It's all a game (open)

Met Ide's scherpe oren hoorde ze het gehijg van haar prooi. Met haar nacht ogen zag ze de hitte van zijn lichaam. Haar prooi was bang, erg bang en dat vond Ide geweldig, ze liet hem in spanning. Ide voedde zich van zijn angst, van zijn pijn aan zijn been en zijn onwetendheid. Hij wist dat er een beast in de buurt was, maar niet waar of hoe dicht bij. Ide was zo donker als de nacht zonder sterren waardoor je haar niet zag in het donker. Ide likte haar lippen en rende naar achter haar prooi aan die moeite had met het dikke laag sneeuw. Een zachte sissende lach ontsnapte uit haar bek en ze bewoog snel met haar staart om zich heen waardoor je een hoge gezoef hoorde. Haar prooi slaakte een angstige kreet toen ie het hoorde. Ide haalde haar staart over zijn rug waardoor hij nog eens pijnlijk en angstig kreet slaakte. Van genot strekte Ide haar nek en opende haar bek terwijl er van ui lichaam zwart rook opsteeg. zoef nog een streep over de rug van haar prooi, nog een gil en nog meer rook die van haar lichaam af kwam. Nog een paar stappen zette Ide naar voren. Haar 6 lege gaten keken naar de man die angstig om zich heen keek, maar toen ie haar eindelijk zag verstijfde hij. Ide herkende de eerste tekens van het flauwvallen, 'ooh nee manneke, zo makkelijk kom je er niet van af.' ging door Ide’s hoofd en ze stak haar einde van haar staart in zijn buik. De man boog zich naar voren en hoestte wat bloed op. Ide haalde haar staart er uit en likte het bloed op. Met vermaak keek Ide toe hoe de man neerviel en langzaam dood bloedde. De warmte van zijn lichaam verdween langzaam en ze boog haar nek en begon zijn vlees aan stukken te scheuren en naar binnen te werken.

(open)

Het was nu al een paar dagen geleden dat ze aan land gekomenwas. Gelukkig was haar looppas snel verbetert al ging rennen nog niet helemaal nog goed,maar daar was ze wanneer ze er tijd voor vrij maakte dan ook wel mee bezig. Vanacht kon ze niet slapen door een van haar vele nachtmerrie's Nimh keek rond keken in het donkere van de nacht zonder enkele moeite. In zee had je soms ook hele diepe en donkere soms duisteree stukken. Ze kon prima zien en stapte rustig voort. Haar blik op haar omgeving gevestigt. Mensen konden best nog stinken ook zeg! Nimh vond het maar niks om tussen hen door te moeten laveren wanneer ze zo stonken. Bijna had ze zich verraden door in een boze opwelling te gaan schreeuwen dan ze zich eens goed moesten wassen, maar gelukkig had ze net op tijd haar mond dicht kunnen doen. Nu was het rustig en stil/ Geen mens die zich op dit late uur nog zou laten zien... was dat geen gegil? Een angstige mens dat voor iets wegrende? Nimh strekte haar rug en nek om verder dan de besneeuwde boomstammen en dood uit ziende struikjes te kunnen kijken, maar de dichtheid van het bos maakte het haar onmogelijk. Toen hoorde ze niks meer. Nimh begon sneller te lopen. Ze wilde toch weten wie die angst van dat mens veroorzaakt had. Ze begon langzaam te rennen. In dit tempo hielt Nimh het gemakkelijk een uur uit, maar als ze sneller dan dit wilde gaan dan zou ze struikelen en vallen! Nimh rende tot ze vlakbij kwam. Haar gevoelige neus pikte twee geuren op. Eentje was van een mens de andere van een Beast. Rustiger minderde ze vaart en keek toe hoe het schepsel van het vlees van een man genoot. Een zachte glimlach verscheen op haar lippen. Maar haar uiterlijk was niet helemaal menselijk. Wanneer men goed in haar zeeblauwe ogen keek kon je de diepte van de zee erin zien zonder dat Nimh er wat voor hoefte te doen. Het was een hypnotiserende blik, maar dat hadden wel meerdere personen die men goed diep in de ogen zou kunnen kijken. Har kracht was het in iedergeval niet. Nee haar kracht was dat ze zich in een mens kon veranderen. Misschien niet een erg handige kracht als je het haar vroeg, maar tot nu toe had geen brave burger haar kunnen indentificeren als iets anders dan een mens. Ook haar geur was niet menselijk, maar ze rook altijd naar de zee. Nimh stapte naar voren en glimlachte zacht. 'Zolaat nog aan het jagen?' vroeg Nimh rustig en bleef een eindej van de beast stilstaan. Ze mochten dan lots genoten zijn dat betekende nog niet dat ze ook vrienden waren. Nimh was daar erg voorzichtig mee.

Het vlees smaakte heerlijk, vooral omdat het bloed ook nog lekker warm was! Ide werkte het ene stuk vlees na de andere naar binnen terwijl haar oren naar achteren stonden en het geluid opvingen. Het was heerlijk stil zo als Ide er van hield dus ze was ontspannen aan het eten. Niks aan de hand, voor een mens was het al veel te laat om nog buiten in het bos rond te lopen en dat had deze man ontdekt. Even bewogen ide's oren heen en weer, ze hoorde zachte krakende voetstappen deze richting op komen. Een zachte grom rolde over haar lippen, dit was haar prooi en ze zou het niet delen! Ide likte haar lippen af met haar lange rooie tong en snoof de lucht...het rook zoutig...Het deed haar denken aan de zee. Aan de piraten, maar de piraten roken ook nog menselijk en deze wezen niet. Langzaam draaide ze zich om en bewoog met haar lange staart heen en weer. 'Zolaat nog aan het jagen?' Een lage grom kwam uit haar mond en ze bekeek het wezen. Het leek menselijk zou het ook zo smaken? een valse grijns verscheen op haar gezicht. Ide zakte in haar sluit houding en maaide heen en weer met haar staart. Nog wat vlees kon nooit schaden!

Ide bleef rustig staan, het kon haar niks schelen voor wat voor soort kracht ze had. Ide kon je na al die jaren van geëxperimenteer niet meer verrassen, ze had vele vreselijke dingen meegemaakt en gevoeld dus wat water was niet zo eng. Ide likte haar lippen. Die ogen deden haar weinig, al was ze wel jaloers dat de beast ogen had. Vroeger had Ide prachtige groene ogen dat mooi stonden bij haar nacht zwarte haar. 'Ik ben hier niet voor je prooi. Ik ben gewoon wat aan het rond lopen.' zei ze op rustige toon maar hielt haar scherp in de gaten. Een grom rolde over haar lippen en ze stapte zonder enige angst op het water. Ide hield er niet van dat iemand haar stoorde bij het eten, en vooral niet zo een beast dat nog eens dacht dat ze zonder straf ook weg kon gaan!

Ide keek naar de zee ruikend ding. Met haar infra rood ogen zag ze het bloed bewegen. haar tong gleed langs haar lippen en tanden en ze zakte dieper in aanval houding. Haar blik in haar lege gaten was strak gericht naar dat ding. Ze kon het bloed al proeven tussen haar kaken en hoe het naar beneden gleed haar keel in. Het zou nog warm zijn...nog heerlijk warm. Een lage en diepe grom rolde uit haar kel naar buiten en ze stapte naar voren. Haar staart liet ze snel draaien en een paar jeer uitschieten naar dat ding om haar lichaam te raken met de scherpe mes die ze aan het uiteinde had. De Scientisten hadden eigenlijk gehoopt om van Ide een eens pion te maken en de dingen die in haar werden gespoten waren bedoeld om haar te helpen makkelijk de vijanden gebied binnen te dringen. Maar er gingen dingen fout, of de samenstellingen van chemicaliën waren niet altijd super zo had Ide haar ogen verloren maar wel 4 gaten er bij gekregen waar ze meer kon zien en ook in het donker kon zien. haar menselijke uiterlijk was na een tijdje veranderd in een monster uiterlijk met lange poten en een enorme staart waar op het uiteinde een scherp stuk zat dat net zo scherp was als een mes. Er was niks nuttigs uit haar geworden, hoewel ze wel makkelijk met de schaduw samen kon smelten, maarh et was haar karakter, haar haat voor de mensheid die alles verpestte...

Ide rook het bloed, het zoutige bloed dat uit de lichaam van dat ding stroomde. Het rook zoutig waardoor haar lust om het te proeven verdween, maar ze zou het laten bloeden en goed ook! Om het eens te laten weten dat er met haar geen gezellige gesprekjes werden gehouden! Ide merkte dat er een schild omstond rond dat ding en ze bekeek het goed. Er waren al een paar barsten er in gekomen dus dat waren de zwakke plekken en daar moest ze zich op richten. Ide sloeg nog harder met haar staart op die plekker zodat het ijs zou breken! Ze zou het laten bloeden en veel ook! Met haar laatste 2 paar ogen zag ze de ijspegels aankomen, haalde diep adem en versmolt met de duisternis zodat de pegels de grond raakte, maar niet haar. Een duistere lach borrelde in haar op en het klonk zacht. Dit leek een spel, een spel waar het leven van dat ding de prijs was. Ide kwam weer terug in de echte wereld maar nu achter dat zeegeval en liet nog eens hard haar staart tegen de schild aanknallen op het zwakke punt zodat er nog meer en ergere barsten in zouden komen.

YES! Dat stomme schild brak en Ide keek met vermaak toe hoe haar staart haar zachte huid raakte en het sneed! Ze sloeg nog harder om het lichaam nog harder te laten bloeden. Ze voelde al een paar keer dat haar staart in iets zachts sneed en ze vond het heerlijk! Met haar laatste 2 gaten zag ze hoe het ijs haar poten vast pinde. Een lage grom rolde over haar lippen en ze sloot haar gaten. Haalde diep adem en voelde weer hoe ze versmolt met de duisternis. Maar het lukte niet! ide gromde woest en voelde hoe de stoom van haar af kwam, het was warme stoom, hete stroom beter gezegd! Ide bleef met haar staart naar dat zeeding uithalen. Ze zou haar raken en goed ook! Ide probeerde zo weinig mogelijk te letten op het koude ijs dat om har poten zat. Ide bleef grommen terwijl ze het ding probeerde te raken.

nah...

Nimh zag hoe de stoom van het beast af kwam en deed een paar stappen achteruit. Als ze nat zou worden zou ze haar benen verliezen en weer een staart krijgen. Dardoor zou ze langzamer op het land worden dan dat ze zou zijn met benen. Voor die staart van de beast maakte ze zich minder zorgen al voelde ze dat er nog wat sneden bij gekomen waren. Nimh wist dat ze nu ver genoeg buiten het bereik van de staart zou zijn en keek omhoog. De boomtakken waren afgeladen met sneeuw. Dikke lage lagen op de takken. Met een simpel knikje viel de sneeuw naar beneden. Ze hoefte er nu nog niks mee te doel, maar voeden het ijs bij de poten van het beast anders zou die kunnen breken en dan zou ze weer los komen!

Ide voelde hoe de ijs rond haar poten weer steeds bij kwam en toen ze zag dat het hopeloos nog was om de zeeding te raken keek ze naar beneden en begon met haar staart tegen het ijs bij haar poten te slaan. Ze deed het snel en vaak achterelkaar zodat er weinig kans was voor herstel. Toen Ide de kans zag om haar voorpoot de bevrijden gaf ze er een ruk aan en voelde haar poot loskomen, een tevreden grom steeg uit haar bek en ze begon al gauw met haar staart haar andere poot los te maken. Ze zou los komen hoe dan ook! Ondertussen bleef het stoom van haar afkomen zodat het ijs dat om haar lichaam vormde weer smolt. Ide bleef zich concentreren op haar poten om het ijs stuk te slaan en toen ook haar 2e voor poot los kwam, grijnsde Ide duivels naar het zeeding. Ide had al gezien dat ie wat naar achter was gegaan toen het ijs om haar lichaam begon te smelten...Zou het betekenen dat ze bang was voor het water of was er een ander reden? Ide bleef met haar staart haar achterpoten bewerken waar ijs om zag, dan zou ze vrij komen en dan zou ze uitzoeken wat er met die meid aan de hand was en het water. Ondertussen hield Ide ook haar voorpoten in beweging zodat er geen ijs meer om zou komen.

Ide haalde diep adem en een blije grom steeg uit haar mond toen haar poten eindelijk los waren. Toen Ide op keek met haar lege ogen zag ze een muur. Ide hiedl haar hoofd iets schuin en bekeek het. Heel droog liep Ide naar het muur toe en toen liep ze er langs. Ze liep kalm er om heen tot er uiteindelijk een einde aan kwam. Ide vervloekte het wezen, dacht ze soms dat ze dom was? dat ze haar tijd zou besteden in het kapot slaan van dat muur? Stom wezen. Ide spande haar spieren aan en begon te rennen achter de zeeding aan. Ze bleef rennen terwijl ze voelde hoe de sneeuw onder haar naar beneden zakte of wat smolt. Maar al gauw was het zachte sneeuw veranderd in harde zand. Ide zag hoe de meermin al op een steen stond. Droog keek Ide naar de meermin, hier had ze weinig zin in, ze kon net zo goed terug gaan naar haar prooi, ze zou de andere keer dat ding te pakken krijgen! Ide keerde zich om en liep kalm terug naar haar prooi.

Nimh wachten geduldig en voelde dat de wind kouder werd. De wind bracht ook nog wat anders met zich mee. Regen en natte sneeuw! Nimh keek naar de lucht en snoof de weervoorstellende wind op. Toen hoorde ze pootstappen haar kant op komen en zeb zag hoe de beast even droog naar haar keek... Nouja kijken? Het had geen eens ogen! Nimh vroeg zich af of deze Beast op geur af ging, maar dat ging ze niet vragen. Nog voor de eerste regendruppels zouden vallen zag ze hoe de beast zich terug trok. Nimh zelf dook in zee en zwom terug naar haar huisje van koraal.