Just some breakfast [Lewis]

Rennen, blijven rennen flitste er door zijn gedachte. Zijn kap zat ver over zijn hoofd getrokken en zijn gezicht ging schuil achter zijn masker. In zijn handen hield hij een stuk brood, dat hij fel tegen zicht aan klemde, alsof zijn leven er vanaf hing. Onder het masker was er een kleine grijns, nog steeds lachend om hoe makkelijk hij het brood had gekregen. Ze waren een schip aan het uit laden en er lag nu toevallig een mooi krat vol eten. Natuurlijk kon hij dat nu niet laten liggen. Shiko wachtte tot de mannen even weg ging, wat ze gingen doen wist hij niet. Toen ze waren verdwenen sloop Shiko, in volle vermomming, naar het krat vol voedsel toe en geritste hij er een lang brood van weg. Hij wou juist weg wandelen toen ze hem zagen en woedend achter hem aan kwamen. Direct zette hij het op vluchten, zich een beetje inhoudend. Hij wou natuurlijk niet te snel gaan, niemand hier moest weten dat hij een beast was, totaal overbodig. Maar toch raakte hij nog altijd snel weg van de mannen. Even moest hij weer op letten terwijl hij over een paar dozen voor zich sprong. Shiko kwam soepel weer op de grond, gelukkig was het hier niet zo glad. Meteen vervolgde hij weer zijn vlucht en sloeg in in een steegje. Hij ging tegen de muur staan en zag de mensen voorbij rennen. Opgelucht liet hij zich neer zakken. Hij had eindelijk eens een ontbijt.

[Lewis]

Even moest hij grinniken op het beeld van de weg rennende mensen, blijkbaar hadden ze er niet aan gedacht dat hij in deze staag was gaan zitten. Hij weer legde zijn blik terug naar het brood en zijn maag begon te knorren, het was veel te lang geleden sinds hij nog eens iets had gegeten. Hij wou juist zijn masker af zetten om te beginnen toen iemand, verder de steeg in, iets zei. Het klonk als een goeie morgen maar hij kon het ook fout hebben. Zijn blik gleed naar een jongen die tegen de muur zat, blijkbaar was hij niet de enigste in deze plaats. Shiko deed de kap af en schoof het masker omhoog en onthulde daarmee zijn bleeke gezicht en witte haren, niet dat het hem veel uit maakte. “Goeiemorgen.” Zei hij met een grijns. “En wat doe jij hier zo vroeg in een steegje als dit.” Voegde hij er nog aan toe terwijl hij met zijn vrije hand door de steeg gebaarde. Het maakte hem eigenlijk niet zo veel uit wat deze persoon hier deed, hij was gewoon in een goede bui dus wou hij eens vriendelijk doen.

De jongen nam zijn tijd om zijn antwoord te geven. Shiko vond het niet erg, het maakte hem ook niet uit, deze persoon kon doen wat hij zelf wilde. Na een tijdje besloot hij toch iets te zeggen. De jongen zei dat hij geen zin had om naar huis te gaan, waarom? Shiko zweeg er maar over maar toch, als je een thuis had, in de eerste plaats, waarom zou je er dan niet heen gaan. Hij zou graag een thuis willen hebben, een plaats waar hij kon wonen, in de plaats van op willekeurige plaatsen in slaap te vallen omdat hij zijn ogen niet kan open houden, of hij gewoon geen zin had om verder te gaan. Hij keek weer terug naar de jongen en zat die nu naar het brood te kijken, hij was er niet zeker van. Hij zou wat de jongen wat brood kunnen geven natuurlijk maar hij zou het ook niet kunnen doen. Hij keek even wer naar het brood en kon er wel een stuk van geven, het was wat te veel voor een persoon en het zou toch alleen maar slecht worden als hij het nu niet kon opeten. Shiko brak er een stuk van af gooide het stuk naar de jongen toe. “Hier, anders is het toch maar verspilling.”

De jongen mompelde iets voor hij aan het stuk brood begon, Shiko nam aan dat het zoiets als bedankt of zo was, hij zou het natuurlijk ook fout kunnen hebben. Zelf staarde hij even naar het brood voor hij er een hap van nam, hij had eigenlijk meer honger dan hij zelf dacht. Uiteindelijk begon hij van het brood te eten, met proberen bedoelde hij dan ook het niet direct in zijn mond te proppen en er rustig van te genieten. Het smaakte beter dan hij dacht, of het was het feit dat hij de laatste tijd niks fatsoenlijks meer had gegeten voor een lange tijd. Shiko bleef maar zijn pogingen doen om rustig te eten toen de jongen begon te praten, die was blijkbaar al klaar met eten. Hij vroeg waar het brood vandaan kwam en Shiko wachtte tot hij de laatste stukjes brood naar binnen had geduwd voor hij antwoordde. “Het kwam van een krat, verder weg.” Hij wees naar de kade. “Het lag er zo mooi, het zou een zonde zijn geweest om het te laten liggen.” Grinnikte hij terwijl hij nog eens langs de muur gluurde om er zeker van te zijn dat er geen guards in de buurt waren, hij wou niet echt in de problemen komen maar mocht dat gebeuren, dan kon hij nog altijd weg rennen. Ook al had hij geen idee als de jongen hier makkelijk zou kunnen weg raken.

De jonge knikte op zijn antwoord, dus hij ging akkoord, goed. Het was eigenlijk niet het slimste idee om dat te zeggen, aangezien de jongen het even goed tegen een paar guards had kunnen vertellen, maar dan had hij waarschijnlijk het stuk brood niet opgegeten. Shiko had ondertussen niet echt door dat er een tijdelijke stilte was ontstaan die echter doorbroken werd door de jongen die opnieuw een vraag stelde. Hij vroeg als hij nog iets interessants had om te vertellen. Shiko moest even nadenken, hij ging hier niet rondstrooien dat hij een beast was, hij wou natuurlijk niet gevangen of zo worden, maar hij zou wel in een minimum aan details en weggelate feiten over een ontmoeting met een kunnen hebben. Hij zou er niet te veel over zeggen, hij gaat niet andere verraden. Hij stond op en keek even om de hoek, om er zeker van de zijn dat er geen extra luisterraars waren. “Wel, ik heb wel iets.” Zei hij uiteindelijk met een grijns op zijn gezicht. “Een tijdje geleden, ergens diep in het bos, heb ik een beast gezien.” Hij ging er niks meer aan toe voegen, en als deze persoon om extra info vroeg, kon hij even goed liegen.