What lies you have?! [Ide, Enrique Rackham]

Yubel liep langzaam over de grond heen, ze keek om zich heen ze had hier voor het laast Emmeline ontmoet. Yubel liep rustig de koude wind ging door haar haren heen en raakte haar koudbloedige huid, ze likte haar lippen af die onder het bloed zat. Yubel keek naar haar handen en zag haar zwarte koude klauwen die onder het bloed zaten van haar zoveel malen slachtoffers, haar boeide het heden en toekomst niet want het was net zo als altijd mensen renden uit angst voor Yubel weg en voelden zich altijd alleen vroeger had ze ook nog Emmeline. Yubel liet haar arme naar benden zakken en keek naar haar voeden die ook vol met klauwen zaten en een voed kon je haar klauwen niet zien door wat Yubel aan had, ze trok langzaam haar vleugels in maar je kon ze nog op haar rug zien. Yubel merkte dat ze in het bos was aan gekomen en merkte dat ze bij de plek was aan gekomen waar ze vaak was, er was een rivier die langzaam stroomde en paar boom stammen verbrand door haar vlammen zee. Yubel straalde duisterniss uit als ze ergens te lang bleef was alles om haar heen vernietigt alleen alles wat leefde niet, ze raakte het felloze hout aan die al versleten was door hoe oud het was. Yubel spreet weer haar lange vleugels en vloog om hoog waar ze alles beter kon zien, het was stil geen vogel die vloog door de lucht. Yubel keek rustig rond door de lucht en landde in een boom en bleef ze zitten wachten tot iemand kwam...

Haar lege gaten gingen sloom open en Ide geeuwde eens. Ze lag verstopt in een holle boom in een soort van nest van botten. Nog een geeuw ontsnapte uit haar bek en ze kroop naar buiten waar de frisse lucht haar begroeten. Het was koud en het had blijkbaar vannacht weer gesneeuwd. Want je zag de bloedvlekken van gister niet meer. Ide begroet een paar keer haar klauwen in de koude sneeuw om wakker te worden en keek om zich heen. Het was stil..heel stil. Een klein grijns sierde haar gezicht en ze liep kalm zonder enige weet war ze naar toe ging. Wie boeide het dan ook waar een beast naar toe ging? Ze had geen familie, ze kende helemaal niemand. En niemand kende haar. Ide liep sloom verder terwijl haar voetstappen nauwelijks hoor baar waren door het sneeuw dat was gevallen. Plotseling bleef Ide staan toen ze iets rook..Het rook verrot en naar metaal of beter gezegd naar een beast. Ide probeerde niet nieuwsgierig of onzeker voor te komen toen ze het bos door stapte. Toen ze bij het plek aankwam keek ze omhoog naar de bomen, de meeste wezens vergaten dat waardoor je ze makkelijk kon verrassen maar Ide kende het truck, plus van boven zag je alles beter.

De ochtend was goed begonnen. De Dutchman was zo goed als volgeladen, kwa proviand. Het enigste wat ze misten was nog kruid en kanonskogels. Misschien dat hij ook nieuwe wapens aan zou schaffen, maar dat had Enrique willen doen in Morristown. Dus vanuit New Albion was hij richting het bos gelopen, verwachtend dat dat een snellere route zou zijn. Echter had de jongeman zich stierlijk vergist, want hij was de weg kwijt geraakt nadat hij moest kiezen tussen twee richtingen. Eén pad leidde naar links, de andere leidde naar rechts. En hij had de rechter gekozen. Wat schijnbaar de verkeerde was geweest. Nu dwaalde hij rond in het besneeuwde bos, niet langer het pad meer volgend maar recht door de bushbush. In zijn hand hielt hij een zwaard vast waarmee hij takken een de kant sloeg als ze zijn “pad” belemmerden. Inwendig ratelde Enrique een hele rits aan scheldwoorden. Niet gericht op het bos of alles wat hem tegenzat. Nee. Hij schold op zichzelf. Op zijn eigen stommiteit. Nooit had hij dit bos in moeten gaan. Ineens leek er meer afstand tussen de bomen te komen. Een kleine open plek verscheen vlak voor zijn neus. Alleen was die niet leeg. Er stond een beest achtig iets te staren naar een boom. Enrique volgde die blik en zag daar nog een geval zitten. Beasts. Beasts waarover Amora het had gehad. ’So you dó exist..’ mompelde hij. ’Gezellige boel..’

Yubel zag een mens op duiken, ze gromden. ’So you dó exist..’ sprak het mens rustig alsof ze mensen waren ’Gezellige boel..’ Yubel hijgde en sprong naar beneden en sloeg haar veugels om hem heen en pakte hem bij ze keel en trok hem om hoog en sprak 'waar kom jij vandaan! Jij Monster!!' riep ze hevig. Yubel wilde hem het liefste nu vermoorden maar ze zou eerst met het andere beast wat moeten regelen, ze was nog steed het mens aan het wurgen en gooide het op de grond en liet planten uit de grond komen die hem vast maakte aan de grond. Yubel zette haar grimas op en lachtte naar hem en sprak 'jij bent zo aan de beurt hahahahahahahaha!' Yubel keek hem even nog doordringend aan maar snel draaide ze zich om en ontbloote haar scherpe vanpier tanden. Yubel zag de zwarte beast staan en negeerde die en draaide zich terug naar haar slachtoffer en sprak 'wat weet jij over Emmeline?!' ze keek hem aan en was stil steeds aan het grommen en haar vleugels hevig op en neer aan het slaan door de koude winter wind heen. Yubel draaide zich toch terug naar de beast en sprak 'wat doe jij hier.' Nog steeds met de zelfde grimas die ze al aan het begin had.

Ide bleef omhoog staren naar het beast..Had ze niet eerder gehoord over de beast die nu in de boom zat? Had ze nooit iets opgevangen in de lab toen ze daar nog zat? Ide hield haar kop iets schuin terwijl ze nadacht...Ergens herinnerde ze zich vaag een gesprek over een beast die was gemaakt door hun...Zou zij dat zijn? Ide voelde hoe de wind zijn richting veranderde en een geur dreef haar neusgaten binnen..Een mens kwam hun kant op, ze kon de zee aan hem ruiken dus waarschijnlijk was het een piraat. Maar voor ze er op kon reageren zag ze met haar andere oog hoe de andere beast op de mens af vloog en die half wurgde. Ide ging kalmpjes zitten terwijl ze met vermaak toe keek. 'waar kom jij vandaan! Jij Monster!!' riep de beast en Ide spitste haar oren. Dit kon nog eens leuk gaan worden! Blijkbaar was de beast niet echt goed bij haar hoofd, want ze wurgde eerst de mens, daarna gooide ze het op de grond en maakte hem vast met planten die uit het niets uit de grond kwamen groeien. Ze hoorde haar lachen en als ze nu oogballen had zou ze gerold hebben met haar ogen. 'jij bent zo aan de beurt hahahahahahahaha!' Jup...een typische gestoorde beast. Ide herinnerde zich een paar andere proefpersonen die toen samen met haar vast zaten in het lab en die vertelde toen verschillende verhalen. Er was een beast ontworpen, ze was er voor bedoelde om haar soort uit te roeien maar er was iets fout gegaan...Zo als gewoonlijk dus..Maar Die beast werd duister en gestoord... Dat was haar toen verteld, Ide had toen gedacht dat het maar en sprookje was maar..blijkbaar bestond ie echt. 'wat doe jij hier.' Ide knipperde een paar keer met alle ogen en dacht na...Ze had al jaren neit meer gesproken en had er ook eigenlijk geen zin om met haar stembanden bepaalde zinnen te formuleren. Even wierp Ide een blik op de piraat en toen op de beast.. Er schoot een idee door Ide's hoofd en ze sprak in haar gedachtes 'Ik sta, zit en loop waar ik wil en ben niet van plan om bij jou te melden wat ik hier of ergens anders doe.' Zei ze zonder enige angst in haar gedachtes en keek strak naar de beast met haar 6 lege gaten.

Yubel keek het mens aan die uitendelijk sprak: ’De zee!’ Yubel opende haar ogen en zei 'daarkomt Emmeline ook vandaan wat heb jij met haar gedaan!?' ze borde haar nagels door zijn huid heen van het mens. Yubel ging naar het andere beast die niks sprak, ze keek de beast aan en lachtte naar de beast en sprak 'wat zal ik straks met jouw gaan doen ombeschoft mormel mmmhhhhhh.' Yubel wende zich tot de piraat en zei 'sorry hoor maar ik lees gedachtens van ieder mens of beast, hahaha.' lachtte ze duivels met een grote grimas. Yubel ging met haar nagel langzaam over zijn lichaam heen en trok zijn mes uit zijn hand. ’Wie moet dat voorstellen?’ sprak de piraat onzeker. Yubel keek hem aan en drukte met haar nagels nog harder in zijn huid en Fluisterde in zijn oor 'dat weet jij best wel, denk goed na met de brein die je niet hebt.' Yubel binden hem nog vaster vast met de planten, ze wende zich tot de andere beast. Yubel had het mes in haar handen en stak het door het andere beast heen waar aan ze naar de beast keek en een grote grimas op zette. Yubel draaide zich om en liep weer naar het mens en likte haar hand af en sprak 'moet ik dat straks ook bij jouw doen.' het was even stil en daarna zei ze 'erg lekker btw, misschien nog een keer hehehehehe.' Yubel keek hem aan en lachtte en dacht wat zal ik nog meer in petto hebben, wat maakt het uit Yeah. Yubel was even stil nog steeds voor over geleund naar de piraat.

Ide keek met vermaak toe hoe de beast met de piraat om ging. ide bleef ook kalmpjes zitten toekijken.   ’De zee!’  Ide keek nar de piraat, die bracht vast veel tijd door op de zee als het hem zelfs riep..  'daar komt Emmeline ook vandaan wat heb jij met haar gedaan!?'  Ide bewoog met haar oren en de woorden van de beast bevestigde alleen maar haar vermoedde dat de beast helemaal gestoord was. wat zal ik straks met jouw gaan doen onbeschoft mormel mmmhhhhhh.' Yubel wende zich tot de piraat en zei 'sorry hoor maar ik lees gedachtes van ieder mens of beast, hahaha.' Ide gromde en vernauwde haar spleten! Ze zag hoe de beast iets af pakte van de piraat en ze was net niet snel genoeg om het te ontwijken. een zachte jank geluidje terwijl de mes haar huid in boorde.  Een boze en dreigende grom kwam uit haar bek en ze trok har mes er uit. Ide zakte door haar poten en sloop op de beast af, deze beast mocht dan wel sterk zijn maar Ide was geen onderdanige beast en zou haar niet volgen! 'moet ik dat straks ook bij jouw doen.' het was even stil en daarna zei ze 'erg lekker btw, misschien nog een keer hehehehehe.' Een lage grom kwam uit haar bek en ze zwierp gevaarlijk heen en weer met haar staart.

Wat was dit voor een gekkenboel? 'Daar komt Emmeline ook vandaan wat heb jij met haar gedaan!?' Enrique deed zijn mond open om een grote bek terug te geven, maar voelde enkele scherpe dingetjes in z'n huid prikken. Hij kon niet zeggen dat het echt pijn deed, al was pijnloos weer te gemakkelijk uitgedrukt. Want die nagels voelde hij wel degelijk. Toch mocht hij zich niet van z'n missie laten afleiden. Dat mesje zou hem vrij krijgen. Hoe dan ook. 'Ik heb nog steeds geen flauw idee waar je het over hebt,' gromde Enrique, met zijn tanden op elkaar geklemd. Dat had twee redenen: 1ste om de pijn te weerstaan en de 2de om zijn irritatie wat in te houden. Hij was niet graag de persoon die vast zat. 'Wat zal ik straks met jouw gaan doen ombeschoft mormel mmmhhhhhh.' Sprak het monster tegen het zwarte ding. Mooi zo! Dit was een perfecte kans. Zo onopvallend mogelijk begon hij het mesje heen en weer te zagen. Stukje bij beetje kwam de plant losser te zitten, wat hem inwendig deed grijnzen. Nog een klein stukje en de plant zou losschieten. 'Sorry hoor maar ik lees gedachtens van ieder mens of beast, hahaha.' Abrupt stopte Enrique met snijden. De nagels verplaatsten zich en dat was absoluut geen prettig gevoel! Een kleine kreun kwam over zijn lippen en toen werd het mes van 'm afgepakt. ’Wie moet dat voorstellen?’ Met een felle blik keek hij haar aan. 'Een mes, ben je werkelijk te blind om dat te zien?' Zijn stem had kwaad geklonken. Dat ding had hij gekregen! 'Dat weet jij best wel, denk goed na met de brein die je niet hebt.' Hmpf. Geen brein, dus ook niet nadenken. Enrique kreeg de schijt er een beetje in. Hoewel hij in de benauwde situatie zat, weigerde hij nog langer mee te werken. Deze wezen zou niet de baas over hem zijn. Nooit niet. Hij zag dat de andere beast gestoken werd met zíjn mes. Dammit! Dat wezen had nog niks verkeerds gedaan.. Wacht. Niks verkeerd gedaan? Misschien, misschien als hij een manier vond om met 'm te communiceren en dat ze dan samen konden werken. De kans was erg klein maar het was een kans. Wellicht. 'Moet ik dat straks ook bij jouw doen.' Hij vernauwde zijn ogen. 'Erg lekker btw, misschien nog een keer hehehehehe.' 'Dat dacht ik dus niet,' sprak hij. 'Als je wilt dat Emmeline niks overkomt zou ik me maar eens los gaan laten.' Een grijns speelde rond zijn lippen.

Yubel staarden naar de piraat die ze nog straker en straker door de planten aan trok en hem wurgde, ze keek hem aan alsof ze een moord wilden plegen. Yubel likte het bloed van de piraats lichaam maar algauw schoof Yubel al naar de andere beast en keek het aan. Yubels grijns was groot en liet het beast vast geketend aan een boom door de planten die ze uit de grond bestuurden, langzaam groeide er ook naalden aan. Yubel lachtte en zei 'nu heb ik twee slachtoffer hehehehehe! en meer bloed' dacht ze er achterna, ze staarden hun aan en gooide het mes van de piraat weg en ging weer naar de piraat die sprak uidagend 'Dat dacht ik dus niet, Als je wilt dat Emmeline niks overkomt zou ik me maar eens los gaan laten.' sprak de piraat. Yubel keek hem aan en drukte haar voet op hem en zei 'je wist niet eens wie Emmeline was jij waardeloos mens!' snaude ze. Yubel keek hem aan maar ze keek ook steeds even naar de beast en ging over vliegen en klapte haar vleugels rustig op en neer en sprak: 'pas op wat je zegt je bent nu mijn speeldje hehehehahahahahahaha!' lachten Yubel duivels. Yubel ging ook weer naar de beast en landde even en zei 'wat doe jij op mijn terrein?! Als je het verteld zal ik je verder niks aan doen.' ze begon langzaam te grinniken. Yubel liep naar de piraat en mompelde even 'hij heeft iets meer te vertellen dan jij...' haar stem verviel een beetje...

Ide begon boos te worden en dit keer was het niet tegen een mens, nee tegen haar eigen soort of beter gezegd tegen een beast die dacht dat ze alles was omdat ze 'sterk' was! Daar werd ze ziek van! Ide gooide het mes in de sneeuw en zakte door haar poten. Haar stekels kwamen omhoog en ze opende haar bek zodat haar rijen scherpe tanden zichtbaar werden! Ze was het zat o zo zat! Ide keek op toen de grond begon te beven. Het gebeurde heel snel maar ze werd vast geketend aan een boom. Een woedende kreet ontsnapte uit haar bek en ze keek met haar holle woest naar de beast! Ide wist dat ze kalm moest worden en langzaam begon er zwart stoom van uit haar lichaam te komen zodat de planten momenteel begonnen te verrotten. Met was moeite kwam Ide toch uiteindelijk vrij, ze zou het niet zo makkelijk opgeven! 'wat doe jij op mijn terrein?! Als je het verteld zal ik je verder niks aan doen.' Ide keek op naar de Beast en gromde zacht terwijl ze met een boze stem in haar hoofd zei: 'Jou terrein! Laat me niet lachen, ik loop hier al weken rond en heb je nog nooit geroken of gezien hier! Dus eigenlijk moet ik het beter aan jou vragen stuk onbeschoft vuil!' ja Ide was goed kwaad! Vooral omdat ze in het lab juist van de andere beasts had geleerd om elkaar te helpen en met elkaar samen te werken! Ide likte haar tanden en bleef stevig op haar plek staan 'Zal ik je de waarheid vertellen? je bent triest Yubel, heel triest.' Zei ze kalm in haar hoofd en zwier met haar staart heen en weer.