Let it snow, let is snow!

De kou had behoorlijk toegenomen de laatste dagen. Witte donzige sneeuw had de heuvels bedenkt en maakte de voeten van Joshua koud. Kleine witte wolkjes kwamen uit de mond van Joshua, zijn warme adem zorgde daarvoor als hij die telkens uitblies. Hij had zijn jas stevig vast gebonden en zijn capuchon ver over zijn hoofd getrokken. Nooit zou je Joshua tegen komen zonder capuchon. Zijn angst om herkend te worden was niet zo groot, maar toch wilde hij het risico niet nemen. Hij moest grote stappen nemen om door de sneeuw heen te komen. Kleine vlokjes bedekte zijn jas en lieten zijn vingers ijskoud aan voelen. Winter was zeker geen seizoen waar Joshua van hield. De zee was te koud om te bevaren, hij zocht het liever aan land bij een mooi meisje die hem warm hield 's nachts. Maar ook dat bleef niet voor eeuwig. Net zoals hij, hij was ook niet voor eeuwig. Maar daar ging Joshua wel voor zorgen. Zijn naam zou over honderd jaar nog steeds worden uitgesproken. Hij zal de bekendste piraat worden die er geweest zou zijn. Maar hoe hij dat ging doen, dat was nog een groot raadsel voor hem. Maar daar treurde hij niet over.

Joshua wilde naar de andere stad gaan om daar nieuwe voorraad te gaan kopen. Rum, appels, rum, graan, rum, gedroogd vlees, rum en vooral rum. Misschien was het opgevallen, maar Joshua hield nog al van rum. Gewoon voor als je 's avonds op het dek zat met een fles rum. Beet je kijkend naar de horizon. Maar de winter was daar te koud voor. Het was nog maar het begin van de winter en Joshua was nu al aan het zeuren over de kou. Nee de kou maakte zijn humeur er niet beter van, maar de stilte die in de heuvels hingen zorgde er voor dat hij rustig bleef. Maar dan heb je natuurlijk altijd wel weer iemand die, die rust verstoord.

Joshua keek op van de grond, voetstappen waren te horen. Het kraken van de sneeuw onder schoenen. Hij fronste lichtjes zijn wenkbrauwen terwijl hij om zich heen keek. Er was niets anders te zien dan witte sneeuwvlakte. Toch vertrouwde hij de zaak niet, zijn oren hadden hem nooit in de steek gelaten. Joshua verschool zich vlug achter een boom. Hij haalde het pistool uit de holster. Hij opende die en zag dat hij niet geladen was. Hij vervloekte zichzelf en probeerde een kogel los te krijgen uit zijn riem. Zijn vingers waren gevoelloos van de kou en voordat hij het wist liet hij zijn kogel vallen in de sneeuw. Normaal zou hij gewoon door de sneeuw zakken. Maar nee het was zijn geluksdag en rolde hij verder naar het voetpad. Zonder erbij na te denken vloog Joshua zijn kogel achterna en belandde op de grond. De voetstappen kwamen dichterbij en Joshua keek op van de grond naar het meisje dat op het pad liep.
'Juist.' Zei hij op een onhandige manier. Vlug ging hij nonchalant op zijn zij liggen en keek naar de persoon.
'Goedemiddag schoonheid, wat brengt jouw hier door deze heuvels. Toevallig in voor een beetje rollebollen in de sneeuw?' Hij probeerde zich er uit te praten waarom hij hier in de sneeuw lag voor geen enkele reden.

Voor Emmeline

Het was nou niet bepaald de meest handige dag die Joshua vandaag had. Lag hij dan met zijn gezicht in de sneeuw. Alsof hij het nog niet koud genoeg had. Waren zijn kleren ook nog onder de sneeuw. Hij moest nu toch wel lijken op de meest onhandige piraat die er bestond. Nou was Joshua ook niet de meest handige, hij was wel heel lenig en heel secure in zijn lichaamshouding en beweging, maar soms liet dat hem nog al in de steek. Al helemaal als hij stoer moest doen tegen andere.
Hij lag vrij relaxt op zijn zij. Het eerste wat hij aan zag komen waren een paar schoenen. Zijn ogen gleden naar boven, ergens herkende hij het lichaam wel. Ja dat kende hij. Hij wist de naam dan ook al van de persoon voordat hij haar gezicht zag. Emmeline, waar was het ook al weer waar hij haar laatst had gezien? Ze zat sowieso in de Crew van Jack waar hij zelf ook af en toe zijn neus liet zien. Waarschijnlijk zal dat ook hun laatste keer zijn geweest dat ze elkaar gezien hebben. `Nee, dank je. Ik heb het al koud genoeg,' Dat geloofde Joshua maar al te graag.
'Jammer de sneeuw dit jaar is heerlijk zacht. Alsof je over een wolkje heen rolt.' Zei hij met een serieus gezicht. Hij stond op en klopte zijn kleren af. 'Maar koud is het zeker.' Zei hij terwijl er een koude rilling langs zijn rug gleed. `Mag ik vragen wat jouw hier brengt? Ik denk niet dat je in Morristown al bedacht had dat je hier van een heuvel af zou rollen.' Kort lachte Joshua, zijn acteer kunsten waren dus niet heel erg goed.
'Ik ben richting New Albion. Mijn zwaarden zijn toe aan een slijp beurt en ik was benieuwd of de mensen in de fabriek weer nieuwe snufjes hebben uitgevonden die ik kan gebruiken.' Joshua was altijd een goede prater geweest waardoor hij met sommige bevriend was geraakt die nieuwe dingen voor hem wilde maken. Zoals verborgen messen of rookbommen of andere dingen. In ruil betaalde Joshua ze met muntstukken of met rum of andere lekkernijen die hij overal en nergens vandaan haalde. Sommige die in de fabriek werkte waren nooit verder gekomen dan New Albion, dus vertelde Joshua wel eens over de zee, over de schepen en andere piraten.
'Ga je mee?' Vroeg Joshua. Hij kon best wel wat gezelschap gebruiken.