my lonlyness [open]

het was een rustige stille nacht, de wind ruisde door de bladeren van de takken en de koude vochtige wind die het water liet dansen. Yubel keek langzaam heen en weer en zei zacht 'zo aleen...' ze herhaalden het weer, ze keek langzaam omzich en vloog langs de bomen waar de wind van angst stil begon te ligen en het water stil lach alsof de tijd stil stond. Yubel landde rustig op de harde koude grond voet voor voet liep ze voruit en zei zacht 'zo lang niet meer gevoeld...' ze sloot langzaam haar ogen en liet een traan vallen alsof het leek dat ze net vrij was van de onderzoeks kamer maar dat was niet zo ze keek weg en werd van binnen kwaad wat ze haar aan gedaan hadden. Yubel liep veder door het koude stillen bos en liep rustig veder en klapte haar zwarte lange vleugels aan, haar rood blauwen ogen staarde de koude niets vermoedende donkerte in. Yubel keek rond met haar kille blik ze hoorde iets maar wist niet wat ze sprijde voor de helft haar vleugels en zweef een beetje over de grond, ze rook de frisse bos lucht wat ze vroeger nooit rook en nooit voelden alleen lag in een koude ruimte zonder iets of iemand. Yubel kneep haar hand tot een vuist en beet op haar onderlip, ze had zoveel wraak tegoed van al die keren dat iemand haar wat aan gedaan had zoals in de ruimte gestuurt worden waar ze nooit meer uit kwam, haar opgesloten hadden maar nu hoorden ze bij de groep beast maar alsnog had ze niemand en iedereen haten haar waardoor haar kracht groeiden en haar wraak. Yubel keek opzij maar zag niemand en sprijde haar vleugels om weg te vliegen als er iets zou gebeuren....

Yubel staarde naar Emmeline toe en keek toe met haar arme over elkaar en likte haar lippen af en liet haar scherpe tanden zien en glimlachten, ze stak haar hand naar voren en zei met haar ogen dicht: 'ben je klaar mortal om met mijn spelletje mee te spelen?' vroeg ze rustig en opende haar ogen een paarse gloed verscheen over de groene donkere velden die paars kleurden. Yubel maakte het mistig en wees met haar hand naar Emmeline die met een zwaard in haar handen stond, langzaam zag je zwarte verschijnselen uit de struiken komen om Emmeline's ziel op te zuigen en haar te vermoorden. Yubel lachte met een grimas op haar gezicht alsof ze gestoord leek maar de zielen had Emmeline omringt, Yubel sprijde haar vleugels en ging het bekijken van af een hoger punt en haar oogen gloeiden van wraak aan elk mens op de wereld. Yubel lachte naar het wanhopige mensje, ze leek een stuk minder zelfverzekert. Yubel begon te lachen en staarde naar Emmeline en zei 'dit doe jij elk beest aan wat je vermoord en nu ben jij hahahahahahahahaha.' Ybel keek haar aan met woedende ogen maar liet ook tranen vallen en ook een grimas zien en bleef lachen en sprak 'nu zal ik nooit meer alleen meer zijn gegegegegegegehahahahaha!' Yubel keek toe met een lach en deed haar hoofd schuin leggen en bleef lachen.

@wat heeft Yubel een lachbui zeg xD

Yubel lachtte naar Emmeline en kwam weer met haar voeten op de zachte koele grond die omringt was met mist, ze had een grote grimas en traanende ogen. Yubel keek toe hoe Emmeline bijna krijste van de pijn die ze kreeg door de schaduwen, ze keek naar Emmeline die sprak: `Alleen zijn? Jij denkt zeker dat jij de enigste bent die alleen is. Maar je hebt het mis. Er zijn anderen, net als jij. Honderden, ergens, ver van dit eiland, maar ook erop. En niet alleen beesten voelen zich eenzaam. Ik heb niet voor mijn lol het grootste deel van mijn leven alleen doorgebracht. En weet je? Ik heb er voor gekozen om dat niet af te reageren op anderen. Luister goed: Jij kan mij heel veel pijn laten leiden, maar Ik. Kan. Jou. Verslaan. In. De. Gevoelens. Van. Lonelyness.' Yubel begon te huilen maar sprak tegen zich zelf 'geloof haar niet ze wilt je alleen maar vermoorden net zo als iedereen wilden.' ze begon uitbundig te lachen. Yubel deed langzaam haar hand omhoog en lichtballetjes zweefde om Emmeline heen. Yubel keek Emmeline aan en keek hoe de schaduwen haar langzaam verlieten, ze gromden en zei 'ik heb meer meegemaakt dan ieder kan hebben ze stuurde mij de ruimte in, ze logen tegen mij ze sloten mij op en leiden mij pijn en wilden mij onderzoeken.' Yubel begon te lachen en te huilen te gelijken tijd, 'jij zal de zelfde pijn voellen die ik altijd voelden Emmeline hahahahahahahaha!' Yubel begon gestoord te worden en pakte de twintig lichtballetjes vast en blaaste er 18 van weg en gaf er een terug aan Emmeline en hield er zelf een van, ze zei zacht ter wel ze Emmeline aaide over haar bol: 'vaarwel zielen van Emmeline ik gun jouw de pijn die jij mij gaf Emmeline hahahahahahahaha!' Yubel gooide Emmeline tegen de grond en vloog weg..

einde topic na jouw post. denk ik....