'Hey, I'm here!' [& Emmeline]

Zachtjes bewoog ze met haar hoofd heen en weer op het ritme van de muziek. Ze hield van muziek. Het vrolijkte je op, soms kon een klein liedje haar humeur weer helemaal opvrolijken. De muziek die nu te horen was kwam van een groot instrument met een lage klank. Ze kon hem niet zien, maar gokte dat het een cello was. Ze zou straks wel even langslopen om een muntje te geven. 'Het Stacey. Hoe gaat het?' Uit haar ooghoek zag het meisje een persoon aarzelend op haar af komen lopen. Ze draaide zich om om een blik op de meisje of eigenlijk vrouw te richten, maar dit was geen beweging voor het kijken naar wie het was, want dat had ze allang aan de stem gehoord. Een grote glimlach verscheen op haar mond. 'Het Emmeline,' Antwoordde ze enthousiast. Ze tilde haar hand op om zachtjes te zwaaien. Emmeline was iemand van dezelfde crew, onder leiding van captain Sparrow (niet dat Stacey hem zo noemde, eerder Jack, of Jackie. Overigens niet iets wat Jack waarschijnlijk zo leuk vond). Dat was ook de rede dat ze Emmeline vaak zag. Toch had ze haar nog niet zo goed kunnen pijlen. Ze was gewoon simpelweg nog niet zo bij haar opgevallen. Ach, dan was dit toch juist het moment om eens een goed gesprek te hebben? 'Kom je er bij zitten?' Sprak ze terwijl ze uitnodigend met haar hand op de bovenkant van de muur klopte.

Note; ~
Words; 221  

Ondanks dat het muurtje zeker al enkele uren in de zo had gelegen voelde het onder haar hand koud aan. Niet de kou waardoor je je hand in een keer terug zou trekken, gewone een kou die steen hoorde te hebben. 'Ach ja, ik zoek zo wel verder,' klonken de woorden van Emmeline. Met een soepele beweging trok ze zich op en ging zitten. Stacey glimlachte terwijl ze haar blik op Emmeline richtte. 'Mag ik vragen wat je aan het doen bent? Gewoon uit nieuwsgierigheid,' Daar moest ze even over nadenken. Vertellen wat ze echt had gedaan was misschien een tikkeltje beschamend. Staceys begon al rood te worden toen Emmeline begon te vertellen. Mooi, dat gaf haar wat tijd om te denken. 'Ik zoek materiaal voor mijn pijlen.' Emmeline pakte een pijl uit haar koker en hield die omhoog. Nieuwsgierig keek Stacey erna, haar ogen gleden over het voorwerp. 'Maar het lijkt erop dat ze de materialen hier er niet voor hebben. Dat wordt dus zelf takken zoeken vrees ik.' Stacey richtte haar ogen weer op Emmeline, waardoor ze nog net zag dat deze een raar gezicht trok en lachte. Het meisje glimlachte mee, waarna ze haar mond opende. Wat vertellen? Wat te vertellen? Uiteindelijk besloot ze toch maar een beetje te liegen. Dat was makkelijker, want uitleg was bij het simpele verhaal dat ze dan zou gaan vertellen niet nodig. 'Ik.. Ehm... Zit hier al een tijdje!' Helemaal gelogen was het niet, zo kort was het toch niet dat ze hier nu al zat?