Will you please STOP TALKING?! {open}

Waarom bleven mensen maar tegen hem roepen? Iedere keer als hij over de markt kwam leken een paar hem wel te herkennen en moest hij weer vluchten voor boze mensen en Guards. Hij had er genoeg van. Genoeg van alles. Van het leven op straat, van het honger lijden, van kou die de komende winter al bracht. Hoewel de jongen al een paar jaar op straat leefde, was dit duidelijk het zwaarste jaar. Met een zucht liet hij zijn hoofd tegen het muurtje waar hij tegenaan leunde rusten. Voor het eerst in tijden was hij constant moe. De kou hield hem wakker. Nu sliep hij over het algemeen al niet bijzonder veel, simpelweg omdat het niet nodig was, maar op dit moment begon hij een serieus slaaptekort te krijgen. Als hij door de winkelstraat slenterde en door het raam keek, zag hij zijn gezicht -en iedere keer schrok hij weer. De wallen onder zijn ogen groeiden iedere dag en hij zag er vermoeid en ingezakt uit. Dit overleef ik niet nog een jaar, dacht hij en hij sloot zijn ogen. Hij zat in een zijstraatje die aan de hoofdweg van Morristown lag. In de schaduw van de grote huizen was hij in een ideale positie om mensen te bekijken, terwijl ze hem niet zagen. De enige keer dat er iemand het straatje in zou komen en hem lastig zou vallen, was wanneer die persoon naar de tuinen van de huizen wilde.
Minuten gingen voorbij en een zwaar kloppend gevoel in zijn hoofd weerhield Lewis ervan om te slapen. Achter zich hoorde hij voetstappen. Hij draaide zich half om en zag een meisje naar hem toe lopen. Ze was klein, hooguit een jaar of zeven, en had lang blond haar, wat steil over haar schouders viel. 'Wat moet je?' siste Lewis. Het meisje liep door. Haar ogen waren groot en bleven zich op hem focussen. Met een wijde boog liep ze om hem heen. Lewis wilde haar iets na roepen, maar besloot dat dat verspilling van energie was. Hij rilde. De grond onder hem begon te golven en snel legde hij zijn hoofd weer tegen de koude muur. Slaperigheid overviel hem en het duurde niet lang voordat hij zijn ogen sloot en opging in zijn dromen.

Met een schok werd Lewis wakker. Het eerste wat hij merkte was een kloppende hoofdpijn, die hij negeerde. Hij was wakker geworden door iets. Of iemand. Wie of wat het ook was, het moest weg. Langzaam keek hij om zich heen, zoekend naar iets wat er nog niet eerder was.