the streets full with life and peace [ Enrique Rackham]

Amora liep over de koude straaten vol mensen die te snel dingen moesten doen maar daar dacht ze niks aan, ze hoopte zelf om ooit zelf soms een Beast te zijn zonder al die mensen of te weten wat ze deden want ze had veel verhalen gehoord. Amora phad haar boeken vast en liep angstig over de straten en niemand keek naar haar of stak een poot naar haar uit, ze keek weg en drukte zich door de menigte heen en hoopte dat ze ooit haar werkplaats zou kunnen bereiken. Amora rook de vieze geur van fast food maar ze schudde haar hoofd ze moest snel zijn, haar witte haaren waaide mee met de wind toen ze ging rennen. Amora zuchtte even en gleed bijna uit door de gladden wegen en pakte snel een kozijn vast van een huis, snel kwam ze weer overeind en opende ze een boek vol met dingen erin over beast. Amora wilde graag ze weleens onder zoeken en opzenveren maar dan zou vast een beast haar vermoorden, ze beet op haar lip en langzaam stroomde er bloed uit door de kou. Amora keek een paar huizen binnen soms wilden ze anders zijn soms niet ze wilden niet alleen op haar werkplek zitten maar dat deed ze en dat was een maal haar baan, ze liep veder en las veder en botste tegen iemand op. Amora viel op de grond door de knal en zei snel 'sorry sorry het spijt me.' ze pakte snel haar spullen en stond op, ze keek hem aan het voelden even een flits maar ze keek hem aan en zei 'sorry ik had het te druk begrijp je, zou je me misschien willen helpen?'

"Being nice doesn't get you anywhere. Being selfish and heartless does. Let's go"

Met zijn handen gevestigd op zijn rug, de ene hand zijn andere pols vasthoudend, bewoog de jonge captain zich voort. Het was een lange tijd geleden dat Enrique een stap had gezet in deze beschaving. En daar had hij altijd een goede reden voor gehad. Tenminste, naar zijn mening. Al dat volk hier dat enkel voor zijn voeten liep… Hoe irriterend. Zouden die mensen nou nooit eens moe van zichzelf worden? Constant aan land zijn, belastingen betalen, zorgen voor genoeg voedsel op de plank. Zorgen die hij, godzijdank, niet aan z’n kop had zitten. Wanneer hij weer een voet aan land had gezet, besefte hij hoeveel geluk hij had als piraat. Had je iets nodig? Dan nam je het. Werd je zat van iemand? Dan gaf je diegene de kogel. Nu hij er zo over nadacht kreeg hij weer respect voor het vak. Ja, zo noemde hij piraterij. Niet iedereen had het in zich om de zeeën op te gaan. Sommigen zouden langzaamaan krankzinnig worden. De uitgestrekte zeeën gaven je soms het gevoel alsof er geen einde aan kwam. De woeste, genadeloze momenten die ze regelmatig had. Enrique was zo ver in gedachten verzonken dat hij niet echt meer op de omgeving rondom hem lette. Als een trouw hondje volgde hij langzaam de stroming van de mensen. Totdat een haastig iemand vol tegen hem opknalde. Verbouwereerd zette de captain enkele passen achteruit om zijn evenwicht te behouden, waarna hij op de persoon neer keek. 'sorry sorry het spijt me.' Sprak ze snel. En terecht. Ze had beter moeten opletten. Niet dat hij zo aanwezig was geweest, maar zij liep immers tegen de stroming in. 'sorry ik had het te druk begrijp je, zou je me misschien willen helpen?' Helpen? Waarom zou hij dat nou willen doen? Ondanks deze duistere gedachte hielt Enrique zich netjes. Voor zijn doen. ’Hangt er vanaf hoe lang het gaat duren,’ reageerde hij, toonloos. ’En waarmee ik je moet helpen.’ Even richtte hij zijn blik op de boeken die ze inmiddels weer had vastgepakt. Boeken. Wat voor boeken?

Amora keek de man aan en keek even naar lings en rechts, ’Hangt er vanaf hoe lang het gaat duren,’ sprak de man. Amora tuurde even opzij en keek hem recht aan en zei beleeft: 'het is een exspiriment dus best lang, als u het kan begrijpen.' zei ze uitdagend, ze gaf hem een duwtje. ’En waarmee ik je moet helpen.’ zei de man een beetje geïriteerd, Amora draaide een beetje met haar ogen maar besefde dat de man wilden helpen en hoeveel mensen er willen helpen hoe beter. Amora keek hem aan en sprak 'Een middel maken duh wat dacht je anders.' Amora glimlachte naar hem en zei rustig 'volg mij, hoe voeld het eigenlijk om een piraat te zijn als je een piraat bent want zo zie je eruit en zo ruik je.' Amora lachten en pakte zijn hand omdat ze anders niet wist waar hij was, ze keek hem even aan met haar andere hand haar boeken geklemd dicht tegen haar aan..

"Being nice doesn't get you anywhere. Being selfish and heartless does. Let's go"

'Het is een experiment dus best lang, als u het kan begrijpen.' Moest hij dit beledigend opvatten? Natuurlijk wist hij was een experiment was. Natuurlijk wist hij dat zoiets lang kon gaan duren. Maar had hij daar de tijd voor? Het schip lag buiten de haven, haar vlag was gezakt en de zeilen zaten vast. De dekmannen sliepen waarschijnlijk. ’Zolang ik voor de avond klaar ben… Is het misschien wel mogelijk,’ antwoorde hij. Waarom zei hij dat nou? Bijna kon de captain zichzelf wel voor z’n kop slaan. Dat hij toegezegd had was enkel omdat hij nieuwsgierig was. Nieuwsgierig naar dat experiment waar deze jonge dame mee bezig was. Niet dat hij er kaas van gegeten had, dat soort dingen zou Chinees voor hem zijn. 'Een middel maken duh wat dacht je anders.' Langzaam trok Enrique een wenkbrauw op, al was dat amper te zien door de hoed die hij droeg. ’Wat.. Voor middel?’ Nu drong een grotere vraag bij hem op. Hoe kon hij in hemelsnaam dan helpen? Erin spugen? Een haartje afstaan? 'volg mij, hoe voelt het eigenlijk om een piraat te zijn als je een piraat bent want zo zie je eruit en zo ruik je.' Hij voelde hoe een hand de zijne vastpakte en met een lichte frons volgde hij haar tussen de mensen door. Eigenlijk hoefde hij dit niet te accepteren… ’Wat zijn we complimenteus,’ sprak Enrique luchtig. ’En well, piraten hebben niet echt waarde aan persoonlijke hygiëne. Get used to it, darling.’ Bijna gleed hij uit door een bevroren waterplas. Wat dat betreft was hij blij dat de zee niet gemakkelijk te bevriezen was. ’Maar even ter nieuwsgierigheid,’ zei hij nadat hij zich had hersteld. ’Waarvoor heb je mijn hulp precies nodig, aangezien het enkel een middel gaat worden. Plus, hoe ver is het nog lopen?’

Amora keek de piraat aan en lachtte naar hem, ’Zolang ik voor de avond klaar ben… Is het misschien wel mogelijk,’ sprak de piraat. Amora had nog steeds zijn hand vast en zei rustig: 'dat ben je zoiezo dus wees niet bang.' ze keek hem aan en voelde de koude wind en zei zacht 'en trouwens wie gaat jou gezelschap geven tijdens dat jij bij je schip bent?' Amora had veel vragen die ze nooit kon weten. Amora liep langzaam door samen met de piraat, ze keek naar lings en rechts en tuurde langs de mensen. Amora keek heen en weer en hoorde de stem van de piraat vragen: ’Wat.. Voor middel?' Amora keek hem aan en sprak 'voor nu top geheim dat vertel ik je zo wel.' Ze liep snel vooruit en hoopte dat ze er snel zou zijn. ’Wat zijn we complimenteus,’ sprak de piraat rustig. ’En well, piraten hebben niet echt waarde aan persoonlijke hygiëne. Get used to it, darling.’ Amora keek hem aan en zag dat hij bijna uitgleed en ze trok hem even weer overeind en zei vriendelijk 'gaat het?' Amora had zijn hand vast en trok hem door de menigte heen en keek hem aan met een vriendelijke blik, ’Maar even ter nieuwsgierigheid,' sprak de piraat rustig en gevestigt op haar, ’Waarvoor heb je mijn hulp precies nodig, aangezien het enkel een middel gaat worden. Plus, hoe ver is het nog lopen?’
Amora tuurde naar de grond en keek hem aan en zei 'jij kan me helpen met het zoeken wat ik nodig heb en plus je kan me helpen met het bij elkaar voegen en helpen voor de test, alleen moet ik het testen en als er iets mis gaat moet je het tegen middel op me doen daarvoor heb ik je nodig.'
Amora keek hem aan en keek de verte in om te laten zien dat het nog ver duurden en sprak rustig 'we moeten naar mijn werkplaats en dat is dus ver lopen door de menigte.'' ze tuurde om de menigte heen en eigenlijk wilden ze ook niet alleen zijn en zou ze graag iemand bij zich willen hebben om bij haar te zijn. Amora schudde even haar hoofd en keek hem aan, ze zag misschien zijn ogen niet door zijn hoed maar ze had een fijn vertrouwd gevoel bij hem. Amora keek de verte in en sprak 'wat is eigenlijk je naam?' want dat wist ze nog niet ze had het niet eens gevraagt.

'Dat ben je sowieso dus wees niet bang.' Mooi. Dat was al een hele opluchting. En misschien was dat hele experiment lang niet zo erg en kon hij er wel wat plezier in vinden. Al leek dat laatste Enrique wat stug. Weinig dingen vond hij leuk enwát hij leuk vond, vond plaats op zee. Ah well.. Hij zou wel zien. Weggaan kon altijd nog. Geen hond die hem hier vast kon houden, aangezien hij nog geen dingen had fout gedaan. Niet waar bewijs voor was. 'en trouwens wie gaat jou gezelschap geven tijdens dat jij bij je schip bent?' Lichtelijk verbaast keek hij de jonge vrouw aan. Waar had ze het over? Wat bedoelde ze ermee? Eigenlijk wou hij er niet eens verder over nadenken. Misschien bedoelde ze ermee dat ze met hem mee naar z’n schip wou, na het experiment. Nee, no way dat dat ging gebeuren. Het liefst vaarde hij niet met vrouwen. Ten eerste omdat het zijn crew afleidde en ten tweede omdat zijn crew dacht dat varen met een vrouw voor ongeluk zou zorgen. ’Wat bedoel je daarmee?’ vroeg Enrique, gewoon voor de zekerheid. Wie weet wat voor antwoord hij erop krijgen zou. Als antwoord op haar vraag of alles wel goed ging na zijn slipper, knikte hij lichtjes. Natuurlijk ging het. Zolang een zwaard of een kogel zijn hart niet doorboorde was alles prima. Behendig volgde hij haar op de voet, niet precies wetend hoe lang het nou ging duren. Ja lang, maar wat vond men lang? 'Jij kan me helpen met het zoeken wat ik nodig heb en plus je kan me helpen met het bij elkaar voegen en helpen voor de test, alleen moet ik het testen en als er iets mis gaat moet je het tegen middel op me doen daarvoor heb ik je nodig.' Sprak ze. Aha.. Dat was dus zijn taak. Van Captain getransformeerd naar hulpje. Terug onderaan de ladder. Een lichte zucht ontsnapte uit zijn keel. ’Oké dan… Klinkt… Interessant. Denk ik.’ Ineens liep een man vol tegen hem op, wat hem kort geïrriteerd deed kijken. Maar doordat hij nog altijd meegesleurd werd was er geen mogelijkheid om er wat aan te doen. 'wat is eigenlijk je naam?' Enkele seconden was hij stil ’Erik..’ Antwoorde hij toen. ’Erik.. Smith’

Amora liep nog met de man die ze mee trok door de menigte, ze keek hem aan en zag dat ze er al bijna waren. Amora vond hem verdacht op een piraat lijken, ’Wat bedoel je daarmee?’ sprak hij nadat zij wat tegen hem had gezegt. Amora keek hem aan en bleef stil staan en zei voorzichtig: 'niemand zal je missen op je schip hoor.' ze keek hem aan en en trok hem weer verder mee. Amora dacht bijna aan niets alleen aan hem ze had een vreemd gevoel bij deze piraat naar ook een fijn gevoel, 'Erik..' sprak hij medogenloos ’Erik.. Smith’ Amora staarden hem aan en herhaalde langzaam zijn naam. Amora zei zacht 'mijn naam is Amora, Amora Nightdreams.' ze keek naar hem en snel keek ze terug en ging naar hem lopen. Amora liep langzaam maar wel op het tempo van Erik, ze rook de zoete lucht van vers brood die net klaar was. Amora sprak tegen hem 'daar is het we zijn er bijna.' ze wees naar de plaats en renden ernaar toe en trok hem mee naar haar werkplaats.

'Niemand zal je missen op je schip hoor.' Makkelijk te zeggen voor een buitenstaander. Ze konden zo makkelijk oordelen. Oké, misschien had ze gelijk. Misschien miste niemand hem, maar hij miste het schip wel. Hij miste de wind, het gekraai van meeuwen en de geur van kruid. ’Ze missen mij wellicht niet, maar ik het schip wel,’ reageerde Enrique terwijl hij voelde hoe hij weer mee werd getrokken. Ondertussen hoorde hij hoe ze “zijn naam” herhaalde. Een valse naam… Godzijdank was het legaal om die te gebruiken. Nou ja… Legaal? Tegen autoriteiten was het illegaal. Tegen haar was het legaal. Hij had het gedaan uit voorzorg. Hoe minder zijn naam in de rondte ging hoe beter. 'Mijn naam is Amora, Amora Nightdreams.' Aha.. Amora.. Haar naam klonk prachtig. Iets wat hij nog niet eerder tegengekomen was. Kon ook haast niet anders. Zijn hele leven had hij doorgebracht op zee. Daar was hij nooit een vrouw ontmoet. ’Aangenaam kennis te maken.. Amora’ Enkele minuten later merkte hij dat ze langzamer gingen. 'Daar is het we zijn er bijna.' Enrique haalde opgelucht adem. ’Mooi zo! Kunnen we meteen beginnen? Dan zijn we ook eerder klaar..’ Het laatste stukje rende hij met haar mee, waarna hij z’n hand weer lostrok. ’Waar beginnen we mee? Met die ingrediënten zoeken en zo?’

Amora voelde hoe Enrique zijn hand los trok. Een gevoel van pijn ging door haar heen. Hij wees haar af. Hij wees haar af in dit kleine gebaar. ’Waar beginnen we mee? Met die ingrediënten zoeken en zo?' vroeg Enrique. Amora knikte, maar bleef doorlopen. Ze waren bijna bij haar werkplaats. Ze zag de deuren al. In haar zak zocht ze naar de sleutel voor de deuren van haar leven. Haar hand sloot zich om het kleine metalen ding. Ze stak hem in het sleutelgat en met een klik sprong de deur open. Amora draaide zich om naar Enrique en zei: `Nou, dit is mijn werkplaats. Laten we de kruiden gaan zoeken.' Amora liep naar binnen, richting een muurhoge kast die de hele rechterwand bedekte. De heerlijke geur van kruiden drong haar neusgaten binnen. Onwillekeurig zuchtte ze. `Deze... en deze... en deze...' mompelde ze terwijl ze kruiden en drankjes uit het schap pakte. Toen ze haar handen vol had richtte ze zich naar Enrique. `Wil je deze even vasthouden? Dank je,' zei ze terwijl ze de potjes, flesjes en losse kruiden aan de man gaf.

Lichtjes wreef hij met zijn ene hand van de handpalm van z’n andere. De hand die net vast had gezeten in dat van een jonge vrouw. Warm had het aangevoeld en bovenal zacht. Heel anders dan het ruwe hout van het roer. Enrique kon zich niet meer herinneren hoe lang het geleden was dat hij de hand van een vrouw vast had. Dat moest zijn moeder dan geweest zijn, voor zijn plotselinge en onaangekondigde vertrek. Zo heel af en toe kwam nog wel eens door zijn gedachten hoe het met zijn ouders verging. Waren ze dood of zouden ze nog leven? Zijn gezicht vertrok even. Hoe zagen ze er ook maar weer uit… Hoe klonk hun stem… Het waren dingen die hij vergeten was omdat hij er nooit een donder om gaf. Maar nu, nu hij er zo over nadacht, merkte hij op hoe zo’n stuk van zijn leven hij gemist had. Onbewust. Egoïstisch. Enrique knipperde eens met zijn ogen en keek toe hoe Amora een sleutel in het slot stak en zo de deur opende. `Nou, dit is mijn werkplaats. Laten we de kruiden gaan zoeken.' In een stille tred liep hij achter haar aan, nadat hij de deur gesloten had. Een klap van geuren kwam hem tegemoet. Scherp, zoet, noemde maar op. Het deed zijn neus tintelen. Zijn blik gleed over de enorme kast heen. `Deze... en deze... en deze...’ Hoorde hij vaagjes tussendoor. Dat ze werkelijk al dat spul nodig had voor wat experimentjes. `Wil je deze even vasthouden? Dank je.’ Enrique had zijn mond open gedaan om te antwoorden. Maar voordat hij de kans ertoe kreeg werd al het spul in z’n handen geduwd. ’Heb je dit serieus allemaal nodig.. Voor één ding? Met dit alles zou je twee gehele maaltijden klaar kunnen maken. Misschien wel meer dan twee,’ sprak hij, dat laatste meer tegen zichzelf dan tegen Amora. Hij bleef onderzoekend kijken naar de potjes in z’n handen. ’Wat zitten er allemaal precies in..?’

Amora zat nog te zoeken naar vanalles en nog wat en hoorde de piraat verbaast zeggen: ’Heb je dit serieus allemaal nodig.. Voor één ding? Met dit alles zou je twee gehele maaltijden klaar kunnen maken. Misschien wel meer dan twee,’ ze keek hem aan en sprak 'Meen je dit.' ging daarna veder met zoeken voor wat ze nodig had om haar drankje te maken. Amora mompelde dingen die zij zelf niet eens verstond en zocht veder en rook de sterke geuren en gaf Erik nog meer spullen in zijn handen en zei 'wees rustig en pak het eerste potje en gooi het bij het tweede potje.' Amora deed naar links en rechts kijken en mompelde 'waar is het nou waar is het Beast zweet.' ze duwde wat op zij en rook meerdere geuren en pakte het potje en gaf het weer aan Erik. ’Wat zitten er allemaal precies in..?’ zei Erik, ze keek Erik aan en sprak rustig 'alles waarmee je voor een korte tijd een beast kan worden.' Amora keek hem aan en pakte twee potten en deed ze bij elkaar en deed dat mengsel in een flesje. Amora staarde hem aan en hoopte dat hij langer kon blijven, snel ging ze weer veder om een paar mengsels bij elkaar te voegen en begon met haar handen naar haar neus te wapperen en zei 'bijna goed, als ik nou de tijd zou kunnen bepalen via de manier van Abert te veranderen tot het beast mengsel te combineren zou het kunnen werken.' ze keek even naar Erik en zei 'geef me even dat boek aan, met die rode kaft.' ze keek naar hem en keek hem verliefd aan, ze leunde op haar hand en dacht: wat zou hiij voor geheimen hebben, waarom zou ik dat gevoel krijgen als ik hem in de ogen aan kijk?

'Meen je dit.' Onverschillig haalde Enrique zijn schouders op . ’Ja.. Nou.. Denk het. Ik ben geen kok, maar het lijkt me wel zo.’ Nee, eigenlijk had hij totaal geen verstand van koken. Zijn hele leven is het voor hem gedaan. Een groot voordeel aan het piraat zijn. Er was meestal één of twee koks aan boord, die het voedsel voor de hele crew klaarmaakte. Rustig keek hij toe hoe Amora allerlei prut zocht. Dat alles voor maar één drankje. Of spul. Wist hij veel wat het nou precies ging worden. 'Wees rustig en pak het eerste potje en gooi het bij het tweede potje.' Eerste potje.. Bij het tweede potje? Hoe moest hij dat nou gaan doen, heel zijn handen zaten vol. ’Euh.. Oké’ Uit instinct liep Enrique naar een tafel toe waar hij al het spul opzette en toen twee potjes pakte. De eerste.. Bij de tweede in. Eerst twijfelde hij of het wel de juiste potjes waren, aangezien er wel meer lagen maar toen zette hij z’n gedachten op nul en pleurde het goedje van potje één bij potje twee in. Als het fout was hoorde hij het gauw genoeg. ’Moet ik het ook schudden of zo?’ Het potje hielt hij tussen twee vingers vast, z’n duim en wijsvinger, terwijl hij naar het goedje keek. Van het potje keek hij Amora recht aan zodra ze begon te praten. 'Alles waarmee je voor een korte tijd een beast kan worden.' Enrique trok een wenkbrauw op. Hij had wel eens van beasts gehoord ja. ’Waarom wil je een beast worden..? Is dat niet gevaarlijk?’ Vroeg hij, waarna hij het potje neerzette. Even keek hij toe hoe Amora wat wapperde met haar handen. 'Bijna goed, als ik nou de tijd zou kunnen bepalen via de manier van Abert te veranderen tot het beast mengsel te combineren zou het kunnen werken.' De manier van Abert? Waar had zij het nou allemaal over… Dit waren zaken waar hij geen verstand van had, en ergens irriteerde hem dat. Want wie wist wat er straks met haar ging gebeuren. Misschien ging het wel finaal mis. En dan wat? 'Geef me even dat boek aan, met die rode kaft.' Het boek met de rode kaft. Hij keek eens rond en vond het, maar vertikte het om het boek te pakken. Vervolgens keek hij haar recht aan. ’Ik ga dat boek niet pakken, Amora. Niet totdat ik 100% zekerheid heb dat je straks niet dood neer kwakt.’

Amora deed wat mengsels bij elkaar en zei 'bijna klaar.'' ze wilden graag bij Erik blijven maar dat zou hij niet willen dacht ze. ’Ja.. Nou.. Denk het. Ik ben geen kok, maar het lijkt me wel zo.’ sprak Erik om haar uit haar gedachte te halen. Amora keek hem rustig aan en rolde met haar ogen en sprak rustig 'je hoefd ook geen kok te zijn om het vast te houden en te mengen.' Amora ging gewoon veder en vond Erik smith wel schattig ze zou graag meer over hem weten maar dat zou hij niet willen, ze pakte een paar spullen en deed ze bij elkaar. ’Moet ik het ook schudden of zo?’ zei Erik rustig met twee poten in zijn handen, ze begon te lachen en knikte ja. Amora deed haar handen over zijn handen heen en hielp hem schudden. Amora liep weer weg en ging weer veder met spullen in Eriks armen te duwen, ’Waarom wil je een beast worden..? Is dat niet gevaarlijk?’ sprak Erik spoedig. Amora keek hem aan en wees naar een bord met berekeningen en sloot haar ogen en hield haar neus fier omhoog en zei 'om zo meer te weten over de beasts en zo weet ik alles en kunnen we de zwakte weten daar tegen, trouwens waarom zou je zoiets vragen en het zou alleen erg zijn als ik een beast blijf en zo ook mijn hersenen verlies dus wat ik moet doen.' Amora keek hem aan en ging gewoon weer veder. Amora deed meer dingen bij het mengsel en keek Erik aan en schudde het flessje even, ze bleef verliefd naar hem kijken. ’Ik ga dat boek niet pakken, Amora. Niet totdat ik 100% zekerheid heb dat je straks niet dood neer kwakt.’ sprak Erik uitdagend, ze staarden hem aan en liep naar hem toe en zei 'waarom denk je dat?' ze was even stil, 'jij dacht toch alleen maar aan je schip en de zee?' Amora pakte zijn handen en zei 'ik kan het ook zelf pakken hoor.' ze pakte het boek en opende het waar een drankje in zat wat ze in het mengsel deed en het flesje dicht deed. Amora lachtte naar hem en zei 'misschien denk je aan me misschien niet, misschien vertel je leugens of misschien niet.' Amora pakte hem vast en zei zacht in zijn oor 'je hoefd het flesje niet te testen en ik wel dus wees maar stil.' schat dacht ze erachter.

'Je hoeft ook geen kok te zijn om het vast te houden en te mengen.' Tsja, wist hij veel.. ’Hoe moet ik dat weten? Misschien moest het wel op een speciale manier geroerd worden. Of geschud. Of gemengd. Hoe je het ook maar wilt noemen.’ Enrique zette het potje even neer, om zijn hoed op de tafel neer te zetten en z’n hoofddoek juist weer goed te doen. Zo verscheen er meer van z’n gezicht. Vervolgens pakte hij het potje weer vast zodra hij zag dat ze “ja” knikte op zijn vraag en schudde wat. Echter leek dat niet voldoende te zijn, want ze legde haar handen over die van hemzelf en hielp zo mee. Voor even, lag was het niet en ergens was hij daar blij om. Menselijk contact beviel hem niet zo. Zeker niet van een vrouw. Het deed hem ongemakkelijk voelen, onwennig. Vrouwen waren anders dan mannen. Hun lichaam was aantrekkelijk en moeilijk te weerstaan. Maar door zijn gebrek aan ervaring wist hij zich er geen raad mee. En dát, die onzekerheid, zorgde voor dat ongemakkelijke gevoel. Oh god, wat wilde hij graag terug naar de zee. Daar wist hij wél wat hij moest doen. Enrique keek even naar het bord, vol met onbegrijpelijke taal. 'Om zo meer te weten over de beasts en zo weet ik alles en kunnen we de zwakte weten daar tegen, trouwens waarom zou je zoiets vragen en het zou alleen erg zijn als ik een beast blijf en zo ook mijn hersenen verlies dus wat ik moet doen.' Waarom zoveel interesses in de beasts.. Die beesten waren weg, soort van. Land was buiten bedreiging. Konden ze die wezens niet gewoon weer vergeten? ’Wat je moet doen? Gewoon lekker mens blijven en die Beasts vergeten… Het land is buiten bedreiging toch?’ Dat men zo erg aan elkaar dacht. Misselijkmakend was het, in sommige opzichten. Waar was de egoïsme? 'Waarom denk je dat?' ze was even stil, 'Jij dacht toch alleen maar aan je schip en de zee?’ Ja, ze had een punt. Wellicht had het hem niks moeten schelen. ’Ik denk ook alleen aan het schip en de zee. Alleen als je wel dood neervalt en mensen komen hier, en die zien mij, ben ik standaard de schuldige.’ Zo. Hij moest toch een reden verzinnen om zich eruit te lullen. Wat aardig gelukt was, al zei hij het zelf. Enrique keek toe hoe Amora naar hem lachte. zei 'Misschien denk je aan me misschien niet, misschien vertel je leugens of misschien niet.' Ineens voelde hij een greep om zich heen en een warme adem bij z’n oor. De warmte van een vrouw. Zo dichtbij. Aangenaam voelde het aan. Enkel lang niet zo aangenaam als de frisse bries van de wind en de waterdruppels van de zee. 'Je hoeft het flesje niet te testen en ik wel dus wees maar stil.' Fluisterde ze. Enrique zuchtte lichtjes. ’Je hebt gelijk. Leef je uit met je drankje, ik hang hier wel rond.’ Hij zette een stap achteruit. ’Weet wel dat Erik Smith niet m’n naam is.’ Kalm keek hij Amora aan. ’Maar Enrique Rackham.’ Vervolgens schoof hij een stoel naar achteren waar hij zich op liet zakken en z’n gelaarsde voeten relaxed op tafel legde. ’Zo. Is het drankje klaar?’

Amora had bijna het drankje af en lachtte naar Erik, ze ging rustig veder met alles bij elkaar zoeken. ’Hoe moet ik dat weten? Misschien moest het wel op een speciale manier geroerd worden. Of geschud. Of gemengd. Hoe je het ook maar wilt noemen.’ zei hij geïriteerd. Amora keek hem aan en zei 'rustig aan maar, ik doe je niks.' Amora keek hem vertrouwd aan zij mogt hem wel maar waarschijnlijk mogt hij haar niet. Amora zat even wat te mompelen en rekte haar hand uit om iets te paken en deed het ook in het flesje, ’Wat je moet doen? Gewoon lekker mens blijven en die Beasts vergeten… Het land is buiten bedreiging toch?’ sprak Erik rustig. Amora knikte nee en zei 'de beast zijn vanplan om weer aan te vallen dus wij moeten ze voor zijn wil je straks dat je schip zinkt of zo.' ze keek hem aan en kwam dichter bij hem staan, ze wilden hem een kusje geven maar dat durften ze niet. Amora ging weer rustig veder met haar flesje en het was bijna klaar, ’Ik denk ook alleen aan het schip en de zee. Alleen als je wel dood neervalt en mensen komen hier, en die zien mij, ben ik standaard de schuldige.’ Amora keek hem aan en dacht ik wist wel dat hij niet van me hield, hij denkt alleen maar aan zijn schip... ze sloeg even met haar hand tegen haar hoofd aan. ’Je hebt gelijk. Leef je uit met je drankje, ik hang hier wel rond.’ sprak Erik medogenloos uit. Amora keek hem aan en deed haar hand in haar zij en sprak 'jij ging me toch helpen of niet soms?!' ze keek hem aan ter wel hij er een stoel bij pakte, ’Weet wel dat Erik Smith niet m’n naam is.’ De zo genaamde Erik keek haar kalm aan, ’Maar Enrique Rackham.’ Amora keek hem aan en zei 'Dus Enrique, waarom verzon jij dan die naam Erik smith?' uitdagend keek ze hem aan ter wel hij lui zat te wezen. ’Zo. Is het drankje klaar?’ zei Enrique rustig en bleef lui zitten waar hij zat. Amora keek hem aan en zei 'niet als je niet mee helpt.' ze trok de stoel onder hem uit waardoor hij op de grond viel, ze begon te lachen. Amora zette de stoel weg en zei 'kom je we hoeven maar één ding in het drankje te doen en dan uit testen.' glimlachten ze.

Enrique zag hoe Amora haar hoofd schudde. Blijkbaar had hij het toch fout gehad. 'De beast zijn vanplan om weer aan te vallen dus wij moeten ze voor zijn wil je straks dat je schip zinkt of zo.' Sprak ze. Hij trok voor kort een wenkbrauw op. Dus die beesten wouden weer eens aanvallen? Wat gezellig. Veel maakte het hem niet uit, zolang ze hem, z'n schip en z'n crew met rust lieten. 'Als jij denkt dat in een beast veranderen gaat helpen, leef je uit.' Reageerde hij kalmpjes. 'Plus... Mijn schip zinkt niet zomaar.' Tenminste, dat hoopte hij. Beast konden verschrikkelijke krachten hebben en hij was er niet zeker van of de Dutchman dat wel aankon. Het was een sterk schip, bekend als een spookschip. Maar met zaken zoals deze... Dan was zelfs hij niet zeker. Enrique stapte richting een stoel. Van de wetenschap snapte hij toch geen reet. En drankjes schudden kon ze zelf ook wel. Zijn hulp was overbodig, al vond hij dat zelf. 'Jij ging me toch helpen of niet soms?!' Hij plofte neer op de stoel en streek met een paar vingers over z'n kin. 'Ja, ik heb toch ook geholpen? De rest kan je zelf toch wel schudden?' Nadat hij dat gezegd had maakte hij het zichzelf nog makkelijker door z'n voeten op tafel te leggen. Ahh, dit was perfect zo. Alleen nog wat te eten en dan was hij tevreden. 'Dus Enrique, waarom verzon jij dan die naam Erik smith?' Enkele minuten keek de captain peinzend voor zich uit. 'Persoonlijk vind ik het beter als zo min mogelijk stadsmensen mijn naam weten,' antwoordde Enrique vervolgens. Loom sloot hij z'n ogen, klaar voor een middag dutje, tot hij ineens een kracht bij de rugleuning voelde. Kort daarna verdween de steun onder zijn kont en flikkerde hij op de grond. Een kleine kreun verliet z'n mond bij het voelen van de harde vloer. 'Ah kom op, dat was behoorlijk gemeen.' bromde hij binnensmonds. 'Kom je we hoeven maar één ding in het drankje te doen en dan uit testen.' Hij schoof zijn handen onder zijn achterhoofd en bleef relaxed liggen. 'Nah weet niet, ik lig hier wel prima. Als je er nog wat in wilt hebben moet je het naar me toe brengen, want in de benen komen doe ik niet.'

Amora rolden met haar ogen toen Enrique sprak: 'Als jij denkt dat in een beast veranderen gaat helpen, leef je uit.' Reageerde hij kalmpjes. 'Plus... Mijn schip zinkt niet zomaar.' Amora keek naar de piraat die lui lag op de grond door Amora, ze schudde haar oofd even en zei 'je moet niet aan je schip denken en opstaan, je doet heelmaal niks!' Amora had het drankje al af maar hij moest niet zo lui zijn, toch hied ze van hem. Amora keek na en zei rustig ''trouwens Beasts vernietgen alles.' Amora keek nog hoe Enrique lui op de grond lag en die sprak 'Persoonlijk vind ik het beter als zo min mogelijk stadsmensen mijn naam weten,' Amora nigeerde wat de man zei en ging naar het drankje en vroeg 'kom je nog helpen testen?'' Amora keek naar Enrique ze hoopte dat ze hulp kreeg van de onberoedbare piraat die nogal harteloos was. Amora keek hem aan en sprak 'ik kan alles beter dan zo'n luilak als jij...' zei ernaar 'Alles.' herhaalde ze nog een keek om het erin te wrijven. Amora hoorde Enrique nog wat zeggen maar daar luisterde ze niet echt naar, ze liep naar hem toe en pakte zijn hand die warm en fijn aanvoelden. Amora trok Enrique omhoog en lachtte naar hem, ze hoopte op een warme glimlach terug maar waarschijnlijk zou ze die nooit krijgen......

'Je moet niet aan je schip denken en opstaan, je doet heelmaal niks!’ Enrique slaakte een diepe, vermoeide zucht. Een dagje lui wezen zat er echt nooit bij. Altijd kwam er wel weer wat tussen. Was het geen vijandelijk schip, dan was het wel een jong vrouwtje die “zijn hulp nodig had”. ’Ik heb geen zin om op te staan.. Je trok zelf de stoel onder me vandaan.’ Nu geeuwde hij eens kort, als extra tekentje dat hij het wel prima vond op de grond. Al lag een hangmat of een bed toch echt wel beter dan harde grond. 'Trouwens Beasts vernietgen alles.' Ergens had hij ook geen ander antwoord verwacht. Beasts waren machtig. Toch was hij ervan overtuigd dat ze zijn schip niet naar de bodem konden krijgen. Waar maakte hij zich nou eigenlijk druk om? De tijd was nog langer niet daar. Er waren belangrijkere zaken waarover hij z’n kop zou moeten breken. 'Ik kan alles beter dan zo'n luilak als jij...' zei ernaar 'Alles.' Eventjes klapte Enrique in z’n handen. Sarcasme leek er haast vanaf te druipen. ’Met wetenschap overduidelijk wel ja, maar van mijn zaken heb je absoluut geen kaas gegeten. Laten we het er dus maar op houden dat we beide goed zijn in wat we doen.’ Hiermee hoopte hij dat hij gewoon liggen blijven kon, maar helaas. Zijn hand werd alweer vast gepakt en omhoog getrokken. Een kleine irritatie stond in zijn ogen terwijl hij z’n broek eens afklopte. ’Nou schiet op dan met dat drankje…’ mompelde hij

Amora bleef Enrique horen klagen, ze keek hem doordringt aan. ’Met wetenschap overduidelijk wel ja, maar van mijn zaken heb je absoluut geen kaas gegeten. Laten we het er dus maar op houden dat we beide goed zijn in wat we doen.’ zei Enrique geïriteerd. Amora zete het flesje neer en sprak 'oh zo gaan we het spelen, mijn ouders zijn piraten maar die hadden mij gedropt bij de wetenschappers.' ze was even stil, 'van mijn ouders moest ik varen omdat de stuurman overleden was dus ben ik stuurman geworden tot ze een stuurman vonden en mijn dropte, dus ik ben beter dan jij.' zei Amora fier. Amora trok hem omhoog en zetten hem neer op een stoel, 'zo beter prinsess.' lachtte ze. Amora wist dat ze alles beter dan hem kon, ze daagde hem uit om aandacht te wekken en hem iets dichter bij haar kan hebben, ze zei zacht 'we gaan eten want het is wel laat.' Al haar uitdaag. Amora pakte twee borden en bakte eten ze verklapte niet wat het was want ja zei leerde zelf hoe ze pitza's moest maken, nadat ze klaar was gaf ze een pitza aan Enrique en aan zich zelf en zei 'smakelijk.' waarschijnlijk kreeg Enrique dit niet op zijn schip maar wel hier ze genoot er van hoe hij daar zat. Amora hoppte zelf dat hij het lekker zou vinden.

Enrique wou terug. Ja, hij wou ontzettend graag terug. Want dit alles begon hem lichtelijk te vervelen. Het bevatte geen actie, en hij was niet in een prettige omgeving. Hij miste het gekraak van de Dutchman wanneer ze meebewoog met het water, het gewapper van de zeilen en de stemmen van de crew. Ongetwijfeld dat ze nu een potje zaten te dobbelen. 'Oh zo gaan we het spelen, mijn ouders zijn piraten maar die hadden mij gedropt bij de wetenschappers.' ze was even stil. 'Van mijn ouders moest ik varen omdat de stuurman overleden was dus ben ik stuurman geworden tot ze een stuurman vonden en mijn dropte, dus ik ben beter dan jij.' Met een droge blik keek hij Amora aan. Dit meende ze toch niet serieus he? Ze gingen toch niet dit achterlijke spel spelen? ’Als je een goede stuurman was geweest hadden ze je niet weer gedropt. Sterker nog, dan waren ze niet eens opzoek gegaan naar een nieuwe. Dus dat zegt dan echt wel wat over jou.’ Zijn woorden waren hard, maar hij was nooit een type geweest dat op z’n mond was gevallen. Al gauw zat hij weer op een stoel. 'Zo beter prinsess.' lachtte ze. Hij rolde eens met zijn ogen. ’Captain voldoet,’ was zijn reactie. Voor de tweede keer ging hij gemakkelijker zitten: zijn benen over elkaar en zijn armen gekruist voor z’n borstkas. Met een lichte frons op z’n gezicht keek hij toe hoe Amora van alles aan het doen was. Alles behalve het proefje. Enkele minuten later stond er een dampend bord voor z’n neus. Argwanend keek Enrique ernaar. ’Wat moet dit voorstellen?’

Amora keek hem aan toen hij die kei harde woorden sprak ’Als je een goede stuurman was geweest hadden ze je niet weer gedropt. Sterker nog, dan waren ze niet eens opzoek gegaan naar een nieuwe. Dus dat zegt dan echt wel wat over jou.’, ze keek hem aan en begon een traan te laten vallen. 'nee dat was het niet, ze lieten me niet om die reden achter...' haar stem verzakte even. Amora had wat beterers van hem verwacht, ze staarde hem aan en sprak 'ze lieten me achter om de hoop om me te beschermen zoals tegen piraten zoals jij!' Amora keek hem aanen dacht bij zich zelf wat moet ik toch met hem, waarom hou ik van hem. Amora pakte uit de keuken wat pizza's en hoorde de piraat nog klagen: ’Wat moet dit voorstellen?’, 'probeer gewoon, vast smaakt het lekker.' glimlachte ze kort. Amora ging aan tafel zitten en begon netjes aan haar pizza te kauwen en keek weg. Amora keek de piraat aan en stond op en spark 'laten we het drankje uit testen.' glimlachtte ze blij. Amora keek hem aan en pakte het drankje en zei ''wanneer gaanwe beginnen?' ze stond al op haar tentjes te trappelen.

sorry ging kijken hoe typen zou gaan met een hand xD

'Nee dat was het niet, ze lieten me niet om die reden achter...' Zwijgend had hij naar haar geluisterd. 'Ze lieten me achter om de hoop om me te beschermen zoals tegen piraten zoals jij!' Hoewel Enrique de traan over haar wang had zien lopen, deed het hem weinig. Hij had geen spijt van zijn woorden gehad. Geen enkele letter. Het irriteerde hem lichtelijk als men zo sprak. Mooi dat ze ooit eens achter het roer had gestaan. Mooi dat ze piraten had als ouders. Piraat zijn zat wel in haar bloed. Maar hij zag haar niets anders dan een wetenschapper. ’Dan ben je niet echt een braaf kindje of wel?’ Ging hij erop in. Rustig pakte hij één van zijn pistolen en checkte daarvan het kruit. ’Je nodigde zelf een piraat uit in huis, terwijl dat je vanaf het begin wist wat ik was. Als je ouders je ervoor wouden beschermen, waarom luister je dan niet naar hun?’ Het was een mogelijkheid om nu een kogel door haar hart te jagen. Hij deed het enkel niet. Nadat Enrique was uitgesproken, stopte hij het pistool weer terug op de oude plek. Vervolgens prikte hij met een vinger in de pizza. Dat spul ging hij niet eten. Plus, hij had niet eens honger. 'Laten we het drankje uit testen.' Even keek hij naar haar op. ’Prima.’ Hij schoof de stoel naar achteren en stond op. ’Begin maar’

Amora keek Enrique aan hij sprak duidlijk en makkelijk: ’Je nodigde zelf een piraat uit in huis, terwijl dat je vanaf het begin wist wat ik was. Als je ouders je ervoor wouden beschermen, waarom luister je dan niet naar hun?’ Amora keek hem aan en snel weg en dacht waarom deed ik dat, hoe liet ik dit gebeuren waarom speeld mijn gevoel zo met mij? Amora keek hem aan en hadoel vragen over deze piraat maar meer over haar gevoel maar ze had niet alles verteld. Amora sliktte en zei zacht 'Enrique.....' maar de Enrique sprak al, ’Prima.’ Hij schoof de stoel naar achteren en stond op. ’Begin maar’ zei Enrique, 'ja..' knikte Amora zacht. Amora werd stil en pakte het drankje, ze begon het drankje langzaam naar haar mond te brengen en dronk voor zichtig. Amora keek naar har handen die blauw kleurden en daarna haar huids kleur en vloelden vreemde dingen en staarden Enrique aan en zei 'werkt het?'

srry latop deed raar -.-

E N R I Q U E

Hij kon haar zien denken. Het was te zien aan haar gezichtsuitdrukking. Enkel deed Enrique niets meer dan haar kalmpjes aankijken. Dat hij haar met d’r neus op de feiten had gedrukt was overduidelijk en hij liet ze dan graag even met rust met hun gedachten. Zodat ze het zelf sneller begrepen, sneller door hadden waar ze nou mee bezig waren. Dan wend hij z’n blik af en begint wat met een lederen bandje te pielen die om één van zijn polsen was vastgemaakt, naast de zovele andere sieraden. De één weer waardevoller dan de ander. Gespaard door de jaren heen. Maar veel waarde zat er voor hem niet aan. Ineens hoorde hij haar stem. 'Enrique.....' Iets ging komen. Iets waar hij totaal geen behoefte aan had, dus stond hij op en praatte er snel doorheen. Het leek effect te hebben want Amora knikte een “ja”. Mooi zo, dat was geregeld. Zwijgend keek Enrique toe hoe ze het drankje dronk. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij toekeek. Ja. Ze begon te veranderen. Haar eerst bleke huidskleur werd blauw. Hoewel het een fascinerend iets was, hielt de captain zijn gezicht in de plooi. ’Ja het werkt. Geen idee voor hoelang nog.’ Vervolgens liet hij z’n armen weer zakken. ’Nu je experiment gelukt is, kan ik dan gaan?’

Amora voelde haar hart springen toen ze dronk, er brak een moment van silte uit. Amora keek op en liep naar Enrique ’Ja het werkt. Geen idee voor hoelang nog.’ Vervolgens liet Enrique zijn armen weer zakken. ’Nu je experiment gelukt is, kan ik dan gaan?’ Amora staarde zijwijgend naar de grond iets zei in haar dat ze hem niet wilde laten gaan, alsof er een mes door haar keel sneed. Amora had geen woorden even meer en trok langzaam haar hand naar beneden en zwiepte met haar staart, haar blauwe gloed ging weg. Amora beet langzaam op haar lip met haar vlijm scherpe tanden, ze keek hem aan en hoopte dat ze nooit iets hoefde te vertellen. Amora was vergeten dat Enrique alleen hielp en niet bleef voor altijd. Langzaam voelde Amora de pijn, pijn van afscheid en zei zacht: 'Ja......' Amora's ogen branden, ze moest huilen maar wist niet waarom. Amora draaide zich om en kneep haar hand tot een vuist en gromde even. Amora wilden schreeuwen maar hield haar in, ze wist niet wat er was, ze wist een ding dat ze wilden om bij Enrique te blijven en schudde haar hoofd. Amora pakte het tegen gif en nam een slok en werd langzaam zich zelf en zei nog even zacht 'zou ik je nog een keer tegen komen Enrique...... haar stem verviel en ging ze langzaam zitten.

ik denk dat het topic afgelopen is........

» ~Enrique Rackham
» What lies you have?! [Ide, Enrique Rackham]
» Animals Life ~ Dogs
» Animals Life ~ Cats