Seeking a place for my.

Yubel stond met haar arme over elkaar met een grote grimas op haar duistere gezicht, ze keek duivels naar de meermin. 'Helaas ben ik zo ver nog niet of ik zulke krachten vanafstand heb weet ik geen eens!' de meermin stapte naar voren. Yubel keek haar na met een grote duivelse glimlach en sprak 'je hebt je eigen krachten en niet de krachten van mij, ik wil niet dat je de beast zo beledigt!' gromden Yubel erachterna. Yubel zag alles als een belediging als je zei dat ze of jij zelf geen krachten had, Yubel vond het bijna altijd een belediging. Yubel keek de meermin na en zag hoe ze een berg ijs en sneeuw maakte waar onder een man belanden, ze zag de grimas op de meermin die een beetje begon te lachen. Yubel deed haar hoofd omhoog en liet een duistere glimlach verschijnen en begon te lachen, haar ogen opende meer en pakte zich zelf bij haar huid voor haar hart en liet zich zelf op de grond vallen. Yubel zat nog op haar knieén en haar vleugels lagen uit gesprijt over de grond, ze sloot haar ogen en kneep ze dicht ze beet op haar tanden die ze liet knarsen. Yubel begon ineens te huilen en sprak 'Emmeline.......' langzaam herhaalden ze de naam weer, haar handen kneep Yubel tot vuisten en haar ogen gaven een paarse gloed af. Yubel bleef nog even op haar knieeén en stond op zwarte vlammen van 800 graden zaten om haar handen heen, ze hijgde snel en leek boos te worden op het moment. Yubel verbrande een boom waar aan de zwarte vlammen zee los ging op de boom en binnen een paar seconden de boom tot as maakten en de grond daarom heen ook, ze voelden geen pijn en dat kon je ook zien aan haar huid. Yubel sloot haar ogen en maaktte zich zelf rustig en keek de meermin na en daarna keek ze weg.

Yubel zag hoe de meermin haar aan staarden en de meermin sprak 'Gaat het? Wat was er net gebeurt?' vroeg de meermin schuchter. Yubel wilde het liefstde meermins nek pakken maar deed het niet en keek weg alsof ze even niks wilden horen. Emmeline, leugens zijn leugens ik probeer de waarheid te zien in mijn leugens en in mijn leven maar dat was te moeilijk... dacht Yubel en kraste met haar hand over een boom en begon te huilen maar ook te lachen, de enigste die ik had was jij Emmeline mijn enige liefde voor mensen was jij. haar stem golfde nog door Yubels hoofd heen. Yubel keek de jonge meermin aan en zei 'het gaat wel.' ze reageerde bot maar ze kon er niet tegen dat ze nog steeds iets zag in haar leven wat goed was, ze wilden het uit moorden maar dat lukte niet want ze gaf er ook om. Yubel had geen schram van de 800 graden paarse vlammen zee die ze gemaakt had en nog steeds om haar heen brandde. Yubel had gevoel, gevoel van tranen van verdriet die als brandend zeur over haar lichaam gingen. Yubel zuchte en zei zacht met een grote grimas: 'i'm still sorry, for the pain in you life.' en begon keihard te lachen...

Yubel zag dat de meermin aan het lachen was en die sprak 'Mooi dan. Ik was al bang je bij een te moeten rapen.' Yubel negeerde het antwordt en staarde weg en was even stil. 'Wat is jouw naam als ik vragen mag. De mijne is Nimh.' sprak de meermin. Yubel negeerde het antwordt alweer en sprak 'eerst wil je me rapen en dan wil je mijn naam horen?!' Yubel was even stil en merkte dat Nimh een beetje blij was met haar krachten, 'waarom, jij denkt dat dit een spel is.' ze begon te huilen toen ze dat zei tegen Nimh. 'Ik werd gemaakt om mijn eige soort genoten te vermoorden!' Yubel's tranen leken wel brandend zeur toen ze het zei, ze keek Nimh aan maar keek weg en ging zitten op een boom stam. 'er is nog veel meer in mijn leven gebeurt, dan dat Emmeline gedoe en met die proffesors die mij onder zoeken.' Yubels ogen sloten en zei zacht 'laat me niet achter, ik wil hier niet blijven.' Yubel begon te lachen mmaar ook te tranen en te huilen en zei 'Waarom geloven jullie me niet, ik heb hem niet vermoord!?' alsof ze in haar verleden was. Yubel schudde even haar hoofd en sprijde haar vleugels en zei tegen Nimh 'misschien is het beter dat ik ga en jij jezelf bezig houd met die boederij van jouw, ik ga weg.' zei Yubel...

Yubel wilde weggaan maar ze hoorde Nimh achter zich: 'Maar waarom hielp je me dan?' Yubel was stil en liet haar grimas zakken en haar arme ook waar aan ze terug draaide en sprak 'mijn Protocol zei dat ik beasts moest vermoorden....' zei ze zacht, het was stil. 'Ik hoor beasts te verleiden en daarna te vermoorden, maar ik heb mijn Protocol door broken, makkelijker gezecht ik ben kapot.' zei Yubel en begon te huilen, haar tranen kwamen door de grond heen. Yubel keek weg maar begon te huilen en te lachen 'Ik ben geen robot maar ik kan lichamen over nemen, gedachtens lezen.' ze maakte haar ogen klein en keek Nimh doordingt aan met een grote grimas. Yubel keek weer normaal hoe ze altijd keek, ze staarde de meermin aan die sprak 'Hm De boerderij is leeg en er stan enkel nog wat dieren, maar die hoeven niet te lijden. Ze kunnen weg wanneer ze willen en als jij gaat dan ga ik ook verder.' Yubel zei rustig 'Kendra..' Yubel was still nadat ze dat zei. 'Wat mensen kapot maken kunnen ze niet meer reparenen hoe hard ze het ook proberen. Ze kunnen enkel nog boeten voor hun daden! Het is jammer dat Kendra niet aan land komen kan dan had ze de hele menselijke beschaving wel uit kunnen roeien als ze dat wilde. Zij denkt maar aan 1 ding iets dat mensen ook graag willen hebben.' sprak Nimh. Yubel keek haar na toen ze weg liep en sprak 'niemand is perfect........ Ik kan dus ook niet gerepareerd worden....Ik ben dus een fout......' Yubel was stilletjes en keek naar haar demonen handen een van haar handen was misvormd de andere gewoon hoe het hoorde te zijn, een klauw. Yubel keek naar Nimh die al aan het weg lopen was en zei achter Nimh aan 'mijn naam is Yubel...........' ze begon te lachen om geen reden......

Yubel bleef rustig zitten en klapte haar vleugels in, 'Maar jij mag dan een fout zijn zoals je het zelf noemt. Maar je doden eerder nog die mensen?' vroeg Nimh. Yubel keek Nimh aan en sprak 'ik zei toch een fout in de Protolcol, vogels het protolcol moest ik beasts vermoorden maar als daar een fout in zit doe ik wat ik zelf wil...... ik.' zei Yubel ze was even stil en sprak daarnaar, 'Ik ben gemaakt door mensen, ik heb geleefd onder ze, ik ben gehaten door mijn maker dus.......' Yubel begon te lachen en duisterniss kwam er in de lucht, de grond werd zwart en de lucht duister. Yubel keek haar aan en haar ogen gloeiden paars en sprak 'ik ben het strekst Beast allertijden, ik heb allerlij soorten krachten ik kan jullie vermoorden met mijn hand op mijn rug, ik word overal gezocht door de mens een fout exspriment hahahahahahaha!' Yubel deed haar hand omhoog en pakte met paarsen schaduwen de meermin op. In Yubel's ogen kon je haar haat zien maar ook verdriet, ze wurgde de meermin met haar schaduwen. Yubel lachtten duivels met een grote grimas maar wat later liet ze een krijs horen en viel ze op de grond neer, ze keek naar de grond en hijgde. Yubel begon met groten ogen naar Nimh kijken. 'Aangenaam Yubel, maar het beste is dat onze wegen nu scheiden.' sprak Nimh angstig. Yubel keek angstig naar haar handen en wachtte tot Nimh weg was. 'wat heb ik gedaan.........' zei Yubel zacht.....

Nimh luisterde naar wat Yubel nog meer zij, maar toch bleef ze niet lang staan. Toen ze weg wilde lopen had Yubel door simpel haar hand omhoog te steken en wat paarse schaduwen te pakken die haar bij der keel grepen. Nimh schrok en wilde zich bevrijden, maar dat ging niet. Shaduwen waren voor normale wezens die de schaduwen niet konden bedwingen konden hen niet vast grijpen. De luchtpijp werd langzaam steeds verder dicht geknepen en Nimh begon voor het eerst echte angst te krijgen. Ze dacht dat ze die emotie al eerder had gehad, maar dat was enkel lichte angst geweest!!! Dit was niet normaal meer. Nimh wist dat ze krachten had, maar door haar angst was ze de werking er van compleet vergeten. Yubel mocht dan door mensen gemaakt zijn, maar ze bleef een Beast! Hoewel onberekenbaar, maar ze was een soort genoot toch? Toen werd Nimh's keel ineens los gelaten en ze viel op de grond. Nimh hoeste eerst en toen ze weer wat op adem was zei ze dat ze beter hun wegen konden scheiden. Hoewel ansgtig en met een oktaaf hoger dan haar gebruikelijke stem, maar zodra ze verder weg was nadat Nimh was opgestaan en weg gelopen bleef ze bij een boom stil staan. Het kon dan zo zijn dat Yubel beast hoorde te doden en almachtig was, maar toch was er dat kleine beetje dat haar maakte tot wat ze was. Waar de mensen bang voor waren. Ze kon weglopen, maar Yubel was en bleef bestaan of Nimh nu weg liep en haar proberen zou te ontlopen... Nimh keek voor zich uit naar de boom waar ze tegen aan stond en voelde ze zich nog steeds bang, maar het meelij was groter. Nimh besloot om niet wg te lopen dit was een probleem voor Yubel en ze moest weten of ze onberekenbaar was of niet maar dat Nimh haar niet wilde vrezen ookal was ze de sterkste beast! Ze bleef nog even tot haar ademhaling weer goed was. Daarna liep ze terug. Nimh wilde niet bang te hoeven voor een mede lot genoot! Ze kwam weer tussen de bomen vandaan naar de plek waar Yubel zo veel schade had aangericht. 'Het is niet jouw schuld dat je zo bent Yubel. Ik wil niet in angst voor je leven. Je bent wie je bent en daar kan ik weinig aan veranderen. Maar ik weet dat het niet veel helpen zal maar toch wil ik dat je weet dat ik je wil steunen in welk opzicht je dat nodig hebben mag.' Haar stem trilde nog wel een beetje, maar Nimh had geleert altijd haar angst onder ogen te komen. Kendra had ze ook zo te genoemt getreden en dat had geholpen al was die zeedraak minder onberekenbaar dat Yubel mogelijk was...
XD

Yubel wachtte en zag hoe Nimh terug kwam en sprak 'Het is niet jouw schuld dat je zo bent Yubel. Ik wil niet in angst voor je leven. Je bent wie je bent en daar kan ik weinig aan veranderen. Maar ik weet dat het niet veel helpen zal maar toch wil ik dat je weet dat ik je wil steunen in welk opzicht je dat nodig hebben mag.' Yubel keek haar aan en had nog steeds paarse gloeid in haar ogen en sprak 'ik voel je angst, ik voel dat je wilt wegrennen.....' haar stem verviel. 'jij kan me niet helpen die fout.' Yubel raakte langzaam haar borst aan toen ze dat zij, ze keek met zielloze ogen doordringt naar Nimh alof ze helemaal in trans was. Yubel lachtte met een grote grimas en zei 'so cold, so alone...' haar stem verviel weer, dit was er allemaal in de ruimte gebeurd toen ze alleen was en pijn zat te leiden. Yubel herhaalden de woorden weer 'so cold, so alone, the pain......' weer verviel haar stem en haar ogen werden groter maar de gloed ook de lucht kleurde zwart en om haar heen zweefde ziellen en schaduwen, 'de pijn het alleen zijn en de koudheid maakte mij alleen maar sterker hahahahahahaha!' sprak ze. Yubel keek naar Nimh ze wees met haar vinger naar Nimh waardoor de schaduwen haar omsingelde en de zielen ook, 'we gaan een qwizz doen hahahahaha!' zei ze. Yubel had een grote grimas en lachtte maar ook aan haar andere helft van haar gezicht zag je dat ze huilde en verdrietig was, 'wie was de gene waar ik ooit van gehouden heb!?' sprak ze vloeiend. Yubel bekeek Nimh goed en gaf haar tijd.....

Yubel lachtte en keek Nimh aan die omsingeld was door koude schaduwen die haar op elk moment konden vermoorden, haar tranen liepen tot de grond en Yubels lach werd groter zo ook de duisternis. 'Emmeline. Dat is mijn vermoeden tenminste.' sprak Nimh met een trilende stem, 'Goed voor deze keer hehehehahahahaha.' zei Yubel vals. Het was stil, de wind maakte een langzaam geluid maar het geluid verliet nadat het hier was aan gekomen. Yubel wees naar de grond, wat langzaam in de brand ging om Nimh heen, nou zou ze helemaal niet weg kunnen lopen. Yubel lachtte maar haar ogen bleven tranen, het werd steeds kouder door het vuur, het paarse vuur. Yubel zei rustig maar wel bot: 'Volgende vraag, wie van de Beasts is zwart met scherpe punten op haar lijf?' Yubel lachtte en keek doordringt naar Nimh, haar ogen gemikt op haar slachtoffers. Yubel lachte duivels met haar grote grimas, ze keek rond zich steeds meer duisternis steeds meer vuur.

Yubel keek Nimh duivels aan en sprak 'angst heb je op je geweten net als jij! Jij hebt angst voor Kendra, ik heb voor niemand angst hahahahahaha!' sprak ze luid. 'Dat is mij nog niet bekent omdat ik pas een uur of twee aan land ben.b Jouw kennis van de beast aan wal is groter.' zei Nimh. Yubel keek haar aan en sprak 'fout! het was Ide!' Yubel deed haar hand omhoog waardoor de zielen en schaduwen door Nimh heen gingen en de behoedelijke pijn gaven alsof je dood ging, dat was de ergste pijn die je ooit kon krijgen. Yubel begon te lachen en maakte het vuur doormidde waardoor Yubel er rustig door heen liep en Nimh tegen de grond aan drukte. 'Kendra en jij Yubel verschillen niet veel van elkaar. Jullie zijn beide door de mensen verpest. Maar 1 ding zijn ze vergeten en daarom is die fout in jouw protocol! Ze hebben jouw slecht gemaakt, maar als jij naar je innerlijke zelf kijkt zul je zien dat je helemaal niet verandert bent Yubel. Enkel uiterlijk, maar daar gaat het nooit om. Wat die lui met je gedaan hebben valt niet goed te praten nog verdienen zij een verdeging! Zoals je gemerkt zult hebben ben ik niet meer bang voor je Yubel. Misschien dat sommige het dwaas zullen vinden, maar ik acsepteer je zoals je bent. Niemand is perfect zelf ik niet.' sprak Nimh wijs. Yubel hief haar kin en sprak 'bemoei je met je eigen zaken! Ik lijk niet op een zee draak en spot niet met mijn Protocol! riep ze en duwde haar harder tegen de grond en begon te lachen en zei 'kijk nou hoe weerloos jij bent, hahahahaha!' Yubel drukte met haar voed tegen het gezicht aan van Nimh die tegen de grond aan lag en sprak 'ik voel je angst en ik weet wat je denkt, je denkt dat je niet bang bent voor mij maar dat zou je wel moeten zijn hahahahaha!' Yubel sprak met ijzere woorden tegen Nimh. Yubel liet de pijn ophouden en de zielen en schaduwen gingen uit Nimh en alles was weer hoe het hoorde te zijn, de lucht, de grond en er was geen vuur meer. Yubel draaide zich om en liep weg........

Yubel staarde de meermin aan, 'Dat jullie niet op elkaar lijken heb je gelijk in, maar jullie hebben dezelfde dingen meegemaakt die die wetenschappers met jullie uitgevreten hebben.' sprak Nimh haar aan. Yubel staarde haar aan 'Nee ik heb niet de zelfde dingen als jouw geliefde kendra en ook de onderzoeken niet!' Yubel wilde Nimh vermoorden maar toch stond iets het niet toe, haar geweten. Nimh zei 'Ik was bang voor Kendra door haar grote en de verhalen die in de zee en op zee de ronden deden! Maar ze is lange niet zo, Als niemand die haar benadert geen goud nog juwelen bij zich draagt.' Yubel staarde haar aan en sloeg Nimh tegen een boom en sprak 'wees jij maar zo zielig als je bent met je praatjes maar daar tuin jij me niet in jij meermin!' Yubel keek streng en geïriteerd naar Nimh maar draaide zich om en liep rustig weg de verte in, waar bomen stonden maar die verotten nadat ze langs was gewees. 'Hulpeloos of niet. Ik geloof niet in je slechte kant Yubel. En spotten doe ik met niemand. Dat hoort niet. We zouden elkaar moeten helpen niet tegen elkaar vechten Yubel wat die mensen ook met je gedaan hebben!' sprak Nimh haar na. Yubel liep weg en begon haar vleugels te sprijdde en vloog weg...

is het topic géeindigt?

Nimh zag hoeYubel haar aanstaarde, maar ze bleef zoals ze was. Haar medelijde voor Yubel maakte het onmogelijk dat ze zich niet zo gevechtloos tegenover Yubel stelde. Yubel wilde dat ze zich verzetten, want wie vocht, vocht voor zijn bestaan en 1 persoon zou daar altijd bij sterven! Of zwaar gewond raken... Natuurlijk kon Yubel haar nog altijd doden en daarin had Nimh zich mee uit bevonden. Met andere woorden ze acpesteerde het gewoon. Yubel sloeg Nimh tegen een boom en ze kreeunde, maar de angst kwam niet terug. Zelfs niet toen ze sprak. 'Je hoeft nergens in te tuinen Yubel. Ik ben je niet vijandig gezint en bied je enkel dat aan waar een ieder recht op heeft. Gezeldschap en een mogelijke vriendschap niet meer niet minder. Zo iemand in de val laten lopen is een grove schendig van vertrouwen wie zo laag hartig ook is ik niet!' kreunde ze licht, maar haar stem was vastberaden en vast. Nimh zou zich niet zo laten ompraten om iemand in de val te lokken om wat dan ook!!! Ze keek toe hoe Yubel weg liep en later weg vloog. Nimh wist niet of Yubel haar nog gehoort had, maar ze was in iedergeval kapot. zowel lichamelijk als geestelijk. Toch wist ze nog de kracht te vinden om met enige moeite overeind te komen. Het was haar eigen wilskracht die haar overeind hielt. Ze bleef even stil staan omdat alles draaide, maar ze wist dat ze even rustig aan moest doen. Stapje voor stapje liep ze weg van de plek waar ze Yubel had ontmoet. Hoewel het er hevig aan toe was gegaan, maar toch was hett een leerzame ontmoeting geweest. Nimh zou harder moeten trainen dan ze gedacht had dat ze zou hebben gedacht, maar dat maakte haar zeker van haar zaak. Nimh zou nog beter haar best doen! Ze strompelde naar de zee terug en legde de kleding veilig onde een grote rots die bij eb nog vloed omringt zou worden door het zwwwater. Daarna liep ze naaakt het zeewater in en viel voorover het zewater in zodra haar staart weer terug gekomen was. Nimh zwom in een rustig tempo terug naar haar koraal huisje.

(Als jij dat wilt of we beginnen een ander topic?) ^^