Let me think about it {OPEN}

De zon scheen door de zware gordijnen Lauressa's kamer binnen. Het licht leek een spelletje te spelen met de spiegel, die precies een lichtstraal naar de andere hoek van de kamer reflecteerde. De lichtstraal viel op een hoog en statig hemelbed. De gordijnen aan het hemelbed zorgden dat de lichtstraal bij de jonge vrouw, die in het bed lag te slapen, terechtkwamen. Ondanks dat het licht niet bij de vrouw kwam, werd ze al vroeg wakker. Met een geeuw rekte ze zich uit en gooide de dekens van zich af. Ze schoof het gordijn van haar bed opzij, stond op en draaide zich weer om. Rustig begon ze haar bed op te dekken. Het was haar geleerd om altijd haar kamer aan kant te houden. Dat was ook grotendeels de reden waarom alles netjes opgeborgen in één van de vele kasten zat. Hetzelfde was echter ook aan haar broertje geleerd, maar die leek zich weinig van de regel aan te trekken. Hij gooide altijd alles op de grond en kon nooit iets vinden.
Nadat Lauressa zich had omgekleed liep ze naar beneden. Tijdens het lopen bond ze haar haar tot een knotje met een zijden lint.
Niemand, behalve zij zelf, was wakker. Muisstil sloop ze via de voorkamer naar de voordeur. Bij de voordeur trok ze snel haar zwarte laarzen aan en griste een hoge hoed van de kapstok. Hoewel hoge hoeden alleen door mannen werden gedragen, had zij de gewoonte het ook te doen. Er waren veel regels waar ze respect voor had en zich aan hield, maar ze vond dat ze zich ook af moest scheiden van de rest van de wereld. Ze had haar ijsblauwe ogen, maar als iemand het over haar had, was het meestal over ''de vrouw met de hoed''. Het paste wel bij haar.
Er was bijna niemand op straat. Op zondag werkten niet veel mensen en sliepen ze allemaal nog in dit vroege uur. Hoewel het eind zomer was, hing er een lichte mist. Bij het uitblazen van haar adem zag Lauressa wolkjes verschijnen. Ze wreef even over haar armen en vervolgde haar weg.

Het bos doemde groot en groen voor de jonge vrouw op. De reden waarom ze hier heen wilde was omdat ze even van de stad wilde ontsnappen. Ze wilde even geen mensen, die ze in haar hoofd steeds moest analyseren op het DNA. Ze wilde even geen druk op zich hebben om haar gezicht niet te veranderen. Het was eng; haar gezicht was eng. Ze was een monster geworden. Maar er was nog een reden waarom ze naar het bos wilde gaan: ze wilde oefenen met haar gezichten. Als ze dat thuis in haar kamer zou doen, bestond de kans dat haar vader of moeder binnen zou wandelen en haar zo zou zien. Het was van groot belang dat niemand wist wat ze kon.
Van uit haar zak haalde Lauressa een klein spiegeltje. Die had ze er snel in gestopt toen ze vertrok. Ze hield het zich voor en bekeek haar gezicht van alle kanten. Oké, wat kon ze allemaal? Ze stelde zich voor dat de kittens een belangrijke vooruitgang maakten met de oog- en vachtkleur. Door het spiegeltje zag ze haar huid vervormen. Haar haarkleur veranderde tot het asblond was en haar ogen werden groen. Het vlekje onder haar oog verdween en haar lippen kregen een vollere kleur. Een paar seconden staarde Lauressa naar zichzelf in het spiegeltje. Meteen daarna wierp ze het van zich af. Monster! Ze was veranderd in een monster.

{Open voor iedereen}