What the hell happend!!!

Het was donker, maar toch waren er stemmen te horen. Vaag en ver weg.In een trage, maar toch heldere manier van spreken hoorde hij stemmen, maar hellaas niet precies wat ze zeiden!!! Wat irritant was dat. Maar goed het was nu even niet anders. Zijn hersens werkte ook nog niet eens mee, maar waren even traag als zijn oren. Een diepe zucht verliet zijn lichaam, maar toch bleef hij in stilte door slapen. Waarom sliep hij eigenlijk nog? Propvol energie voelde hij zich! Zijn irritatie werd steeds groter, maar zijn ogen openen en recht gaan zitten kreeg hij helaas niet voor elkaar. Nog niet tenminste... Rai kreunde lichtjes toen hij wat voelde prikken. De stemmen werden steeds meer opgewonden. Hoe, wat waar hadden die lui het over? Wat was dat voor rommel wat hij nu weer door zijn aderen voelde branden??? Het deed dan wel lang niet zo veel pijn als die andere keren, maar toch branden het wel. Vreemd genoeg voelde hij zijn slapende lichaam wakker worden. Rai bewoog zijn arm en voelde dat hij weer steeds meer controlle over zijn lichaam kreeg. Heel fijn was dat. De stemmen mompelde steeds feller en in een fluisterende manier. Wie waren dat toch? Steeds weer had hij ze gehoord, maar er iets tegen doen lukte nooit net als de pijn die hij gevoelt had. maar daar ging nu verandering in komen. Wie hem het laatste keer gestoken had zou een kanl voor zijn kop kunnen verwachten! Rai draaide zich op zijn zij en duwde zich recht. Rai opende zijn ogen die nu fel geen waren die eerder ooit helder blauw waren geweest. De persoon die het dichtbij stond, stond Hellaas net te ver weg voor zijn armlengte, maar gek genoeg stond hij nog dichtbij genoeg voor een andere manier van raken. Rai zwiepte in een boze beweging van zijn staart naar de wetenschapper en raakte hem hard in zijn gezicht tegen zijn kaak. Rai schrok er wel van en keek naar zijn 2 meter lange staart. Maar dat was nog niet alles. uit instinkt kon Rai zijn vleugels openen en keek met grote ogen van zijn 3 meter spanwijte van links naar rechts. Rai wist niet hoe hij het had. De wetenschappers omhem heen waren alleen al geschrokken door zijn uithaal. De jonge man die geraakt was had een lelijke snee in zijn wang door Rai's staart gekregen. Maar Rai had enkel oog voor zijn veranderingen. Zelfs de hellft van zijn armen waren niet meer normaal te noemen! De beschubte onderarmen liepen uit in 5 cm lange klauwen. Rai was zo verward door deze ontdekking dat hij van de tafel af sprong waar ze hem op hadden doen ontwaken. Rai liep naar de andere wetenschapper en greep hem bij zijn kraag vast. 'Wat hebben jullie met me gedaan?!' riep hij vragend, maar de vrouw die hij vast had keek hem enkel bang aan. Ze wisten wel wat voor lichamelijke veranderingen ze hem aangebracht hadden, maar ze kende zijn andere kracht nog niet! Rai smeet haar kwaad weg niet wetend hoe sterk hij was geworden, maar toch dacht hij haad gewoon op menselijke kracht weg te hebben gegooit, maar de vrouw vloog toch nog enkele meters voor ze tegen wat testapperatuur viel. De andere keken van hem naar hun collega en ze wisten niet hoe ze het hadden. Het was dus niet zo verstandig geweest om hem open en bloot zonder enige boeien te hebben doen ontwaken... Twee van de overige 3 wetenschappers ontvernde zih om hun geslagen mannelijke collega en de ltste derde keek verstrooit van de vrouwelijke collega naar Rai. Deze werd enkel nog maar kwaaier en begon dingen aan de kant te smijten en te slopen. Hij voelde dat er iets in hem opborrelde en de over gebleven wetenschapper wilde net een hand op de schouder van Rai leggen, maar Hoe hij het deed wist Rai nog niet, maar nog voor de man hem raken kon werd dede gelectrukeerd. De arme man vloog bij Rai vandaan en na een woedende kreet van frustratie explodeerde alle apperatuur. Rai schrok er zelf van, maar zag een groot gat in de muur en dacht er niet verder bij na en vluchten. Rai voelde zich vreselijk woedend, maar wel verward. Het was zo raar! Voor wat hij zich kon herinneren was dat hij uit een brandend huis was gevlucht. Wat er in die tussen tijd gebeurd was, was enkel pijnlijden. Maar het kon niemand kennelijk vertellen. Zeker nu niet meer nu hij weg was gegaan. Rai opende uit instinkt zijn vleugels opnieuw. Maar echt er nog mee slaan deed hij nog niet. Ineens stopte hij abrupt en Rai keek over een grote afgrond uit. God wat was dat hoog en diep!!! Achter zich hoorde Rai wat geschreeuwen hij keek om. Een stel mensen wilde kennelijk dat hij terug wilde komen. Rai gromde diep in zijn keel. Die waren zeker op hun kop gevallen en dan nog meer pijnlijden en in slaap worden gebracht zeker?! Rai maakte een obsceen gebaar en keek weer naar beneden. Zijn vleugels had ie natuurlijk niet voor niets, maar of hij er ook mee kon blijven zweven? Rai was niet van plan om er nog langer over na te denken en spreiden zijn vleugels. Gelijk klonken er hysteriende stemmen achter hem dat hij niet moest gaan vliegen omdat hij net pas gewekt was en zijn spieren het mogelijk niet zouden houden? Rai zwiepte boos met zijn drakenstaart en zetten zich toch af. Met half gespreiden vleugels zakte hij toch nog te hard. Rai spreiden ze nog verder en kreeg meteen de goede wind onder zijn leerachtige vleugels. Het voelde vreemd zo te kunnen blijven zweven. Rai draaide even met zijn staart en merkte dat hij er goed mee kon sturen. Rai stuurde zich weg van het gebouw dat ze de frabiek noemde. Rai keek er niet naar op of om het was iets waar hij nooit meer een oog op wilde werpen. Het was iets dat een pijnlijke en trage verandering an zijn leven had toegevoegd. Rai bemerkte wat kilometers verder dat de wind ineens veranderde en hem in een doodsspiraal naar de aarde toe stuurde. Rai klapte zijn vleugels strak tegen zijn lichaam terwijl hij al draaiend naar toe viel. Rai voelde een harde klap, maar raakte zijn bewustzijn kwijt. Hoe lang hij daar lag wist Rai niet, maar wat hij wel wist was dat hij een enorme koppijn had. Rai ontrolde zich en voelde zich ook erg duizelig was. Rai kreunde en wachten tot zijn duizeligheid weer gezakt was. Daarna stond hij op en wreef even over zijn hoofd en voelde dat hij ook nog eens hoorns had, maar zijn ooit gewezen voeten waren nu ook als drakenpoten! Rai wist niet meer waarom hij zo kwaad was, maar hij kon zich ook niet herinneren wie hij was... Wat voelde hij toch prikken in zijn broekzak? Rai voelde in zijn zak en trok een soort ijzerplaatje eruit. Er stond Experiment Rai! Hij keek er even vreemd naar en besloot toen om de naam Rai maar aan te nemen. Hij voelde zijn energie weer op borrelen en kneep hard in het plaatje dat omgeven werd door een electrieze bol en zo erg veel energie erdoor heen werd gepompt dat het plaatje zwartgeblakerd achter bleef. Rai liet het ding vallen en stapte het bos in. Weg van het water, weg van de rivier die hij eerder nog gevolgt had.

(Open)

Opgerold lag een kleine jongen tussen de bosjes. Kwa lengte leek hij op iemand van acht, maar hij was vijf jaar ouder dan dat. Want dat was in zijn tijd bij de wetenschappers goed bijgehouden. Een maal in een lange tijd kreeg Rhys een speciaal soort voedsel. Anders dan de andere dagen. Braaf had hij het altijd opgegeten maar lekker gevonden had hij het nooit. Hij durfde dat enkel nooit te laten merken, bang om hen kwaad te maken of te kwetsen. Emoties herkennen kon hij maar al te goed. Toch snapte Rhys iets niet. Al die tijd was hij heel braaf gebleven, had hij nooit een vlieg kwaad gedaan en toch lag hij nu hier. Helemaal alleen. In zijn uppie, zo hongerig als een paard. Keer op keer hoorde hij z’n maag knorren, zeurend om voedsel. Hoe kwam hij daaraan? Deze wereld was hem onbekend. En het was zo groot. Want hoe lang had hij wel niet gelopen vandaag? Echt heel lang. Zijn voeten deden ongelooflijk pijn. Zachtjes jammerend ging Rhys rechtop zitten. Hoe moeilijk het ook was, hij moest wat binnen krijgen zodat zijn maag eindelijk eens stil was en hij wat rust kon krijgen. Wat moeizaam drukte hij zich op handen en knieën waarna hij zo stil mogelijk door de bosjes begon te kruipen. De grond was vochtig, modder sopte tussen zijn vingers door. Ineens zag hij een beestje voor zich. Groen van kleur en echt heel klein. Het zat in een soort zit houden met diens voorpoten tussen zijn achterpoten. Wat zat die interessant! Misschien was dat wel diens manier van jagen! Rhys trok een geconcentreerd gezicht en ging in ongeveer dezelfde houding zitten. Dit was wel een hele vreemde manier om eten te krijgen… Plots kwaakte het ding, waardoor Rhys schrok en achterover viel. Met een verbaast gezicht keek hij het na hoe het wegsprong. Nee! dacht hij. Blijf hier alsjeblieft! Maar dat ging natuurlijk niet helpen. Niemand zou naar hem luisteren. Toen werd duidelijk waarom het ding zo kwaakte en wegvluchtte. Vanuit zijn ligpositie keek hij op naar een stel benen met daarop een lichaam. Met grote, goud kleurige ogen keek hij op naar de persoon. Wacht eens… Dat gezicht. Het kwam hem zo erg bekend voor. ’Hhn..’ Was het enigste wat uit Rhy’s mond kwam. Gauw sloeg hij zijn ogen neer en probeerde weg te kruipen, terug de bosjes in.

Waarom was hij eigenlijk zo kwaad? Het verwarde hem zo dat Rai evenzijn gehoornde hoofd schudden. Het was vreselijk zijn geheugen leek wel 1 groot zwart gat! Zijn fel gele ogen scande de omgeving en niets leek zich nu tussen de bomen door te verschijnen. Het was rustig en stil, misschien wel te stil... Verderop hoorde hij de vogels zingen, maar zodra hij dichterbij kwam vielen ze dood stil. Ineens hoorde hij gekwaak en een sompig geritsel van een dier dat weg sprong. zijn blik viel meteen op de plek waar hij het geluid gehoort had. Instinktief voelde hij zijn electrischiteit weer door zijn lijf schieten en borrelen, maar Rai bleef zich dwingen rustig te blijven. Het was niets, want het was niet opgesprongen om hem aan te vallen. Het zou de helft van zijn sprong niet eens af kunnen maken. Rai reageerde zo snel dat ze gefrituurt zouden worden door de electieschiteit die door zijn lichaam versterkte. Maar toen hij een stem hoorde hoe kort dan ook was Rai zo fel in zijn reactie dat de ander geluk had gehad dat die net op tijd weg was. Rode electiersche bliksemvormige schichten die door de struiken naar de plek van de stem toe schoten. Rai's fel gele ogen kregen even een rode gloed erin, maar verdwenen weer zodra de bolt energie verdwenen was. Rai had geen zin om er woorden aan vuil te maken, maar toch was hij wel nieuwschierig naar wie het geweest kon zijn die hij mogelijk geraakt kon hebben, maar dat was niet het geval. Want de plek die hij geraakt had wel eerder nog iemand gezeten. Rai stapte rustig, maar alert tussen de struiken door en keek naar de plek die zwart geblakend was door zijn aanval. De natte aarde was droog en gebarsten, maar ook wat struiken waren hun blaadjes verloren die als een hoopje as op het zwart geblakerde lagen. Hm, misschien was het een herinnering geweest? Maar toen Rai zich weer iets probeerde te herinneren kwam er niks naar boven. Het was zo verwarrend! Waarom? Waarom kon hij zich niet herinneren wie hij ooit geweest was, Waarom hij kwaam was en waarom hij zich zo vreselijk voelde? Rai keerde zich van de verbranden plek af en kreeg ineens een zwake stem door... Die stem herkende hij toch ookal had hij niet kunnen zien! Rai sloot zijn ogen om het beter voor de geest te kunnen halen, maar de stem bleef enkel. Maar... Nee dat kon niet! Toch? Rai werd er lichterlijk gek van en schudden zijn hoofd even. Het was niet lekker zo, maar Rai wist niet wat er gebeurd was. Woede borrelde weer in hem op en de rode vonken sprongen om hem heen. Rai was zo kwaad, misschien wel omdat hij zich niet kon herinneren?! Een woeste brul ontsnapte uit zijn keel en de electriesche schichten schoten alle kanten op. Net als toen, maar waar was dat geweest? Rai bleef het geruime tijd aanhouden tot het even later stopte. Niet omdat hij moe was, maar het had geen nut om zijn energie te verspillen. Een grote platte rots lag niet ver naast hem en Rai besloot om er even op te gaan zitten, misschien kwam hij dan beter achter de waarheid van zijn geheugen? Van wie hij was... Niet in de gaten dat de stem die hij even herkent had de eigennaar daarvan erg dichtbij was.

XD

Rhys was gauw weggekropen, want in deze enge onbekende wereld was niemand te vertrouwen. Wie wist wel niet wat voor figuur daar liep. Misschien wou diegene hem wel pijn doen. Hij leek immers niet normaal zoals de wetenschappers. Het uiteinde van zijn staart, het meest pluizigste gedeelte zwiepte zachtjes tot Rhys was onheilsspellende geluiden hoorde. Een gevoel in hem zei dat hij zo snel mogelijk weg moest komen. Met zijn laatste beetje snelle energie trok hij zich naar voren en hoorde een soort “slag” achter zich. Zijn ogen stonden groot toen hij de ravage achter zich zag. Wat had hij een geluk gehad! Maar er was geen tijd te verliezen, dus kroop hij verder. Gebruik makend van de bosjes. Wat dat betreft had hij geluk dat hij aan de kleine kant was. Scherpe takjes sneden langs zijn ontblote bovenlijf en deed hem zachtjes piepen. Nee, Rhys hielt zich niet groot als hij pijn had. Hij had er een hekel aan en wou ergens dat zoiets nooit had bestaan. Zodra hij dacht dat het wel even veilig was voor de onbekende bedreiging bleef hij tussen een paar struiken zitten en volgde met een wijsvinger een aantal rode tekens die over zijn gehele lichaam liepen. Van top tot teen, aan één stuk door. Nooit had hij ze zo aandachtig bekeken. Waar stonden ze eigenlijk voor? Maar zijn gedachten werden verstoord door het gerammel van z’n maag. Nog altijd geen voedsel. Plots klonk hard gebrul, niet heel ver van hem vandaan. En weer die geluiden. De persoon klonk zo kwaad. Waarom? Voorzichtig duwde Rhys wat blaadjes opzij en zag hoe de ergens bekende maar toch ook onbekende beast stopte met het lawaai maken en ging zitten op een rots. Hij zag er beangstigend uit. En toch ook bekend. Misschien had hij wat te eten! Hoewel Rhys meestal gevaar uit de weg liep, ging hij er nu recht op af. Ongehoord sloop hij via de bosjes naar de rots toe. Zo stil als een muis kwam hij half tevoorschijn, schuin achter de beast. ’Heb jij misschien wat te eten?’ Vroeg Rhys, met een voorzichtig stemmetje.

De stilte om hem hen begon Rai toch wel wat te kalmeren, maar zijn aandacht ging nog steeds uit naar de reden van zijn verllies aan herinneringen. Die ene die hij zich weer kon herinneren bleef Rai zich aan vast klampen in de hoop dat er meer van zijn geheugen openbaart werd? Waarom had hij zo'n zwart gat? Het was leeg op 1 herinnering na... Rai vouwde zijn vleugels weer op en sloeg met het puntje van zijn staart. De scherpte punten fonkelde even op in het licht van de zonnestralen die tussen de kale takken door schenen. Het was vreemd genoeg dat Rai het niet koud had. Enkel zijn bovenlijf was bloot, maar een broek hoe versleten dan ook droeg hij nog wel. rai hoorde niets tot een stemmetje schuin achter hem op klonk. Rai rechten zijn rug toen hij ineens die stem hoorde. woede kwam niet in hem op op dit moment, maar hij herkende de stem wel! Rai draaide zich half om en keek naar een kleine jongen die er niet menselijker uit zag dan .... Tja hoe zagen de mensen er eigenlijk uit??? rai stond op en keerde zich nu helemaal naar de kleine jongen toe. Zijn fel gele ogen namen hem onderzoekend op, maar iets knaagde aan hem wat zo bekend was aan deze keine kerel... 'Helaas niet nee.' zei Rai en kon zijn vinger er niet op leggen wie dit kleintje was. Zijn stem was barst en best nog kil te noemen,maar er klonk geen woede in door. Rai liep in rustige pas naar hem toe tot Rai naast hem stond. 'Waarom ga je dan niet jagen?' vroeg Rai op een rustigere toch nog kille toon. Hij kon het niet helpen, maar vroeger had hij zo nooit gereageert nog op die toon gesproken, maar dat kon Rai zich niet herinneren. Zijn vleugels bleven gesloten en netjes opgevouwen op zijn rug, maar zijn staart bleef rustig heen en weer bewegen. Als dit kleintje een gevaar mocht blijken dan zou hij hem eens flink laten aanbranden! Maar er was iets waardoor zijn woede niet opnieuw op borrelde? Wie was dit kleine ding? Waarom kon hij hem niets aan doen???

Hij bewoog. Het enge persoon bewoog! Oh had Rhys nou maar zijn mond gehouden. Wat terughoudend kroop hij ietsjes terug terwijl hij de persoon recht aankeek. Wacht eens.. Zijn eigen ogen werden groot. Dat was hem! Ja! Dat moest wel! Het rode haar, de ogen, de stem. Stem.. Daar begon hij over te twijfelen. Vroeger had het zo anders geklonken dan nu. De tonen waren anders. Ze klonken wat onaardig. Was Rai boos op hem? Zijn staart die eerst vrolijk heen en weer had gezwiept viel langzaam stil. Zijn puntige oren gingen ietsjes hangen, waardoor de gouden oorringetjes tegen elkaar aan tikten. ’Jammer,’ mompelde Rhys zachtjes. ’Mijn maag rommelt zo erg..’ Half kruipend, half struikelend om op zijn benen te komen kwam hij uit de bosjes. Nu moest hij even doorbijten en de pijn in zijn voeten negeren. Groot houden. Want de oudere bekende naast hem mocht niet denken dat hij verschrikkelijk zwak was. Bij Rai’s volgende vraag keek hij hem verbaast aan. ’Euhmm…’ Sprak hij zachtjes. ’Wacht even..’ piepte hij waarna hij z’n hand iets ophief en met veel moeite die begon te tellen. De wijsvinger van zijn andere hand ging naar de pink van z’n opgeheven hand. Eén. Door naar de ringvinger. Twee. Middelvinger. Drie. Wijsvinger. Vier. Dat was ‘m! De duim trok Rhys in en liet de overgebleven vier vingers aan Rai zien. ’Dit oud was ik toen de huis verbrande. Ik heb nooit leren jagen,’ Vervolgde hij. ’Ik had je nog buiten gezien maar andere mensen namen me mee, weg van jouw. En jij ging de andere kant op… Waarom ging je de andere kant op Rai?’

Rai keek naar hoe het kleine figuurtje voor hem teleurgestelt raakte. Hm tja dat was zeker jammer, want hij begon zelf ook honger te krijgen. Maar toen Rai hem vroeg of het kleintje jagen kon. Rai zuchten licht. Fijn. Hij zat dus opgescheept met iemand die dus niks van jagen wist! Maar wacht eens... Misschien kon hij zelf ook wel niet jagen? Rai sloot even zijn ogen en probeerde voor de zoveelste keer te herinneren wat hij allemaal wel of niet kon? Tot nu toe had Rai alles op instinkt gedaan, misschien kon hij ook wel jagen? Maar toen hij de volgende woorden van deat zelfde kleine figuurtje naast hem wat hoorde opende hij zijn ogen en keek hem vragend aan. Wat? Waar had het kleintje het over? Een brandend huis??? Rai snapte er nu echt even helemaal niks meer van!!! Rai probeerde zich nog meer tijdens zijn ontwaken van net te herinneren... Wat hij gezien had waren bomen, struiken en wat velden met een snelstromende rivier er tussen in, maar een brandend huis en dat iemand hem mee wilde nemen nee. Maar die kleine dwerg had hem ook Rai genoemt net als op het ijzerenplaatje dat hij tot as geelectrukeerd had. Maar toen hij zich dat herinnerde sprongen ineens vlammen voor zijn ogen. Nu zag hij beeld en niet zoals hij zich herinnerde toen hij de stem in het duister hoorde. De stem van dit kleine opdonderdje. Rai schrok van de vlammen en uit zijn reactie die daarop  volgde was enkel alleen maar normaal... tenminste als het ook echt gebeuren zou. Rai keek geschrokken om zich heen enkel vuur dat aan wat ooit een huis moest zijn geweest likte. Rai stond aan de zijlijn te kijken en herkende zijn jongere ik, maar hij zag er dar niet zo uit als nu!? Gillende stemmen van nog twee andere personen waar hij zijn vinger nu niet op leggen kon, maar ook een ander piepstemmetje van een kleiner iemand. Maar Rai kon hem niet vinden tussen de vlammen. Hij bewoog zich in zijn gedachten van deze herinnering naar de veiligste weg tussen dat hete vuur! Rai vluchten daardoor een hele andere kant op dan dat Zijn jongere broertje deed. De herinnering  vervaagde zodra hij het huisje dat in licht te laaien stond uit kwam. Kennelijk had hij zuurstof te kort had gehad. Een stel stemmen galmde nog na in zijn gedachten, maar echt verstaan deed hij ze niet. Rai zag de bomen, struiken en dat kleine ding voor hem weer. Wat er gebeurd was kon hij niet begrijpen, maar 1 ding was zeker er was iets grondigs mis! Dat dit kleine figuurtje voor hem dat wist kon maar 1 ding betekenen. Dit moest zijn jongere broertje Rhys zijn!!! Rai schudden zijn hoofd. Waarom kon hij zich het niet gewoon herinneren? Hij kreunde lichtjes. Waarom was het zo verdomde irritant? Waaom hij? 'Ik zou het niet weten, maar ondertussen had je toch wat kunnen aanleren?' Hij vermeed de naam van zijn broertje. Rai kon het nog steeds niet aanvaarden dat hij een broertje had, maar nu wist hij al wel wat er mis met hem was. Rai gromde bij de gedachte eraan dat zijn geheugen verloren was gegaan, maar hoe? Niet tijdens die brand, want toen herinnerde hij zich alles nog dat wist hij inmiddels nu wel. Rai kon het niet helpen. Maar hij snapte ook wel dat ie er niet alleen achter zou komen. 'Het spijt me Rhys, maar er iets mis... Ik... Mijn geheugen lijkt wel een zwart gat te zijn op het moment...' Zijn stem klonk niet langer meer kil nog droog. Het was weer bijna normaal zoals vroeger, maar toch lag er nog een andere toon in. De toon van verwarring die nog steeds in hem woede!!! Rai keek Rhys even aan, maar lang hield hij het op het moment niet vol. Hij was ook net zoals hemzelf erg verandert, maar zijn lieve gezichtje had die kleine dondersteen nog steeds!!!

(Let maar niet op de schelt woorden die zijn voor Rhys niet voor jouw^^)

Wat was dit? Waarom deed hij zo afstandelijk? Rhys's gezicht stond niet vrolijk. Diens oren bleven wat naar beneden hangen en in zijn ogen lag verschillende emoties. Maar vrolijk stonden ze in ieder geval niet. Hij begreep hier helemaal niets van. Deze situatie was zo vreemd, dat zelfs een leeghoofd zoals hijzelf wist dat er iets goed mis was. Ja, een leeghoofd dat was hij. Zo vaak was hij zo genoemd als ze hem wat wouden leren. Hun dingen waren gewoon zo moeilijk, al was het voor hun een eitje. De handelingen die zij deden met hun uitsteeksels* en bewegingen die ze maakten kreeg hij negen van de tien keer niet eens voor elkaar. Het tellen op zijn eigen uitsteeksels ging goed maar bijvoorbeeld een vork vasthouden om te eten ging vaak fout. Dan draaide hij z'n pols weer zo dat alles eraf gleed. Heel frustrerend was het. Nu nog steeds. Rhys keek op zodra hij Rai's woorden hoorde. Eventjes wreef hij in z'n ogen en slaakte een hele diepe zucht. 'Neeeeee,' antwoordde hij. 'Ze probeerden me wel dingen te leren maar ik ben te dom. Er is weinig wat ik wel goed kan.' Hoewel een luchtige toon in zijn stem had gezeten, voelde hij zich verdrietig worden. Deze wereld was niet zoals hij had gedroomd. Waarom konden dromen niet echt zijn? Dan kon hij veeeel, maar dan ook veeeeel meer dan wat hij nu kon. Toch was er wel één ding wat Rhys wel goed kon. En dat was zijn kracht beheersen. Alleen dacht hij er niet aan het ooit te gaan gebruiken want het kon veel vernietigen. 'Dus.. Je bedoelt dat je mij niet meer kent? Niet wat we hebben gedaan toen?' Het werd echt steeds beter. Maar niet heus. 'Dan gaan we dat zwarte gat toch opkleuren..' Rhys plofte weer neer op handen en knieën en begon van alles wat een kleurtje had. Een klompje sneeuw naar wat verdorde bladeren.

Hij hoorde wat Rhys zei en een kleine glimlacht verscheen op zijn lippen. het was niet veel, maar net genoeg voor zijn mondhoeken die iets omhoog krulde. 'Niemand is te dom. Je moet gewoon dan veel oefenen...' waar kwam die wijsheid ineens vandaan? Rai wist het niet en keek naar zijn kleine broertje. Hun geschiedenis samen was ngal bevlekt door zijn geheugenverlies, maar hoewel hij zich die brand herinnerde voelde hij wel dat ze een sterke broederband moesten hebben gehad. Rai keek rustig naar Rhys die begon te rattelen over of Rai hem niet meer herinnerde nog wat ze gedaan hadden. 'Niet meer dan wat ik me net herinnerde. Het is nogal frustrerend, maar ik hoop dat het snel over is.' zei Rai hoofdschuddend en zag hoe Rhys ging zitten en hoorde zijn woorden. Wat? Was hij van plan om daarmee zijn geheugen terug te krijgen? Rai kon een grinnik niet onderdrukken. JKennelijk was zijn broertje nogal een grappenmaker? 'Ik ben bang dat het zo niet gaat werken kleintje. Dat zwarte gat van mij zal zo als jij nu wilt niet gekleurt worden nog opgevult met mijn verloren gegaane herinneringen.' grinnikte Rai en hij wilde zich net naar zijn broertje toe buigen toen de wind ineens draaide en nieuwe geuren met zich meebracht. Rai wist niet waarom, maar veilig was anders. Die geuren roken zo vertrouwd, maar ook heel erg gevaarlijk! Zonder enige waarschuwing kwam zijn woede weer oopborrelen en de vonken keerde terug die over zijn lichaam danste. Rai reageerde instinktief niet doordat hij wist dat die geuren gevaar betekende. Het was een menselijke geur die erg dichtbij was. Het rook naar een man of 2 a 3 misschien 4? Rai rechten zijn rug en hij scande zijn en zijn broertjes omgeving af met een scherpe blik. Daar tussen de altijd groen blijvende struiken daar zat er eentje! 'We zijn hier niet veilig meer. We moeten weg hier en snel ook!' zei Rai met een toon die geen tegenspraak dulde. Rai boog zich naar Rhys toe en trok hem omhoog. De vonken verdwenen daar waar zijn broertje was, maar sprongen ver genoeg over hem heen zonder de huid van de kleine beast aan te raken. Rai's rug was begroeit met scherpe schubben, maar enkel als hij zijn schubben gedeeltelijk op zou zetten. Rai boog verder door zijn benen heen en wachten tot Rhys op zijn rug zou klimmen? Ze konden die mensen best voorblijven en dat zou in de lucht het beste zijn natuurlijk, of Rai al sterk genoeg was om balast te dragen wist hij natuurlijk niet, maar sneller dan zijn broertje was Rai zeker!

'Maar oefenen duurt zo lang!' Reageerde Rhys. 'Het gaat nooit snel genoeg, dus bij elke keer zijn we gestopt.' Ja hij sprak in de meervoudsvorm, want nooit mocht hij dingen alleen doen. Er was altijd toezicht bij of om te helpen of om enkel toe te kijken dat hij de boel niet ging verkloten. Het was verschrikkelijk frustrerend, maar weinig aan te doen. Men had tegenwoordig te weinig geduld. Binnen vijf minuten waren ze al geïrriteerd omdat het hen niet te snel ging. 'Gaat dat wel weer over dan? Iets wat eenmaal weg is kan toch niet meer terug komen?' Het was niet dat Rhys niet wou dat Rai zijn geheugen terug kreeg, dat wilde hij juist wel! Maar dat was hem gezegd toen hij een plantje had vernietigd. De woorden van de wetenschapper herhaalden zich nog eens extra in z'n hoofd. Ze had toen kwaad geklonken. Kwaad omdat er nu ineens een plantje minder was. Rhys had zich toendertijd maar snikkend terug getrokken. Hij hielt er niet van als iemand kwaad op hem was, ongeacht wie. Druk was Rhys bezig met dingen te zoeken. Dit moest helpen. Het moest. Voor Rai. Voor één keer wou eens laten zien dat hij anderen ook helpen kon. Dat hij niet altijd de hulpeloze dombo was. Enkel werd hij ontmoedigd. Teleurgesteld liet hij de spulletjes weer vallen. 'Oh..' was het enigste wat zachtjes uit z'n mond kwam. Zijn staart hing slapjes op de grond. Tot zijn grote broer ineens wat opmerkte. Het deed Rhys schrikken, waardoor hij achteruit deinsde. 'Hoezo niet veilig?' Er was weinig wat hij tegen zijn broer kon doen. Rai was groter en sterker. Vol tegen hem in gaan kon Rhys niet. Deed hij ook niet, want zo zat hij niet in elkaar. 'Euh.. Kunnen we niet gewoon rennen?' vroeg Rhys onzeker. Liever last van zijn voeten dan een last zijn voor z'n broer.

Rai hoorde wat zijn broertje zei en zuchten enkel toen Rhys weer teleurgestelt werd. Hm waarom snapte zijn broertje nu niet dat er iets was dat dit voor langere tijd weg blijven kon... 'Ik weet zelf ook niet of dit is iets waar ik ook niks van af weet Rhys.' zei hij zacht en liep naar zijn broertje toe om dichterbij hem te zijn. De voetstappen van andere kwamen steeds dichterbij. 'Schietop Rhys anders weet ik niet wat er gebeuren gaat!' mopperde hij stilletjes en zakkte iets verder door zijn benen. 'Klim op mijn rug dan kunnen we vertrekken.' zei hij nu wat vriendelijker in de hoop dat Rhys nu even op zou schieten...

Rhys wreef in z’n ogen. ’Dus we moeten wachten tot alles weer terug komt?’  Als dat het was zou hij z’n mond houden en wachten. Hoewel velen geen geduld hadden, had hij dat wel. Zolang het niet over zichzelf ging.  Een hele lange tijd kon hij stil zitten en z’n mond houden. Dat had hij eens geprobeerd en dat liep goed af. Toen hoorde  Rhys het ook! Voetstappen. Snelle passen en gehaast geadem. In zijn ogen leek een gevaarlijk vlammetje te wakkeren, als je heel goed keek. Maar dat werd half verscholen achter een blik van angst. ’Maar ik wil je niet tot last zijn!’ Was zijn eerste reactie. Echter veranderde die stelling wel toen de passen dichterbij kwamen. Oké, last zijn of niet, nu ging hij wel. ’Jaaaa, ik kom al!’ Met tegenzin klom Rhys op Rai’s rug en legde z’n handen losjes op diens schouders. ’Ga maar.. Alleen wees eerlijk als het niet meer gaat!’ En daar was een glimp van de ouder gewordende jongen. Zo af en toe had hij wel eens van die momenten dat zijn juiste mentale leeftijd naar voren kwam.

Rai glimlachte zuinigjes bij de woorden van zijn kleine broertje en schudden zijn hoofd. 'Was het maar zo gemakkelijk. Het zal op sommige momenten misschien te binnen komen, maar het kan ook anders zoals je al eerder over het brandende huisje begon. Dat zijn dingen die gewoon komen en gaan, misschien duurt het kort of anders duurt het langer.' zei Rai en keek even verveelt toen hij hoorde dat Rhys hem niet tot last wilde zijn. Hij zuchten en zwiepte even met zijn staart. 'Enkel als je zo doet ben je een last! Je bent mijn broertje en eigenlijk ben ik de gene die je veiligheid hoort te garenderen!' mopperde Rai boos en voelde hoe Rhys na het horen van de geluiden op zijn ug klom. Rai kwam omhoog en keek nog even rond. Ze waren al aardig ingesloten. Rai wist dat hij nog niet zo goed kon vliegen en een half omgevallen boom kon hun enigste uit weg van hier misschien nog wel zijn zonder hun kracht te gebruiken! Rai knikte op de woorden van Rhys en rende richting de boom. Schreeuwende stemmen die luid vloekte weerklonken toen ze hem zagen weg rennen. Speren en zwaarden samen met mannen met netten kwamen in een snel tempo dichterbij. Rai sprong op de boomstam en rende door. Zijn nagelklauwen diep in het oude hout borend om recht te blijven. Toen de boom abrupt ophielt zetten Rai zich af en spreiden zijn vleugels half en sloeg ze kort, maar krachtig. Eerst verloren e hoogte, maar na nog krachtiger slaan wonnen ze steeds meer hoogte. Rai deed zijn best en spreiden steeds verder zijn vleugels. Hij wist niet hoe lang hij dit vol ging houden, maa4 1 ding was zeler ze moesten hier weg en wel zo snel mogelijk! Uiteindelijk vlogen ze hoog boven de boomtoppen en Rai spreiden zijn vleugels dankbaar in de zweefstand. Het was heerlijk om hier boven te zijn, maar waarom ze screeuwde dat ze de verkeerde kant op gingen???

’Je zal wel zien~ Ooit komt het wel goed. Daar ben ik van overtuigd.’ En daar hield Rhys het maar op. Het moest goed komen. Het zou goed komen. Anders zou hij daar hoogstpersoonlijk voor zorgen. Vraag hem niet hoe, want dat was hem onbekend. Zijn kracht was niet daar toe in staat. Weer dat kleine vlammetje in z’n ogen toen hij zijn broer hoorde. ’Nee, die verantwoordelijkheid hoef je helemaal niet te dragen. Daar vraag ik je niet om en die taak hoef je ook niet op je te nemen.’ Dat wou hij niet. Wat als er straks wat met Rai gebeurde, dóór hem? Dat zou hij zich nooit kunnen veroorloven. Een enorm schuldgevoel zou dan ontstaan. Dat wilde Rhys niet hebben. Ondanks de tegen stribbelingen was hij toch op Rai´s rug geklommen. Dit kun de enigste beste ontsnapping route zijn. Niemand die gewond zou raken. Hij keek achterom zodra z´n `vervoer` begon te rennen en de mannen schreeuwden. Een kleine grijns lag op z´n mond, tot de wapens gesmeten werden. Wat een idioten! Waarom moest het altijd op deze manier?! Vanaf dat moment leek er een soort knopje te zijn omgegaan bij hem. Al was dat niet aan de buitenkant te zien. Rhys verstevigde zijn greep zodra ze de lucht in gingen. Wantrouwend keek hij naar beneden, naar de grond die steeds verder weg ging. Dit was geen prettig gevoel. Hij stond toch echt liever met beide voeten aan de grond. Daar had hij zekerheid. Vervolgens keek hij voor zich uit. Alleen zag hij in de verte steeds meer figuurtjes. ’We gaan verkeerd!’ Sprak Rhys. Zijn ogen gingen vastberaden staan. ’Een momentje!’ Geen idee hoe hoog ze precies waren, maar hij zou zich redden. Hij verplaatste iets en sprong toen van Rai’s rug af. Sneller dan verwacht stortte Rhys naar beneden. ’Dit gaat fout, dit gaat fout, dit gaat fout!’ Mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij z’n “evenwicht” probeerde te vinden. De grond kwam steeds sneller dichterbij. Een heet gevoel trok door zijn lichaam. De tekeningen die over ‘m heen liepen leken iets op te lichten en toen ving een matras van een vlammenzee hem op. Ze begeleidden hem tussen de bomen door, veilig op de grond. Zodra Rhys de grond onder z’n voeten voelde, blies hij een walm rook uit. ’Party time’

De wind floot langs hen heen en het was een heerlijk gevoel zo door de lucht te zeilen! Rai had de woorden van Rhys genegeerd. Het zou zijn broertje altijd beschermen. Dat had hij aan hun ouders belooft toen hij Rhys voor het eerst ter gezicht kreeg. Die herinnering was hem nog net te binnen geschoten voor ze gevlucht waren. Rai voelde dat zijn broertje het maar niks vond zo hoog in de lucht te zijn. Toen hij wat meer mannen in het oog kreeg die Rhys ook gezien had sprong die gekke flip van zijn rug. 'Rhys ben je gek geworden!' rip hij nog en dook achter zijn broertje aan, maar toen de vlammen om zijn broertje kwamen werd het hem te heet en klapte zijn vleugels weer open en zag hoe zijn broertje veilig op de grond terecht kwam. Kennelijk had Rhys toch nog enigzins gelijk, maar het bleef familie en die verdedigde je op welke manier dan ook! Rai zag hoe de mannen op Rhys af kwamen, maar hij liet die aan hem over de mannen achter Rhys waar ze vandaan jkwamen waren met veel meer!! Rai dook naar beneden en landen op veilige afstand van Rhys zodat hij niet te dicht bij de hitte stond. De vervloekingen werden her en der rond geslingerd. Rai keek even over zijn schouder. Rhys kende zijn kracht door en door, maar Rai handelde enkel instinktief!!! Nu moest hij op die kracht vertrouwen!!! Hij ademde even diep in en voelde de vonken zich al snel uitbouwen tot 10 cm brede schichten. Zijn ogen waren compleet rood nu en Rai had geen pupillen meer. De mannen werden zich op hem en Rai liet wat schichten op hen afschieten. Eerst raakte het hun wapens, maar toen ze nog meer aandrongen schoten de schichten ook op hen af. De mannen die getroffen werden vielen dood ter aarde, maar een stel andere hadden weten door te dringen en wilde hem te lijf gaan. Een speer brack door zijn aanvallen heen en wilde hem in zijn borst treffen, maar Rai greep de speer bij het hout en kneep het ding aan flinters. De man trof nog een bang gezicht voor een schicht hem frituurde en dood was weer een mens!!!

Vlammen kwamen van zijn lichaam af. Spieren waren aangespannen en een vechtlustende blik lag in Rhys’ ogen. Dit was de eerste keer in zijn leven dat hij ooit zo gereageerd had. Zo agressief. Zo zelfverzekerd. Maar dit was de echte Rhy’s niet. Het was een soort beest dat zich in hem had opgesloten en nu kwam dat ineens naar buiten. Door één reden. Rai. Voor eens wilde hij eens laten merken dat hij niet altijd dat kleine lieve jongetje was. Deze mensen wouden hen pijn doen. Dat kon hij niet toestaan. ’Laat ons met rust!’ Riep Rhys eerst pissig. Maar de steeds dichterbij komende mensen leken niet onder de indruk te zijn. Prima. Dan konden ze het krijgen. Zij zouden merken hoe zijn ouders zich vroeger voelden, toen het huis in de fik vloog. Op zich was het best ironisch. Dat wat zijn ouders het leven had gekost, beheerste hij nu. En hij hielt ervan. Het voelde zo krachtig. De hitte die er vanaf kwam. De grootte die het kon krijgen. Een kwaadaardig lachje kwam uit zijn keel vandaan, terwijl hij z’n handen bij elkaar bracht boven zijn hoofd. Vlammen groeiden en vervolgens maakte hij een zwaai. Het vuur volgde die beweging maar breidde zich twee keer zo groot uit. Lichamen verging tot as. Geschreeuw dat eerst geklonken had, dempte. Voor hem was het zo goed als leeg, op enkele brandende bomen na. Ondertussen hoorde hij achter zich allerlei geluiden, dus draaide Rhys zich om. Nog niet kon hij zien hoe een man getroffen werd door een schicht. Hij grijnsde breed. ’Niet sle-..’ Rhys staakte zijn zin. Een helse pijn trok zijn zij nadat een zwaard zich door zijn huid had geboord. De punt kon hij nog net zien zitten, voordat het ruw terug getrokken werd. Tranen sprongen in z’n ogen, maar wist een schreeuw nog binnen te houden. Zijn zelfverzekerde houding veranderde en niet veel later zakte hij voorover op handen en knieën. Rhys liet zijn voorhoofd op de grond rusten, zodat hij een hand tegen de wond kon duwen. Achter hem was een Commoner te zien, met in diens handen een bebloed zwaard. ’Ra-i.. Pas o-op!’

Het gevecht was bijna ten einde. Rai zag hoe verschillende verkoolde lichaamsdelen of lichamen zich voor hem uitstrkte. Hij hoorde nog net wat Rhys wilde zeggen, maar zijn zin werd afgekapt. Rai hoorde het ploffen van handen op knie‘en die de grond raakte. Hij keek om en zag nog net hoe een commenor zich op hem wilde storten. Rai zag het in een slomosen. Rhys gewond en bebloed dat uit zijn verwonding stroomde. De dader die hem ook wilde aanvallen. Woede die hij eerder die dag gevoelt had was niks vergeleken met de woede en furie die nu in hem los barste. Zijn bliksemschichten dansde gevaarlijk om Rai heen, maar de man leek het met gemak te kunnen ontwijken. Rai draaide zich bliksem snel om en zag hoe de man zijn wapen mauvreerde en probeerde hem in zijn buik te steken! Hij grimlachte en zijn toch al rode ogen begonnen vervaarlijk op te lichten. De vijand was snel en lenig, maar hij hield met 1 ding geen rekening. Rai consentreerde zich op de man en greep hem bij zijn pols. Het zwaard was nu nutteloos! Rai greep met zijn vrije hand/klauw de man bij zijn keel en trok hem dichter naarzich toe, maar hield het wapen op afstand. ‘Niemad komt ongeestraft aan mijn familie!‘ gromde hij nijdig en boorde de hoogste voltage door die vent zijn lijf die Rai maar bedenken kon! De man trok enkel zijnmond wijd open om te gaan schreeuwen, maar kreeg er geen geluid uit. Wel ko hij nog net zijndolk pakken, maar door de schokken verwonden hij Rai lichtjes aan zijn bovenarm. Het mens verkoolde en viel in stukken ter aarde. Rai draaide zich naar zijn kleine broertje en knielde bij hem neer. ‘Kom dan breng ik je naar een plek waar ik je verwonding kan behandelen.‘ zei Rai en tilde Rhys voorzichtig op. Daarna spreiden hij zijn vleugels. Met enige kracht inspanning lukte het hem van de grond te komen en vloog richting de rivier.

Rhys hielt zijn hand zo strak mogelijk tegen de wond gedrukt. Het vloeistof dat tussen zijn vingers drupte en het gedeelte dat over zijn lichaam liep liet hem misselijk worden. Maar om dat te verdrukken liet hij z’n lichaam opwarmen dat de damp van hem af kwam. In plaats van dat het hem beter liet voelen, begon hij te kokhalzen. Nee pijn was het jongetje absoluut niet gewend en hij had ook geen flauw idee wat hij ertegen moest doen. Gepijnigd sloeg z’n staart hard op de grond, hopend dat hij daarop zijn aandacht richtten kon. Achter zich hoorde hij van alles, en aangezien hij toch afleiding zocht, kwam Rhys half overeind. Het verergerde de steken in zijn zij. Soms was het maar goed dat hij nu niet recht tegen de wond kon aankijken. Want dan had hij gewoon een gat gezien. Met wat afwezige ogen keek Rhys toe naar het gevecht. Sommige momenten drongen wat te laat tot hem door, maar zodra Rai gewond raakte aan diens bovenarm, werd zijn ogen even groot. Vlammen schoten omhoog, al was dat maar voor kort. Het was een overhaaste reactie, waar hij meteen spijt van had. ’Alsjeblieft.. Geen vechten meer’ Kreunde Rhys, aan de zachte kant. Hij zag hoe de man niet meer in één geheel op de grond viel en Rai naar ‘m toe kwam. ‘Kom dan breng ik je naar een plek waar ik je verwonding kan behandelen.‘ Hij voelde hoe hij opgetild werd. ’Wa-hacht. Jij hebt ook pijn, we lopen wel.’ Te laat. Ze zaten al in de lucht, dus kneep hij z’n ogen dicht. ’Lopen is veiliger,’ mompelde hij binnensmonds.

De wind blies langs hen heen. Rai koos zijn koers zorgvuldig. Hoe snel iemand iets kon aanleren wanneer ze in de problemen zaten! Het was een gedachte die even door hem heen schoot. Hij zakte wat toen ie een rivier onder zich zag en draaide iets bij. Het landen ging wat beter dan het opstijgen, maar nog voor Rai geland was zag hij een grote waterval. Even dacht hij na en besloot om er naar toe te gaan.  Toen ze daar landen zag Rai een smalle opening tussen het water en de rotsen waar het water over heen stroomde. Rai keek even om  zich heen of er echt niemand was die hen gevolgd kon zijn. Maar dat was niet zo. Rai liep tussen de spleet door en keek de grot die er achter lag rond. Er was een gat aan het einde van de grot waar licht door heen kwam. Rai zag ook dat er een grote plek mos groeide op de grond waar hij Rhys op legde. Daar bekeek hij de wond die zijn broertje in zijn zij had gekregen door dat mens!  Rai wist dat het pijnlijk zou zijn, maar hij moest toch iets doen, maar wat? Hij had geen medische kennis. 'Rhys gaat het?' vroeg hij zacht en keek Rhys aan.

Rhys hielt zich groot, sterk. Om zichzelf te blijven afleiden mompelde hij dingen over van alles en nog wat. Niet zozeer tegen Rai, of echt tegen hemzelf. Maar gewoon zodat hij bezig was met dingen. Zijn hand drukte nog altijd tegen de wond aan. Voorlopig zou hij die daar ook niet weghalen, want op deze manier zag hij het niet. Ineens merkte hij dat ze wat van de rivier af gingen. ’De rivier is daar,’ mompelde Rhys. ’We gaan eraan voorbij~’ Vervolgens ging zijn stem over in vaag gebrabbel. Haast zou je zeggen dat hij teveel gezopen zou hebben en gewoon helemaal van de wereld af was. Dat was nou juist het vervelende. Was hij nou maar van de wereld. Dan had hij rust gehad en had hij geen pijn gevoelt. ’Hebben we ze vermoord Rai? Zijn ze allemaal dood?’ Geluid van vallend water werd duidelijker. Met een vage blik keek Rhys richting de waterval. Blijkbaar scheen er een grot achter te zitten. Hij voelde hoe Rai daar naar binnen liep en hem legde op een zachte plek. ’Weetje dat het hier best koud is eigenlijk best wel heel erg?’ Het interesseerde hem weinig dat er geen bal van z’n zin klopte. Rhys keek Rai aan. ’Je moet je arm even dicht plakken. Of hoe ze dat ook noemen.’ Uit automatisme begon zijn lichaam zich op te warmen. Het mos onder hem begon te roken. Hij verplaatste zijn hand iets en probeerde met een vinger aan de wond te voelen. ’AH! Ik kan m’n vinger erin steken!’ Paniekerig trok hij zijn hand terug en wou als een idioot op gaan staan.

Rhys brabbelde maar wat aan en Rai hulde zich in stil zwijgen. Hij wist niet of zijn broertje ijlde of niet, maar toen deze vroeg of ze alle mannen gedood hadden knikte Rai even. Toen ze in de grot waren merkte hij ook dat het hierb iets kouder was, maar het was de ind die door het gat naar binnen blies. Rai controleerde het gat en het was net groot genoeg voor hem om er door heen te klauwteren met zijn vleugels strak tegen zijn rug gedrukt. De wind had hier vrij spel, maar Rai was niet van gisteren en zag een stel struiken staan. Diens lange takken reikte tot ver over het gat als het moest. Hij klom er door heen en trok de takken over het gat en klom daarna weer terug. De uitgang via de waterval zouden ze minder moeten gebruiken dan. Daar konden ze je gelijk spotten en door het gat in het plafon niet gelukkig. Rai liep weer naar Rhys toe en zag hoe hij aan zijn wond voelde en als een gek wilde opstaan, mar hij drukte zijn broertje weer terug al was hij warmer geworden, maar Rai negeerde dat voor even. 'Mijn arm is nu even niet belangrijk Rhys. Jouw verwonding erder dus lig even stil wilde dan kan ik even je wond beter bekijken!' zei hij rustig, maar op een toon die geen tegenspraak dulde. Rai had gezien hoe zijn broertje zijn vinger erin gestoken had. Jelukkig had hij niet zulke scherpe klauwen als hij had. 'Rhys even goed naar me luisteren! steek je vinger er nog eens in en voel dan of je geen andere holtes voelt? Zo kunnen we uit sluiten of je organen ook verwond zijn. Als ik het doe ben ik bang je meer pijn te doen. zei Rai en hij probeerde zijn broertjes blik te vangen.

Ja dus. Al die mannen waren dood, door hen! Een verschrikkelijk gevoel kwam bij Rhys omhoog. Hij had nooit iemand wat aan willen doen. Ze hooguit willen laten schrikken zodat ze misschien weggingen maar nooit vermoorden! Nu hij er zo over nadacht, kon hij zich er zeer weinig van herinneren terwijl het net 5 minuten geleden gebeurd was. Het was de wetenschappers hun schuld, daar was hij van overtuigd. Als zij niet aan het experimenteren waren geweest was hij nog gewoon zichzelf gebleven. Dan waren er ook geen doden gevallen. Niet door hém tenminste. Afwezig door zijn gedachten staarde Rhys naar boven, tot hij wat verkeerds deed en wou opstaan. Echter was dat niet mogelijk door z'n broer die hem terug duwde. 'Maar.. Maar!' Begon Rhys. 'Snap jij iets van wonden dan?' Wild probeerde hij het bloed van z'n hand af te schudden. Het was een smerig gezicht maar de manier waarop hij het probeerde lukte totaal niet. Dus smeerde Rhys het af aan de wand van de rots. Dan zet hij grote ogen op. 'Ben je wel goed?! Ik ga m'n vinger er echt niet meer in steken, enig idee hoeveel pijn dat doet?!' Een wanhopige blik verscheen in zijn ogen terwijl hij strak naar het plafond staarde. Schijnbaar moest het toch. Voor zijn eigen wil. Zachtjes beet hij op zijn onderlip en steekt dan weer de vinger in de wond, waar hij zelf misselijk van werd. Meteen trekt hij 'm terug. 'Alles is oké!' mompelde hij snel en probeerde zich op z'n zij te rollen.

Rai wist dat zijn broertje op de een of andere manier dat hij zou tegen stribbelen. Hij zuchten diep. 'Niet veel, maar vraag me niet hoe zolang de wond recht toe recht aan is moet hij goed zijn zolang je geen andere dingen weg kunt drukken. Tenminste zo was het ooit gezegd, maar door wie?'' murmede Rai en bleef Rhys terug drukken. Veel pijn ja natuurlijk ging dat pijn doen! 'Dat weet ik, maar als ik het ga proberen zal ik je ongewilt meer pijn doen!' zei hij streng en hielt een van zijn handen op en liet zijn lange klauwachtige nagels zien. Rai wilde hem niet meer pijn doen dan dat Rhys al had! Gelukkig ging Rhys toch akkoord en stak 1 vinger erin. Natuurlijk deed het pijn, maar Rai was opgelucht dat het goed was. 'Zo nu even stil liggen dan schroei ik je wond even dicht.' zei hij zacht en wilde net zijn hand op de wond van zijn broertje leggen.