Broken Down [OPEN]

Bijna. Bijna was hij er. Bijna kon hij zeggen dat hij weer met zijn dochtertje was. Het zuurstof werd met de seconde uit zijn longen gezogen,  en werd herplaatst door het troebele water. Alles was het,  behalve prettig. Toch zette Roy door. Er was op aarde niks meer voor hem. Tevreden sloot hij zijn ogen. Zijn lot accepterend en zich aan het water overgevend. Het gevoel in zijn lichaam was hij bijna kwijt. Enkel de druk op zijn borstkas bleef hij voelen. Ineens veranderde omgeving. Vanachter zijn oogleden zag hij licht. Veranderde de natte omgeving in iets droogs.  Was hij er nu al? Kon hij nu eindelijk zijn dochter weer in zijn armen opsluiten? Niets van zijn hoop was waar. Een tweede aanval op zijn longen vond plaats. Zuurstof drong zich weer een weg naar binnen, versloeg het water wat daar nog rond dobberde en kwam al proestend er via zijn mond weer uit. Vanaf dat moment waren Roy's gedachten weer helder. Alsof hij herboren was. Maar  al gauw kwam dat besef dat hij niet zelf naar boven was gekomen. En dat geen onbekende kracht hem omhoog had getrokken, want dat bestond gewoon niet. Het was een persoon die dat gedaan moest hebben. Een persoon die nu uit zicht was. Zijn ogen werden groot. Onder hem. Natuurlijk! Een vermogen had het moeten kosten om iemand van zijn lengte uit het water te sleuren, niet te vergeten het gewicht van de persoon zelf. Instinctief dook Roy weer onder water, nadat hij een grote hoeveelheid lucht naar binnen had gezogen. Op tast bewoog hij zich voort,  tot hij al gauw iets 'groots'  onder zijn handen voelde. Wel, dat kon geen vis zijn. Roy sloot zijn handen om het stuk vlees en trok die met volle kracht omhoog. Het ging niet zo snel als de man gehoopt had. De rivier werkte zwaar tegen,  alsof het wilde dat ze er bleven. Echter gaf Roy zich er deze keer niet aan over. Dit ging over het mensenleven van een ander. Iemand die waarachijnlijk wèl zijn of haar  leven lief had. Iemand die nog niet dood wilde. Twee, drie keer pogingen had Roy nodig om de persoon boven water te krijgen. Derde keer was scheepsrecht, zoals men altijd zei. Half lopend, half zwemmend bracht hij de persoon aan wal. Zwaar hijgend en uitgeput liet Roy zijn bovenlichaam op het gras zakken, terwijl zijn onderlichaam nog in het water stond. Wat bezielde hem? Voor de eerste keer keek hij op, naar de persoon naast hem. De jongen. De jongen die hij al twee keer eerder had ontmoed. 'Jij...' mompelde hij. Gered door een jongen,  die nog niet eens 20 was. Een jongen die nog niet in zo'n situatie had moeten zitten zoals net. Vermoeid streek hij zijn zeiknatte haren naar achteren. Het was geen schaamte wat hij had. Maar eerder schuld. Dat kind had dit niet moeten meemaken. 'Gaat alles goed met je?' Besloot hij toen maar te vragen. 'Niet benauwd?' Twee kinderlevens in èèn week. Erger kon het haast niet. En Roy.. Roy had zich nog nooit zo verschrikkelijk gevoelt.