Pain and seeking my memory

Warme zonne stralen die de grot binnen kwamen door een gat in het plafon beschenen wat bergkristallen die in punten naar het plafon groeide. Ze waren niet veel langer dan 5 cm, maar ze waren beeldschoon. Zachtjes verspreiden ze het zonlicht en een van die stralen scheen hem recht in zijn gezicht. Gelukkig groeide er mos in de grot waardoor hij geen moeite had moeten doen door stro uit de boerderijen te stelen. Rai voelde dat zijn broertje kennelijk al door het gat in het plafon weg was gegaan om voedsel te gaan zoeken of zo? Het geluid van de waterval dat de grootste ingang van de grot afschermde en zo ook de meeste kou buiten hield klonk in de grot helemaal niet zo luid als wanneer je buiten stond. Rai had zo nu en dan en soort flashback van zijn verloren geheugen. Sommige waren leuk en fijn, maar andere minder. Vooral wanneer de herinneringen op geluiden gebaseerd waren. Rai was lang niet zo vaak meer pissig omdat hij zich niets kon herinneren. Rhys was een grote hulp al kon hij zich soms voordoen als een klein bang onzeker wezeltje. Daar moest Rai soms wel om lachen. Hij stond op en rekte zich uit. Heerlijk om zijn verkrampte slapende spieren eens lekker uit te rekken. Zijn vliegkunsten werden ookal beter en Rai kon zijn krachten ookal beter onder controlle houden. Soms trainde hij aan de grens van de stad waar mensen hem bekogelde met rotsblokken die hij dan opblies door een flinke lading stroom er door heen te jagen! De mensen waren bang dat hij hun huizen in de fik zou steken, maar zijn kracht was niet vuur, maar door de rode electriese schichten leken van ver misschien op vuur, maar Rai kon de voltage van zijn aanvallen ook steeds beter controleren. Eerst zetten hij 22000 volt door zijn aanvallen heen, maar nu kon hij zelfs 5 a 9 volt in een schokken naar zijn tegenstanders toe sturen. Het was nog een flinke schok, mar men overleefde het tgenminste. 20 volt ook nog, maar dan was je wel even uitgeschakelt! Rai klom door het gat en zag de sporen van Rhys het bos in lopen. Gelukkig waren ze diep in het altijd groene woud getrokken. Hier hadden ze tenminste nog enige beschutting en waren ze eerder gewaarschuwd door de rond stampende mensen. Hij strekte zijn vleugels en besloot om weer even te gaan vliegen en te gaan jagen op herten of ander groot wild. Misschien een mens als hij er zin in had? Hij zweefde even van de punt van de waterval naar beneden en klapwiekte even en scheerde over de boomtoppen. Hoewel hij een ontbloot bovenlijf had droeg Rai enkel een broek. Koud had hij het niet en dat zou hij ook niet snel krijgen tenzij het zou gaan regenen? Zijn scherpe blik gleed over het bos tot hij bij een groot meer uit kwam. Rai keek er even naar en had eigenlijk wel zin in vis! Hij grijnsde en dook naar beneden. met de punt van zijn drakenstaart doopte hij lichtjes in het water en zond een 9 volt door het water. omdat hij het afgaf voelde rai zelf niets, maar een aantal vissen sprongen uit het water opzoek naar veiligheid. rai greep een grote snoek en klapwiekte weer even met zijn vleugels. De tippen van zijn vleugels raakte het water net, Maar daar merkte hij weinig van en zweefde risting de kant waar een grote en hoge rotsformatie waar Rai op landen en zijn vleugels netjes dicht vouwde. Rai ging met zijn rug naar het water toe zitten zodat hij zicht op het bos had. De snoek wiebbelde aardig tegen en Rai electrukeerde het beest dood. Daarna trok hij de kop eraf en begon van het half gebraden visvlees te eten.

(Amora Nightdreams)

Amora keek de verte in van haar werkplaats, snel keek ze om door een geluid een diep geluid een hard geluid. Amora stond op en legde haar hand op de deur klink en dacht even aan de piraat die weg ging omdat ze klaar waren met het drankje, even werd ze warm vanbinnen. Amora deed de deur klink omlaag ze had al welleens gehoord over een mens een arm zalig kind die getest werd, ze keek omlaag en dacht weer aan de blik van die twee kinderen toen ze zelf nog een kind was had ze dat gezien. Amora stappte langzaam uit haar deur en keek lings en rechts en liep op een rustig tempo naar het bos om water te halen. Amora keek naar haar tas waar het drankje in zat ander half vol zat met het middel, ze staarde de verte in en ging het drankje weer testen en werd een beast. Amora keek naar haar handen die een blauwe gloed gaven en ze had grijs gekleurde hoorns maar ook een huids kleurige staard. Amora keek er even naar en schoof haar mauw omhoog en zag een afbeelding van een draak op haar arm staan die licht blauwe gloed gaf, ze liep veder het bos in. Amora wilde graag mee over beasts weten en kreeg ook door het drankje betere zintuigen, ze tuurde even langs zich heen en rook de koude wind en het vertroude bos geur. Amora pakte een het tegen gif en dronk daar van een slokje waardoor ze langzaam weer een mens werd, ze vond het zo wel goed want het was maar voor even dat ze dat wilde zijn. Amora liep langzaam door en kwam bij de rivier staan en maakte haar gezicht schoon en spoelde haar haar en schudde even haar haar uit. Amora deed haar bruine jurk uit waar onder een witte pon zat en begon langzaam te zwemmen in het koele water en keek de verte in en zag iemand staan. Amora zwom met snelle slagen naar de overkant en trok snel haar bruine jurk aan en rende naar de gene toe met vermoeide stappen, ze hoopte dat het die lieve piraat was maar dat was hij niet. Amora merkte langzaam dat het rood haar had en verlangzaamde haar passen en zei "hallo' en glimlachtte naar de mens die volgens haar er stond..

Gelukkig was vis gezond voor je. Maar toch had hij ook wat caramel weer eens willen proberen, maar zo kon hij het dorp nog stad binnen lopen. De mensen zouden hem vangen zo niet doden! De snoek was enkel nog een staartje en Even zoog Rai de laatste sappen van zijn maaltje op. Jammer genoeg was het op nu, maar toch was het lekker geeest. Opeens hoorde hij eerst snelle voetstappen van rechts komen en Rai richten zijn blik op de persoon die van die kant aan kwam rennen. Hm.... Goed van die afstand die de persoon rende was het iets moeilijker te zien of het een beast was of een mens!? Rai hoorde haar een hallo roepen en hij stond op. Zijn zwaart zwiepte lichtjes heen en weer, maar zijn vleugels opende hij even om ze uit te rekken. Na zijn maaltijd deed hij dat altijd en vouwde ze daarna weer. Iets vertelde hem dat deze figuur voor problemen zorgen kon, maar toch was hij enigzins nieuwschierig naar wie het was. Rai sprong met een lichte afzetting van de 5 meter hoge rotspunt af en opende zijn vleugels half' Zijn landing was simpel en soepel. Daarna voouwede hij zijn vleugels weer op en wachten Rai geduldig op de persoon die nu dichterbij kwam gelopen. Ze leek wel meer mens dan een Beast? Maar sommige Beast's konden zich ook als een mens veranderen tenminste die geruchten had hij gehoord!?

Amora stopte met lopen en merkte dat het een beast was, ze wilden gillen maar dat ging niet. Amora bleef roerloos staan en zette een stap dichterbij, ze zwaaide een beetje met haar armen. Amora likte haar lippen af en liep op de beast af zonder enkele redens. Amora wende zich tot de beast en ging naast de beast staan en zei 'zo.......ummmmm..' Amora staarde de beast aan en vroeg hem porrend: 'wat is je naam, mijn naam is Amora dus.....' Amora keek hem aan en keek naar het water ze staarde ernaar hoe het rustig golfde in de heldere warme zon, haar haar was nog deels nat en zag er nog al onverzorgt uit omdat ze niet gekamd had. Amora pakte snel een kam uit haar tas en begon rustig haar witte haar te kammen, ze was stil maar ze keek de beast aan. Amora zag dat er iets naast hem lag en ze zag het en wende zich erop en schrok toen ze de botte van de snoek zag liggen maar snel schudde ze haar hoofd en sprak 'ik ga even wat drinken oké?' Amora ging zich verschuilen achter een boom en begon met trillende handen haar flesje drank vast hield, waar het beast spul in zat. Amora dronk gauw wat en werd weer beast en deed het flesje dicht, ze bleef beast als ze niet het tegen middel dronk maar dat boeide haar niet op dit moment. Amora kreeg horens en kreeg een blauwe gloed een staart en glimmende blauwe ogen, ze liep rustig naar de beast toe en liet haar scherpe tanden zien en haar scherpe klauwen. Amora keek hem aan en ging rustig op een boom stam zitten en vroeg 'wat heb jij al gevangen?'

Het voelde niet goed. Rai Wist niet waarom, maar hoewel hij de overige wetenschappers nooit had gezien buiten die hem ontwaakt haddenm. Rai wist zeker dat hi meer dan 2 had gedood daarbij. Ze leek op eens mens maar zijn gevoelens zeiden dat de persoon hier voor hem voor grote problemen kon zorgen? Ze hield ook even in maar daar stoorder Rai zich niet aan en wachten geduldig. Hij zag wel dat ze naar de resten van de snoek keek en hij grijnsde van binnen. Ze leek iets nodig te hebben maar waarom? OOk vroeg ze naar zijn naam maar Rokqa dat vertikte Rai te gevegen. Hij bleef rustig afwachten tot ze weer terug kwam en trok zijn lip even op om zijn blijk van ontevredenheid aan te geven net als wat rode vonken die over zijn lichaam danste. Ze dacht vast dat hij gek was? Rai keek haar droogjes aan toen ze vroeg of hij al wat gevangen had. 'Fijn dat je zo doet, maar je zult toch met iets beter moeten komen.' zei Rai en hij keerde zich van haar af en liet de vonken nog even over zijn lijf dansen voor een eventuele aanval tegen te gaan. 'Als je nog niet gezien had eerder dat daar een vis bootjes niet hebt zien liggen dan ben je toe aan iets voor je ogen wat mensen een bril noemen.' zei Rai en hij zetten zich af en landen lichtvoetig op de hoge rots waar Rai zich omdraaide en naar de kleine figuurtje keek.

Amora keek de beast aan die sprak 'Fijn dat je zo doet, maar je zult toch met iets beter moeten komen.' Amora keek naar de grond en was stil zo stil als die sneeuw. 'Als je nog niet gezien had eerder dat daar een vis bootjes niet hebt zien liggen dan ben je toe aan iets voor je ogen wat mensen een bril noemen.' sprak de beast. Amora knikte en keek hem aan, ze zag hoe hij op de rots weer sprong. Amora klom zo licht voetig er ook op door dat ze het evewicht had van een kat en ging naast hem zitten en zei 'ik kan je helpen...' Amoras ogen gloeide even blauw en haar handen ook, ze was een beast door het drankje maar wist niet wat er kon gebeuren. Amora was weer stil en keek naar de sneeuw die er viel, ze keek de beast aan. Amora keek weer naar de grond, ze leek op een kat maar ook op een mens. Amora zuchtte even en zei 'misschien is dit van jouw?' ze trok een medelion uit haar zak waar een foto in zat, ze keek weer naar de grond en voelde de koude wind haar gezicht streelen. Steeds werd het stiller, Amora sloot langzaam haar ogen en verbeelde zich wat ze begon te zeggen: 'ik heb gehoord over wetenschappers die mensen expirementeren en dus ook kinderen, op die dag mocht ik een keer mee kijken....' ze werd steeds stiller en haar stem steeds zachter. 'ik wilden ze helpen maar dat mocht niet ik zag hoe ze pijn leden maar toen ik wilden helpen pakte ze me en brachten ze me weg....' sprak Amora en keek hem aan, ze keek de beast diep aan. Amora paktte zijn handen met haar klauwen, ze keek hem aan en langzaam kleurde haar ogen even groen en bleven ze zo....

Rai zag hoe ze eerst naar de sneeuw keek, maar dat deed hem weinig. Hij was geen lievertje zeker niet tegenover vreemde. Toen ze naast hem ging zitten keek hij haar even doordringend aan. Die was wel heel erg snel van vertrouwen?! Toen ze vroeg of ze hem kon helpen moest Rai grinniken. Die was zeker op dat mooie koppie van der gevallen? 'Waar zou jij me mee kunnen helpen? Het mensen probleem zal een ieder aangaan.' Rai vermeed het woord jouw. Hij was nog niet zeker of dit wel een echte beast was. Ze mocht dan op een halve kat lijken, maaer toch voelde Rai dat er iets niet klopte. Ze hield ineens een medalion omhoog en Rai bekeek het even van een afstandje, maar herkende het sierraad niet. 'Mooi ding, maar niet van mij sorry.' Zei hij droogjes en keek haar verveeld aan. Eerst werd ze stiller dat was fijn. Rai keek weer naar zijn omgeving en hoopte dat er voor nu even geen mensen aan zouden komen die zijn rust zouden verpesten, maar daar had je madam Spreekgraag weer! Rai zuchten en schudden zijn hoofd. 'Alles mooi en aardig, maar die lui moeten gewoon gestopt worden. Als ze willen testen dan doen ze dat maar lekker op zichzelf!' gromde hij nijdig en zijn ogen gloeide even rood op. Hij wilde hier zijn voor stilte en even rustig bij komen. De laatste tijd had hij zelfs pijn wanneer er gedachten zich weer in die grote lege puzzel in zijn hoofd weer terug hun weg vonden. Ray wist niet hoe het kwam dat de pijn hem zo terroriseerde, maar de dingen waren namelijk nu soms eenmaal niet wat ze waren. Behalve wanneer Rhys hem ergens aan deed herinneren dan deed het soms pijn, maar niet altijd. Doordat zij over wetenschappers begon wist Rai eerst niet of hij gewoon een herinnering terug kreeg of aangevallen werd. Hij trok zijn handen terug en ging eerst verzitten. Hij wilde graag afstand van haar bewaren, maar het kwaad was al geschiet! Ineens vervaagde zijn blik en werd hij Draaierig. Rai kon een kreun aardig in houden al werd zijn ademhaling gejaagt. Zijn blikveld werd helemaal zwart en stemmen klonken weer op, maar ze waren opnieuw vaag en van ver. Rai voelde hoe ze dingen met hem deden voor experimenten, maar welke wist hij niet. Rode vonken begonnen om hem heen te dansen. De eerste tekenen van een pijnaanval! Rai voelde hoe de pijn door zijn lichaam heen boorde, maar waarom wist nog begreep hij. Rai's hoofd leek wel open te springen. Hij sloeg zijn armen om zijn hoofd en zijn gekreun werd steeds luider. Stil zitten kon hij echter ook niet langer en probeerde op te staan, maar hij viel weg en rolde van de rots af en landen niet onzacht op de grond, maar gelukkig niet op zijn vleugels. De pijn bleef heb terreriseren. De stemmen leken luider te worden en de pijn nog heviger. Rai wist niet of hij dit nog lang ging volhouden? Een kreet van pijn ontsnapte uit zijn keel, maar de rode vonken werden 10 cm brede schichten die alle kanten op schoten. Even leken ze ongecontroleerd te zijn, maar na een paar bewegingen hergroepeerde ze zich en schoot het als een enorme krachtstoot de lucht in en verdween tussen de wolken die de rode bliksem oppakte entussen de wolken door lie schieten als bij een flipperkast. Daarna schoot de schicht met een dubbele vermogen terug naar de aarde en doorboorde een boom die het langste was tot de grond toe. Rai's herinnering vervaagde net als de pijn die nog even bleef na zeuren. Hij werd steeds moe van zulke herinneringen aan pijn, maar ze deden ook echt opnieuw pijn tot ze hun plaatst in zijn herinnerineng gevonden hadden. Rai liet zich wat voorover zakken omdat hij zich half overeind gewerkt had tijdens deze marteling! Een hand steunde op de sompige grond en de andere hielt hij tegen zijn oog gedrukt. Fijn dat moest net nu gebeuren! Rai's ademhaling werd weer rustiger, maar hij voelde zich vreselijk!!!

Amora keek de koele vertte in ze draaide langzaam haar kop naar haar tas daar zaten twee drankjes in het tegen middel en het drankje om beast te worden, ze sloot langzaam haar ogen en voelde de wind strelen door haar gezicht. Amora dacht na ze moest het tegen middel in nemen voor vandaag anders blijft ze beast, ze keek naar haar klauwen die groter werden. Amora keek langzaam naar de beast en haar lichaam gaf een blauwe gloed af en haar ogen gaven een groene gloed af, ze keek omzich heen en kreeg langzaam zin in bloed. Amora zwieptte langzaam met haar rose staart en tuurde in de verte en teleporteerde zich achter een hert en sprong op het hert, het hert zette zich af en probeerde haar van zich af te krijgen. Amora liktte haar tanden af en ruktte het beest in half en rukte er een orgaan eruit en teleporteerde weer terug, terwel ze het niet door had. Amora at rustig van de oorgaan van het beest en likte haar tanden af die langzaam groter werden. 'Waar zou jij me mee kunnen helpen? Het mensen probleem zal een ieder aangaan.' sprak de beast haar toe, 'Mooi ding, maar niet van mij sorry.' Amora rolde even duidelijk met haar ogen en at stuk voor stuk de oorgaan naar binnen. 'ik kan je helpen.' zei Amora rustig op een rustge toon. Amora was even stil en keek weer naar de sneeuw vlokjes en begon met haar staart te zwieppen en sprong op een paar af en liep terug weer naar de nadere beast en zei 'ik weet wat er vroeger is gebeurt met jouw, ik was er bij geloof ik...' Amora glimlachtte en hoopte dat ze de beast kon helpen. 'Alles mooi en aardig, maar die lui moeten gewoon gestopt worden. Als ze willen testen dan doen ze dat maar lekker op zichzelf!' sprak de beast moeiteloos. Amora keek weg en zei 'misschien is het tijd om je wat te vertellen....' zei ze zuchtend, ze keek hem aan en zei 'ik ben geen beast maar dat had je al door, ik test me zelf ik wil je helpen....' Amora werd stil en paktte een drankje uit haar tas en dronk ervan waardoor ze weer mens werd. Amora keek hem aan en sloot haar ogen, 'ik ben de gene niet die je geen pijn wilt doen ik wil alleen maar helpen daarom wil ik zelf een beast zijn, ik haat de mensen ook daarom droomde ik ervan om vrij te zijn..' sprak Amora zelf verzekerd en liep naar hem toe en wilde hem een schouder klopje geven maar zag hoe hij pijn leed en viel van de berg af, ze keek op en sprong achter hem aan en zag hoe hij op de pijnlijke grond viel die onder de sneeuw lag. Amora landde ook pijnlijk en kroop naar hem toe en pakte hem bij zijn rug op en legde hem op haar schoot. Amora keek hem aan en fluisterde 'je bent te jong om pijn te leiden, je bent te jong om gebroken te voelen en de pijn.' zei ze zacht terwel ze door zijn haren streelden. Amora zag hoe hij met zijn hand op de grond steundde, hij werd rustiger. Amora keek in haar tas en zei geschokt 'ben je gewond?' Amora paktte een drankje uit haar tas en deed de kurk eraf halen en smeerde het over zijn rug en buik. 'dit moet werken' zei Amora en keek hem gerust aan en haalde een deken uit haar tas en legde het over hem heen. Amora wist dat dit beast haar haten om wat ze was maar zij had gevoellens voor ieder beast of mens...

(Oh dear!) XD

Nog voor hij die pijnlijke herinnering plus aanval kreeg vertelde ze dood leuk dat ze geen beast was... Rai wist het, maar had er toen nog geen bewijs voor gehad. Echter toen hij haar van repliek wilde dienen sloeg de toeval toe!!! Door zulke herinneringen raakte hij altijd uit geput hoe graag Rai ook bij haar vandaan ilde zijn of komen. Zijn lijf protessteerde hevig. Rai voelde de deken nadat ze een of ander middel op zijn verwondingen gedaan had. Zijn gehele lichaam trilde van de inspanning om over eind te komen, maar zijn energie was niet te reikend! Moedeloos zakte hij uit eindelijk door zijn arm en op tijd haalde hij zijn hamd weg. Anders had de klap die hj gekregen zou hebben met zijn elleboog hem ongewilt nog meer pijn doen lijden... Een zucht van frustratie en vermoeideid ontsnapte uit zijn mond. Ongewild lag zijn hoofd op haar schoot. Maar het fijne was wel dat ze hem kon vertellen wa ze allemaal met hem gedaan hadden die wetenschappers, maar zijn verdere jeugd kende ze vast niet. Ze kende vast zijn ouders niet nog een ander familielid van hem dan zijn broertje... ‘Wa-aarom?‘ Rai vervloekte zichzelf, zijn stem klonk raspend maar ook geergerd. Rai snapte er geen hol van. De meeste mensen wilde hem en de andere beast lieverd dood hebben! Zijn vraag was ook om een klein beetje nieuwschierigheid wat diep in hem op gevonkt was toen ze gezegt hd dat ze wist van zijn veranderingen.

Amora streelde zijn gezicht en stoptte hem in, ze keek hem aan en zei zacht 'rustig verzet je niet anders zal je alleen maar meer pijn leiden.' ze keek ongerust hem aan en hoopte dat het met hem goed kon komen. ‘Wa-aarom?‘ sprak de beast, onduidelijk. Amora keek hem aan en zei 'doe zo min mogelijk dan komt het zo goed, hoe minder je doet hoe beter het is.' zei ze zacht. Amora keek omzich heen ze moest hem verwarmen om een of andere reden, ze keek naar haar vest die ze aan had getrokken omdat het zo koud was en trok het uit en deed het om de beast heen. Amora begon te rillen van de kou en keek hem diep aan in zijn ogen met een vertroude blik, ze voelde de koude wind weer en sprak rillend: 'Wwwa...t i....s....j...ou..w....naaam, wat is jouw naam?' sprak ze snel. Amora keek de verte in en zag veder op een grot en trok de beast mee de grot in waar het beter was dan in de koude sneeuw te liggen. Amora pakte snel een paar takken en vreef ze tegen elkaar aan, 'kom op...' zei ze mompelend. Langzaam ontstond er vuur die hun langzaam verwarmde of ieder geval haar, ze keek hem aan met een glimlach. Amora ging wat dichter tegen hem aan zitten en paktte iets uit haar tas, een soort van pil en sprak 'hier eet op dan zal je, je weer beter voellen.' Amora glimlachtte naar hem en bleef dicht tegen hem aan zitten, niet alleen omdat zij het koud had maar ook dat hij misschien een ziektte kon oplopen.

Die vrouw was ook wel heel gek! Ze trok haar vest zelfs voor hem uit na hem ingestopt te hebben. Rai snapte er nu helemaal geen sikkepit meer van. Niet veel bewegen, waarom niet... Rai voelde hoe ze hem mee trok, maar weinig verzet kon hij op het moment niet geven. Zijn blik vertroebbelde lichtjerlijk, maar zijn gehoor was nog prima. Toen ze in een grot aangekomen waren voelde het al wat warmer, maar veel last van de kou had hij niet. Rai zag in zijn troebbele blik dat ze een vuurtje stookte. Hij vond het niet erg, maar wel toen ze tegen hem aan kwam zitten. Rai probeerde wat rechter gaan zitten, maar het lukte niet echt zo goed had ze hem ingewikkelt. Rai kreunde lichtjes en wilde eigenlijk graag weg, maar het lukte hem niet. Nog niet tenminste! Moe dat was hij en hoe. Zijn oogleden begonnen weg te zakken, maar toen ze een of andere pil voor hem hielt knipperde hij even verwoed met zijn ogen, maar hij kon het niet helder krijgen. Een mislukte grom kwam over zijn lippen, maar hij boog zijn hoofd weg van de pil. Hij wilde het niet. Wie wist wat voor rotzooi ze hem nu weer toe stopte... 'Wa-aarom do-oe je d-it?' vroeg hij happerend. Rai gromde inwendig en wilde zich het liefst voor zijn kop slaan, maar die fut had hij nu even niet...

(Rai heeft meer het karakter van Charizard.) XD

Amora keek hem aan met een verzachtte blik, ze zag hoe hij gromde en haalde de pil weg en keek hem aan. Amora voelde de koude grond onder haar voeten en staarde het vuur in en verbeelde zich momenten in van haar leven. 'Wa-aarom do-oe je d-it?' sprak hij terwel hij een kreun uitvoerden. Amora werd door de beast uit haar verbeelding gehaald en schudde even haar hoofd en zei rustig 'niemand hoefdt te leiden naar fouten, ik wil gewoon niet dat je ernstig gewond raakt.' ze werd even stil en dacht weer aan iets, iets wat niemand wist iets. Amora rook de vurige lucht van het vuur en zag het as een beetje dwarrelen, steeds gooide ze takken erbij om het vuur aan te houden. Amora sprak 'maar hoe kan jij begrijpen dat ik jullie alleen wil helpen...' ze zakkte weg en sprak gewoon uit het niets. Amora zuchtte even en haalde diep adem zoekend naar woorden in het duistere vuur. Amora keek even in haar tas maar daar zat alleen een paar pillen en drankjes in, nog steeds rilde ze van de ijs koude kou die haar te pakken had gekregen. Amora kroop wat dichter tegen de beast aan en zei 'kon ik maar een beast zijn....'

Dit was een hele andere kant van wat hij tot nu tooe had meemaakt. Rai zag vanuit zijn ooghoek dat ze naar hem keek, maar zelf weigerde hij haar aan te kijken. Ze meende het goed, maar hoe vaak had hij ee vrouw die voor lokaas werd gebruikt niet hetzelfde had horen zeggen. Maar deze leek toch weer ander te zijn. Ze leek niet op de gewone burger die hen pbeerde te doden of te vangen? Rai had altijd al een goede mensenkennis gehad, maar ze leek echt om het bestaan va de beast te geven. Rai dacht na. Ookal werkte zijn brein even traag. Het ieriteerde hem enorm, maar langzaam aan begon hij wer energie terug te krijgen. Zijn blik verschoof en hij keek naar het mens dat zich Amora noemde. Waarm ze dit dus deed was duidelijk. De wetenschappers maakte fouten en niet zo‘n beetje ook. Rai duwde zich wat rechter en hoorde haar zeggen dat ze wenste een beast te zijn. Weer dacht hij na. Ze wilde helpen, maar zijn vertrouwen in de mens was wel heel erg beschadigt. Als ze echt van plan was geweest om hem te vangen dan had hij nu allang in een kooi of zo gezeten... ‘Misschien, misschien ook niet.‘ gelukkig hakkelde hij niet meer. Rai dwong zich nog rechter te gaan zitten en deed mt enige moeite het vest van zich af en reikte het nog onzeker naar haar uit.

Amora staarde de Beast aan en holde naar het vuur om daar een blik op te verwarmen wat nog in haar tas zat, ze hoorde de beast mompelen: ‘Misschien, misschien ook niet.‘ Amora rolde met haar ogen, de beast begon rechter en rechter te zitten en deed het vest uit. De beast rektte zich uit,. hij leek wel onzeker vond Amora. Amora sputte het vuur en keek ernaar en deed haar vest weer om, langzaam rilden ze niet meer en zei 'wat is jouw naam want jij weet nu mijn naam.' lachtte ze. Amora merkte dat het stil werd en begon het blik van het vuur af te halen en maakte het blik open en vroeg onzeker 'heb je zin in soep?' Amora keek hem met een kalme blik aan en staarde de verte in alsof er iets was, ze bleef in de stille duisternis staren en schudde haar hoofd. Amora wendde zich tot de beast en vroeg nieuwschierig, 'wat heb je eigenlijk gedaan toen je was ontsnapt uit de kilte van de andere wedenschappers?' Amora keek hem uidagend aan of dat het een spel was. Amora zette de soep op de grond en keek hem aan met haar lichtblauwen ogen die in de groene ogen van de beast keken.

Toen ze eindelijk die vest aannam trok Rai zijn had terug en nam haar lang op. Het was vreemd dat ze zo aardig deed? Rai snapte er niets van. Zijn gedachten behield hij voor zich. Die vrouw hoefte dat niet te weten. Weer vroeg ze naar zijn naam!!! Waarom zou hij die vertellen als ze wist wat er met hem gebeurd was? ‘Je wist toch wat er met me gebeurd was, waarom moet ik je mijn naam dan geven?‘ vroeg hij een beetje bits. Rai keek haar afstandelijk aan, maar veel meer kon hij op het moment toch niet doen. Zijn energie kram wel steeds meer terug, maar voldoende om op te staan en weg te lopen reikte het nog niet! ‘Ik heb net gegeten. Waarom zou ik die troep dan willen!‘ rai probeerde afstand te scheppen, maar in zijn toestand van energie en geheugenverlies voelde Rai zich noga kwetsbaar. Ze kon hem van alles vertellen. Dingen niet niet klopte, maar iets van bi.nen zei hem dat het goed zat. Dat ze hem en andere beast goed gezint was... Maar zijn hoofd zei wat anders dan zijn hart. Rai raakte er door verwart. Wat kon hij nu wel geloven en wat niet. Wanneer kon hij haar vertrouwen en wanneer niet. Rai schudden zijn hoofd en keek de andere kant op. Zijn blik schoot van de ene plek naar de andre, maar zijn gezicht bleef op 1 punt gericht. Vele gedachten schoten door zijn hoofd, maar toen ze over zijn ontsnapping en daarna begon verbleekte zijn zicht opnieuw. Een brandend gevoel trok er door hem heen, maar verder was er geen pijn te bespeuren. Rai merkte dat zijn lichaam net als die andere keren nog sliep, maar nu langzaam aan wakker werd. Eerf was alles nog wazig, maar werd al snel herlder. Mensen in lange witte jassen stonden om hem heen. Rai zag nog hoe hij een man verwonden, een vrouw weg gooide in 1 vraag. Wat ze met hem gedaan hadden? Daarna moest hij zijn woede bekoelen en vernielde alle apparetuur dat in zijn buurt stond. Ongewilt doden hij een man die hem wilde kalmeren, maar daarna vluchten hi en aarzelde eerst nog om weg te vliegen. De vlucht was kort geweest, want een neerwaardse zij wind slingerde hem naar de aarde. Rai zag de grond snel dichterbij komen en daarna werd alles zwart. De dreun die daarbij gepaard ging gonsde nu door zijn hoofd. Zo was hij dus zijn geheugen verloren?! Rai schudden zijn hoofd nog eens en keek daarna .et zijn Fel Gele ogen in de blauwe van het vrouwmens. ‘Neergestort!‘ mopperde Rai en keek weer de andere kant op.

Amora staarde de beast aan die wat riep, ze staarde hem met een koele blik aan en zei zacht 'ze gaven jouw een code naam niet jouw echte unieken naam, dat betekend veel iedereen hoord behandeld te worden hoe ze zelf het liefst behandeld worden.' ze werd stil en pakte de soep en begon eraan te eten. Amora keek de beast aan en dacht bij zich zelf hij heeft vast veel te verbergen, iets wat ik nooit te weten zal komen... ze staarde hem aan in de hoop om nog wat te horen in de stilten. Amora zette het blik neer en glimlachten naar de beast in de hoop dat hij blij zou worden of teminste haar vertrouwen. Amora likte het beetje soep van haar mond en sprak vroeger toen ik jong was werd ik aan gezien als gewoon niemand, dus dom en idioot dus wat ik deed was een nieuw leven begginnen ver ver van mijn huis vandaan.' ze werd stil en liet een traan over haar wang rollen wat beneden op de grond viel en huilde in stilten.


Sorry tel post

Rai kreunde inwendig. Veel van zijn geheugen had hij nog niet teruv, maar dat wat hij weer in zijn bezit had was liefdevol geweest. Slechte dingen van zijn jeugd had hij nog niet gezien. Rai zuchten. ‘Fijn voor jullie, maar ik zie et nut niet om andere zijn of haar kinderen mee te jatten wiens ouders hulp hadden kunnen gebruiken!‘ gromde Rai licht boos. Ja daar snapte hij echt niks van. Ineens verbleekte zijn zicht opnieuw. Hij stond acchter zijn ouderlijk huis met wat mannen te praten. Rai vertelde hen door zijn kinderlijke vertrouwen dat iedereen goed was wiens huis en die erin woonde. Ze vroegen of hij zijn broertje wilde gaan halen en toen begon de brand, maar Rai zag dat hij iets gekregen had dat op goud leek. Rai dacht even snel na enherkende de gouden munten die hij gekregen had plus de utdrukking op zijn gezicht. Woede over zijn handeling van toen ontwaakte Rai uit zijn flashback. Kleine vonken dansd pm hem heen, maar zo klein dat ze bijna niet waarneembaar waren tenzij je goed keek. Hij had zijn familie verraden! Rai reageerde even niet voor hij weer wat bedaard was. ‘Rai, maar wat dat jouw helpt snap ik niet. Nog wat de mensen vn je vonden vroeger?!‘ stelde hij zich enigzins buuks voor. Hoewel hij niet begon met ik heet of ik ben, maar veel kon het hem op het moment niet schelen.(niet erg) ^^

Amora leunde tegen Rai aan die zijn naam had verteld, ze keek het warme vuur in en zei 'mensen zijn altijd zo behalven ik, ik wilden een beast zijn niemand anders wilden dat daarom opzeveer ik ze.' Amora keek naar rai zijn warme blik gaf haar een beter gevoel. Amora legde haar koude hand bij de hand van rai en ging dichter tegen hem aan zitten, ze zei even niks en likte haar lippen af en zei zacht 'hoe zal het zijn als alles anders was. Ik droom van een wereld in harmonie en geluk.' langzaam pakte ze een blad en begon blad fluit te spelen zelf vond Amora dat het geweldig klonk. Amora stopte en voelde de warmte van rai en van de brandende vam die haar en rai streelden. Amora staarde ergens naar toe en zei 'niemand wist hoe ik me voelden alleen zonder anderen, ik was en ben bijna altijd alleen was er maar iets wat me op kon vrolijke.' zei ze vloeiend en rekte zich langzaan uit.


Tel cal xp

Rai luisterde naar wat ze zei, maar vond het niet echt prettig dat ze tegen hem aanleunde, maar het was eigenlijk ook wel fijn. Dus bleef Rai maar gewoon zitten. Ze vertelde dat ze dat ze veel liever een beast was geweest. Rai keek naar het vuur dat hen verwarmde, maar het was niet erg. Hij had toch niet zo veel last van de kou als Amora. 'Waarom word je er dan geen? Je dee je al eerder voor als Beast dus waarom blijf je er dan geen?' zei Rai en hij keek naar Amora die nog steeds tegen hem aanzat omdat Rai haar er niet van weerhouden had.

Amora kreeg het langzaam warm door Rai en keek hem aan met haar glimmende blauwen ogen, 'Waarom word je er dan geen? Je dee je al eerder voor als Beast dus waarom blijf je er dan geen?' vroeg Rai afwachtend. Amora staarde hem aan en zei 'dat gaat zomaar niet...' haar stem werd zachter en keek naar de grond. Langzaam wende Amora zich op Rai en legde haar hand op zijn hand en vroeg 'ik zou je kunnen helpen als je wilt?' Amora kwam dichter tegen hem aan en keek hem verward aan, ze zou het liefst willen weten wat hij zou denken maar dat wist ze niet. Amora werd stil en begon langzaam dingen te vertellen, 'ben ik zo fout geweest om in de dingen geloven waarvan ik hou? Ben ik zo fout geweest om de dingen te wensen die de beasts verdienen en niet de mensen...' Amora keek naar de grond en bedacht zich net dat ze hard op dacht. Amora keek weg naar buiten ze zou willen weten wat iedereen zou denken of dat ze een keer respect toonden naar de beasts, mensen hadden het tot nu nooit meer gedaan en vroeg zich van alles af maar dat boeide de mens niet, dat wist Amora. Amora begon in het vuur te sputten, ze wist niet wat ze moest zeggen allleen had ze de stilte....

Wat ging zomaar niet? Dat hadden ze met zijn broertje en hem zelf toch ook gedaan??? Rai keek weg en voelde weer die vertrouwde woede in zijn aderen borrelen, maar wat Amora toen zei verraste hem zo dat Rao haar even verward aankeek. Gek genoeg was die griet net zo verward als hij even. Hem helpen, maar hoe? mensen hate beast en die wilde hen nooit in hun buurt hebben... Tnzij Amora hem weer mens zou kunnen maken? Twijfel en achtedocht overvielen hem. Rai wist even niet wat te doen. Helemaal hulpeloos was hij niet echt meer, maar als ze wilde kon Amora het nog van hem winnen... Echter snapte Rai bar weinig va haar riedelpraat. Ze was fout geweest? Hoezo en waarom dan??? ‘Ho wacht even! Je brabbelt nu wel heel raar???‘[/b Rai schudden zijn hoofd en kneep zijn ogen even dicht. Rai krabte zich even achter zijn vrij puntige oren en dacht diep en in stilte na. [B]‘Jij wil me helpen? Maar hoe zie jij dat voor je? Weet even jonge dame je krijgt nu geen naald in me dus wat wilde je dan voorstellen?‘ vroeg hij scherp. Nee naalden zouden nu nooit meer in zijn buurt omen dus daar zou Amora dan ook niet mee moeten komen... Tenzij? Zo werd zij natuurlijk ook beast?! ‘Hoe deed jij het eigenlijk? Van mens naar beast en terug?‘ vroeg ai en keek haar vragend aan.

Amora keek naar Rai waar tegen ze lag en keek hem aan met een warme blik, ze sloot haar ogen en hoopte dat er ooit geluk zou komen voor beasts en mensen. ‘Ho wacht even! Je brabbelt nu wel heel raar???‘ sprak Rai geduldig maar ook onverwacht. ‘Jij wil me helpen? Maar hoe zie jij dat voor je? Weet even jonge dame je krijgt nu geen naald in me dus wat wilde je dan voorstellen?‘ zei Rai fel. Amora keek naar de grond en zegt rustig en kalm: 'ik steek nooit een naald in mensen of beasts ik gebruik een ander middel.' ronde ze af en keek naar het vuur wat langzaam op en neer ging, de warmte die langzaam af straalden en het licht wat gloeiden. ‘Hoe deed jij het eigenlijk? Van mens naar beast en terug?‘ sprak Rai die haar uit het denken haalden. Amora keek in haar tas en pakte een drankje eruit en kijkt Rai aan en begind: 'met dit drankje maar ik weet niet wat het doet op beasts...' zegt ze rustig, 'je mag het proberen..' Amora keek hem aan en legde haar hand op zijn hand en zegt vluch 'maar als je het gaat proberen.... weet wel dat ik je geen pijn of iets anders je aan wil doen.....' Amora werd langzaam stil en keek hem aan en liet een traan rollen en zei 'nee dat wil ik echt niet...' Amora richtte haar aandacht even ergens anders op, op haar gedachten....

Goed op dat punt stonden ze dus gelijk! Rai knikte begrijpend en verwonderde zich er over dat Amora zo snel zijn vertrouwen had gewonnen... Even keek hij haar nog scherp aan, maar daarna verzachten zijn harde afstandelijke blik. Ook zag Rai dat Amora naar het vuur keek dat vuur hen langzaam danste. Gek genoeg vond hij haar aanwezigheid helemaal niet storend. Rai had eerst niet veel tegen kunnen sputteren omdat zijn energie niet toe rijekend was geweest na die pijnlijke herinneringen aanval. Amora lag letterlijk tegen hem aan. Rai bekeek haar rustig voor zo ver hij haar kon zien zonder zich exspress te hoeven uit rekken. Voor een mens zag ze er niet verkeert uit en Rai luisterde geduldig naar wat ze vertelde. Ze had dus een of ander drankje die ze gebruikte om beast te worden en weer mens, maar ze wist niet wat er zou gebeuren als een beast er wat van nam... Ze wist niet of hij pijn zou lijden wanneer hij er een slokje van nemen zou en ze wilde hem dan ook geen pijn doen. Rai begon sterk te twijfelen toen hij eenmaal het flesje zag. Het liefste zou hij natuurlijk weer mens willen worden dan kon hij zich tenminste weer onder de mensen vertonen en niet bang hoeven wezen om gedood of gevangen te worden genomen... Rai zag hoe Amora weer in haar gedachten verzonk en stilletjes werd. Voorzichtig zodat hij haar geen pijn zou doen met die lange klauwachtige nagels van hem pakte Rai het flesje over en bekeek het eens en rook eraan. Maar veel wijzer werd hij er niet van. 'Dus dit spul zorgt er voor dat jij kan wisselen zonder enig probleem of bijwerkingen?' vroeg Rai en hij keek Amora weer aan, maar nu was zijn gezicht niet langer in een pokerface getrokken die als een stijf masker op zijn gezicht eerder nog leek geplakt! Zijn gezichtsuitdrukking was weer normaal en neutraal. Zou hij dan ook ineens van al die vervelende herinneringsvlagen af zijn? Rai wist er zelf ook geen antwoord op niet zolang hij het niet probeerde. Even bekeek hij het flesje weer en daarna keek Rai weer naar Amora. Ze had gehuilt en dat bekekende toch dat ze het goed meende toch? Rai schudden zijn hoofd en maakte het flesje open. 'Als ik het niet probeer weten we het natuurlijk nooit.' het moest grappig klinken, maar Rai was zelf er ook nog huiverig voor. Wat als hij aleen maar nog meer beast zou worden? Wat als hij zijn menselijke uiterlijk zou verliezen en als een wist hij wat eruit zou zien??? Rai schudden zijn twijfels weg en nam een slok. Daarna deed Rai de dop er weer op en wilde die terug geven. Eerst leek er niets te zijn. Het gevoel was net alsof je een slok water door slikte, maar meer ook niet. Wel voelde het steeds warmer aan naar maten het drankje steeds dieper in zijn slokdarm zakte en in zijn maag gleed. 'hm tot nu toe gebeurd er niets.' zei Rai en hij haalde zijn schouders even op, maar toen gebeurde er iets geks. Uit het niets verschenen er kleine rode vonken die over zijn lichaam begonnen te dansen. Ze zouden niet veel meer dan kleine statische schokjes aan voelen als de vonkjes Amora zouden raken... Maar Rai probeerde ze onder controlle te krijgen al lukte het niet van harte! Dan waren ze weg en daarna kwamen ze weer 2x zo sterk terug. Rai wist niet hoe hij het had en probeerde ze helemaal te onderdrukken, maar dat werkte enkel averechts. De vonken werd steeds heviger en langer. Dit was van de gekke! Rai nam voor de zekerheid maar wat afstand van Amora. Ze wilde hem geen pijn doen, maar Rai wilde op zijn beurd haar niet bezeren door deze ongecontroleerde kracht die nu druk doende was. Het opstaan en een stukje weg lopen ging ook niet al te best. Maar nu begon er zich ook pijn te melden. Niet heel erg, maar meer een zeurende pijn die je zo lekker kon irriteren!!! Rai liet zich zakken en voelde zich flink duizelig worden. Wat was er toch mis? Amora leek wanneer ze dat drankje gebruikte geen enkele last te hebben van deze neven effecten of ze was er zo aan gewent??? Langzaam aan zakte zijn vleugels weg, maar daar merkte Rai bar weinig van. Net als de andere beestachtige gelaatstrekken zoals zijn hoorns, lange scherpe hoektanden en die drakenpoten waarmee Rai eerder nog mee gelopen had. Alles werd weer normaal menselijk. Enkel zijn fel gele ogen bleven. Maar wat Rai niet door had was dat hij nog steeds een beast was! Maar daar zou Rai later achter komen. Nu werd het ineens kouder om hem heen en rilde Rai best nog flink. Niet van het effect van het drankje, maar gewoon van de kou. Even drufte hij niet naar zijn armen en handen te kijken. Die lange messcherpe klauwen die gemakkelijk door zacht vlees konden snijden! Maar die zagen er gewoon menselijk uit! Rai bekeek zichzelf verder en kon een vrolijke glimlach niet onderdrukken. Zijn blik ging naar Amora. Zoals hij het nu zag was zij zijn reddende engel geweest. Hij had zijn uiterlijk als mens weer terug! Rai kwam nog wat onvast en rillend van de kou weer terug naar haar toe en kwam een beetje onhandig naast haar terecht op zijn knie'en. 'Het is gelukt Amora. Dat drankje van jouw heeft toch toch wel effect ook op een beast. Maar het kan natuurlijk bij een ieder anders uit pakken.' zei hij en sloeg zijn armen rond zijn middel. Doordat hij nu zijn electrische kracht niet kon gebruiken koelde zijn lichaam net zo snel af als die van een ieder gewoon mens!

Amora keek hem schokkend aan toen Rai er een slok van nam, ze wilden gillen mnaar dat ging niet. Amora keek op toen Rai allemaal vonkjes uit spatten en die haar bijna raakten, ze drukte zich tegen de grot want aan, het vuur ging uit door de kracht van de vonkjes. Amora keek hem aan hoe hij pijn leiden en langzaam zijn beast huid veg ging en hij alleen ondergoed aan had. 'Het is gelukt Amora. Dat drankje van jouw heeft toch toch wel effect ook op een beast. Maar het kan natuurlijk bij een ieder anders uit pakken.' Amora liep stukje bij stukje naar hem toe en wreef in zijn gezicht en zei 'het is gelukt...... ze kreeg langzaam een glimlach en gaf hem een vest die ze om had aan hem. Amora wende naar de deken die op de grond lag en legde het om Rai heen, 'dat zal wel helpen.' zei ze rustig. Amora ging zitten en probeerde een nieuwe vuurtje te maken om hier wat verlichting te bregen en wat warmte tegen de harde sneeuw storm, ze wist dat ze hier nog wel eventjes zaten. Amora wreef met een stokje tegen de andere stokjes aan waardoor er weer vuur ontstond en ze ging tegen de rots want aan zitten en zich verwarmen en vroeg 'kom je erbij of wil je niet even opwarmen.' Amora lachten naar hem en keek hem aan.

Het was nog een beetje vreemd toen Amora hem aanraakte. Maar ook zij kreeg hoewel langzaam, maar ook zij kreeg een glimlach. Rai had enkel zijn broek aan, maar meer ook niet. Toen ze hem haar vest gaf en later ook nog een lekkere warme deken werd de kou voor een groot deel verdreven. ‘Dat helpt zeker. Man het is echt koud!‘ zei hij dankbaar en schudden zijn laatste rillingen weg en keek toe hoe Amora het vuur weer nieuw leven gaf. Haar woorden makte Rai aan het lachen en hij kwam dichterbij om vervolgens naast haar te gaan zitten. Door zijn gehele transformatie was de inhoud van zijn maag kompleet verbruikt en begon t grommen. Rai sloeg eerst een deel van de deken om Amora heen. Zij had het vast ook koud? ‘Je hebt zeker niet meer te eten bij je dan wat je me eerder aanbood?‘ vroeg hij op rustige toon. Rai hoopte maar dat Rhys het hem niet kwalijk nam dat hij weer mens was... Misschien kon Amora hem ook helpen? Maar dat wist Rai niet. Nu was zijn ergste zorg eigenlijk kleding. Want door zijn beast zijn had Rai geen last van de kou gehad. Enkel wanneer hij te veel energie toen had verbruikt!