Seeking a Pirateship!

Het was net in de schemering toen een eenzame gestalte gewapend met zwaard en pistol door een donkere gang van een van de vele slapende huizen. Een zwarte kraai zat bovenop het dak op de uit kijk, maar het leek alsof hij gewoon wat mos aan het pikken was voor eventuele wormen? Het duistere figuurtje sloop stilletjes door het huis op zoek naar iets van waren. Ze wist dat er iets moest zijn het was een rijken huis dus er was vast wel iets te vinden? Eten had ze al gevonden daar zat haar zelf gemaakte rugzak al half vol mee. Ze opende stilletjes een deur en zag iets glimmen waar haar ogen van gingen stralen! Niemand in haar familie kon hun handen van goud en al het andere dat blonk af houden. Stilletjes keek ze rond en zag dat er een grote hond lag te slapen aan de andere kan van de kamer. Op haar tenen sloop ze naar een twee handen groot kruis dat ze voorzichtig op tilde en in haar rugzak stopte. Daarna trok ze de touwtjes strak aan en knoopte hem stevig dicht. Helaas maakte de deur net iets te veel lawaai toen ze hem dicht wilde maken. Een luid gepiep wekte de hond en begon luid te blaffen. De kraai kraste verschrikt en keek door het geopende raam naar binnen. Waar was zijn bazinetje? Ze kwam toch niet in moeilijkheden terecht? Amy Twinhouse vloekte binnensmonds en sloeg alle voorzichtigheid over boord en renden terug door de gangen. Terug naar het raam waardoor ze naar binnen gekomen was. Shadow hoorde ergens anders in het huis iemand door de gang rennen buiten de rennende voetstappen van zijn baasje. Nu kraste hij luid en waarschuwend. Amy hoorde hem en vloekte nogmaals, maar ze renden nu nog sneller en kwam bij het raam toen een jonge man de bocht om kwam en haar in de gang naar het raam zag reiken. 'Vervloekt jij dief blijf staan!' riep de jongen heer luid en sprinten op Amy af, maar ze was te snel voor hem en klom al door het raam voor hij het tussen stuk overbrugt had. Ze grijnsde breed en vals Shadow vloog op en cirkelde hoog boven haar hoofd. Amy renden over de daken en sprong van dak naar dak terwijl ze weg, maar na elke sprong even moest blijven balanseren door de sneeuw die erop lag. Het was niet gemakkelijk om weg te vluchten van de plek van de misdaad. Onder haar renden een oudere heer het huis uit en riep naar de Wachters dat ze de dief moesten aanhouden. Amy had de buurt al enige dagen er voor verkent en kende haar weg vlekkeloos. Er was een markt vlakbij dus daar kon ze gemakkelijk de meeste wel kwijt raken. Ze landen met een sprong van het dak in een hooiwagen die daar al sinds gisteravond stond en renden door. De markt kwam al in zicht, maar nog voor ze het bereikte kwamen vier wachters de hoek omgemasseerd. Zonder te twijfelen of in te houden trok de haar zwaard Emonouz. De dunne klink flitste in het schemerlicht en blonk niet veel  goeds aan het dunne zwaard. Het ding was gesmeet in een van de beste smederijken van het land net als haar schietijzer was van de beste makelarij. bBeiden waren ze ooit eens van een rijkman gestolen geweest door haar familie die uit rovers en kruimeldieven bestond en een enkele had het geschopt tot spoin. Amy vocht zich zonder enige angst voor de wachters een weg door hen, maar natuurlijk waren vier man voor een kleine en jonge meid als Amy te veel. Ze floot een vreemd schel  fluitje tussen tanden en lippen door. Van verschillende kanten werden de mannen aangevallen door een snelle gropte schaduw die het naar hun ogen krabte en pikte. Ze doken gillend van schrik en pijn achteruit. Amy benutten deze kans en renden het laatste stukje naar de markt door en verdween tussen de marktkooplui en de gewone burger die er zijn of haar boodschappen kwamen doen. Niemand keek echt op van het lawaai en lieten Amy dus ook maar gewoon langs rennen. Het zwaard volgde haar blindelings terwijl Amy zich een weg manouvreerde tussen deze mensen door, maar aan de andere kant van de markt zag ze een dichte haag vormen van wachters! Ze gromde diep en nam even de tijd om haar zwaard weg te steken en renden na even kort om zich heen te hebben gekeken naar een wagen van een boer die er zijn waren wilde verkopen. Amy sprong boven op de kar na een korte snelle sprint en trok haar schietijzer en richten die op de boer die boos tegen haar uit begon te vallen, maar toen hij in de loop keek schrok de man en  stapte zo snel als zijn lichaam wilde van de wagen. Gelukkig lag er niks breekbaars op en was het enkel wol dat de beste man verkocht. Amy snelde zich naar de bok en klom daar op waarna ze de leidsels van het muildier greep. 'Hiya!' riep  ze luid en sloeg met de leidsels op het achterwerk van de muilezel. Het dier had staan lummlende en balkte/hinnikte geschrokken en draafte weg. De mensen in de buurt schrokken en doken snel weg voor ze vertrapt zouden worden. Amy stuurde het dier richting de haven en zag de dichte haag wachters even twijfelen toen zij met het muildier en wagen in volle galop op het af zag komen. Maar toen ze dreigde hen te overrijden stapte ze toch snel opzij! Amy lachte in zichzelf, maar voelde de wagen onder zich schokken. Ze keek om en zag dat er een wachter zo slim was geweest om op de wagen te klimmen. Amy gromde zacht en floot het vreemde fluitje opnieuw. Haar kraai dook opnieuw op de wachters af zoals ze hem geleerd had mensen aan te vallen als zij het commando gaf. Luid krassend en kraaiend viel Shadow de wachter aan die even wankelde onder een luide kreet en daarna van de rijdende wagen kukelde. Amy voelde haar kraai zijn klauwen in haar vel zetten en ze reden verder. Het zou nog wel even duren voor die lui zich gehergroepeerd zouden hebben dus had ze tijd genoeg m in de haven rond te neuzen of er niet een piratenschip aan gelegd was of daar in de buurt? Anders ging ze wel naar haar speciale plekje in het bos waar ze een grote schat verborgen in een oude holle eik had verstopt. Niemand kon het vinden. Nor geen zonnestraaltje kwam daar binnen om het te laten blinken. Al zins ze van huis weg gelopen was had Amy daar haar kostbaarheden verstopt en al sinds dien levende ze zonder enige moeite te hoeven doen haar kleding niet te scheuren. Ze had geld en goud genoeg om van te leven. De hele steels en spoin kunsten had ze van kleinsafaan met de paplepel ingegoten gekregen, maar het was het leven als piraat wat haar juist aantrok. Haar familie wilde niet dat ze met zeeschuimers overweg zou gaan. Veel te ruw voor hun geliefde amy. Daarom was ze juist weg gelopen om dat te gaan doen wat haar hartje begeerde, maar ondertussen steelde ze wel als een ekster elk stukje blinkenmetaal dat ze vinden kon. Ook de vechtkunst was haar aangeleerd net als het goed schieten zondererbij na te hoeven denken zodat ze dat kreeg waarna ze verlangde/ Natuurlijk zou ze het niet in haar hoofd halen om een stel piraten te bedreigen om haar onder dwang aan te nemen. Nee daarvoor wilde ze zichzelf bewijzen dat ze het waard was om bemanningslid te zijn! Als het moest zou ze de hele schat daarvoor over hebben die ze intussen geschapen had... Nou ja alles van haar schat nu ook weer niet! Het gedeelte waar ze vanaf moesten blijven waren haar eerste jat stukken. Haar zwaard Emonouz en haar schietijzer! Dar zou niemand aan komen en een ieder die dat wel zou doen, zou door Shadow persoonlijk aangevallen worden zelfs als Amy daar het bevel niet voor zou geven! Ze had de vogel opgevoed en getraint om haar bezittingen te bewaken dus niemand zou daar aan kunnen tenzij ze de bliksum snelle vogel de baas konden natuurlijk en anders zou Amy vechten als een leeuwin om die twee stukken weer in haar bezit te krijgen!!! Amy pakeerde de wagen nogal ruw en sprong van de bok. Ze renden richting de havenmeester en luisterde hem stiekum af. Hij sprak in monotoon met zijn notaris en noemde alle schepen op die aangemeert waren. Ze vloekte zachtjes toen ze hoorde dat er enkel vrachtschepen aangelegd hadden. Nou dan zat er niks anders op dan buiten de haven even te gaan zoeken en als ze daar niks vond door te lopen naar haar schuilplaatst!  Snel sloop ze ver voorover gebogen weg en renden later buiten gehoor afstand van de havenmeester door de laatste straten en glipte langs Het open stukje tussen de muur en het water. Ze renden het gedeelte waar geen bomen stonden over terwijl Shadow zich weer bij haar voegde en langs haar vloog. De kraai was slim genoeg om te weten wanneer Amy sloop hij niet bij haar moest zijn. Tussen de bomen zocht ze langs de kust af naar een eventueel piratenschip, maar voor de zoveelste keer werd ze teleurgestelt. Amy gromde boos en schopte een steentje weg. Zo kon ze haar liefste wens nooit vervullen! Waar bleven die lui als je ze nodig had??? Amy maakte rechtsomkeer en slenterde tussen de bomen door op haar hoede naar haar speciale boom toe.

(Enrikje) ^^

Het jammere was dat ze steeds weer gehoopt had op een schip die bemanning nodig had. En wanneer dat was wilde ze geen vrouwen aanboord hebben! Het kwam haar de keel uit! Woedend was ze er om. Amy slenterde door de sneeuw, maar hielt oren en ogen open. Ook Shadow hielt een oogje en oortje in het zeil al zag je geen oren bij vogels zitten. Dat was best wel grappig weg gewerkt. Ze was maar al te blij dat ze niet langer meer thuis was. Daar werd ze gedwongen om steeds jurken te dragen en daar kwam ze dan met geweld in. Dan moest ze de vermoorde onschuld spelen terwijl de andere mannelijke familieleden dan de lol hadden van het stelen!!! Nee ze stal dingen liever zelf. Shadow draaide zijn kop om en meteen was Amy gealameerd en rechten haar rug iets. De grote kraai vloog op en begon te cirkelen. Meteen daarna klonk er een mannen stem die haar meteen liet omdraaien. Ze trok in die draai haar zwaard en wees hem op de vreemde man. Amy was zeer slecht van vertrouwen een tik die in haar familie geslopen was toen ze begonnen met stelen. Haar lichaam bibberde, maar niet van de angst nog van de onzekerheid. In haar vlucht was ze tussen de mensen haar mantel verloren en enkel haar zwaard arm was compleet stil gehouden. Haar felle blauwe ogen keken de man strak en zonder vrees aan. Ze liet haar arm iets zakken, maar haar zwaard bleef gericht op de man. 'Waarom is dat verboden.' zei ze stug. Amy hielt niet van vreemden die haar betrapte met haar gestolen waren. Al was het niet in het zicht. Ze wist namelijk niet wie hij was en gezien had ze hem ook niet. Ook zijn gezicht ging half schuil achter de schaduw die zijn grote hoed op hem wierp. Dus het kon net zo goed een vermonde wachter zijn! 'Jij bent niet van hier, Of je bent een spoin van de wacht!' haar stem was hard met een rauwe ondertoon erin. Iet dat je weinig bij vrouwen tegen kwam of ze moesten ouder zijn. Shadow landen op een kale tak en hielt alles scherp in de gaten. De sneeuw kraakte rond om hen heen en haar ogen flitste soms naar het geluid, maar ze wist dat Shadow haar optijd zou waarschuwen!

Amy zag dat hij zuchten niet dat het haar veel intereseerde, want ze bleef alert en scherp. Ja ze was iemand die pit had en niet snel op haar mondje gevallen nog dat ze daar snel een blad voor de mond nam! Zowel zij als Shadow hielden de man in de gaten. De wind sneed koud door haar dunne kleding en nu viel het haar op dat deze man voor haar zich tot zijn middel nat was van het water. Waarom zou dat zijn geweest. Hij beweerde dus geen spion te zijn dat was mooi, maar tot nu toe was ze tot alles bereid en niet erg geloving. Hij liep een rondje om haar heen niet dat ze zich daar aan stoorde ze bleef hem strak volgen en haar ogen zonden een stille boodschap. -- Wees op je hoede vreemdeling!- Shadow hielt zijn koppie scheef er klonk geknerp van  sneeuw in de verte, maar het was maar van vier hooguit vijf man en nog ver genoeg weg. 'Ik ben geen echt stadse. Wat ik daar doe houden de meeste mensen niet van. Vooral niet als ze kostbaarheden houden in hun huizen.' antwoorde ze op zijn vraag van wat zij hier deed. De winter was niet haar favoriete tijd van het jaar, maar het was dan wel het langste donker. Toen hij over de zee, schepen en de vrijheid had rechten ze haar schouders wat. Dat waren dingen die ze ook had gezegt tegen haar familie, maar die leken haar toen niet te begrijpen en nu vast nog steeds niet. 'Daar zeg je me wat. Weinig mensen begrijpen me daarin.' zei ze zacht, maar net hard genoeg. Het was haar liefste wens om gewoon de zee op te gaan en andere schepen leeg te roven! Maar weinige dachten dat ze dat ook zou kunnen volbrengen of volhouden. 'Daarover hoef je, je bek niet te breken. Regels en wetten bah! Vooral dat geouwehoer over etiketten. Welke gek dat ooit bedacht heeft moet uit het gekkenhuis komen!' gromde ze licht. Alle regels waar meisjes en vrouwen zich aan hoorde te houden waren vreselijk dom en saai!!! Kennelijk was dit figuur voor haar net zo iemand als zij. Niets en niemand die hen de regels bond of gebonden hield? Ze nam een besluit en stak haar zwaard met een sierlijke vloeiende beweging weer in de schede. 'Dus! Jij bent een van dat soort  zeeschuimers? Werd ook eens tijd dat jullie eens langs kwamen.' zei ze met een lichte grijns op haar lippen. Dit was de eerste keer dat ze op de terug weg van haar tochten door iemand staande gehouden werd. Niet dat deze man als hij een piraat was zou weten waar zij haar schat verborgen had. Nog zou ze het hem vertellen als hij haar zou gaan dwingen. Shadow kraaide luid en vloog van zijn tak in de richting van het geluid dat hij in de gaten had gehouden. Amy keek naar haar vogel en vloekte zacht, maar hoorbaar. 'Kennelijk zijn ze toch sneller van actie vandaag!' mopperde ze en hoorde Shadow nog een aantal keer kraaien. 'Hm maar 5 man? Dat klopt niet!' Amy voelde hoe Shadow weer plaatst nam op haar schouder, maar ze had haar rugtas al van haar rug getrokken en het kruis eruit gehaalt. 'Je weet waar!' beval ze haar kraai en de vogel dook van haar schouder en greep het tweehanden grote kruis en verdween tussen de bomen. Amy wist dat het dier hem in de boom zou laten vallen. Ze hoefte de kraai niet na te kijken, want wat ze nu moest gaan doen was hooguit een dwaalspoor op te zetten of die vijf uit de weg te ruimen. Ze stonden nog 500 meter bij haar schuilplaatst vandaan, maar toch wilde ze niet onvoorzichtig zijn. 'Vrienden van jouw?' vroeg ze plagend met een harde toon in haar ogen. Ze zou zich niet laten kisten zelfs niet als er een piraat bij was!

Amy zag wel dat hij zich stil hield. Kennelijk was hij haar aan het keuren op wat ze zei? Misschien zei ze wel iets fout? Niet dat ze zelf als fout zag. Ze zei gewoon eerlijk wat ze zelf er van vond of wat ze deed al hielt ze het op subtiele stille hints. Al zouden sommige dat niet herkennen tenzij ze zelf criminelen waren of  juist handhavers zoals die wachters!  Toen hij begon over woorden spreken dat die anders waren dan ze echt beleven moest ze met enige tegenzin toe geven dat hij daar gelijk in had. 'Daar moet ik je gelijk in geven. Er zijn wat dat betreft weinig kapiteinen die een vrouw in de bemanning willen hebben. Passasiers geen tegenspraak. Het enigste wat ik ooit gevaren heb is een onbenullig roeibootje!' zei ze met een lichte verveling in haar stem ze was er zelf niet al te blij mee, maar ze was anders weer terug gesleept geweest door haar neven.  'Drank kan ik zoveel halen als ik wil dus dronken worden ben ik vaak genoeg geweest. Rum nog whiskey zal geschonden blijven op sommige nachten. Vooral als ik iets moois of van grote waarde heb weten te ontvutselen.' voegde ze aan toe en  luisterde naar wat hij zei na haar repliek over de regels en wetten. Ze  kon het niet helpen, maar een zachte glimlach verscheen op haar lippen door wat hij zei.  'Dat heeft mijn familie al gedaan, maar ze waren niet echt blij met mijn keuze. Het was dan ook niet lastig om me van hen af te keren. Wat zij wilde dat ik ging doen was enkel voor afleiding zorgen. niet echt veel lol aan als je het mij vraagt. Als je zelf iets van een ander in je vingers hebt voel je pas wat het is om te leven. Al zou je moeten vechten om het te behouden en je een weg naar buiten te vechten!' Ja dat was wat ze wilde, Zelf de buit binnen halen anderzijds samen als je met een groep was die als een geolied team een buit binnen halen zou. op welke manier dan ook en de tegenstander uit schakelen zonder vrees voor je eigen hachje. Zonder angst verwond te geraken en daarna feest te vieren door wat je gepresteerd had!!! Het was iets waar voor ze haar bestaan op het land graag op wilde geven!  'Hm je bent niet toevallig onderweg om iets te stelen dan was je niet alleen gekomen! Jij bent voor een hele andere buit hier. Eentje die je net zo hard nodig hebt.' zei ze nog  voor Shadow hen onderbrak. Het doel van haar vogel was niet onbelangrijk, maar als ze haar nu zouden pakken dan zou ze kunnen zeggen dat ze het onderweg verloren was.  'Lijkt me ook niet verstandig om wachters als je vrienden te beschouwen.' zei ze met een flauwe glimlach, maar een plagende toon erin. Nee over wachters en andere wethandelaren had ze geen goed woordje over. Zijn woorden over hen te laten leven waren meer dan vermakelijk. 'Dacht je nu werkelijk dat ik ze zou laten rondneuzen zo dicht bij mijn schuilplaatst? Ze zullen  het niet na kunnen vertellen, maar eerst wat meer afstand cre'eren voor ze zullen sterven anders  zullen er meer en snel volgen. Dit is niet de eerste keer dat ik ze achter me aan gekregen heb. Het is juist verontrustend dat het er zo weinig zijn. of ze denken zeker te zijn van hun zaak.' zei ze suikerzoet. Amy zou ze niet zo snel naar haar verblijfplaatst leiden zeker geen wachters. Amy keek hem rustig aan. Er was iets aan deze man die meer verried dan hij liet horen. Hij had meer gezag in dat lijf van hem dan dat ze eerder door had. Amyvoelde dat ze meer respect voor hem had gekregen door hun gesprek dan dat ze ooit eerder respect voor een man had gehad. Ze deed haar rugzak niet meer om, maar hing hem aan een tak die had ze nu toch even niet meer nodig. Ze liep langs hem heen en had een speelse glimlach op haar lippen liggen. 'Als je zin hebt om mee te doen houd ik je niet tegen.' zei ze met meer respect in haar stem voor hemn dan ze eerder had gedaan. Ze wist dan wel zijn naam nog niet, maar hij was of eerste stuurman die ook enig gezag onder de bemanning had of hij was zelf kapitein! Amy liep met snelle passen naar beneden, maar bleef tussen de struiken die altijd groen bleven in de wintertijd. Ze moest ze eerst verder weg hebben van haar verblijfplaats. Anders hadden ze haar zo gevonden. Als dit achter de rug was zou ze het er met hem eens kunnen overwegen of ze zijn hoognodige ter land koming niet zou kunnen aanvullen??? Ze zag de mannen en grijnsde in stilte. Ze wisten niet waarmee ze nu te maken gingen krijgen, maar 1 ding was zeker hier ging ze nog veel lol aan beleven. Ze pakte haar schietijzer en keek even rond. Hm. Ze zou ze nu kunnen beschieten, maar het was leuker voor nu om ze even van de domme te houden. Dus stak ze het wapen even terug en klom snel zonder enige moeite een van de dichtbij zijnde bomen in. Klimmen was geen probleem voor haar. Het was eerder van tak naar tak gaan die lagen vol sneeuw nu! Ze bekeek haar weg en renden over de takken zonder ook maar een plukje sneeuw te laten vallen over de dichtste takken. Zo kwam ze dichtbij genoeg om de mannen te kunnen horen praten, maar het was niet haar bedoeling om hen hier en nu te overvallen. Ze plukte wat sneeuw onderweg mee en smeet het in een scheve richting van waar de heren vandaan gekomen waren.  Ze schrokken op en keken om. Ze begonnen te mompelen, maar door haar lichte kleding was Amy nauwelijks zichtbaar tussen de takken. Ze renden verder en gooide een nieuwe sneeuwbal en de mannen begonnen het geluid te volgen met wapens in de aanslag. Amy renden door, maar toen ze ver genoeg was wilde ze stoppen. Maar ze stapte op een stukje ijs en kon zich nog net optijd vast grijpen aan de boomstam. Ze zuchten even, maar draaide zich om en had hier ooit eerder een kamp gemaakt. Het was niet veel bijzonders maar het was overtuigend genoeg. Ze sprong naar een dikkere tak en pakte haar wapen weer en richten zonder erbij na te denken. Het was iets dat ze instinktief had aangeleerd bijzichzelf. Ze schoot en een van de mannen viel dood neer, maar de rest wist dat ze iemand gevonden hadden die hun hier niet wilde hebben. amy klom uit de boom en trok haar zwaard. Ze zou ze eens laten zien dat ze de verkeerde voor hen hadden!

De vier mannendie nog stonden hadden geen schietijzers bij zich. Amy kon zien dat het hier ging om een verkennings groepje! Ze onderschatten hen niet dat deed ze nooit. e wist nooit wie beter in vechten was dan jezelf!!! Amy zag hoe behoedzaam de mannen naar voren kwamen. De woorden van de man die haar staande gehouden had hielt ze in haar achterhoofd, maar nu consentreerde zij zich op het komende gevecht. Er klonk een schot en ze zag hoe een van de vier mannen plat ging. Een speelse grijns kon ze niet onderdrukken, maar lol zou ze zeker gaan beleven hier! Ze stapte met simpele rustige tred op de drie over gebleven mannen af die waaarvan 1 een speer droeg en de andere twee een lang slagzwaard vast hadden. Alle drie de wapens waren gevaarlijk en konden haar dunnere rappier gemakkelijk door midden breken door een slag in de juiste hoek toe te slaan. De eerste twee vielen aan, want met meerdeezouden ze klem komen te zitten. Amy maakte zich klaar, maar had geen zin die met de speer te ontwijken en schoot hem recht tussen zijn ogen. De erste met zijn slagzwaard stormde nog sneller naar voren en gromde nijdig een reeks vervloekingen die niet voor herhaling vatbaar waren. Amy genoot enkel van zijn woede en wist dat vooral wanneer woede in het spel kwam men minder alert op hun omgeving letten! Ze dook weg onder zijn slag door en stapte naar voren en raakte hem in zijn pols. Amy wist dat de meeste van de guards twee handig was, maar ze liet zich niet ontmoedigen daardoor. De gurds kreunde van de pijn die ze hem bezorgd had, maar had zijn wapen al snel in zijn andere hand vast en wilde een andere zwaai met zijn zwaard maken, maar Amy blokkeerde hem en duwde hard terug. De aanval had weinig kracht gehad dus geen enkele moeite was dat geweest voor haar. De derde en laatste gurads was ook de in gang tot het vervallen kamp binnen gedrongen en wilde haaar een stoot toe dienen, maar Amy door zag hem vanuit haar ooghoek en begruikte de harde plaat ijzer die ze op haar schietijzer had zitten die daarvoor door een rijke heer speciaal voor had laten maken. Ze graveringen die erin stonden werden dan wel finaal bekrast, maar dat kon haar einig schelen. Ze kon de aanval daarmee verschuiven van haar naar zijn collega die daardoor met de punt van zijn slagzwaard mee in de buik van de andere guard stak. Ze danste soepel een paar stappen weg van de twee guards en keek hen droogjes, maar uitdagend aan. De verwonde guard zou niet lang meer te leven hebben dus afmaken zou geen lol aanzijn. Laten lijden ws meer haar motto voor wetsregelaars!!! De overgebleven Guard trok geschrokken zijn wapen terug en draaide zich in furieuze woede naar haar toe met een daarop volgende reeks uithalen en stoten. Amy had dit soort woedeaanvallen wel twee keer meegemaakt, maar ze voelde dat deze man er meer kracht achterlegde. Amy was niet van gisteren, maar ze liet zich ook niet kennen. Amy ving zijn uithalen en stoten op door haar zwaard te gebruiken en blokeerde hem keer op keer, maar ze liet zich niet terug dringen verder naar de mindere bewegingsruimte die hem kleine vervallen kamp te bieden had. Ze draaide om hem heen op haar plek blijvend. De guard werd zowaar nog kwaaier dan hij al was, maar het amuseerde haar enkel alleen maar, maar ze liet het niet zien. Ze stak haar schietijzer weg en consentreerde zich volleedig op het gevecht. Hoe zijn zwaard draaide en hoe die hem bewoog. Ze leerde er enkel van. Daarna maakte ze de bekende draaing om het zwaard van de guard heen waardoor ze zijn bewegingen beperkte en de volledige controlle over beide zwaarden nam. Uit deze beweging waren er maar weinign waaaronder zijzelf die hier uit wisten te breken. Ja ze gaf het niet graag toe, maar sommige dingen kon zelf zij nog niet! Amy gooide met een schuiving van haar wapen snel onder de stootplaat en wipte het slagzwaard uit de hand van haar tegenstander. De guard had het gemerkt en had zo onopvallend mogelijk naar zijn dolk gegrepen. Ze had er rekening mee gehouden, maar toch ondanks dat ze weg draaide voor zijn snelle aanval met de dolk kon zelfs Amy het niet voorkomen dat ze een snee in haar arm opliep. Doordat ze het verwacht had deed het er ook niet minder pijn om nog schrok ze er van terug, maar het kon zo leuk zijn om dat wel te doen al had Amy er nu totaal geen zin in. Wel deed ze een stap achteruit en weer naar voren en greep haar eigen dolk in die actie. De guard wilde opnieuw naar haar uithalen. Amy blokeerde hem lichtjes en liet de dolk langs het lemmet van haar zwaard glijden. De Guard dacht hiermee zijn voordeel te kunnen doen, maar had te laat door wat Amy van plan was. Ze was hem voor... Amy liet zijn dolk haar stootplaat raken, maar hief haar linker geraakte arm op en stoten de dolk in de keel van de guard. Met een weg snijdende beweging deed Amy een stap weg van de dodelijke gewonde Guard die zijn dolk los liet en naar zijn keel greep. Woorden kon hij niet langer meer spreken enkel nog gorgelen. Amy stapte van hem vandaar en luisterde aandachtig of er toch niet nog meer guards aan kwamen...

Vechten was een ding dat ze zeker kon. Enrique had al die tijd kalm toegekeken, zonder ook maar één vinger nog naar hen uit te steken. Het was immers haar die ze wouden hebben, niet hem. Dan vond hij het wel prima zo. Hij had tenslotte een kogel voor haar verspild. Weer een mensenleven die door hem genomen was. Je zou zeggen dat hij ermee zou zitten maar nee. Totaal niet. Zelfs niet de eerste keer dat hij een mens vermoordde. Zo zat deze wereld nou eenmaal in elkaar. Als je wou blijven leven moest je doden. Toen ze eindelijk klaar was klapte hij even in zijn handen., drukte hij zich van de boomstam af en stapte wat naar voren. ’Kom op, laten we de andere kant op lopen.’ Ja, het was zijn voorstel om die mensen te vermoorden. Maar nu er niemand verder meer was moest je gewoon maken dat je wegkomt. Dat je die ene keer gewonnen hebt, wou niet zeggen dat dat een tweede keer ook gebeurde. ’Tenminste.. Ik neem aan dat je wel een nieuw leven wilt beginnen op de Dutchman.’ Hij grijnsde lichtjes. ’Je had gelijk. Ik ben opzoek naar een nieuwe crew. Vele stierven in een gevecht. En om te blijven concurreren met de andere schepen heb ik meer mensen nodig. Jij lijkt me wel geschikt. Denk ik.’ De Dutchman was niet zomaar een schip. Echt niet. ’Voordat je antwoord wil ik wel dat je goed nadenkt over mijn volgende woorden,’ begon Enrique. ’Wanneer je zegt dat je de Dutchman zult dienen, zal je dat blijven doen. Vertrekken is geen optie. Doe je dat wel, dan is het jouw begrafenis. Dien voor eeuwig, of draai je nu weg en kom nooit meer terug.’

Kennelijkwaren het er toch vijf geweest. Het bleef stil, maar ze wist dat die lui nu snel zouden komen door het geschiet van schietijzers. Ze hoorde geklap en keek toen naar de man waar dit hele gesprek mee begonnen was. Amy liep naar hem toe met een glimlach op haar lippen. Ze was te vreden met hoe ze gevochten had. Ze luisterde naar wat hij zei en Amy wist dat ze gelijk had gehad, maar dat ging ze niet inwrijven zo was ze niet. 'Dat zou kunnen.' zei ze op een mysterieuze toon en keek de captien net zo aan. Toen ze zijn volgende woorden hoorde dacht ze goed na. Voor eeuwig he? Soms zouden ze wel aan land moeten, maar dat was maar een schrale troost. Amy mocht hier dan haar familie hebben, maar veel had ze er echt niet aan. Die hadden liever dat ze voor afleiding zou gaan zorgen met de kans op nul voor beklimming naar een hogere rang zoals dat op een schip het mogelijk wel zo was. Tenminste dat waren de verhalen die ze steeds in de kroegen had gehoort... Ze wilde hier graag weg en op een schip daar was ze al vanaf dat Amy hier aangekomen was mee bezig geweest. 'Ik wil graag the dutchman dienen. Hier is niets wat me bind en de stad steeds in rep en roer verzetten heeft wel zo zijn charmes, maar het is de zee die me onderbewustzijn roept. Ik ben me bewust van de gevaren die er mee gepaart gaan dus waarom zou ik voor de tegenpartij kiezen als ik al een keuze gemaakt heb.'' het laatste was geen vraag, maar eerder een vaststelling. Shadow kwam weer aangevlogen en landen op haar schouder. Amy kriebbelde de kraai even en glimlachte kort naar de vogel. 'Hij mag dan geen prater zijn nog een papegaai, maar het beste maatje is hij wel.' Het was niet bedoelt als poesie, nog een rijmpje, maar het kwam nu eenmaal zo uit. Amy brak een tak af en begon hun sporen te wissen door de kale tak over de voetstappen te krabben. Het was niet langer nodig na 100 meter. Dus gooide ze de tak later weg. 'Kom dan gaan we naar mijn schuilplaatst daar ligt iets wat je wel zal bevallen.' weer gleed die mysterieuze glimlach over haar lippen terwijl ze van richting veranderde en de heuvel weer op kuierde.