Let me go {OPEN}

Lewis Blackwood

Life is too short to be following the rules

Lewis lag met zijn rug naar de rivier. Hij was klaarwakker en scande de brug voor hem op ongewone dingen. Een zacht gezang vloog met de wind mee. Soms was het er en soms was het er niet. Het klonk als... Het klonk als zijn moeder. Na een tijdje hoorde hij niets meer, alleen nog de auto's die voorbij reden en het kabbelen van het bruine water achter hem. Onrustig draaide hij zich om. Net toen hij op zijn andere zij lag hoorde hij weer geluiden met de wind meekomen. Dit keer was het niet zijn moeder, maar zijn vader. Hij verscheen ook als een projectie op het water, naast zijn stiefmoeder en een jonge Lewis. Lewis' vader was dronken, net als zijn stiefmoeder en riepen dingen naar hem, omdat hij de afwas niet goed genoeg had gedaan. De jonge Lewis protesteerde, maar als straf werd hij geslagen en in een benauwde kast gesloten. Het beeld in combinatie met het geluid maakte het een afschuwelijke beleving. Lewis kon de blauwe plekken bijna weer voelen.
Een onzichtbare kracht trok de jongen langzaam naar het water toe. Lewis probeerde tegen te stribbelen, maar hij kon zijn armen en benen niet meer bewegen. Toen omsloot het koude water hem. Hij kon geen adem meer halen en overal om hem heen zag hij de kast en hoorde hij het geluid van lachende ouders. De jongen begon in paniek te raken, deels omdat hij geen adem meer kreeg en deels omdat hij aan claustrofobie leed. En om het allemaal nog erger te maken kwamen de wanden van de kast naar hem toe. Dit was vele malen erger dan de dood, dacht hij.

Met een schok schrok Lewis wakker. Hij was bezweet, paniekerig en had het gevoel dat hij moest huilen. Even dacht hij dat hij nog in het water of in de kast was, maar toen hij om zich heen keek merkte hij dat dat niet het geval was. Hij stond wankelend op en strompelde naar de dichtstbijzijnde boom. Daar liet hij zich met zijn rug tegen de stam naar beneden glijden. In gedachten was hij nog steeds in het water, in de kast. 'Rustig,' sprak hij zichzelf toe en hij drukte zijn handen tegen zijn slaap. 'Het was maar een droom.'

darren criss. @ atf

Het gevaar was geweken. Hij was veilig nu. Maar Meester.. Nee, Meester was dat niet. In zijn eigen haast had hij gezien hoe de man met veel geweld tegen de grond werd gewerkt. Officieel was het zijn taak geweest Meester te helpen. Echter kon hij dat niet, die bewuste dag. Iets had hem ervan weerhouden en dat iets was: gevaar. Het waren teveel vijanden geweest om in één keer aan te kunnen en Link wist dat als hij die strijd was aangegaan, dat hij nu dikke problemen had gehad. Al die wezens waren anders dan hem. Ze hadden net als Meester een witte huid en prachtig gekleurde ogen. Ze konden met elkaar communiceren, in dat aparte taaltje waar Link maar een aantal woorden uit kende. Hij begreep de bedoeling die erachter zat, wat hij ermee moest doen, en dat was het. Die woorden uitspreken was een uitdaging voor hem, alsof zijn stembanden er niet toe in staat waren. Nu liep Link hier, op natuurlijk gebied, in gescheurde kleren. Enkel de zware maliënkolder was onbeschadigd. Wat moest hij nou doen? Deze rare wereld kende hij niet. Meester had hem ervan weggehouden, tenzij er wat bijzonders was. Plots hoorde hij wat aan zijn rechter zijde. Er was een schepsel, zo’n één met bleke huid. Het lag, maar ging al gauw wankelend staan om vervolgens een eindje verderop tegen een boom te zakken. Eerst stond Link in de schaduwen van de bomen, waar hij niet opviel doordat hij zelf ook donker was. Toen de schepsel weer zat, stapte Link nieuwsgierig achter de bomen vandaan. Zijn rode ogen waren op het wezen gericht, zijn hoofd vragend schuin. ’Hmn?’

Lewis Blackwood

Life is too short to be following the rules

Geritsel. Er was iemand in de buurt, maar Lewis zat nog steeds met zijn handen op zijn slapen gedrukt tegen de boom en merkte niets. Voor een paar seconden sloot hij zijn ogen, maar het beeld van hem in een steeds kleiner wordende ruimte deed hem naar adem snakken en zijn ogen meteen weer openen. Het duurde even voordat hij doorhad naar wie -of beter gezegd naar wat- hij keek. Het was een mensachtige persoon met punt oren, gescheurde kleding, maar een nog onbeschadigd maliënkolder. Het had een donkere huid en rode ogen. In een reflex trok Lewis zijn zwaard en sprong op. 'Hmn?' vroeg het wezen voor hem. Een Beast, zeker een Beast, schoot het door zijn hoofd. Was hij nog aan het dromen? Vast niet, want het zwaard in zijn handen voelde vertrouwd aan, als een veilige haven. In dromen was er geen veilige haven. Lewis had de drang om een hele stortvloed aan vragen naar het beest te roepen, maar hij onderdrukte het gevoel. Eerst eens kijken wat het was. Langzaam liep hij naar de donkere gestalte toe, het zwaard in één hand. Op een paar passen afstand bleef hij staan.

darren criss. @ atf

Eerst scheen het wezen niet door te hebben dat hij er was, want het bleef in dezelfde positie zitten. Echter veranderde dat al gauw. Zodra het wezen had opgekeken, was het opgesprongen en had het diens wapen getrokken. Nee! Link wou niet vechten! Waarom waren die wezens toch zo strijdlustig?! Maar deze keer was hij niet van plan weg te rennen. Vandaag zou hij zich verdedigen, als dat moest. Want dat wegrennen voor gevaar had hem niet geheel lekker gezeten. Hij had zich een lafaard gevoelt. Meteen had Link zijn schild om zijn arm. Het zat vol deuken, en was zwaar beschadigd. Van de tekeningen die erop hadden gestaan was weinig meer te bekennen. Lang zou het niet meer volhouden, daar was hij zich van bewust. Hij verborg zich zo veel mogelijk achter het schild, waardoor zijn rode ogen net boven de rand uitstaken om te kijken wat het wezen zou gaan doen. Het was dichterbij gekomen, maar echt aanvallen deed ie niet. In een laatste poging om duidelijk te maken dat Link niet wou vechten, schudde hij lichtjes zijn hoofd, waarbij zijn ogen haast smekend stonden. Hij had genoeg moeten vechten en nu was hij daar klaar mee. Langzaam liet hij z’n schild op de grond zakken. Twijfelachtig opende Link zijn mond: ’N-nee?’ Vervolgens keek hij vragend naar het wezen zijn zwaard, hopend dat de ander die zou neerleggen. 'I-I-Ik.. Vr.. Vr..' Hij kreeg een moeilijke blik. De lat lag te hoog. Deze woorden kreeg hij nooit over zijn mond heen. Toch deed hij nog één laatste poging. 'Vrie..' Link slaakte een zucht.

Lewis Blackwood

Life is too short to be following the rules

Het beest verborg zich achter zijn gehavende schild. Waarschijnlijk zou het schild na een paar flinke klappen uit elkaar vallen. Nonchalant draaide Lewis rondjes met zwaard in zijn hand. Wat zou hij doen? De rode ogen keken hem haast smekend aan. Plotseling draaide de jongen zijn zwaard zo dat de punt naar de grond wees. Ongeïnteresseerd leunde hij op zijn wapen en bestudeerde het ding voor hem. Alsof het zijn gedachten kon lezen liet het zijn schild langzaam op de grond zakken. Het opende zijn mond en een twijfelachtige 'N-nee?' kwam eruit. Het duurde een paar seconden voordat Lewis doorhad wat de klank betekende. Nee? Hij keek naar het beest, die een vragende blik op zijn zwaard wierp. 'I-I-Ik.. Vr.. Vr..' probeerde het beest. What the...? Een beest met een spraakprobleem was hij nog nooit tegengekomen. Misschien daardoor kon hij maar lastig wijs uit de klanken die de ander uitstootte. Het beest kreeg een moeilijke blik. Blijkbaar sprak het niet heel vaak. Maar zolang dat ding tegenover hem stond zou hij zijn zwaard niet op de grond leggen. Dat zou zelfmoord en tegen al zijn principes zijn. 'Vrie...' Het beest zuchtte. Ineens begreep Lewis het. Dat ding tegenover hem wou hem ompraten zodat hij hem, zodra hij zijn zwaard op de grond had gelegd, aan kon vallen.
Lewis klapte drie keer, zijn sarcastische klap. 'Goed gedaan. Daar trap ik niet in,' zei hij afkeurend en met een zwiepje had hij zijn zwaard weer in de aanvalspositie. 'Hartelijk dank voor die mooie droom die je me hebt gegeven, maar hier trap ik niet in. Vecht als je durft, of vlucht als een lafaard, maar Laat. Mij. Met. Rust.' Verbeten keek hij naar de persoon tegenover hem.

darren criss. @ atf

Woorden. God, wat wou Link graag dat hij ze gewoon kon uitspreken, net als ieder ander wezen. Hij besefte dat dat het communiceren zoveel keren makkelijker maakte. Zijn gebaren, of die paar woordjes die hij moeizaam kon uitspreken, waren onduidelijk. Wat verslagen staarde hij een tijdje naar z’n beschadigde schild. Hoe kon hij al die woorden gaan leren, zonder aangevallen te worden? Meester had hem dat moeten leren. Waarom had Meester nooit rekening met hem gehouden? Geklap deed Link weer opkijken. Drie keer, drie keer klonk het geklap. 'Goed gedaan. Daar trap ik niet in,' sprak het wezen op zo’n toon waar Meester hem vaak mee had berispt. Wat had hij fout gedaan? Kort daarna hief het wezen diens zwaard weer op. Alsjeblieft zeg.. Nee.. 'Hartelijk dank voor die mooie droom die je me hebt gegeven, maar hier trap ik niet in. Vecht als je durft, of vlucht als een lafaard, maar Laat. Mij. Met. Rust.' Onbegrijpend keek Link het wezen aan. “Laat mij met rust” was makkelijk te begrijpen. Hij had zich omgedraaid als het wezen niet had gezegd: “Hartelijk dank voor die mooie droom”. Welke droom? Wat droom? Wat hield dat überhaupt in? Dromen… Was het soms eetbaar? Nee, want hij had hem geen voedsel gegeven. Zijn blik viel op weer op het zwaard van de tegenstander. Het was rennen of vechten. Hoewel zijn hoofd er totaal niet naar stond, trok Dark Link rustig zijn zwaard. Bij het verlaten van diens schede vielen enkele stukjes opgedroogd bloed op de grond. Tijd om het schoon te maken had hij nog niet gehad. Hij schoof de punt van zijn schoen onder het schild en bracht die met één beweging in de lucht, zodat hij die met zijn andere hand pakken kon. Vervolgens gaf hij met z’n zwaard een klap tegen het schild en ging daarna in dezelfde houding staan met z’n schild. Echter stak hij de punt van zijn zwaard naar voren, aan de zijde van het schild. Als eerste aanvallen deed hij niet. Dat liet hij over aan het wezen. ’Nee..’ Mompelde hij nog.

Lewis Blackwood

Life is too short to be following the rules

Het beest tegenover Lewis trok zijn zwaard. Hij had blijkbaar een tijdje geleden gemoord, omdat er nog opgedroogd bloed aan de kling zat. Met een beweging van diens voet kwam het schild omhoog en pakte hij het vast, waarna hij met het zwaard tegen zijn schild sloeg en in positie kwam. 'Nee...' Lewis kon het bijna niet horen. Langzaam trok hij één wenkbrauw op. Zonder iets te zeggen begon hij een rondje om zijn vijand te lopen. Misschien zouden de zwakke plekken zich vanzelf wijzen. Echt haast had het Beast tegenover hem toch niet, dus waarom konden ze dan niet even opwarmen. Ineens haalde hij uit naar het hoofd, maar toen hij er bijna was draaide hij zijn zwaard en viel aan in de zij. Daarna stapte hij weer een paar passen achteruit en ging verder met het rondjes lopen.

darren criss. @ atf

Waarom eindigde dit altijd op vechten? Waarom kon het niet op de manier zoals hun bleekhuiden altijd deden? Met woorden. Die rare klanken waar Dark Link nog geen barst van kon. Hij had het gehad met hen. Hen die zochten naar geweld. Hen die zochten naar strijd. Voor één keer zou hij eens gewoon behandelt willen worden, zoals ieder ander. Maar dat leek niet voor hem in te zitten. Hij was te anders. Hij was de schaduw. Een duistere schaduw van iemand, die misschien dood was of toch misschien nog leefde. En schaduwen waren niet goed. Ze hadden wat gemeens. En dat was ook wat deze bleekhuid dacht. Link's scherpe rode ogen volgde elke beweging die de ander maakte. Zijn spieren waren aangespannen, reflexen waren gealarmeerd. Hoe vreselijk het beest het ook vond, vechten was zijn talent. Het was het enigste wat hem in leven had gehouden, wat het ook zou blijven doen. Vandaag zou hij niet sterven. Bij de eerste afleidingsmanoeuvre trok Link het schild omhoog, merkte dat het overbodig was, en draaide het zwaard bij langs zijn heup, waar de twee metalen elkaar ontmoetten. Scherp. Heel scherp. Zijn ogen vernauwden zich toen de jongen weer achteruit stapte. Misschien moest hij dit anders aanpakken? Woorden konden hem niet helpen, daden wel. Vanaf dat moment liet de Schaduw alles uit zijn handen vallen, recht voor z'n voeten en hielt zijn handen op ooghoogte in de lucht.

Lewis Blackwood

Life is too short to be following the rules

Het ding tegenover hem had zijn aanval in de zij gepareerd. Het was beter dan Lewis had gedacht. Maar ja, het was een Beast, en wie weet wat die allemaal had gedaan in zijn leven. Ineens liet het zijn zwaard en schild vallen. What the...?! Lewis keek zijn tegenstander aan, die zijn handen op ooghoogte in de lucht hield. Nog steeds draaide hij rondjes. Misschien ging het hem aanvallen met zijn blote handen. Of erger nog: misschien had het een creepy kracht dat zijn aanraking giftig was of het kon transformeren in iets dodelijkers. Nee, daar viel niet met een zwaard tegenop te kunnen. Met een ruk draaide hij zich om en rende weg, tussen de bomen. Het was misschien laf om te doen, maar hij zou later afrekenen met dat ding. Later, maar niet nu.

~Lewis uit

darren criss. @ atf

» Let me think about it {OPEN}
» Oh please, no! {OPEN}
» Take, Take and Take [open]
» my lonlyness [open]
» Silence [open]