you're gonna mis me, i hope so then...[Emmeline]

Yubel vloog hoog door de lucht en voelden de wind haar koude ligaam strelen, ze keek naar de ondadigen mensen die niet omhoog keken of dat ze dit elke dag zagen. Yubel liet zich neer storten op de grond en landde op haar voeten en voelden de stenen die ze ooit toen ze klein was voelden, ze zag dat uit elke kant weg renden voor haar en zich verstopten achter alles en nog wat. Yubel liet haar gezicht fier op, ze keek neer op de mensen en liep rustig door. Yubel keek rond er lag vanalles wat kapot was maar ook nieuw was, ze zag ergens in een steeg iemand inelkaar geslagen worden en draaide zich om. Yubel sprijde haar vleugels en sprong in de lucht odat ze de rest omhoog kon vliegen, ze vloog weer een stuk in de lucht en zocht veder naar haar prooi genaamd Emmeline. Yubel zuchtte en rijkte haar hand hoog in de lucht naar de zon, ze keek weg en vloog wat hoger zodat ze verstopt zat tussen de wit-achtige wolken die ook duisternis verspreden. Yubel keek naar de grond en maakte met haar handen een bal en schoot het op een gebouw af waardoor het hele gebouw instortte, ze kreeg langzaam een grijns en ging op het hoogste punt staan van het in gestortte gebouw en riep 'Emmeline kom te voorschijn anders vernietig ik een voor een alles hier!' ze keek duivels naar een paar mensen die meteen vluchten van angst. Yubel grijnsde en nam een lichaam over van een mens en liet het zelfmoord plegen, ze ging wachten op Emmeline. Yubel keek rond en likte haar tanden af en keek naar haar klauwen, ze bedacht zich net wat haar al de hele tijd hier houd en dat was Emmeline ze wilden hier blijven voor Emmeline niet voor deze zielige mensen. Yubel had een grijns en bleef rustig wachten op Emmeline....

Emmeline
Female • 18 long years • SINGLE

•De markt

Ja, Emmeline was thuis. Of in ieder geval was dat haar verteld. Blijkbaar werkte ze op een schip genaamd The Black Pearl, die onder leiding was van Captain Jack Sparrow. De namen kwamen haar ergens bekend voor, als iets wat ze ooit had gehoord, maar weer meteen vergeten was. Ze besloot naar de markt te gaan. Ze wist niet waarom ze dat wou, misschien omdat haar vorige ik daar graag heen ging, misschien omdat ze niet kon stilzitten of misschien omdat ze een raar gevoel had dat er iets ging gebeuren. Zelf vermoedde ze de laatste twee, omdat ze zich niet kon voorstellen hoe een piratenmeisje shoppen leuk kon vinden. Dus ging Emmeline Kensmey naar de markt. Er waren veel kraampjes, maar nog meer mensen en ze merkte dat ze shoppen haatte. Ze liep -of beter gezegd duwde zich- nog niet zo lang over de markt toen ze helemaal achteraan allemaal mensen gillend weg zag rennen. `Wat is er daar aan de hand?' mompelde ze in zichzelf en zonder dat ze het door had brachten haar voeten haar richting de verschrikking. Ze hoorde om zich heen mensen `Aaah! Een Beast!' gillen, maar ze lette er niet echt op. Ze duwde mensen weg die in een kring rond het beest stonden. Tot ze zag wie het was. Yubel. De enige naam die ze zich herinnerde. Als versteend bleef ze staan. Nee, dit wou ze niet! Ze moest weg! Yubel ging haar vermoorden! Maar haar voeten bleven staan. Haar armen gehoorzaamden haar niet. Haar stem was weg. Ze kon niets, behalve het beest aanstaren die haar leven had veranderd.

Yubel keek rustig naar de mensen die gillden en weg renden maar er was een licht puntje tussen de menigte en dat was Emmeline die kwam opdagen, ze zag de angst in haar ogen en vloog naar beneden en liep rustig naar Emmeline toe. Yubel kreeg een grimas en keek Emmeline aan die alleen maar stond en wilden wegrennen, ze keek haar aan. Yubel wilden praaten maar het lukte niet, vreemd genoeg kon ze het niet meer voor dit moment. Yubel staarde alleen maar Emmeline aan, ze wilden haar vermoorden maar dat kon ze ook niet alles was op dit moment niet mogelijk. Emmeline was het enigste waar Yubel ooit om gegeven had, ze ging met haar arm omhoog en wreef op Emmeline's gezicht en keek haar alleen maar aan. Yubel was stil en streekte haar hand op Emmeline's schouder, ze wilden knijpen en het bloed uit Emmeline's schouder laten stromen. Yubel keek haar aan met een stille, zielloze blik en sprak 'Emmeline.....' veder werd het als maar stiller en stiller. Langzaam kwam de wind langs hun en bewakers liepen naar hun toe Yubel deed haar hand omhoog om de tijd stil te zetten alleen Emmeline en Yubel konden bewegen. Yubel keek haar aleen maar aan, want ze wist niet wat ze moest zeggen..

Emmeline
Female • 18 long years • SINGLE

•De markt

Als versteend keek Emmeline toe hoe Yubel haar aanstaarde en vervolgens haar arm optilde om haar over haar gezicht te wrijven. Onwillekeurig rilde ze. Het was stil tussen hen, maar op de achtergrond gilden er nog mensen. Kunnen ze niet gewoon één keer stil zijn? dacht ze geïrriteerd. Ze merkte het nauwelijks toen Yubels hand over haar schouder streek.`Emmeline...' Ze voelde zich aangetrokken tot het beest, zonder enig idee waarom. Eindelijk werd het gillen minder en een licht briesje blies haar haar in haar gezicht. Ze streek het eruit en zag nog net hoe Yubels hand omhoog ging en de hele wereld liet verstarren. Alleen zij en het beest konden bewegen. `Wat heb je gedaan?' vroeg Emmeline. Er klonk een beschuldigende ondertoon in door. Het leek alsof de tijd was stilgezet. `Wat wil je van me?!' Ze zette een stap naar achter. Ze wou wegrennen, maar waar kon ze heen? De tijd stond stil en alleen dat stomme beest en zij konden bewegen.

Yubel staarde met een kille blik Emmeline aan toen ze bang werd doordat ze de tijd stil had gezet, `Wat heb je gedaan?' vroeg Emmeline op een kwade toon. Yubel staarde Emmeline aan en zei 'de mensen die haat en slechte dingen versprijden stil gezet en nu kan ik je voor altijd beschermen altijd, altijd, altijd om je krachterger terug te laten komen hahahahahaha!.' Yubel keek Emmeline en zei daarna zacht 'je kan schreeuwen maar niemand hoord jou alleen ik hahahaha!' Yubel keek rustig in het rond en zag Emmeline een stap naar achter gaan en bang worden. Yubel keek Emmeline aan met een grote grimas en hoorde Emmeline al zeggen `Wat wil je van me?!' Yubel lachtte zacht en zei 'dat heb ik je toch al verteld, je kan niet vluchten je bent nu in mijn wereld!.' Yubel kreeg een grotere grijns en begon hard op te lachen en aaide over Emmelines hoofd, ze staarde met een koude blik naar Emmeline en likte over haar hand heen. Yubel keek naar haar grote paarse klauwen en daarna naar Emmeline, ze staarde haar aan en sprijde haar brede zwarte vleugels waardoor over de gond zwarte mist verscheen. Yubel haalde een mes te voorschijn, ze gaf het aan Emmeline en zei 'steek mij maar jij voeld de pijn.' siste ze. Yubels ogen gloeiden en keken diep in de ogen van Emmeline, ze pakte Emmelines schouders vast en keek haar ijverig aan en zei 'nu ben je veilig Emmeline.' zei ze in zichzelf..

Emmeline
Female • 18 long years • SINGLE

•De markt

Yubel lachte en zei: 'Dat heb ik je toch al verteld, je kan niet vluchten. Je bent nu in mijn wereld!' Dat maakte Emmeline bang. Als dat beest de tijd niet weer op gang liet krijgen, zouden ze voor altijd opgesloten zijn. Niemand om haar te helpen. Niemand om te waarschuwen. En zelfs als ze zou vluchten zou Yubel haar vinden. Ze was volkomen kansloos. Ze hoorde haar lachen en voelde haar hand weer over haar hoofd strijken. Het liefst had Emmeline haar ter plekke vermoord, maar dan zou de tijd nooit meer terug komen. Het Beast spreidde haar zwarte vleugels en gaf haar een mes. 'Steek mij maar, jij voelt de pijn.' Hoe kon Yubel weten wat ze wou? Aarzelend nam ze het mes aan en stopte het tussen haar riem. Misschien blufte dat monster, maar misschien ook niet. Yubel pakte haar schouder vast en zei: 'Nu ben je veilig, Emmeline.' Op dat moment besloot het meisje alles over een andere boeg te gooien. `Oh Yubel, dank je,' zei ze en ze glimlachte. `Dat is echt heel lief. Maar ik denk dat het hier minstens even gevaarlijk is als in de normale tijd. Hier zijn er ook scherpe punten waar ik mijn hoofd aan kan stoten en ik zou alsnog kunnen verdrinken. En als jij er op dat moment niet bent, ga ik dood. En jij zal alleen zijn. Dat wil je toch niet, hè?' Emmeline trok een zielig gezicht. Het was even stil. `Als wij hier alleen zijn, maak je mij echt niet blij. Ik zou zo depri kunnen worden dat ik zelfmoord zou plegen. En dan ben jij weer alleen. Iedereen zou je haten en opjagen. Je zou weer moeten vluchten en misschien zenden ze je weer naar de ruimte. Dat is toch niet wat je wilt?'

Yubel keek Emmeline aan met een grote grijns vol van vreugde en haat, ze likte haar tanden af en hield fier haar neus in de lucht. Yubel kon Emmeline's angst ruiken en voelen, het was een makkie ze kende Emmeline al best lang en was nieuwschierig wat Emmeline verborgen had en al haar geheimen te achter halen. Yubel likte haar bloederige klauwen af en was blij dat ze eindelijk haar eeuwige doel had voltooid had, ze grijnsde en begon in zich zelf te lachen. `Oh Yubel, dank je,' Sprak Emmeline duidelijk. Een langzaame grom ontstond er uit Yubels mond. `Dat is echt heel lief. Maar ik denk dat het hier minstens even gevaarlijk is als in de normale tijd. Hier zijn er ook scherpe punten waar ik mijn hoofd aan kan stoten en ik zou alsnog kunnen verdrinken. En als jij er op dat moment niet bent, ga ik dood. En jij zal alleen zijn. Dat wil je toch niet, hè?' zei Emmeline gemmakelijk en simpel. Yubel kreeg een grijns en bleef even stil en zei 'vertel veder sterveling.' het was even stil tussen hun maar Emmeline verbrak de stilte en de rust: `Als wij hier alleen zijn, maak je mij echt niet blij. Ik zou zo depri kunnen worden dat ik zelfmoord zou plegen. En dan ben jij weer alleen. Iedereen zou je haten en opjagen. Je zou weer moeten vluchten en misschien zenden ze je weer naar de ruimte. Dat is toch niet wat je wilt?' Yubel begon hard te lachen en liet haar tanden zien met een grote grimas, ze haalde haar hand op en streelde daarmee Emmeline's gezicht. 'arme Emmeline arme Emmeline denk je nou echt dat ik daar niet aan gedacht had? ach arme Emmeline..' siste Yubel op een naieve toon, ze sprijde haar armen in de lucht en overal verscheen een zwarte omhulsel waar langzaam alles verdween en Emmeline en Yubel alleen in een zwarte wereld waren waar alleen een klein streeltje licht op hun scheen. 'je bent slim maar niet slimer dan mij en ook niet krachtiger dan mij want jij bent een sterveling en ik een monster.' grouwde Yubel een beetje onduidelijk, ze pakte Emmeline's arm vast en zei 'ik heb mijn doel behaald, ik en jij blijven altijd bij elkaar.' Yubel keek even op en bedacht zich net over de mensen de stervelingen, ze sloot haar ogen en zei 'wacht maar Emmeline, ik ga alle werelden samen smelten waardoor geen mens of dier blijft leven behalven jij en ik. hehehehehehe' Yubel begon haar zachte lach over te zetten naar een duivelse harden lach.

Emmeline
Female • 18 long years • SINGLE

•De markt

Yubel begon hard te lachen en streelde Emmelines gezicht. `Arme Emmeline, arme Emmeline. Denk je nou echt dat ik daar niet aan gedacht had? Ach arme Emmeline...' siste ze. Met veel moeite hield het meisje haar gezicht in de plooi. Ze zag hoe het beest haar vleugels spreidde en hoe de wereld om haar heen in duister werd gehuld. Het leek alsof de duisternis zich ook om haar hart sloot en alleen angst overliet. Ze waren in een andere wereld, Emmeline wist het gewoon. Er was één klein straaltje licht die op hen scheen, maar voor de rest was alles donker. 'Je bent slim, maar niet slimmer dan mij en ook niet krachtiger dan mij, want jij bent een sterveling en ik een monster.' Zei Yubel onduidelijk, maar Emmeline verstond haar. Het bracht haar op een idee. Maar het idee maakte haar bang. Het was iets wat ze voor het eerst van haar leven wou, want zelfs bij die vreselijke man voelde ze de drang niet. Yubels klauw sloot zich om haar arm. `Ik heb mijn doel behaald. Ik en jij blijven altijd bij elkaar.' Emmelines mond voelde droog. `Wacht maar, Emmeline. Ik ga alle werelden samensmelten, waardoor geen mens of dier blijft leven, behalve jij en ik. Heheheheh.' Dat was de druppel. Het mes voelde zwaar aan tussen haar riem, maar ze haalde hem eruit en zette het koude lemmet op haar keel. Aardig zijn werkte niet. `Yubel,' siste ze. `Breng ons terug of ik pleeg zelfmoord.' Haar ogen vlamden van woede en angst. Dit kon ze niet. Haar handen trilden zo erg dat ze de andere in haar zak stopte. Ze duwde het mes nog iets harder tegen haar keel en ze voelde een straaltje warm bloed naar beneden lopen. De angst voor zichzelf was nog groter dan de angst voor deze hele wereld. Zelfs groter dan die voor Yubel. Tranen welden op in haar ooghoeken. Niet gaan huilen. Niet gaan huilen. Je kan dit, sprak ze zichzelf toe. Ze haalde diep adem en wou het mes door haar keel halen, maar haar arm veranderde van richting en stootte het mes in de borstkas van het beest. Eerst had ze twijfels of Yubel gebluft had toen ze zei dat, wanneer Emmeline haar pijn zou doen, zij zelf de pijn kreeg. Er was niets aan gebluft. De pijn was zo erg dat de het liefst verder wou gaan met haar keel doorsnijden. Maar dat kon ze niet. Ze kon het gewoon niet doen. `Breng me terug!' hijgde ze.

Yubel keek Emmeline diep aan en zag dat ze woede voelden, ze maakte haar ogen half dicht en keek Emmeline met een rustige blik aan alsof ze haar even onderzocht. `Yubel,' siste Emmeline kwaad. `Breng ons terug of ik pleeg zelfmoord.' Yubel keek haar streng aan maar diep van binnen was ze geschokt, ze sprak zacht terug met een gebroken stem 'doe het als je het durft.' Emmeline was Yubels enige doel om zelf nog te leven. Yubel zag dat Emmeline het mes pakte en het bij haar keel hield, ze wilden geen angst of geen liefde of al haar emoties voor Emmeline tonen die ze nou had. Yubel zag dat er een lichte bloed straal om Emmeline's nek heen ging, Emmeline! dacht ze maar wilde geen emoties tonen dus in plaats van het te zeggen hield ze fier haar neus op. Yubel merkte dat Emmeline in plaats van zich zelf te vermoorden was om in Yubel te steken, 'Emmeline! niet doen.' sprak Yubel en zag hoe Emmeline pijn leed en zag haar leiden, ze begon een paar tranen achter te laten die van haar paarse wang af gleed. `Breng me terug!' hijgde Emmeline moezaam. Yubel keek huilend Emmeline aan en sloot haar armen om Emmeline heen en fel oranje licht kwam om hun heen en ze zei zacht zodat Emmeline het niet kon horen 'Ik wil niet dat je dood gaat Emmeline, vergeef me.' Yubel sloot haar ogen en ze waren dood gewoon in het dorp waar mensen naar hun keken en de bewakers hun speren naar hun had toe gericht, de tijd liep veder zoals normaal. Yubel liet zich vallen op haar knieén en haar klauwen omhoog gericht, om zich over te geven aan Emmeline. Yubel staarde naar beneden en zag hoe Emmeline bloedde mijn schuld Emmeline ik wilde je veilig hebben, ik had nooit dat mes aan je moeten geven... Yubel stond op haar vleugels in geklapt tegen haar rug aan, ze pakte het mes uit Emmeline's zak en zei 'deze had ik van je vriend will gepikt geef hem maar terug als ik jouw was hehehehe!' ze gaf hem daarna weer terug. Yubel stond nog steed met haar klauwen omhoog gericht, de bewakers hadden alle wapens op Yubel gericht maar ze trilden van angst.

Emmeline
Female • 18 long years • SINGLE

•De markt

Emmeline zag hoe Yubel huilend haar armen om haar heen sloeg. Om haar heen begon alles fel oranje te kleuren en even later waren ze weer in de normale wereld. De tijd stond niet stil en het meisje haalde opgelucht adem, meteen gevolgd door een steek van pijn. Ze keek naar beneden en zag dat haar hele bloes en korset waren doorweekt van het bloed. Pijn... Zo veel pijn... dacht ze. Het vulde haar hele hoofd. Ze keek toe hoe de Guards speren op Yubel richtten en hoe die zich overgaf aan haar. Er schoot weer een steek door Emmeline heen en ze zakte op haar knieën. Het beest pakte het mes uit haar zak en zei: `Deze had ik van je vriend Will gepikt. Geef hem maar terug als ik jou was. Hehehehehe!' Waarna ze het weer terug in de zak stopte. Zwarte, maar ook gekleurde, vlekken dansten voor Emmelines ogen. Ze vulden haar hele beeld, maar toen ze knipperde verdwenen ze niet. `Ik...' kreunde ze. `Dokter...' Alles werd zwart en ze viel om.

OOC: Ik denk dat, als jij dat wil, na jouw post dit topic ten einde is. Ik heb alleen nog één vraag: heeft Em nu (bijna) al haar herinneringen weer terug?

» 'Hey, I'm here!' [& Emmeline]
» Emmeline Kensmey
» Enjoying the day.. I guess || Emmeline
» You should have killed me when you had the change... (Emmeline Kensmey)
» The Endless Winter [&Emmeline Kensmey]