Let's get ridiculous! [open]

Dit kon echt niet. Dit was echt belachelijk. Minho was het ook totaal niet van zichzelf verwacht. Hij had niet opgelet toen de stuurman The Glue aanmeerde, wat nu had geresulteerd dat het schip een flinke klap had opgelopen. Het schip had voor Minho meer waarde dan voor wie dan ook, daar was de jongen zeker van. Hij had de stuurman meteen van het schip afgezet en hem duidelijk gemaakt dat hij niet meer terug hoefde te komen. De tweede stuurman had het nu overgenomen. Nou, die zou het nu over genomen, zodra het schip weer gerepareerd was. Geïrriteerd liep de zwart harige jongen de markt op, waarbij hij de oude stuurman weer tegenkwam, druk in ruzie met iemand anders. Minho bleef even geamuseerd kijken, tot de stuurman zijn zwaard trok en de andere persoon geschrokken achteruit deinsde. Dat was het moment dat Minho naar voren sprong met zijn zwaard getrokken, de stuurman zonder pardon neer stak, zijn zwaard weer opborg en doorliep zonder ook maar iets te zeggen.

Welk gezicht zou ze vandaag eens opzetten? Lauressa keek in de spiegel. Was ze in een blonde bui? Lang honingblond haar golfde over haar schouders. De kleur was mooi, maar een keer een kort kapsel was ook leuk. Ze stelde zich steil haar voor, wat tot vlak boven haar schouders kwam. Maar met het andere kapsel veranderde ook de kleur. Een rossig tintje scheen door haar gouden lokken. Ho, stop. Ze concentreerde zich op de kleur die ze eerst had en langzaam veranderde hij weer terug. Dit was beter. Nu het gezicht. Hetgeen wat ze nu zag had bolle wangen en een dikke neus. Nee, een klein neusje en smal gezicht paste beter. Het duurde een tijdje voordat ze had wat ze wilde; steeds weer was er iets kleins wat veranderde of iets wat maar niet goed wilde zitten. Uiteindelijk zat alles goed en streek de vrouw over de stof van haar zwarte jurk. Haar hoed zou alles ruïneren, en ze besloot hem voor deze keer thuis te laten. Ze stapte haar kamertje uit en liep naar beneden. 'Mam, ik ga!' riep ze, toen ze bij de voordeur was aangekomen. 'Oké! Wees wel voor het avondeten thuis!' was het antwoord. Lauressa opende de voordeur, pakte haar jas en stapte naar buiten. De lucht was koud en ze ademde diep in. Dit was wat haar gelukkig maakte. Snel trok ze haar jas aan en begon te lopen.
Ze was op het punt aangekomen dat ze haar gezicht in bedwang kon houden -althans, als ze niet al te erge emoties had. Als ze ergens plotseling van schrok, veranderde er wel iets. Meestal was dit zo klein dat niemand het opmerkte, maar voor alsnog bleef ze voorzichtig.
Lauressa wandelde naar de markt. De mensen waar ze in het begin bang voor was geweest, stelden haar nu gerust. Het was ontspannend om zich in de menigte te bevinden, waar je niet speciaal was door je bijzondere passies. Plus daarbij was het gewoon leuk om van iedereen het DNA te bedenken. Die jongen daarachter bijvoorbeeld, die ruzie maakte met een ander. Hij had blond haar met een spoortje bruin, wat erop wees dat er een grote kans was dat één van zijn ouders blond was. Zijn bruine ogen wezen erop dat het bruine DNA overheerste. Dat kon van twee generaties geleden zijn, als ze geluk hadden. Maar het kon ook gewoon één van zijn ouders zijn.
Ineens trok de jongen zijn zwaard. Niet alleen Lauressa schrok, maar ook de andere persoon. Toen kwam er een nieuw persoon in beeld, die de blonde jongen neerstak. Met open mond keek Lauressa naar het schouwspel. Toen rende ze naar de gewonde jongen toe. 'Hé!' riep ze, toen ze merkte dat de persoon die de jongen neerstak, iemand met bruin haar, wegliep alsof er niets was gebeurd. Eerst wierp ze een blik op de gewonde jongen. Hij was niet op een fatale plaats geraakt, maar wel zwaargewond. Ze wees een omstander aan en riep: 'Jij! Verzorg die jongen. Laat hem niet stikken in zijn eigen bloed!' Vervolgens rende ze achter de jongen met bruin haar aan. 'Hé!' riep ze nogmaals. Ze haalde hem in en ging recht voor hem staan, zodat ze zijn weg blokkeerde. 'Waar was dat voor nodig?' Haar stem klonk nijdig. 'Je had hem ook gewoon buiten westen kunnen slaan. Mijn God, je weet niet of hij dood gaat of niet!'

"Hé!" Minho draaide niet eens zijn hoofd om, hoewel hij doorhad dat er naar hem geroepen werd. Hij had hier niets meer te zoeken, hij had onderdelen nodig. "Hé!" De vrouw, die geroepen had, had hem nu ingehaald en versperde hem de weg. Minho trok één wenkbrauw op en keek de vrouw aan, wat nu weer? "Waar was dat voor nodig?" vroeg de vrouw met een boze stem. Minho grinnikte. "Dat zijn mijn zaken." "Je had hem ook gewoon buiten westen kunnen slaan. Mijn God, je weet niet of hij dood gaat of niet!" Minho liet een zachte, spottende lach horen. "Ziet het eruit alsof dat me boeit? Mijn God, ik had een reden om te doen wat ik deed. Hij is gevaarlijk. Hij zat in mijn crew. Geloof me, de mensen zijn hier veiliger zónder hem, dan met hem. Dus hang niet meteen de bezorgde vrouw uit." Minho likte kort zijn lippen af en liep toen gewoon verder, langs de vrouw, de markt op. Hout, hout...

'Ziet het eruit alsof dat me boeit?' Lauressa keek hem met een vleugje ongeloof aan. Hoe kon het die jongen niet schelen dat hij zojuist iemand had gedood? 'Mijn God, ik had een reden om te doen wat ik deed. Hij is gevaarlijk. Hij zat in mijn crew. Geloof me, de mensen zijn hier veiliger zónder hem, dan met hem.' Dat geloofde ze niet. Er waren slechte mensen, maar die hoefden niet meteen van het leven te worden beroofd. 'Dus hang niet meteen de bezorgde vrouw uit.' En toen knapte er iets in haar. Met een van woede vertrokken gezicht keek ze hoe de jongen zijn lippen likte en doorliep. 'Dus dat geeft jou het recht om hem maar meteen dood te steken?' riep ze hem na. Met grote passen liep ze hem achterna en pakte hem bij zijn arm. 'Dat maakt jou een moordenaar. Ik zou de Guards moeten roepen en je laten arresteren! Al is die gast zo slecht, dat geeft jou geen enkel recht om hem dood te steken!' Om haar heen zag ze een paar verschrikte gezichten. Het zou toch niet... Het kon ook het gespreksonderwerp zijn wat de mensen afschrikte, maar ze vermoedde van niet. Terwijl ze met de ene hand de jongen stevig vasthield, pakte ze met de andere het kleine spiegeltje. Haar haar kleurde vanaf haar kruin gitzwart, en verspreidde zich naar beneden. Haar ogen werden blauw. Nee, niet alweer! Ze bleef de jongen aankijken, alsof er niets gebeurde. 'Jij hebt geen enkel recht om iemand van het leven te beroven,' siste ze.