[Jack & Emmeline] Then she'll be a true love of mine

Het was heel koud buiten. Het was bijna donker en het sneeuwde lichtjes. De meeste luiken waren gesloten en het zachte geroezemoes van de mensen die nog op straat waren stierf langzaam weg. Het enige wat de stilte van de vroege avond doorbrak was het luide gehuil van een eenzaam baby'tje op het hoekje van de straat. Ze lag in een rieten mandje, gewikkeld in een rood dekentje. Aan de luifel van het mandje bungelde een klein briefje met één in een snel maar elegant handschrift geschreven woord: Rosemary. Het meisje verlangde naar de warmte van haar moeders lijf, zacht en vertrouwd. Ze verlangde naar warme melk, en naar haar bedje in de huiskamer, naast de matjes van haar papa en mama. Naar de warmte die zich in het huis verspreidde als haar moeder een stoofpotje maakte boven de open haard, naar het vertrouwde geluid als haar vader laat op de avond thuis kwam van een lange dag werken. Ze huilde nog wat harder toen er een grote sneeuwvlok op haar neus kwam. Waarom waren haar papa en mama hier niet? Waar waren ze heen? Waarom moest ze hier liggen in de kou? Haar gehuil stokte toen de schaduw van iemand die over haar heen boog over haar gezicht heen schoof.

Ψ Jack Sparrow Ψ
Ontspannen leunde de Captain van de Black Pearl tegen een muurtje in New Albion. Het was redelijk koud, maar hij genoot van de laatste zonnestralen die op zijn gebruinde gezicht schenen. Grijnzend nam hij een hap van de appel die hij net "geleend" had. Het was hier zeker fijn, maar toch verlangde hij wel nar zijn geliefde schip. Hij bleef nog even staan, maar toen de zon onder was begon het snel af te koelen en begon hij zijn tocht naar de herberg waar hij overnachtte. Nu het winter was had hij al zijn mannen en vrouwen even vrij gegeven en was hij er zelf ook op uitgetrokken. De sneeuw knerpte onder zijn laarzen terwijl hij door de straten van de grootste stad van New Albion liep. Het werd al erg stil op straat. Met die kou bleven de mensen liever gewoon binnen. Pitjes. Toch sloeg hij zelf ook zijn mantel over zijn schouders. Het gehuil van een baby'tje liet hem opkijken. Wie laat er nou in deze kou een baby buiten? Snel keek hij om zich heen. In een hoekje stond een klein mandje. Nieuwsgierig keek hij er in. Het gehuil stopte meteen. Een klein meisje keek hem aan. Ze had wit haar en lichte ogen. Wie laat zo'n lief meisje nou alleen? Op het mandje lag een kaartje met één woord er op: Rosemary. Dus ze heette Rosemary. Hij aaide ven met zijn vinger over haar wangetje. Hij kon haar hier toch niet alleen laten? Voorzichtig tilde hij het mandje op. Hij zal wel kijken wat hij er mee zou doen.[/size]

Emmeline
Female • 18 long years • SINGLE

•The Black Pearl

Onder haar deinde de Black Pearl op het ritme van de golven. Het stelde haar gerust, alsof er buiten haar kamer geen ijzige winter was. Alsof er geen enge Beasts waren die blijkbaar van haar hielden. Alsof er geen problemen bestonden.
Emmeline wierp een blik op haar pijlenkoker. Hij was half leeg, maar ze had geen zin om nieuwe te maken. Die zou ze toch veel te snel weer kwijtraken. In de hoek naast haar kast stonden nog wel een paar pijlen, maar de pijlpunten waren doordrenkt met gif. Het was voor speciale gevallen.
Haar blik ging verder door haar kleine kamer. Er stond een kist met kleren, een bed, een kastje en nog een paar kleine dingen. Ze vroeg zich af wat ze zou gaan doen, maar ze kon niet goed bedenken wat. Misschien moet ik maar eens inkopen gaan doen, dacht ze. Dan zou ze naar de markt moeten. Ze haatte de markt. Zo veel mensen die schreeuwden, duwden en stalen. Nee, ze bleef gewoon op de boot.

Rosemary bekeek de eigenaar van de schaduw met grote ogen. Ze vond hem er wel grappig uitzien. Hij had een baard in twee vlechtjes en lange dreadlocks met allemaal kraaltjes erin. Ze keek vol bewondering naar zijn gouden tand. Zijn kapiteinshoed stond lichtjes scheef op het gebruinde hoofd met de zwarte ogen. De man aaide haar eventjes over haar wang, en ze volgde zijn vinger met haar lichtblauwe oogjes. Ze kraaide van plezier toen ze een heen en weer slingerend kraaltje in een van zijn vlechtjes te pakken kreeg. Ze vond deze vent wel leuk. Ze schrok een beetje toen hij het mandje waar ze in lag voorzichtig oppakte en liet zijn baard onmiddellijk los. Wat zou er nu gebeuren? Waar zouden ze naartoe gaan? Het mandje deinde lichtjes op en neer in de armen van de rare man met de dreadlocks bij wie ze zich nu al wel thuis voelde. Dat rustgevende gevoel suste Rosemary langzaam in slaap.

» Just don't, okay?! (Jack)
» Jack Sparrow
» 'Hey, I'm here!' [& Emmeline]
» the last thing you see the sea [Jack Sparrow]
» Emmeline Kensmey