aan haar broek was hij helemaal open gescheurd. En het plakte aan haar been met het bloed dat uit de wonde in haar been kwam. Ze was net over een omgevallen boom gestapt, maar op die boom had een verschrikkelijke sterke en scherpe afgebroken tak gestaan. Rose heeft haar hele onderbeen eraan gescheurd. Daarna is ze gevallen en heeft ze een spier verrekt of iets dergelijks. Natuurlijk zat er ook nog een grote splinter in haar been. Dus ze hief haar voet op, leunde harder tegen de boom en zocht naar de splinter. Toen ze het kleine stukje hout zag pakte ze het vast en trok het er in een ruk uit, terwijl ze op haar lip beet om rustig te blijven. Het deed verschrikkelijk pijn. En ze had daardoor ook een kleine wonde in haar lip. Ze voelde het warme bloed in haar mond en spuugde het uit. ‘Gatver,’ zei ze walgend terwijl ze haar voet neerzette. Ze had vandaag een ongeluk dag precies. Maar haar lip was al gestopt met bloeden tenminste. Enkel haar been bleef bloeden… Ze was blij dat ze dichte laarzen had aan gedaan. Zodat het bloed er vanaf kon druppen. En het niet in haar schoen kroop. Misschien kwamen er een paar druppeltjes maar die stoorde haar niet. Wat haar nu wel stoorde was dat ze naar het meer moest gaan stappen met een verrekte spier. Voorzichtig tilde ze haar been op maar toen hij gewoon al de grond raakte voelde hij de hele pijn als een schok door haar lichaam gaan. Dus ze begon zo traag mogelijk te stappen. Ze mankte verschrikkelijk omdat ze anders de pijn te hard voelde. Ze zuchtte diep. Geweldig als ze nu een piraat of een beast tegen kwam was ze de pineut. Na al een minuut te stappen liet ze haar zakken via een boom. Terwijl ze een been optrok en onder de andere legde liet ze het gewonde been rustig liggen. Ze zetten haar capuchon op. Haar hoofd leunde vermoeid tegen de boom. Terwijl ze naar de stilte luisterde. Maar niet omdat ze ervan genoot. Nee ze hoopte gewoon dat ze iemand van ver zou kunnen horen. Ze ging met haar tong langst haar lippen om na te kijken of het echt niet meer bloeden. Dat was toch een ding tenminste. Enkel was dat geen echte zorg, haar lip. Ze liet haar ogen naar de wonde glijden. En alweer voelde ze de pijn. Gewoon al door ernaar te kijken. Ze draaide haar hoofd weg.

Hehe (: Open voor iedereen ;d

Zo licht als een veertje stapte een jongeman van ongeveer 1m84 het bos in. Diens handen zaten verstopt in de zakken van zijn moderne jeans en zijn lange zwarte haren waaien kalm mee op het ritme van de wind. Wind die hij niet voelde. Evenals de warmte van de zon. Als hij wilde zou hij in de strengste winters zonder shirt rond kunnen lopen. Niet dat hij dat deed, aangezien dat meteen argwaan zou wekken bij de buren. Het was ongelooflijk hoe erg die op je konden letten, werkelijk niets ontging hen. Dilaz blies een stukje haar voor zijn ogen weg, waarna zijn rode kijkers de omgeving bestudeerden. Haast was hij jaloers. Jaloers op de planten die zouden groeien of sterven bij het tekort hebben aan water of door te weinig zon. Jaloers op de vogels vrij konden rond vliegen en ongehinderd konden gaan “jagen” op voedsel. Jaloers op alles wat de natuur in evenwicht hield. Alles wat hijzelf deed was dwars tegen de natuur. Geen kloppend hart hebben, geen gevoel, bloed drinken van andere mensen. Bloed drinken van dieren was mogelijk, maar lang niet zo smakelijk. Tenslotte was keer op keer vacht in je mond hebben ook niet echt fris. Ja, hij mocht dat wel een vampier zijn en regelmatig onder de rotzooi thuis komen, alleen had hij wel hygiëne. Eigenlijk functioneerde Dilaz niet heel veel anders dan normale mensen. Op de uitzonderingen na. Soms was het moeilijk om als een degelijk burger voor te komen. Zijn dorst was eens in de zoveel tijd zo erg dat hij de neiging had iedereen af te slachten die eens in zijn buurt kwamen. Maar dat kon dan weer niet. Een sterke windvlaag kwam voorbij wat zijn haren omhoog deed komen. Vervolgens zakten ze weer. Normaal vond Dilaz het niet zo interessant wat voor geuren de wind met zich mee bracht. Nu echter wel. Het deed zijn neus tintelen, vuur in zijn keel oplaaien, zijn ogen wat oplichtten. Bloed. Overduidelijk dat het bloed was. Hier in het bos nog wel. Voor enkele seconden leek Dilaz in een soort trance, tot hij met zijn ogen knipperde en weer terug keerde in de realiteit. Bloed betekende dat iemand gewond. Wellicht dat het beter was om daar eens een kijkje te nemen. Gewoon voor het geval dat. Nog even zo stil als hij liep begon Dilaz te rennen. Niet op het normale tempo maar in vampier style. Lang duurde het dan ook niet dat hij op een kleine twintig meter van de gewonde af was. Te zien aan het figuur dat tegen een boom aan zat was het een vrouw. Jong of oud wist hij niet precies maar daar zou hij gauw genoeg achter komen. Alsof Dilaz er helemaal niks van wist liep hij kalm haar kant op. Pas op drie meter afstand trok hij een bezorgt gezicht. ’Oh god,’ sprak hij nadat hij naar haar gewonde been had gekeken. ’Wat is er gebeurd? Doet het heel erg pijn?’ Soepel zakte Dilaz op zijn hurken, vlak langs haar benen.

De stappen die Rose hoorde waren snel en veel te licht voor een normaal iemand, een mens. Direct betrok een slecht voorgevoel haar. Ze ging rechter zitten met een strak gezicht. De jongen, of eerder man, keek bezorgd. Iets viel Rose direct op, de bloedrode ogen… Rose keek hem met haar gewoon groene ogen aan. Op een nogal argwanende manier. Hij had zwart haar dat neerviel op zijn schouders. Er klopte iets aan hem. Hij was niet zomaar een ‘Commoner.’ Rose vertrouwde hem nu al niet. Maar haar gezicht bleef strak staan. ’Oh god, wat is er gebeurd? Doet het heel erg pijn?’ vroeg hij bezorgd. Ze dacht niet echt na over haar woorden, ze kwamen er sarcastisch uit: ‘Nou, de bomen hebben me aangevallen en nee,’ ze nam even een pauze ‘nee, het doet geen pijn. Ook al licht heel misschien heel mijn been open…’ Ze zuchtte. Terwijl de jongen naast haar hurkte bedacht ze misschien dat ze hem momenteel beter als vriend kon houden. Nu ze zo weerloos was. Ze beet even weer op haar lip, ze vond het vreselijk om haar excuses aan te bieden. Maar ze deed het toch. ‘Sorry,’ ze bedacht snel iets ‘het kwam er gewoon uit...’ Het was meer gemompel dan echt gepraat maar ach, ze heeft sorry gezegd. Daar zal hij het mee moeten toen. Ze voelde zich best ongemakkelijk met de jongen zo dicht naast haar. Ze staarde vooruit. Maar ze hield de jongen in haar ooghoek nog in de gaten. Ze vond het vreselijk omdat ze weerloos was. En dat ze niet wist wat er met de jongen was. Want het was duidelijk geen Piraat of iets dergelijks. Een Beast kon het natuurlijk wel zijn, maar daar leek hij te bezorgd voor… Ze had hoofdpijn dus liet het gaan. Voor hetzelfde geld bloed ze hier gewoon dood, en dan wil ze niet dat haar laatste gedachten naar die vreemdeling ging. Man, nu klonk ze pas wanhopig. Zodanig dat ze zelfs even dacht dat ze hier ging sterven. Je dag, dit kan ze wel overleven. Ze keek weer even naar de jongen. Ze schatte hem net zo oud in als zij. Misschien ouder. 21 of zo. Haar blik zakte weer weg. Als ze de jongen ging aanstaren werd het enkel nog ongemakkelijker voor haar. Ze kon maar niet wennen aan die rode ogen. Haar blik viel op het bloed van haar been. Een rilling liep weer over haar rug, het was echt bloedrood gewoon. Ze verschoof haar been een beetje maar de steek van pijn kwam direct weer opdragen. Er kwam een kleine kreun uit haar mond. Kom op, nu had ze het echt erger gemaakt. Nu leek ze echt weerloos, en de jongen kon het nog zien ook. Nu leek ze een zielig kind dat haar been nog niet eens goed verschuiven… Direct wou ze het nog is proberen maar zonder kreun, zodat de jongen kon zien dat ze niet zo zwak was. Maar de gedachten aan een steek van pijn zorgde ervoor dat ze gewoon stil bleef zitten. Maar de hoop dat ze toch nog iets kon was vervaagd voor haar. Ze was gewoonweg een prooi geworden. Zo voelde het toch.

Laat, laat en nog eens laat. Sorry! ):

» Dilaz, nice to meet you too