Nothing left to say {OPEN}

Alkay liep door de zijsteegjes die ze in de afgelopen tijd goed had leren kennen. Het gewicht van het zwaard beukte op haar rug maar het bleef vertrouwt. Ze keek naar de opening die naar de hoofdstraat leidde, mensen drongen voor, beukte, scholden en leken bijna te zijn vergeten dat ze hier kwamen om iets te kopen. Zelf hielt ze niet zo van die drukte, andere zagen haar over het hoofd en liepen haar omver. Ze had altijd een angst gehad om in die drukte te vallen. In haar steegje leek het veilig, alsof dat een andere wereld was. Eigenlijk moest ze nu de straat op, wat eten pakken en weer wegrennen. Anders moest ze vandaag honger leiden. Even keek ze om zich heen en zag niet ver van haar vandaan Jace op een oud krat zitten. Toen deze haar blik opmerkte keek de wasbeer op. ‘Jace, kan jij niet iets pakken vandaag?’ zuchtte ze. Het was vandaag wel heel erg druk en ze wist dat haar dierlijke vriend niet al te slecht was in stelen. Ze moest fronzen toen het dier naar de hoofdstraat keek alsof hij haar iets duidelijk wou maken. Nu pas hoorde Alkay het geschreeuw dat boven derest uitkwam. 'Guards! Roep de Guards! Houd de dief!' Zelf had ze niks gedaan maar het aanzicht van de grote bewapende mannen wekte een lichte paniek in haar op. Ze zette de kroon wat steviger op haar hoofd en liep dieper het doolhof van steegjes in. Jace volgde haar op een drafje en sprong uiteindelijk op haar schouder om mee te liften. Zodra ze de stemmen van de markt niet meer hoorde en op adem was gekomen keek ze achterom. Niks. Ze waren niet achter haar aan gekomen, al was dat een logica die het meisje niet zag. Na wat te hebben getwijfeld besloot ze wat straten verder te lopen en zo een weg terug proberen te vinden naar de hoofdstraat. Misschien kon ze nog wat te pakken krijgen, of had iemand medelijden. Dat laatste snapte ze ook niet helemaal. Ineens stond het roze harige meisje stil. Daar stond een mevrouw na te hijgen. In haar ogen was die vrouw best oud, maar dat lag aan het kleine meisje. Ze wist niet wat te doen, weglopen of iets zeggen. De nieuwsgierigheid won het van de angst en ze liep wat naar de jonge vrouw toe. ‘Mevrouw’ begon ze lichtjes fronsend. ‘Was u degene achter wie ze aan rende?’ Ze keek met grote ogen, alsof het iets heel bijzonders zou zijn als het waar was.