Like Hell [&Avalyn Thompson]

Het meisje herinnerde zich het te goed… Die ene avond. Die gewoon haar hele leven had verkloot. De beelden waren vaag. Maar de geluiden waren bij haar gebleven. Ze was dan misschien klein en teer geweest. Zij heeft het tenminste overleefd. En dat was soms meer een ongeluk voor haar. Soms wenste ze echt dat ze mee was gegaan met haar moeder. Maar het enige wat ze nu had was de moordenaar ervan. Haar bloedeigen vader. Maar toch, ze zou er veel voor geven om te zien wat er van hem over gebleven is. Het kon haar niet schelen dat hij haar vermoord had. Nou eigenlijk wel, maar ze zou hem toch terug willen zien. Kijken of hij zich schuldig voelt. Misschien lijdt hij momenteel? Nou, als dat zo is zou Ava niet weten wat ze zou moeten doen. Zou ze iemand helpen die haar moeder vermoord heeft? Ze kon in ieder geval contact proberen te maken. Avalyn liet haar ogen de weg af speuren. Het was leeg, iedereen had zich verborgen… Ze begon zich af te vragen waarom toen de schreeuw binnendrong in haar gehoorsafstand. Avalyn stopte met stappen en keek rond. Haar bruine ogen speurde naar de bron van het geschreeuw. Toen ze gekraak hoorde - alsof er iets van hout was gebroken – wist ze van waar het kwam. Haar voeten stapte zelfzeker naar de bron. Ze zag iets groot aan de zijkant liggen. Een Beast misschien. Waarschijnlijk toch. Haar ogen dwaalde weer af naar de huisjes. Niemand die zichzelf durfde te vertonen. Haar ogen gingen weer nar het ding op de grond. Toen ze dicht genoeg was trok ze de conclusie dat het inderdaad een beast was. Ze zag hoe het dier ademde. Uitgeput of iets dergelijks. Nu wist ze in ieder geval waarom iedereen zo bang was. De meeste zijn als de dood voor Beasts. Avalyn was het buitenbeentje. Ze was iemand die verschrikkelijk nieuwsgierig was. En dapper genoeg om alles aan te gaan. Al was ze alleen en als ze zeiden dat ze niet mocht gaan deed ze het zeker. Ava liet haar ogen zakken naar het beast en stopte er recht voor. Ze twijfelde of ze moest praten. Want ze kon het beast niet goed zien omdat het zodanig slecht lag. ‘Wie ben je?’ vroeg ze toen. Haar stem was gewoon doodnormaal. Er was wel een licht brutale ondertoon te vinden. Maar angst hoorde en zag je niet aan haar. Het kon haar vermoorde. Maar deze leek niet in staat daarvoor momenteel. Ze kon het ook mis hebben, het kon een tactiek zijn… Ava ging een beetje naar rechts. Ze had een vreemd gevoel bij het beast.  Alsof hij vertrouwd was. Maar haar enige familie of dergelijk die nog kon leven en hier kon zijn was haar vader… Ineens keek ze het dier op een andere manier aan. Wat als..

Verwoed kneep Goliath zijn ogen dicht. Enkele tranen rolden over zijn wang. Waarom? Waarom was hij zo? Waarom hij? Zijn lijf schokte bij elke snik. De harde klinkers onder hem waren nou niet bepaald de fijnste ondergrond om op te liggen, maar hij had er geen last van. Achter hem klonken de voetstappen nog steeds. Het waren lichte voetstappen, zeker niet die van een peloton Guards. Helaas. De voetstappen stopten vlak achter hem. Hij kon de eigenaar niet zien, omdat hij met zijn rug naar de persoon lag. Hij voelde twee ogen in zijn rug prikken. 'Wie ben je'. Drie woorden. Die kleine, doodnormale woorden. Het lag ook niet aan de woorden. Maar de stem. De stem die hem zo bekend voor kwam. De stem die de schokken iweer door zijn lichaam liet gaan. Het kon toch niet? Ze was toch dood? Nee? Met een ruk kwam hij overeind. Daar stond een meisje, zonder enkele angst. Ze was nog jong, en je kon haar best wel knap noemen. Met grootte ogen staarde hij haar aan. Die ogen... Zijn sterke poten knikten alsof hij er elk moment doorheen kon zakken. Even slikte hij. 'Ik, ik ben Goliath.', zei hij met zijn diepe stem, die lichtjes trilde. 'En... volgens mij... Volgensmij ben ik je vader...'

Tag|| Avalyn Thompson
Place|| New Albion, Streets
Note|| K heb medelijden met m :')  

Het beest leek wel te huilen. Zijn hele lijf schokte mee. Ava had medelijden. Het mocht dan een Beast zijn, hij had het precies moeilijk. Hij sprong recht en keek Ava aan. Direct deed Avalyn een pas naar achter. Niet uit schrik. Uit herkenning. Die ogen… en daarna de stem. Goliath, noemde het beest. Ava slikte en trilde een beetje. Dat kon niet waar zijn. Dit kon gewoon niet echt zijn. Die ogen mochten dan zoveel lijken op die van haar vader. Het was onmogelijk dat hij dat ook echt was. Ook hij leek het moeilijk te hebben… Waarom wist ze niet maar ze had haar vermoedens. ‘ Volgens mij ben ik je vader,’ de woorden herhaalde zich duizend keer in Avalyn haar gedachten. Maar hij… ‘Wat?’ bracht ze uit. Ze deed een kleine pas zeker. Ze keek hem aan… ‘Mijn… Mijn vader?’ vroeg ze om het zeker te weten. Het zou allemaal veel duidelijker zijn als ze het zeker wist. Het is eigenlijk ook duidelijk dat het echt is maar toch… Ava begon door te hebben wat haar eigenlijk echt dwars zat. Het feit dat hij het zo moeilijk had. Terwijl zij eigenlijk het over zich had gezet. Ze was opnieuw begonnen…
Zou dat hem zo dwars zitten? Dat hij zijn eigen partner vermoord had? Het kon ook zijn dat het hem gewoon dwars zat dat hij haar niet mee had vermoord. Of iets dergelijks. Ava liet het gaan, wie weet was het iets totaal anders. ‘Wat is er?’ vroeg ze onbewust. Nou ja, ze moest het toch weten? En de woorden waren er al uit.

Sorry, hij's wat klein :c

Zou het hem pijn doen? Het feit dat zijn dochter nu voor hem stond. Opgegroeid zonder ouders? Tot een trots iemand die niet hoeft te stelen of iets dergelijks omdat ze het goed heeft? Zou het hem pijn doen dat hij de hele jeugd van dit meisje heeft verpest? Dat ze niemand beschermend heeft? Dat ze alleen is? ‘He... Het... Het spijt me...’, kwam er stamelend uit. Wat spijt hem? Maar voor ze een woord kon uitbrengen veel hij snikkend op de grond. Zijn hele lijf schokte weer. En tranen vielen op de grond. Voorzichtig ging ze op haar knieën naast hem zitten. Wat ze moest zeggen of doen was onduidelijk ‘Het... Het spijt me zo... Vergeef me... Alsjeblieft...’ sprak zijn stem weer. Haar ogen waren ook vochtig maar ze hield zich sterk. Wat moest ze doen? Vergeven? Vergeven dat hij haar moeder van haar afgepakt heeft? Dat hij eigenlijk alles afgepakt heeft wat ze had? Haar hand ging traag omhoog en landde zachtjes op het beest zijn hoofd. Zijn vacht voelde zacht. ‘Ik…’ zei ze hees en zacht. Avalyn was iemand die zich normaal niet zou laten doen. Die zich sterk vertoond bij anderen. En enkel huilt als ze alleen is. Maar toch, deze keer was het onmogelijk. Ze wou opnieuw praten. Maar er kwam niks uit haar mond. Ze slikte haar eigen stilte in en sprak met dezelfde hese en zachte stem als net: ‘Ik weet niet… Ik…’ Nee. Ze kon het niet. Ze wist gewoon niet wat ze moeste zeggen. Wat moet je zeggen als je vader terugkomt na al die tijd terwijl hij daarvoor je moeder heeft vermoord? ‘Waarom zou ik?’ zei ze toen zacht. Ze had geen reden. ‘Maar misschien heb ik dat al lang gedaan, je vergeven…’ zei ze zacht terwijl haar hand nog steeds in zijn vacht lag.