You should have killed me when you had the change... (Emmeline Kensmey)

Yubel liep rustig over de velden, alleen had Emmeline al haar geheugen terug. Ze voelde het gras onder haar voeten en voelde de wind door haar haren, ze strekte haar vleugels. Waar was ze mee bezig, ze wilde Emmeline beschermen maar het leek er steeds meer op dat ze haar vermoorden. Ze ging in een zit houding en ging daarna op het gras zitten, ze voelde haar klauwen tintelen. Was dit de laaste keer voor haar, wilde ze nou echt Emmeline helpen? Maar hoe? Hoe kon ze het kleine meisje Emmeline die vroeger anders was nu beschermen? Ze staarde naar haar klauwen en kreeg een grimas maar eigenlijk kon ze wel huilen, ze nam diep adem en ging liggen. Ik mis je zo, alleen heb jij dat niet door... Niet door wat ik moet doen om je te beschermen, ik wil je beschermen alleen de vorige keer wees je het af! snauwde ze in haar hoofd, is er geen andere manier... dacht ze en keek naar haar klauwen. Ze had zin in bloed, ze had zin in de dood, ze had zin om vrij te zijn maar zou ze dit allemaal wille opgeven voor een meisje? Ze voelde weer de wind door haar haren, ze wende haar hand naar haar andere hand en legde die op haar buik. Ze nam een kort moment voor zichzelf, ze had al zoveel mensen achter Emmeline gestuurt om op haar te letten. Misschien was het tijd om Emmeline op een andere manier te beschermen, ze had wel een idee maar wilde ze dat zelf. Wilde ze dat risico nemen voor het onbeschorfte mormol, ze keek naar de lucht en herinnerde zich samen met Emmeline. Wat zal ik doen... dacht Yubel en sloot haar ogen..

Er ging iets gebeuren, Emmeline wist het gewoon. Onder haar schommelde de Black Pearl rustig op het kalme water van de haven van Morristown. Vandaag moest ze even naar New Albion om speciale voorraden te halen.
Opgewekt liep het piratenmeisje over de weg naar New Albion. Ze neuriede een liedje en genoot van de frisse zomerochtend. Ja, het was een mooie dag. Geen zorgen die in haar hoofd rondspookten of irritante Captains die vonden dat ze niets goed kon doen. In één woord geweldig. En de tocht verliep ook geweldig, tot het moment dat ze aan de klim over de heuvels begon. Wie ze daar zag bezorgde haar bijna een hartaanval. Yubel. Ineens sloeg de dag om voor haar. 'Shit, shit, shit,' mompelde ze en snel draaide ze zich om, in de hoop dat het beest haar niet had gezien.

Yubel rook de frisse lucht, alleen voelde ze iets slechts iets wat ze mistte. Tot ze met haar oor iets op ving een geluid een bekend geluid, ze kon het horen en denken. Emmeline! dacht ze en opende haar ogen. Haar ogen waren allebij een andere kleur, 'Shit, shit, shit,' hoorde ze van een ver genoegen afstand. Ze keek op en spreet haar vleugels alleen zach ze al in haar ooghoek dat ze probeerde te vluchten, waarom zou Emmeline vluchten... Oh wacht dat weet ik al door mij.. dacht ze sarcasties en wat voorspelbaar. Ze sprong op en begon te vliegen, hoog in de lucht om Emmeline als nog te volgen, ze besloot om een landing te maken voor Emmeline. Ze staarde haar schuin aan en keek haar voorbeeldig aan en pakte Emmeline vast aan haar hand met haar harde klauw, "zo... Je probeerde te vluchten? Dat lukt niet als je het zegt he? of wel soms.." lachtte ze maar ook klonk er iets kwaads in te zitten, ze had haar vleugels nog gespreid. Ze klapte die vlug dicht en keek Emmeline serieus aan met een kille blik, "Dus wat deed jij zo alleen? Wel antwoorden jij kleine." zei ze streng haar ogen keken haar ook streng aan, een kleine grom kwam ontsnapte uit Yubel's mond. Ze stonden midden op een heuvel ergens in het gras maar er was niemand in de beurt voor nu dan, ze stond klaar om Emmeline te vermoorden maar waarom zou ze dat doen als ze er geen meer Lol aan kan hebben.

Het zachte geluid van krachtige vleugelslagen en een wind die van boven op haar neer kwam, liet Emmeline weten dat het beest haar had gezien. Een paar seconden later landde Yubel voor haar op de weg. Het Beast keek haar aan en pakte haar vast. De klauwen deden pijn, maar Emmeline liet het niet merken. Dat pleziertje zou ze dat ding voor haar niet gunnen. 'Zo... Je probeerde te vluchten? Dat lukt niet als je het zegt hè? Of wel soms...' Emmeline verlangde naar de tijd voordat het beest er was. Mensen, wat was dat fijn geweest! Ze reageerde niet op de laatste, halfgevraagde zin. Het beest klapte haar vleugels in en keek haar kil aan. "Dus wat deed jij zo alleen? Wel antwoorden, jij kleine,' ging ze verder. Emmeline vroeg zich af hoe Yubel had kunnen weten dat zij ook deze vraag had willen negeren. 'Sinds wanneer is het verboden om alleen te reizen? Ik zie het jou niet anders doen,' reageerde ze bits. Haar hand ging naar Yubels klauw, die haar nog steeds vast had. Met een snelle beweging trok ze het los en deed een stap opzij. Vervolgens begon ze naar voren te lopen. 'Je moet leren je niet als een kind van vier te gedragen,' begon ze, niet achterom kijkend of het beest wel naar haar luisterde. 'Zelfs Rosemary, die toch zeker drie is, doet niet zo kinderachtig.' Een korte pauze. 'Ik ben niet jouw bezit, hoor je?' Emmeline bleef stug doorlopen. Er begon woede in haar op te borrelen. 'IK. BEN. NIET. JOUW. BEZIT. BEGREPEN?!' schreeuwde ze, toen ze geen antwoord hoorde. Ze schrok zelf van haar woede en de kleine uitbarsting, maar dat stomme beest moest wel doorhebben dat er niet met haar te spotten viel.

» Emmeline Kensmey
» The Endless Winter [&Emmeline Kensmey]
» Not stealing today! [Emmeline Kensmey]
» 'Hey, I'm here!' [& Emmeline]
» Enjoying the day.. I guess || Emmeline